Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Εποποιία του Στάλινγκραντ |>4|: «Ο Βόλγας έχει μόνο μία όχθη ‑ούτε ένα βήμα πίσω»!

Η φύτρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και του Α’, βρίσκεται στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος ως συνέπεια της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση για τη Γερ­μα­νία ήταν το «σάπιο οικο­δό­μη­μα» που θα «κατέρ­ρεε σε μερι­κές βδο­μά­δες». Λογά­ρια­σαν «χωρίς τον ξενο­δό­χο»: όχι μόνο υπο­τί­μη­σαν το απα­ρά­μιλ­λο θάρ­ρος την αυτο­θυ­σία, αλλά και το ακλό­νη­το πεί­σμα να μην παρα­δο­θεί του απλού σοβιε­τι­κού στρα­τιώ­τη, του κόκ­κι­νου κομι­σά­ριου και του πολί­τη ακό­μα και όταν βρί­σκο­νταν κάτω από άκρως δυσχε­ρείς συν­θή­κες, αλλά και -κυρί­ως, το άγνω­στο σ’ αυτούς «εργα­λείο» το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα.
Το ΚΚΣΕ που με επι­κε­φα­λής τον Στά­λιν, οργά­νω­σε το τιτά­νιο έργο ‑απί­στευ­το άθλο, μετα­φο­ράς των βιο­μη­χα­νι­κών μονά­δων από τα σύνο­ρα στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας με τη βοή­θεια εκα­τομ­μυ­ρί­ων σοβιε­τι­κών ανθρώ­πων, ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι του «Μεγά­λου Πατριω­τι­κού Πολέ­μου».

Ο Βόλγας έχει μόνο μία όχθη ούτε ένα βήμα πίσω

Η εποποιία της Σοβιετικής Ένωσης συντελέστηκε πάνω και χάρη στην ύπαρξη ισχυρών βάθρων που είχαν οικοδομηθεί μέσα σε πολύ λίγα χρόνια ύστερα από την Οκτωβριανή Επανάσταση και τα ερείπια του εμφύλιου ταξικού πολέμου που την ακολούθησε.

Αυτές οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις της νίκης ήταν:

🔻 1) Η σοσια­λι­στι­κή οικο­νο­μία: Ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός δεν θα μπο­ρού­σε να στα­θεί αν δεν «πατού­σε» γερά στις βάσεις μιας πανί­σχυ­ρης πολε­μι­κής οικο­νο­μί­ας, που έγι­νε δυνα­τό να οικο­δο­μη­θεί χάρη στο ρόλο της εργα­τι­κής σοβιε­τι­κής εξου­σί­ας, στα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα που προ­σφέ­ρουν η κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής και ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός της οικο­νο­μί­ας, θεμε­λιώ­δης προ­ϋ­πό­θε­ση και για την ταχύ­τα­τη προ­σαρ­μο­γή της σοσια­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας σε συν­θή­κες αμυ­ντι­κού πολέ­μου. Χάρη στο σοσια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της οικο­νο­μί­ας, η ΕΣΣΔ έγι­νε η πιο ισχυ­ρή βιο­μη­χα­νι­κά χώρα της Ευρώ­πης (Ουί­λιαμ Ζ. Φόστερ, «Ιστο­ρία των τριών Διε­θνών», εκδ. «Γνώ­σεις», Αθή­να, σελ. 532).
Απο­τε­λεί προ­πα­γαν­δι­στι­κό τέχνα­σμα ο ισχυ­ρι­σμός ότι η ΕΣΣΔ μπό­ρε­σε να νική­σει στη­ριγ­μέ­νη κυρί­ως στη βοή­θεια που της δόθη­κε από τις ΗΠΑ, Μ. Βρε­τα­νία και Κανα­δά. Η βοή­θεια που δόθη­κε, πέρα από το γεγο­νός ότι ήταν με τη μορ­φή του δανει­σμού, που επι­βά­ρυ­νε τη σοβιε­τι­κή οικο­νο­μία, σε καμιά περί­πτω­ση δεν υπήρ­ξε καθοριστική.
🔻 2) Ο ρόλος του Κόμ­μα­τος: Με την έναρ­ξη της εισβο­λής το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της ΕΣΣΔ μετα­τρά­πη­κε σε συλ­λο­γι­κό οργα­νω­τή και καθο­δη­γη­τή της αμυ­ντι­κής πολε­μι­κής προ­σπά­θειας, τόσο στην πρώ­τη γραμ­μή όσο και στα μετόπισθεν.
▪️ Μόνο τον πρώ­το χρό­νο του πολέ­μου εντά­χθη­καν στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό και Ναυ­τι­κό περί­που 1.000.000 μέλη του Κόμ­μα­τος και 2.000.000 μέλη της Νεο­λαί­ας του.
▪️ Σχε­δόν το 1/3 των μελών της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής βρι­σκό­ταν στο μέτω­πο.
▪️ Συνο­λι­κά το ποσο­στό του κομ­μα­τι­κού δυνα­μι­κού που εντά­χθη­κε στις στρα­τιω­τι­κές και παρα­γω­γι­κές ανά­γκες του πολέ­μου έφτα­σε το 81,8%.
▪️ Ένας στους δύο άνδρες και γυναί­κες των σοβιε­τι­κών Ενό­πλων Δυνά­με­ων προς το τέλος του πολέ­μου ήταν οργα­νω­μέ­νος κομ­μου­νι­στής και κομ­σο­μό­λος.
▪️ Σύμ­φω­να με άλλη πηγή, στις αρχές του 1945 στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό και στο Στό­λο υπήρ­χαν 3.325.000 κομ­μου­νι­στές, ή σχε­δόν το 60% της συνο­λι­κής δύνα­μης του Κόμ­μα­τος (Συλ­λο­γι­κό, «Ιστο­ρία του ΚΚΣΕ», εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», Αθή­να, 1976, σελ. 615).
▪️ Μεγά­λη ήταν και η συμ­βο­λή όλων των εθνο­τή­των και εθνι­κο­τή­των της ΕΣΣΔ. Αντι­πρό­σω­ποι εκα­τό εθνο­τή­των και εθνι­κο­τή­των τιμή­θη­καν με την ανώ­τα­τη τιμή του «Ήρωα της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης».
▪️ Στους πρώ­τους 6 μήνες του πολέ­μου το Κόμ­μα είχε πάνω από 500.000 νεκρούς, ενώ έως το 1945 είχαν δώσει τη ζωή τους περί­που 3.000.000 κομ­μου­νι­στές και κομμουνίστριες.

🔺 Οι εξελίξεις 🔻

[ Έκθε­ση στο XVIII Συνέ­δριο του ΚΚ (ΜΠ) της ΕΣΣΔ, 10 Μάρ­τη 1939 ‑ειση­γή­θη­κε ο Ι. Β. Στάλιν]:
«Να η απα­ρίθ­μη­ση των σπου­δαιό­τε­ρων γεγο­νό­των της περιό­δου που εξε­τά­ζου­με, των γεγο­νό­των που απο­τέ­λε­σαν την αρχή του νέου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου.
Το 1935 η Ιτα­λία επι­τέ­θη­κε ενά­ντια στην Αβησ­συ­νία και την κατέλαβε.
Το καλο­καί­ρι του 1936 η Γερ­μα­νία και η Ιτα­λία οργά­νω­σαν τη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση στην Ισπα­νία. Ετσι η Γερ­μα­νία στε­ρε­ώ­θη­κε στη Βόρεια Ισπα­νία και στο ισπα­νι­κό Μαρό­κο, και η Ιτα­λία στη Νότια Ισπα­νία και στις Βαλε­α­ρί­δες νήσους.
Το 1937 η Ιαπω­νία, ύστε­ρα από την κατά­λη­ψη της Μαν­τζου­ρί­ας, εισέ­βα­λε στη Βόρεια και στην Κεντρι­κή Κίνα, κατέ­λα­βε το Πεκί­νο, το Τιεν­τσίν, τη Σαν­γκάη και άρχι­σε να εκτο­πί­ζει από τη διε­θνή ζώνη κατο­χής τους ξένους αντα­γω­νι­στές της.
Στις αρχές του 1938, η Γερ­μα­νία κατέ­λα­βε την Αυστρία και το φθι­νό­πω­ρο του 1938 τη Σου­δη­τι­κή περιο­χή της Τσεχοσλοβακίας.
Στα τέλη του 1938 η Ιαπω­νία κατέ­λα­βε την Καντώ­να και στις αρχές του 1939 το νησί Χαϊνάν.
Έτσι, ο πόλε­μος, που τόσο απα­ρα­τή­ρη­τα πλη­σί­α­σε προς τους λαούς, τρά­βη­ξε στην τρο­χιά του πλη­θυ­σμό με πάνω από πεντα­κό­σια εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους, αφού επέ­κτει­νε τη σφαί­ρα της δρά­σης του σε ένα τερά­στιο έδα­φος, από το Τιεν­τσίν, τη Σαν­γκάη και την Καντώ­να, μέσω της Αβησ­συ­νί­ας, ως το Γιβραλτάρ.
Ύστε­ρα από τον πρώ­το ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, τα κρά­τη — νικη­τές, κυρί­ως η Αγγλία, η Γαλ­λία και οι ΕΠΑ, δημιούρ­γη­σαν ένα νέο καθε­στώς σχέ­σε­ων ανά­με­σα στις χώρες, το μετα­πο­λε­μι­κό καθε­στώς της ειρή­νης. Οι κύριες βάσεις αυτού του καθε­στώ­τος ήταν στην Άπω Ανα­το­λή το Σύμ­φω­νο των εννέα δυνά­με­ων, και στην Ευρώ­πη η Συν­θή­κη των Βερ­σαλ­λιών και μια ολό­κλη­ρη σει­ρά από άλλα Σύμ­φω­να. Η Κοι­νω­νία των Εθνών είχε προ­ο­ρι­σμό να ρυθ­μί­ζει τις σχέ­σεις