Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η ηθοποιός Ταμίλα Κουλίεβα μίλησε για τα παιδικά της χρόνια στη Σοβιετική Ένωση

Η ηθο­ποιός Ταμί­λα Κου­λί­ε­βα ήταν καλε­σμέ­νη τη νύχτα της Τετάρ­της 13 Μαρ­τί­ου στην εκπο­μπή «Καλύ­τε­ρα Αργά» όπου και μίλη­σε για τα παι­δι­κά της χρό­νια στην Σοβιετ­κή Ένωση

Χαρα­κτη­ρι­στι­κά, δήλω­σε: «Όταν ζεις σε ένα συγκε­κρι­μέ­νο καθε­στώς και βιώ­νεις τα πράγ­μα­τα με έναν συγκε­κρι­μέ­νο τρό­πο, δεν ξέρεις πώς μπο­ρεί να είναι δια­φο­ρε­τι­κά, λες ότι αυτό είναι. Η αυστη­ρό­τη­τα νομί­ζω ότι προ­έρ­χε­ται καθα­ρά από το σπί­τι και από τους γονείς και από τον χαρα­κτή­ρα των γονιών, δεν νομί­ζω ότι έχει να κάνει με τον χαρα­κτή­ρα των γονιών».

Στη συνέ­χεια, απο­κά­λυ­ψε: «Είμαι τυχε­ρή για­τί πήρα πολ­λά πράγ­μα­τα από αυτό το καθε­στώς, όπως την παι­δεία, τα πρό­τυ­πα της ισό­τη­τας, της ελευ­θε­ρί­ας της γυναί­κας και ό, τι αφο­ρά τη θέση της γυναί­κας στην κοι­νω­νία. Όλα αυτά τα πρό­τυ­πα υπήρ­χαν στην Πρώ­ην Σοβιε­τι­κή Ένωση».

Συγ­χρό­νως, η Ταμί­λα Κου­λί­ε­βα ανέ­φε­ρε: «Εκτί­μη­σα αυτά που είχα όταν “άνοι­ξαν” τα πράγ­μα­τα. Δεν είναι καλύ­τε­ρα ή χει­ρό­τε­ρα μετά, ήταν δια­φο­ρε­τι­κά. Δια­φο­ρε­τι­κά πρό­τυ­πα, αξί­ες και πράγ­μα­τα τα οποία μεγα­λώ­νεις και τα κου­βα­λάς μετά στην πορεία. Δεν περι­γρά­φω κάτι ιδα­νι­κό, αλί­μο­νο. Κάνου­με κρι­τι­κή και πλέ­ον όταν ξέρου­με τα πράγ­μα­τα και μπο­ρού­με να τα δού­με σε από­στα­ση — για­τί και η επο­χή αλλά­ζει — δεν έχει σημα­σία αν μεγά­λω­σες στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση ή στην Ελλά­δα — για­τί και η Ελλά­δα μετά από 40, 50 χρό­νια είναι άλλη — η παγκο­σμιο­ποί­η­ση έκα­νε μεγά­λη δου­λειά. Πρέ­πει να παρα­δε­χτού­με ότι ζού­με σε μια άλλη επο­χή, μια ψηφια­κή επο­χή, μια επο­χή που οι γενιές πλέ­ον έχουν άλλα σημεία ανα­φο­ράς, δεν είναι τα παρα­μύ­θια των αδελ­φών Γκριμ, είναι ο Χάρι Πότερ, οπό­τε μιλάς δια­φο­ρε­τι­κά και πρέ­πει κάπου να βαδί­ζεις με την επο­χή που βιώ­νεις, λέω εγώ».

 

Το “έπος” του Γου­έ­μπλεϊ, αφη­γεί­ται ο Αρι­στεί­δης Καμάρας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο