Η Ζυθοπλημμύρα του Λονδίνου

Ήταν 6 το από­γευ­μα της 17ης Οκτω­βρί­ου του 1814. Στη δια­σταύ­ρω­ση τον οδών Τότε­ναμ Κορτ και Όξφορντ, στο Γου­έστ Έντ του Λον­δί­νου, επι­κρα­τού­σε ησυ­χία γύρω από την έδρα της ζυθο­ποι­ί­ας Μάιοξ –ιδιο­κτη­σί­ας του βου­λευ­τή των Συντη­ρη­τι­κών σερ Χέν­ρι Μάιοξ. Όμως τότε συνέ­βη κάτι που έμει­νε στην ιστο­ρία ως «Η Ζυθο­πλημ­μύ­ρα του Λονδίνου».

Συγκε­κρι­μέ­να, στις 6 το από­γευ­μα μία μεγά­λη ξύλι­νη δεξα­με­νή εντός του εργο­στα­σί­ου, ύψους έξι μέτρων, που περιεί­χε 571 τόνους μπί­ρας, διερ­ρά­γη λόγω παλαιό­τη­τας και προ­κά­λε­σε αλυ­σι­δω­τά τη θραύ­ση και άλλων 7.355 μικρό­τε­ρων βαρε­λιών. Το κύμα μπί­ρας γκρέ­μι­σε έναν από τους τοί­χους του εργο­στα­σί­ου και περί­που 1.500 τόνοι μπί­ρας χύθη­καν ορμη­τι­κά στο δρό­μο. Η βοή ακού­στη­κε μέχρι και οκτώ χιλιό­με­τρα μακρύ­τε­ρα, σύμ­φω­να με μαρ­τυ­ρί­ες της εποχής

Την ώρα που ισό­γεια και υπό­γεια δια­με­ρί­σμα­τα πλημ­μύ­ρι­ζαν, οι περί­οι­κοι προ­σπα­θού­σαν με κου­βά­δες να συλ­λέ­ξουν την μπί­ρα κρί­νο­ντας ότι η πλημ­μύ­ρα είναι «δώρο θεό­σταλ­το» και δεν πρέ­πει να πάει στράφι.

Ωστό­σο από τη ζυθο­πλημ­μύ­ρα έχα­σαν τη ζωή τους εννέα άνθρω­ποι και παρα­σύρ­θη­καν δύο σπί­τια. Ο τελευ­ταί­ος θάνα­τος σημειώ­θη­κε μερι­κές μέρες αργό­τε­ρα κατό­πιν δηλη­τη­ρί­α­σης από… κατά­πο­ση μπίρας.

Οι αρχές οδή­γη­σαν τους υπευ­θύ­νους της εται­ρεί­ας στη δικαιο­σύ­νη. Δικα­στές και ένορ­κοι, όμως, τους αθώ­ω­σαν, αφού δέχθη­καν ότι το τρα­γι­κό συμ­βάν ήταν προ­ϊ­όν ανω­τέ­ρας βίας και οι θάνα­τοι τυχαίο γεγο­νός. Η εται­ρεία βρέ­θη­κε προ­σω­ρι­νά σε δει­νή οικο­νο­μι­κή θέση, καθώς είχε προ­πλη­ρώ­σει τέλη και φόρους για τις χαμέ­νες ποσό­τη­τες της μπύ­ρας. Προ­σέ­φυ­γε στο Κοι­νο­βού­λιο και πέτυ­χε την επι­στρο­φή τους, με απο­τέ­λε­σμα να συνε­χί­σει κανο­νι­κά τη λει­τουρ­γία της έως το 1961, οπό­τε άλλα­ξε χέρια.