ανά­με­σα στις χώρες μέσα στα πλαί­σια αυτού του καθε­στώ­τος, πάνω στη βάση του ενιαί­ου μετώ­που των κρα­τών, πάνω στη βάση της συλ­λο­γι­κής υπε­ρά­σπι­σης της ασφά­λειας των κρα­τών. Τα τρία όμως επι­θε­τι­κά κρά­τη και ο νέος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος που τον άρχι­σαν τα κρά­τη αυτά, ανα­πο­δο­γύ­ρι­σαν όλο αυτό το σύστη­μα του μετα­πο­λε­μι­κού ειρη­νι­κού καθε­στώ­τος. Η Ιαπω­νία ξέσχι­σε το Σύμ­φω­νο των εννέα δυνά­με­ων, η Γερ­μα­νία και η Ιτα­λία ξέσχι­σαν τη Συν­θή­κη των Βερ­σαλ­λιών. Τα τρία αυτά κρά­τη απο­χώ­ρη­σαν από την Κοι­νω­νία των Εθνών, για να τους λυθούν τα χέρια.
Ο νέος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος έγι­νε γεγονός.
Στην επο­χή μας, όμως, δεν είναι τόσο εύκο­λο να κόψεις με μιας την αλυ­σί­δα και να ριχτείς απ’ ευθεί­ας στον πόλε­μο, χωρίς να υπο­λο­γί­σεις τα διά­φο­ρα Σύμ­φω­να, χωρίς να υπο­λο­γί­σεις την κοι­νή γνώ­μη. Οι αστοί πολι­τι­κοί το ξέρουν αυτό αρκε­τά καλά. Το ξέρουν επί­σης και οι φασί­στες κυβερ­νή­τες. Γι’ αυτό οι φασί­στες κυβερ­νή­τες, πριν ριχτούν στον πόλε­μο, απο­φά­σι­σαν να προ­πα­ρα­σκευά­σουν με το γνω­στό τρό­πο την κοι­νή γνώ­μη, δηλα­δή να την παρα­πλα­νή­σουν, να την εξαπατήσουν.

Στρα­τιω­τι­κός συνα­σπι­σμός της Γερ­μα­νί­ας και της Ιτα­λί­ας ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα της Αγγλί­ας και της Γαλ­λί­ας στην Ευρώ­πη; Για όνο­μα του θεού, “τι σόι συνα­σπι­σμός είναι αυτός!”. “Εμείς” δεν έχου­με κανε­νός είδους στρα­τιω­τι­κό συνα­σπι­σμό. “Εμείς” έχου­με μονά­χα έναν άκα­κο “άξο­να Βερο­λί­νου — Ρώμης”, δηλα­δή κάποιο γεω­με­τρι­κό τύπο του άξονα.
Στρα­τιω­τι­κός συνα­σπι­σμός της Γερ­μα­νί­ας, της Ιτα­λί­ας και της Ιαπω­νί­ας ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα των ΕΠΑ, της Αγγλί­ας και της Γαλ­λί­ας στην Απω Ανα­το­λή; Πού τέτοιο πράγ­μα! “Εμείς” δεν έχου­με κανέ­να στρα­τιω­τι­κό συνα­σπι­σμό. “Εμείς” “έχου­με μονά­χα ένα άκα­κο τρί­γω­νο Βερο­λί­νο — Ρώμη — Τόκιο”, δηλα­δή ένα μικρό πάθος για τη γεωμετρία.

Ο πόλε­μος όμως είναι αδυ­σώ­πη­τος. Δεν μπο­ρείς να τον κρύ­ψεις με κανέ­να περι­κά­λυμ­μα. Για­τί με κανέ­να “άξο­να”, “τρί­γω­νο” και “αντι­κομ­μου­νι­στι­κό σύμ­φω­νο” δεν μπο­ρείς να κρύ­ψεις το γεγο­νός ότι η Ιαπω­νία κατέ­λα­βε σ’ αυτό το διά­στη­μα μια τερά­στια έκτα­ση της Κίνας, η Ιτα­λία την Αβησ­συ­νία, η Γερ­μα­νία την Αυστρία και τη Σου­δη­τι­κή περιο­χή, η Γερ­μα­νία και η Ιτα­λία μαζί την Ισπα­νία, και όλα αυτά ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα των μη επι­θε­τι­κών κρα­τών. Και έτσι ο πόλε­μος είναι πόλε­μος, ο στρα­τιω­τι­κός συνα­σπι­σμός των εισβο­λέ­ων είναι στρα­τιω­τι­κός συνα­σπι­σμός, και οι εισβο­λείς είναι εισβολείς.
Χαρα­κτη­ρι­στι­κό γνώ­ρι­σμα του νέου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου είναι ότι δεν έγι­νε ακό­μα γενι­κός, παγκό­σμιος πόλε­μος. Τον πόλε­μο τον κάνουν τα επι­τι­θέ­με­να κρά­τη, παρα­βλά­πτο­ντας με κάθε τρό­πο τα συμ­φέ­ρο­ντα των μη επι­θε­τι­κών κρα­τών, πρώτ’ απ’ όλα της Αγγλί­ας, της Γαλ­λί­ας, των ΕΠΑ, ενώ τα τελευ­ταία συμ­πτύσ­σο­νται και υπο­χω­ρούν, κάνο­ντας στους εισβο­λείς τη μια παρα­χώ­ρη­ση ύστε­ρα από την άλλη.
Ετσι, λοι­πόν, μπρο­στά στα μάτια μας συντε­λεί­ται το ανοι­χτό ξανα­μοί­ρα­σμα του κόσμου και των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής, σε βάρος των συμ­φε­ρό­ντων των μη επι­θε­τι­κών κρα­τών, χωρίς να γίνε­ται καμιά προ­σπά­θεια από­κρου­σης, και μάλι­στα με μια κάποια ανο­χή από μέρους των τελευταίων.

Απί­στευ­το, όμως, γεγονός.

Πώς μπο­ρεί να εξη­γη­θεί αυτός ο μονό­πλευ­ρος και περί­ερ­γος χαρα­χτή­ρας του νέου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέμου;
Πώς συμ­βαί­νει, οι μη επι­θε­τι­κές χώρες, που δια­θέ­τουν τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες, να παραι­τού­νται τόσο εύκο­λα και χωρίς αντί­στα­ση από τις θέσεις και τις υπο­χρε­ώ­σεις τους για να γίνουν αρε­στές στους επιτιθέμενους;
Μήπως εξη­γεί­ται με την αδυ­να­μία των μη επι­θε­τι­κών κρα­τών; Φυσι­κά, όχι! Τα μη επι­θε­τι­κά, τα δημο­κρα­τι­κά κρά­τη, μαζί παρ­μέ­να, είναι χωρίς συζή­τη­ση πιο ισχυ­ρά από τα φασι­στι­κά κρά­τη και από οικο­νο­μι­κή και από στρα­τιω­τι­κή άποψη.
Τότε, πώς μπο­ρούν να εξη­γη­θούν οι συστη­μα­τι­κές παρα­χω­ρή­σεις των κρα­τών αυτών προς τους επιτιθέμενους;
Θα μπο­ρού­σε αυτό να εξη­γη­θεί, λογου­χά­ρη, με το αίσθη­μα του φόβου μπρο­στά στην επα­νά­στα­ση, που μπο­ρεί να ξεσπά­σει, αν τα μη επι­θε­τι­κά κρά­τη μπουν στον πόλε­μο και ο πόλε­μος πάρει παγκό­σμιο χαραχτήρα.

Εποποιία του Στάλινγκραντ Сталинградская битва

Οι αστοί πολι­τι­κοί φυσι­κά ξέρουν, ότι ο πρώ­τος παγκό­σμιος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος έδω­σε τη νίκη στην επα­νά­στα­ση σε μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες χώρες.
Φοβού­νται, ότι ο δεύ­τε­ρος παγκό­σμιος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος, μπο­ρεί να οδη­γή­σει επί­σης στη νίκη της επα­νά­στα­σης σε μια ή σε μερι­κές χώρες.

Αυτή όμως τώρα δεν είναι η μονα­δι­κή και ούτε η κύρια αιτία. Η κύρια αιτία βρί­σκε­ται στο ότι οι περισ­σό­τε­ρες μη επι­θε­τι­κές χώρες, και πρώτ’ απ’ όλα η Αγγλία και η Γαλ­λία, παραι­τή­θη­καν από την πολι­τι­κή της συλ­λο­γι­κής ασφά­λειας, από την πολι­τι­κή της συλ­λο­γι­κής από­κρου­σης των επι­τι­θέ­με­νων, στο ότι πέρα­σαν στη θέση της μη επέμ­βα­σης, στη θέση της “ουδε­τε­ρό­τη­τας”.
Τυπι­κά την πολι­τι­κή της μη επέμ­βα­σης θα μπο­ρού­σε να τη χαρα­κτη­ρί­σει κανείς με τον παρα­κά­τω τρό­πο: “Η κάθε χώρα ας υπε­ρα­σπι­στεί από τους επι­τι­θέ­με­νους, όπως θέλει και όπως μπο­ρεί, αυτό εμάς δε μας ενδια­φέ­ρει, εμείς θα κάνου­με εμπό­ριο και με τους επι­τι­θέ­με­νους και με τα θύμα­τά τους”. Στην πρά­ξη ωστό­σο η πολι­τι­κή της μη επέμ­βα­σης σημαί­νει ανο­χή της επί­θε­σης, ξαπό­λυ­ση του πολέ­μου, συνε­πώς, μετα­τρο­πή του σε παγκό­σμιο πόλε­μο. Στην πολι­τι­κή της μη επέμ­βα­σης, δια­φαί­νε­ται η επι­δί­ω­ξη, ο πόθος να μην εμπο­δι­στούν οι εισβο­λείς να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν το σκο­τει­νό τους έργο, να μην εμπο­δι­στεί, λ.χ., η Ιαπω­νία να μπλε­χτεί σε πόλε­μο με την Κίνα, και ακό­μα καλύ­τε­ρα με τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, να μην εμπο­δι­στεί, λ.χ., η Γερ­μα­νία να βου­λιά­ξει στις ευρω­παϊ­κές υπο­θέ­σεις, να μπλε­χτεί σε πόλε­μο με τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, να αφε­θούν όλοι όσοι συμ­με­τέ­χουν στον πόλε­μο να χωθούν βαθιά στο βούρ­κο του πολέ­μου, να ενθαρ­ρύ­νο­νται στα κρυ­φά, να αφε­θούν να εξα­σθε­νή­σουν και να αλλη­λο­ε­ξα­ντλη­θούν και αργό­τε­ρα, όταν εξα­σθε­νή­σουν αρκε­τά, να παρου­σια­στεί στη σκη­νή η μη επέμ­βα­ση με φρέ­σκες δυνά­μεις και φυσι­κά να πάρει θέση “προς το συμ­φέ­ρον της ειρή­νης”, και να υπα­γο­ρεύ­σει στους εξα­σθε­νη­μέ­νους εμπό­λε­μους τους όρους της.

Και φτη­νό και ωραίο.

Ας πάρου­με, λογου­χά­ρη, την Ιαπω­νία. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό, ότι πριν από την εισβο­λή της Ιαπω­νί­ας στη Βόρεια Κίνα, όλες οι έγκυ­ρες γαλ­λι­κές και αγγλι­κές εφη­με­ρί­δες βρο­ντο­φώ­να­ζαν για την αδυ­να­μία της Κίνας, για την ανι­κα­νό­τη­τά της ν’ αντι­στα­θεί, για το ότι η Ιαπω­νία με το στρα­τό της θα μπο­ρού­σε μέσα σε δύο — τρεις μήνες να υπο­τά­ξει την Κίνα. Υστε­ρα οι πολι­τι­κοί της Ευρώ­πης και της Αμε­ρι­κής άρχι­σαν να ανα­μέ­νουν και να παρα­κο­λου­θούν. Και αργό­τε­ρα όταν η Ιαπω­νία ανέ­πτυ­ξε τις πολε­μι­κές της επι­χει­ρή­σεις τής παρα­χώ­ρη­σαν τη Σαν­γκάη, την καρ­διά του ξένου κεφα­λαί­ου στην Κίνα, της παρα­χώ­ρη­σαν την Καντώ­να, την εστία της μονο­πω­λια­κής αγγλι­κής επιρ­ρο­ής στη Νότια Κίνα, της παρα­χώ­ρη­σαν το Χαϊ­νάν, άφη­σαν να κυκλω­θεί το Χον­κόγκ. Δεν είναι αλή­θεια, ότι όλα αυτά μοιά­ζουν πολύ με ενθάρ­ρυν­ση του επι­τι­θέ­με­νου: Δηλα­δή, μπλέ­ξου παρα­πέ­ρα στον πόλε­μο και μετά βλέπουμε.
‘Η, ας πάρου­με, λ.χ., τη Γερ­μα­νία. Της παρα­χώ­ρη­σαν την Αυστρία, παρά το γεγο­νός ότι υπήρ­χε ανει­λημ­μέ­νη υπο­χρέ­ω­ση να υπε­ρα­σπί­σουν την ανε­ξαρ­τη­σία της, της παρα­χώ­ρη­σαν τη Σου­δη­τι­κή περιο­χή, άφη­σαν στο έλε­ος της τύχης την Τσε­χο­σλο­βα­κία, παρα­βιά­ζο­ντας όλες τις υπο­χρε­ώ­σεις τους και ύστε­ρα άρχι­σαν να φωνά­ζουν και να ψεύ­δο­νται στον Τύπο για “αδυ­να­μία του ρού­σι­κου στρα­τού”, για “απο­σύν­θε­ση της ρού­σι­κης αερο­πο­ρί­ας”, για “ταρα­χές” στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, και να σπρώ­χνουν τους Γερ­μα­νούς περισ­σό­τε­ρο προς τα ανα­το­λι­κά, να τους υπό­σχο­νται εύκο­λη λεία και να τους ψιθυ­ρί­ζουν: Αρχί­στε εσείς μόνο τον πόλε­μο ενά­ντια στους μπολ­σε­βί­κους και από κει και πέρα όλα θα πάνε καλά. Πρέ­πει να παρα­δε­χτού­με πως όλα αυτά επί­σης μοιά­ζουν πολύ με υπο­κί­νη­ση, με ενθάρ­ρυν­ση του εισβολέα.

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κός ο θόρυ­βος που ξεσή­κω­σε ο αγγλο-γαλ­λι­κός και βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κός Τύπος με αφορ­μή τη Σοβιε­τι­κή Ουκρα­νία. Οι εκπρό­σω­ποι αυτού του Τύπου ξελα­ρυγ­γί­στη­καν να φωνά­ζουν ότι οι Γερ­μα­νοί τρα­βούν για τη Σοβιε­τι­κή Ουκρα­νία, πως έχουν τώρα στα χέρια τους τη λεγό­με­νη Καρ­πα­θο-ουκρα­νία, που έχει περί­που 700 χιλιά­δες πλη­θυ­σμό, ότι οι Γερ­μα­νοί, όχι αργό­τε­ρα από την άνοι­ξη αυτού του χρό­νου, θα προ­σαρ­τή­σουν τη Σοβιε­τι­κή Ουκρα­νία, που έχει πάνω από 30 εκα­τομ­μύ­ρια πλη­θυ­σμό, στη λεγό­με­νη Καρ­πα­θο-ουκρα­νία. Αυτός ο ύπο­πτος θόρυ­βος μοιά­ζει σα να είχε σκο­πό του να προ­κα­λέ­σει την οργή της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης ενά­ντια στη Γερ­μα­νία, να δηλη­τη­ριά­σει την ατμό­σφαι­ρα και να προ­κα­λέ­σει τη σύγκρου­ση με τη Γερ­μα­νία χωρίς να υπάρ­χουν γι’ αυτό φανε­ροί λόγοι.

Φυσι­κά, είναι από­λυ­τα δυνα­τό να υπάρ­χουν στη Γερ­μα­νία παλα­βοί που ονει­ρεύ­ο­νται να προ­σαρ­τή­σουν τον ελέ­φα­ντα, δηλα­δή τη Σοβιε­τι­κή Ουκρα­νία, στο κου­νού­πι, δηλα­δή στη λεγό­με­νη Καρ­πα­θο-ουκρα­νία. Και αν πραγ­μα­τι­κά υπάρ­χουν εκεί τέτοιοι παλα­βοί, μπο­ρού­με να μην αμφι­βάλ­λου­με πως στη χώρα μας θα βρε­θεί ο απα­ραί­τη­τος αριθ­μός από ζουρ­λο­μαν­δύ­ες γι’ αυτούς τους τρε­λούς. (Θύελ­λα χει­ρο­κρο­τη­μά­των). Αν όμως στεί­λου­με κατά δια­βό­λου τους τρε­λούς και στρα­φού­με προς τους λογι­κούς ανθρώ­πους, δε θα είναι μήπως ξεκά­θα­ρο ότι είναι γελοίο και ανό­η­το να μιλά κανείς σοβα­ρά για την προ­σάρ­τη­ση της Σοβιε­τι­κής Ουκρα­νί­ας στη λεγό­με­νη Καρ­πα­θο-ουκρα­νία; Σκε­φτεί­τε το μονάχα.

Έρχε­ται το κου­νού­πι ανα­σκου­μπω­μέ­νο και λέει στον ελέ­φα­ντα: “Βρε, συ, αδερ­φά­κι, πόσο σε λυπά­μαι… Ζεις χωρίς τσι­φλι­κά­δες, χωρίς καπι­τα­λι­στές, χωρίς εθνι­κή κατα­πί­ε­ση, χωρίς φασί­στες κυβερ­νή­τες. Τι ζωή είναι αυτή… Σε κοι­τά­ζω και δεν μπο­ρώ να μην παρα­τη­ρή­σω ότι δεν υπάρ­χει για σένα άλλη σωτη­ρία, παρά να ενω­θείς μαζί μου. Ε, λοι­πόν, ας γίνει έτσι, σου επι­τρέ­πω να προ­σαρ­τή­σεις το μικρό σου έδα­φος στο απέ­ρα­ντο έδα­φός μου…”.

Ακό­μα πιο χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι, ότι μερι­κοί πολι­τι­κοί και εκπρό­σω­ποι του Τύπου της Ευρώ­πης και των ΕΠΑ, αφού έχα­σαν την υπο­μο­νή τους περι­μέ­νο­ντας “την εκστρα­τεία ενά­ντια στη Σοβιε­τι­κή Ουκρα­νία”, άρχι­σαν μόνοι τους να ξεσκε­πά­ζουν τα πραγ­μα­τι­κά ελα­τή­ρια της πολι­τι­κής της μη επέμ­βα­σης. Μιλούν ανοι­χτά και γρά­φουν καθα­ρά ότι οι Γερ­μα­νοί τους “απο­γο­ή­τευ­σαν” οικτρά για­τί, αντί να κινη­θούν παρα­πέ­ρα προς την Ανα­το­λή, ενά­ντια στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, στρά­φη­καν, όπως βλέ­πε­τε, προς τη Δύση και ζητούν αποι­κί­ες. Μπο­ρεί να σκε­φθεί κανείς ότι έδω­σαν στους Γερ­μα­νούς τις περιο­χές της Τσε­χο­σλο­βα­κί­ας σαν αντάλ­λαγ­μα για την υπο­χρέ­ω­ση ν’ αρχί­σουν τον πόλε­μο ενά­ντια στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, ενώ οι Γερ­μα­νοί αρνού­νται τώρα να ξοφλή­σουν το γραμ­μά­τιο, και τους στέλ­νουν περίπατο.
Μ’ αυτά που λέγω δε θέλω καθό­λου με αφορ­μή την πολι­τι­κή της μη επέμ­βα­σης να κάνω ηθι­κή διδα­σκα­λία, να μιλή­σω για προ­δο­σία, για επιορ­κία κ.ο.κ. Είναι αφέ­λεια να διδά­σκεις ηθι­κή στους ανθρώ­πους, που δεν παρα­δέ­χο­νται την ανθρώ­πι­νη ηθι­κή. Οπως λένε οι παλιοί, οι ψημέ­νοι αστοί διπλω­μά­τες, η πολι­τι­κή είναι πολι­τι­κή. Ωστό­σο, είναι απα­ραί­τη­το να τονί­σου­με ότι το μεγά­λο και επι­κίν­δυ­νο πολι­τι­κό παι­χνί­δι, που άρχι­σαν οι οπα­δοί της πολι­τι­κής της μη επέμ­βα­σης, μπο­ρεί να τελειώ­σει γι’ αυτούς με σοβα­ρή χρεοκοπία.
Αυτή είναι η πραγ­μα­τι­κή όψη της πολι­τι­κής της μη επέμ­βα­σης που επι­κρα­τεί σήμερα.
Αυτή είναι η πολι­τι­κή κατά­στα­ση στις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες».
Έτσι δια­μορ­φω­νό­ταν η κατά­στα­ση παρα­μο­νές του Β΄ Παγκό­σμιου Πολέμου.

της ΕΣΣΔ Γερμανικοί στόχοι επιχείρησης Barbarossa Родина-мать зовёт!

Για τους Σοβιε­τι­κούς στο Στά­λιν­γκραντ, την κορω­νί­δα της επι­χεί­ρη­σης Μπαρ­μπα­ρό­σα, «Ο Βόλ­γας έχει μόνο μία όχθη ‑ούτε ένα βήμα πίσω»!

Родина-мать зовёт!

Στις 22-Ιουν-1941 γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα με την υπο­στή­ρι­ξη ρου­μα­νι­κών (και αυτή είναι μια άγνω­στη σε πολ­λούς πτυ­χή), επι­τέ­θη­καν στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Οι Ρου­μά­νοι (με επι­κε­φα­λής πρω­θυ­πουρ­γό τον φασί­στα Ιόν Αντο­νέ­σκου) κατέ­λα­βαν αρχι­κά τη Βεσ­σα­ρα­βία και τη Βόρεια Μπου­κο­βί­να και, σε συμ­φω­νία με τον Χίτλερ Οδησ­σό, Σεβα­στού­πο­λη και στη συνέ­χεια, προ­χώ­ρη­σαν ανα­το­λι­κά προς το Στά­λιν­γκραντ, συγκε­ντρώ­νο­ντας περισ­σό­τε­ρα στρα­τεύ­μα­τα μάχης για την πολε­μι­κή υπο­στή­ρι­ξη των Ναζί σε σχέ­ση με το σύνο­λο των υπο­λοί­πων συμ­μά­χων της Γερ­μα­νί­ας όλων μαζί.
Πιο συγκε­κρι­μέ­να, η ρου­μα­νι­κή συμ­βο­λή στην Επι­χεί­ρη­ση Μπαρ­μπα­ρό­σα και στη συνέ­χεια ήταν τερά­στια (περί­που ένα εκα­τομ­μύ­ριο άνδρες). Αν και τον Φεβρουά­ριο του 1943 ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός απο­δε­κά­τι­σε τις δυνά­μεις της στη μεγά­λη αντε­πί­θε­ση στο Στά­λιν­γκραντ, το καλο­καί­ρι του 1944 ξεπερ­νά τους 1,2 εκα­τομ. άνδρες, δεύ­τε­ρος στρα­τός σε δύνα­μη του άξο­να μετά τη Ναζι­στι­κή Γερμανία).

Romania SS

Γραμ­μα­τό­ση­μο του 1941 που απει­κο­νί­ζει Ρου­μά­νο στρα­τιώ­τη (αρι­στε­ρά) και Γερ­μα­νό (δεξιά) και την κοι­νή συμ­με­το­χή τους στην επι­χεί­ρη­ση Μπαρ­μπα­ρό­σα. Το κεί­με­νο από κάτω: «Ό ιερός πόλε­μος ενα­ντί­ον του Μπολσεβικισμού»


Η Ρου­μα­νία για τον Χίτλερ είχε το ρόλο του τακτι­κού προ­μη­θευ­τή καυ­σί­μων ‑κύρια πηγή καυ­σί­μων για το Τρί­το Ράιχ και τρο­φί­μων όπως λάδι. σιτά­ρι αλλά και βιο­μη­χα­νι­κών προ­ϊ­ό­ντων στις στρα­τιές των Ναζί (πηγή:Constantin Olteanu, The Romanian armed power concept: a historical approach, Military Pub. House)

Στάλινγραντ χάρτης

Εποποιία του Στάλινγκραντ Сталинградская битва

Εποποιία του Στάλινγκραντ Сталинградская битва

(συνε­χί­ζε­ται ‑όλο το αφιέ­ρω­μα εδώ)…

Στο επό­με­νο: Επί­θε­ση στο Στάλινγκραντ
|> Κύρια πηγή φωτο­γρα­φι­κού υλικού <|

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο