Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Δίκη της Λειψίας και η …πρώτη ανταπόκριση του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ απ’ αυτήν (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ)

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Η δίκη του Δημη­τρόφ και των συντρό­φων του άρχι­σε στις 21/9/1933 και κρά­τη­σε έως το Δεκέμ­βρη του ίδιου έτους. Στην ιστο­ρία έμει­νε ως η δίκη της Λει­ψί­ας, παίρ­νο­ντας το όνο­μά της αυτό από την πόλη στην οποία έγινε.

Τι προηγήθηκε

Στις 27 Φλε­βά­ρη, 9 με 9.15 μ.μ. ξεσπά­ει ξαφ­νι­κά πυρ­κα­γιά στο Ράιχ­σταγκ, σε μία αίθου­σα του γερ­μα­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου. Η κινη­το­ποί­η­ση των αρχών οδη­γεί εύκο­λα στη σύλ­λη­ψη ενός Oλλαν­δού υπη­κό­ου, ονό­μα­τι Μαρί­νους Βαν ντερ Λιού­μπε. Αμέ­σως μετά τον εμπρη­σμό ο Γκέ­ριγκ, που ήταν ο πραγ­μα­τι­κός εγκέ­φα­λος του εμπρη­σμού, (όπως ο ίδιος παρα­δέ­χτη­κε στη δίκη της Νυρεμ­βέρ­γης), δήλω­σε, ότι η πυρ­πό­λη­ση ήταν έργο των κομ­μου­νι­στών. Έτσι, ανοί­γει ο δρό­μος της κατα­στο­λής και ξεκι­νά­ει ένα οργια­στι­κό πογκρόμ που εξα­πέ­λυ­σαν οι ναζί ενά­ντια στους οπα­δούς, τα μέλη και τα στε­λέ­χη του ΚΚΓ.Ένα κύμα απα­γο­ρεύ­σε­ων και συλ­λή­ψε­ων απλώ­νε­ται στη Γερ­μα­νία. Συλ­λαμ­βά­νε­ται ο πρό­ε­δρος της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας του ΚΚΓ Τόγκλερ και στις 3 Μάρ­τη 1933, δυο ημέ­ρες πριν τις εκλο­γές, ο ηγέ­της του Κ.Κ.Γ., Έρνεστ Τέλ­μαν. Τέλος, στις 9 Μάρ­τη συλ­λαμ­βά­νε­ται ο Γκ. Δημη­τρώφ μαζί με τους Βούλ­γα­ρους συντρό­φους του Μπλα­κόι, Ποπώφ και Τάνεφ, που βρί­σκο­νταν στη Γερ­μα­νία ως πολι­τι­κοί πρό­σφυ­γες. Oι Εθνι­κο­σο­σια­λι­στές τους απευ­θύ­νουν την κατη­γο­ρία του εμπρη­σμού του Ράιχσταγκ.

Σ’ όλη τη διάρ­κειά της αλλά και πριν απ’ αυτήν, όταν ο Δημη­τρώφ και οι σύντρο­φοί του ήταν προ­φυ­λα­κι­σμέ­νοι, ένα τερά­στιο αντι­φα­σι­στι­κό κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης ξεση­κώ­θη­κε σ’ ολό­κλη­ρο τον κόσμο. Στο εξω­τε­ρι­κό, αμέ­σως μετά τον εμπρη­σμό του Ράιχ­σταγκ συγκρο­τή­θη­κε διε­θνής επι­τρο­πή από κορυ­φαί­ες προ­σω­πι­κό­τη­τες — με πρό­ε­δρο τον λόρ­δο Μάρ­λεϊ και επί­τι­μο πρό­ε­δρο τον Α. Αϊν­στάιν — η οποία συγκέ­ντρω­σε υλι­κό μέσα από το οποίο απο­δει­κνυό­ταν ότι ο εμπρη­σμός ήταν έργο των Ναζί.

Μονα­δι­κό υπήρ­ξε αυτό το κίνη­μα και στην Ελλά­δα. Πλή­θος κορυ­φαί­ων δια­νο­ου­μέ­νων αλλά και απλών ανθρώ­πων ζητού­σαν με κάθε τρό­πο την απε­λευ­θέ­ρω­ση των δεσμω­τών κομ­μου­νι­στών ηγε­τών, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να την ανά­γκη να μπει φραγ­μός στη φασι­στι­κή λαί­λα­πα που απει­λού­σε ολό­κλη­ρη την Ευρώ­πη. Ο «Ριζο­σπά­στης», η ΚΟΜΕΠ, το περιο­δι­κό «Νέοι Πρω­το­πό­ροι», καθώς και άλλα αντι­φα­σι­στι­κά έντυ­πα της επο­χής, είχαν εκτε­νή αφιερώματα,

Το υλι­κό αυτό (αφο­ρά ολό­κλη­ρο τον κόσμο) βγή­κε σε βιβλίο με τον τίτλο «Καστα­νή Βίβλος» (Την «Καστα­νή Βίβλο» μετέ­φρα­σε στα ελλη­νι­κά ο κομ­μου­νι­στής Έλλη­νας λογο­τέ­χνης Ν. Καρ­βού­νης και την εξέ­δω­σε σε βιβλίο το «Λαϊ­κό Βιβλιο­πω­λείο», που ήταν το βιβλιο­πω­λείο του ΚΚΕ. Όμως, ύστε­ρα από απαί­τη­ση της γερ­μα­νι­κής πρε­σβεί­ας, η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση, το Μάρ­τη του 1934, έστει­λε τον Καρ­βού­νη στο δικα­στή­ριο με την κατη­γο­ρία ότι με τη μετά­φρα­ση και τον πρό­λο­γό του στην ελλη­νι­κή έκδο­ση της «Καστα­νής Βίβλου» καθύ­βρι­σε και συκο­φά­ντη­σε την κυβέρ­νη­ση μιας φίλης χώρας!!! Έτσι ύστε­ρα από μια πορεία μετ’ εμπο­δί­ων, η δίκη ολο­κλη­ρώ­θη­κε στις 3/4/1934 και ο Καρ­βού­νης κατα­δι­κά­στη­κε σε 15 ημέ­ρες κρά­τη­ση με δικαί­ω­μα εξα­γο­ράς, για τον πρό­λο­γο που έγρα­ψε στην «Καστα­νή Βίβλο»). Ακό­μη, στο Λον­δί­νο και στο Παρί­σι οργα­νώ­θη­κε το Σεπτέμ­βρη και τον Οκτώ­βρη του ’33 αντί­δι­κη, όπου στο εδώ­λιο του κατη­γο­ρου­μέ­νου κάθι­σε ο πραγ­μα­τι­κός ένο­χος, ο γερ­μα­νι­κός φασισμός.

Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ από την πρώ­τη στιγ­μή πρω­το­σέ­λι­δα ασχο­λεί­ται με τη δίκη.

Όμως τη Δευ­τέ­ρα 25 Σεπτέμ­βρη πρω­το­σέ­λι­δα ανα­φέ­ρει: «Η ΠΡΩΤΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Παρου­σιά­ζου­με ορι­σμέ­να απο­σπά­σμα­τα από τη δημο­σιο­γρα­φι­κή αυτή επι­τυ­χία (η οποία συνε­χί­στη­κε και τις επό­με­νες μέρες με ιδιαί­τε­ρα γλα­φυ­ρές περιγραφές):

«Η κοσμοϊ­στο­ρι­κή δικα­στι­κή σκη­νο­θε­σία της Λει­ψί­ας τρα­βά­ει-και πολύ δίκαια- το ενδια­φέ­ρον των εργα­ζο­μέ­νων όλου του κόσμου. Τα χιτλε­ρι­κά πρα­χτο­ρεία κάνουν το παν για να πνί­ξουν και να δια­στρε­βλώ­σουν την αλή­θεια για τη στά­ση των συντρό­φων μας στη «δίκη».

Τα άλλα αστι­κά πρα­χτο­ρεία-ολό­τε­λα στη εξάρ­τη­ση των χιτλε­ρι­κών- δεν δίνουν την πραγ­μα­τι­κή εικό­να της «δίκης» και σε όλες τις λεπτο­μέ­ρειες της σκη­νο­θε­σί­ας σε βάρος των Γερ­μα­νών και Βουλ­γά­ρων συντρό­φων μας.

Ο «Ριζο­σπα­στης» παρ’ όλα τα εμπό­δια των χιτλε­ρι­κών, κατόρ­θω­σε με τη βοή­θεια των Γερ­μα­νών συντρό­φων μας, που αγω­νί­ζο­νται παρά­νο­μα στη φασι­στι­κή Γερ­μα­νία, να εξα­σφα­λί­σει-μονα­χός σ’ όλες τις εφη­με­ρί­δες- έγκυ­ρες αντα­πο­κρί­σεις για την αλη­θι­νή πορεία της περί­φη­μης «δίκης». Σήμε­ρα δημο­σιεύ­ου­με την πρώτη.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ 21. Σεπτέμ­βρη (Εκτα­χτη υπη­ρε­σία του «Ριζο­σπά­στη»)- Η «δίκη» για εμπρη­σμό του Ραϊχ­σταγ άνοι­ξε στη μεγά­λη αίθου­σα του ανω­τά­του δικα­στη­ρί­ου, όπου έχουν κατα­δι­κα­σθεί από την ταξι­κή δικαιο­σύ­νη χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές. Δεν υπάρ­χει ανά­γκη να ανα­φέ­ρου­με ότι τα τρο­μο­κρα­τι­κά μέτρα που πάρ­θη­καν είνε πρω­το­φα­νή, ότι η είσο­δος είνε δυσκο­λό­τα­τη και ότι όλοι οι δημο­σιο­γρά­φοι και οι προ­σκα­λε­σμέ­νοι ελέγ­χο­νται καθη­με­ρι­νά. Εκα­τόν είκο­σι δημο­σιο­γρά­φοι παρα­κο­λου­θούν τη δίκη. Απ’ αυτούς όμως μονά­χα 30 είνε ξένοι, όλοι οι άλλοι είνε φασί­στες. Σε πολ­λούς ξένους δημο­σιο­γρά­φους δεν επε­τρά­πη­κε η είσοδος.

Η μετα­φο­ρά των κατη­γο­ρου­μέ­νων στο δικα­στή­ριο έγι­νε σε ειδι­κά αυτο­κί­νη­τα. Πίσω από ένα τέτοιο αυτο­κί­νη­το ακο­λου­θού­σε ένα φορ­τη­γό με αστυνομικούς.

Η ΕΝΑΡΞΗ

Η δίκη άρχι­σε στις 9 το πρωί. Στην αρχή δια­πι­στώ­νε­ται η ταυ­τό­τη­τα των κατη­γο­ρου­μέ­νων. Ο Λύμπε κάνει από την πρώ­τη ματιά την εντύ­πω­ση ενός μισό­τρε­λου, εκτός αυτού είνε και σωμα­τι­κά πολύ κατα­βε­βλη­μέ­νος. Δίπλα του κάθε­ται ο διερ­μη­νέ­ας του και δύο φύλα­κες. Τα χέρια του είνε δεμέ­να, η στά­ση του όμως είνε εντε­λώς παθη­τι­κή και κάνει μεγά­λη εντύπωση.

ΑΚΜΑΙΟ ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΜΑΣ

Η δια­φο­ρά του Τορ­γκλερ και των τριών Βουλ­γά­ρων είνε ολο­φά­νε­ρη και απ’ αυτή μονά­χα την εμφά­νι­σή τους. Είνε απο­φα­σι­στι­κοί και εντε­λώς ήσυχοι….»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο