Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Κατερίνα Γώγου αποκαλύπτεται: «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ’ έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του»

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Ακό­μα ένα βιβλίο για την ποι­ή­τρια Κατε­ρί­να Γώγου και με τίτλο «Μου μοιά­ζει ο άνθρω­πος μ’ έναν ήλιο, που καί­γε­ται από μόνος του», κυκλο­φό­ρη­σε τον Νοέμ­βριο του περα­σμέ­νου έτους από τον Καστα­νιώ­τη, με συνε­ντεύ­ξεις, κεί­με­να και διά­φο­ρα ντο­κου­μέ­ντα (χει­ρό­γρα­φα της, ποι­ή­μα­τα πάνω σε φωτο­γρα­φί­ες, πεζά, παρεμ­βά­σεις, επι­στο­λές και φωτο­γρα­φί­ες) όπου απο­τυ­πώ­νουν τη φωνή της ποι­ή­τριας για την κοι­νω­νία, την πολι­τι­κή, την τέχνη αλλά και κυρί­ως για τον άνθρω­πο πίσω από όλα αυτά αλλά και που παράλ­λη­λα απο­τυ­πώ­νουν το κλί­μα μιας μετα­βα­τι­κής επο­χής που μέχρι σήμε­ρα καθο­ρί­ζει την καθη­με­ρι­νό­τη­τά μας σε ιδιαί­τε­ρα μεγά­λο βαθμό.

Το ίδιο το βιβλίο, σε επι­μέ­λεια και με πρό­λο­γο της Ευτυ­χί­ας Πανα­γιώ­του, απο­δει­κνύ­ει ότι η δημο­φι­λία της ποι­ή­τριας Κατε­ρί­νας Γώγου δεν είναι ένα τυχαίο φαι­νό­με­νο αλλά αντί­θε­τα αντι­κα­το­πτρί­ζει ένα υπαρ­κτό και βαθύ ρεύ­μα πολι­τι­κής, πολι­τι­στι­κής κι ευρύ­τε­ρα πνευ­μα­τι­κής ανα­ζή­τη­σης (και αμφι­σβή­τη­σης) μέσα στην κοι­νω­νία βρί­σκο­ντας αντι­στοι­χί­ες και παραλ­λη­λι­σμούς με την επο­χή της ποι­ή­τριας. Όπως σημειώ­να­με άλλω­στε και σε παλιό­τε­ρη παρέμ­βα­ση μας:

«Η Γώγου είναι εκεί­νη η δημιουρ­γός που με τα σκλη­ρά της βιώ­μα­τα, με την δυνα­τή πολι­τι­κή της σκέ­ψη αλλά και με την αξιο­ποί­η­ση τόσο του εκφρα­στι­κού ταλέ­ντου της, όσο και της πλού­σιας ποιητικής/καλλιτεχνικής αντί­λη­ψης που την δια­κα­τεί­χε, έφτια­ξε με πόνο σώμα­τος και ψυχής γνή­σια υπαρ­ξια­κή ποί­η­ση με έντο­να εξερ­γε­σια­κά κι επα­να­στα­τι­κά στοι­χεία. Η ποί­η­ση της είναι η ποί­η­ση της κοι­νω­νι­κής και προ­σω­πι­κής από­γνω­σης αλλά και της γνώ­σης ότι οι βάρ­βα­ροι είναι ήδη εδώ και πρέ­πει να αγω­νι­στού­με ενά­ντια στην απαλ­λο­τρί­ω­ση ψυχής και κοι­νω­νί­ας που πρε­σβεύ­ουν και εφαρ­μό­ζουν. Αμφι­σβη­τεί η Κατε­ρί­να Γώγου: το Κόμ­μα, τα πρό­σω­πα που στο όνο­μα του αγώ­να ξεπου­λούν ιδέ­ες και συνει­δή­σεις, υπε­ρα­σπί­ζε­ται την αναρ­χία, τα ματαιω­μέ­να όνει­ρα, τους θεσμούς, την Οικο­γέ­νεια, την Πατρί­δα και τα στρα­τιω­τι­κά εμβα­τή­ρια, περι­γρά­φο­ντας τις εικό­νες της πόλης, στα βρώ­μι­κα στε­νά, στα γήπε­δα, στην Πατη­σί­ων. Και συμπα­ρα­στέ­κε­ται: στην Γυναί­κα, στην Κόρη της, στους μετα­νά­στες και στους πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους ενώ την ίδια ώρα στο­χο­ποιεί­ται από το Κρά­τος και τις δυνά­μεις καταστολής.

Η ποί­η­ση της Κατε­ρί­νας Γώγου, ανα­δει­κνύ­ε­ται και στις μέρες μας, τόσο επί­και­ρη , όσο και στην όχι πολύ πρό­σφα­τη επο­χή όπου έζη­σε η ποι­ή­τρια, όπου ο καθέ­νας και η καθε­μιά μας, ανα­γνω­ρί­ζει σε αυτήν τον δικό του προ­βλη­μα­τι­σμό, την δική του αγω­νία που βρί­σκε­ται και σε άμε­ση συνάρ­τη­ση με το κοι­νω­νι­κό περι­βάλ­λον και τις ανά­γκες της επο­χής μας[…]» (Η πολι­τι­κή και υπαρ­ξια­κή ποί­η­ση της Κατε­ρί­νας Γώγου, Ατέ­χνως 23/10/2017)

Ένα εκδοτικό γεγονός

Πέρα από όλα τα παρα­πά­νω και τις προ­φα­νείς συν­δέ­σεις που μπο­ρεί να κάνει ο καθέ­νας, το βιβλίο αυτό, όπως και μια σει­ρά από παρό­μοιες (και ευπρόσ­δε­κτες) εκδό­σεις με ανέκ­δο­το έργο, επι­στο­λές και συνε­ντεύ­ξεις ποι­η­τών –πρό­χει­ρα στο μυα­λό ου έρχε­ται το βιβλίο «Νίκος Καβ­βα­δί­ας: Ο αρμε­νι­στής ποι­η­τής» του Μιχά­λη Γελα­σά­κη (εκδ. Άγρα) – μας δεί­χνει ότι είναι οι νέοι ερευ­νη­τές που οπλι­σμέ­νοι με μερά­κι, αγά­πη και κρι­τι­κό πνεύ­μα μας απο­κα­λύ­πτουν στοι­χεία από τη ζωή δημιουρ­γών που πολύ αγα­πή­σα­με και που μας συντρο­φεύ­ουν στην δύσκο­λη και δύστρο­πη καθη­με­ρι­νό­τη­τα μας. Κι αυτό είναι επί­σης μια ηχη­ρή απά­ντη­ση απέ­να­ντι στην στεί­ρα νεκρο­λο­γία πως τίπο­τα πια δεν μπο­ρεί να αλλά­ξει στην ζωή, στην τέχνη και στον πολι­τι­σμό και πως τίπο­τα πια δεν γίνεται.

Το ίδιο το βιβλίο είναι ένα μικρό δια­μα­ντά­κι, το οποίο όχι μόνο δεν προ­χω­ρά­ει σε πιθα­νόν θεμι­τές ή αθέ­μι­τες ανα­θε­ω­ρή­σεις του υλι­κού του αλλά που αντί­θε­τα το παρα­θέ­τει όπως ακρι­βώς είναι επι­τρέ­πο­ντας στον ανα­γνώ­στη και στην ανα­γνώ­στρια να επι­κοι­νω­νή­σει με τον λόγο (και τον πόνο) της ποι­ή­τριας, βγά­ζο­ντας τα δικά του συμπε­ρά­σμα­τα. Η ίδια μάλι­στα η ποι­ή­τρια δεν είχε αυτα­πά­τες για το πώς μπο­ρού­σαν αν χρη­σι­μο­ποι­η­θούν τα λόγια της:

«Όπως και να ‘χει, συνέ­ντευ­ξη ίσον λού­μπα. Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύ­ουν πως μέσα από τις «επα­να­στα­τι­κές» απα­ντή­σεις μου θ’ ανα­τρέ­ψω τον αστι­κό Τύπο. Αυτό το «μπες μέσα να τ’ αλλά­ξεις» δεν περ­νά­ει πια. Πολύ απλά η συνέ­ντευ­ξη είναι στρι­πτίζ μπρο­στά σ’ αλλή­θω­ρα μάτια μπα­νι­στιρ­τζή­δων ανα­γνω­στών (ευτυ­χώς όχι όλων). Μπρο­στά σ’ ανώ­μα­λους σεξουα­λι­κά «ειδι­κούς» που τα ξέρουν όλα». (Έθνος, 1982)

Στον πρό­λο­γο του βιβλί­ου η επι­με­λή­τρια μας παρα­θέ­τει ανα­λυ­τι­κά το σκε­πτι­κό δρά­σης της ενώ στο τέλος του βιβλί­ου, μαζί με ένα ποί­η­μα της Γώγου –το μονα­δι­κό σε ομοιο­κα­τα­λη­ξία, θα βρού­με των δημο­σιο­γρά­φων που επι­κοι­νώ­νη­σαν στο πέρα­σμα των χρό­νων με την Κατε­ρί­να Γώγου για τις διά­φο­ρες συνε­ντεύ­ξεις που μας δίνουν επί­σης μια εικό­να, προ­φα­νώς υπο­κει­με­νι­κή αλλά και οπωσ­δή­πο­τε ενδια­φέ­ρου­σα, για την ποιήτρια.
Η αλή­θεια είναι πως πολ­λά περισ­σό­τε­ρα μπο­ρεί να σχο­λιά­σει κανείς για το βιβλίο που κατά τη γνώ­μη μας απο­τε­λεί ένα σπου­δαίο εκδο­τι­κό γεγο­νός που δεν μπο­ρεί να περά­σει απα­ρα­τή­ρη­το. Κάνου­με όμως την επι­λο­γή να κλεί­σου­με εδώ αυτή την παρου­σί­α­ση, που επί­τη­δες δεν περι­γρά­φει σε τι ακρι­βώς ανα­φέ­ρε­ται το βιβλίο, με την ελπί­δα και την ευχή πως θα το ανα­ζη­τή­σε­τε, ενι­σχύ­ο­ντας έτσι και την προ­σπά­θεια των νέων ερευ­νη­τών και συγ­γρα­φέ­ων να ανα­δεί­ξουν άγνω­στες πτυ­χές της πρό­σφα­της ποι­η­τι­κής και πολι­τι­στι­κής ιστο­ρί­ας μας.

_______________________________________________________________________________________________________

Ο Ειρηναίος Μαράκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1986, απόφοιτος της τεχνικής εκπαίδευσης. Συμμετέχει με ποιήματα του στα συλλογικά έργα (e‑books) ενώ ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες λογοτεχνικές σελίδες. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Αγώνας της Κρήτης καθώς και στο διαδικτυακό πολιτικό και πολιτιστικό περιοδικό Ατέχνως. Διατηρεί το ιστολόγιο Λογοτεχνία και Σκέψη.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο