Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η «μαύρη αράχνη» της κόκκινης αρμάδας — CCCP

Ο θλι­βε­ρός Δεκέμ­βρης του 1991, όταν ολο­κλη­ρώ­θη­καν τυπι­κά οι ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ με την υπο­στο­λή της κόκ­κι­νης σημαί­ας από το Κρεμ­λί­νο ‑τότε που ο Ρίζος κυκλο­φό­ρη­σε με το ιστο­ρι­κό πρω­το­σέ­λι­δο, ήταν πια παρελ­θόν και εφτά χρό­νια αργό­τε­ρα στις 23-Σεπ-1998, σε μια επε­τεια­κή αθλη­τι­κή συνά­ντη­ση, οι εθνι­κές ομά­δες Ρωσί­ας και (πρώ­ην) Σοβιε­τι­κής Ένω­σης -της μεγά­λης ομά­δας με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο στο στή­θος και τα αρχι­κά C.C.C.P. στο πίσω μέρος της φανέ­λας, ανα­βί­ω­σαν τη χρυ­σή επο­χή, τότε που σε πεί­σμα όλων, έμε­νε ‑θεμα­το­φύ­λα­κας, μια μόνη χώρα όπου ο αθλη­τι­σμός δεν ήταν εμπό­ρευ­μα. Τον αγώ­να μετέ­δω­σε για την τηλε­ό­ρα­ση ο λαϊ­κός καλ­λι­τέ­χνης της ΕΣΣΔ και της Γεωρ­γί­ας Κοτέ Μαχα­ρά­τζε, οι μετα­δό­σεις του οποί­ου στο παρελ­θόν, με τη χαρα­κτη­ρι­στι­κή του γεωρ­για­νή προ­φο­ρά, είχαν δημιουρ­γή­σει ένα θρύ­λο γύρω από το όνο­μά του, με τους θεα­τές να παρα­λη­ρούν, απο­θε­ώ­νο­ντας τους παί­κτες που τίμη­σαν τη φανέ­λα με το σοβιε­τι­κό εθνό­ση­μο. Στη συνά­ντη­ση έδω­σαν το “παρών” όλα τα μεγά­λα αστέ­ρια της δεκα­ε­τί­ας του ’80, ο Αρμέ­νιος Αγκα­νε­σιάν, οι Γεωρ­για­νοί Σου­λακ­βε­λί­τζε, Τσι­βά­τζε, Κιπιά­νιν, Σεγκέ­λια, οι Ρώσοι Γαβρί­λοφ, Χιγκια­τού­λιν, Τσε­ρεν­κόφ, οι Ουκρα­νοί Τσά­νοφ, Μπλα­χίν, Μπε­σό­νοφ, Μιχαϊ­λι­τσέν­κο, Ντε­μια­νέν­κο, Ζαβά­ροφ, Προ­τά­σοφ, Ρατς, Μπε­λά­νοφ, Μπού­ριακ και Κουζ­νιε­τσόφ: έλει­πε ο μεγά­λος Λιέβ (Ιβά­νο­βιτς) Για­σίν (Лев Иванович Яшин)

USSRЯ́шин 1

Υπήρ­ξε ένας από τους μεγα­λύ­τε­ρους αθλη­τές όλων των επο­χών, που προ­πο­ρεύ­τη­κε της επο­χής του, ο κορυ­φαί­ος ‑των κορυ­φαί­ων- τερ­μα­το­φύ­λα­κας στον κόσμο για τον 20ο αιώ­να και ίσως ο μεγα­λύ­τε­ρος στην ιστο­ρία του ποδο­σφαί­ρου. Έφυ­γε πρό­ω­ρα από τη ζωή (μόλις στα 60 του χρό­νια) στις 20 Μάρ­τη του 1990, αφή­νο­ντας στη μνή­μη των φίλων του ποδο­σφαί­ρου μερι­κές από τις ομορ­φό­τε­ρες στιγ­μές του αθλή­μα­τος και το όνο­μά του χαραγ­μέ­νο με χρυ­σά γράμ­μα­τα στην ιστο­ρία του παγκό­σμιου αθλη­τι­σμού.

Ο επο­νο­μα­ζό­με­νος «μαύ­ρη αρά­χνη» των γηπέ­δων ―εξαι­τί­ας της εξ ολο­κλή­ρου μαύ­ρου χρώ­μα­τος εμφά­νι­σής του και της ικα­νό­τη­τάς του να «αιχ­μα­λω­τί­ζει» τις φάσεις μέσα στην περιο­χή του και να εξου­δε­τε­ρώ­νει τους αντι­πά­λους του επιθετικούς―

Λιέβ Για­σίν: γεν­νή­θη­κε στη Μόσχα στις 22-Οκτ-1929, από γονείς βιο­μη­χα­νι­κούς εργά­τες και σε ηλι­κία 12 ετών, κατά τη διάρ­κεια του 2ου Παγκό­σμιου, όταν ολό­κλη­ρος ο σοβιε­τι­κός λαός έχει ριχτεί στη μάχη ενά­ντια στον γερ­μα­νι­κό φασι­σμό, πιά­νει δου­λειά σε εργο­στά­σιο παρα­γω­γής πολε­μι­κού υλι­κού, ενώ παράλ­λη­λα παί­ζει ποδό­σφαι­ρο και ξεδι­πλώ­νει το ταλέ­ντο του στην τοπι­κή κοι­νω­νία, ώσπου σε μια διορ­γά­νω­ση αγώ­νων μετα­ξύ ομά­δων εργο­στα­σί­ων, θα τρα­βή­ξει την προ­σο­χή των ανθρώ­πων της Ντι­να­μό Μόσχας και θα πάρει μετα­γρα­φή στη μεγά­λη ομάδα.

Η πρώ­τη του ποδο­σφαι­ρι­κή «επί­ση­μη» εμφά­νι­ση θα γίνει το 1949, σε έναν αγώ­να που θα ήθε­λε να ξεχά­σει για πάντα, αφού εξαι­τί­ας της κακής από­δο­σής του στά­θη­κε αφορ­μή να παρο­πλι­στεί για τέσ­σε­ρα ολό­κλη­ρα χρό­νια: αλλά δεν το έβα­λε κάτω, αντί­θε­τα ασχο­λή­θη­κε ‑σε υψη­λό επί­πε­δο με το χόκεϊ επί πάγου και μάλι­στα με την ομά­δα χόκεϊ της Ντι­να­μό κατέ­κτη­σε το πρω­τά­θλη­μα Σοβιε­τι­κής Ένω­σης το 1953!

Όμως, γεν­νη­μέ­νος για το ποδό­σφαι­ρο, καμιά άτυ­χη στιγ­μή, καμιά κακή από­δο­ση σε έναν αγώ­να δεν θα μπο­ρού­σε να ανα­κό­ψει μια μεγά­λη πορεία που θα κρα­τού­σε 22 ολό­κλη­ρα χρό­νια και στη διάρ­κεια της οποί­ας θα προ­σέ­φε­ρε μεγά­λες υπη­ρε­σί­ες στον αθλη­τι­σμό της πατρί­δας του και ο ίδιος θα κέρ­δι­ζε με το σπα­θί του την ψηλό­τε­ρη θέση στην κορυ­φή της παγκό­σμιας ανα­γνώ­ρι­σης και κατα­ξί­ω­σης.

Ο Για­σίν είχε την ικα­νό­τη­τα να «δια­βά­ζει» τις κινή­σεις του αντί­πα­λου επι­θε­τι­κού, να αντι­δρά με μεγά­λη ταχύ­τη­τα και να απο­τρέ­πει τον κίν­δυ­νο από την εστία του, ενώ γινό­ταν φόβος και τρό­μος στις ―για σεμι­νά­ριο― εξό­δους του μακριά από το τέρ­μα και στις μονο­μα­χί­ες «ένας ενα­ντί­ον ενός». Έλε­γε ο Βλα­ντί­μιρ Πιλ­γκούι, ανα­πλη­ρω­μα­τι­κός του Για­σίν στη Δυνα­μό Μόσχας: «Δεν θυμά­μαι άλλον τερ­μα­το­φύ­λα­κα στην ιστο­ρία που να κατα­λά­βαι­νε και να “διά­βα­ζε” έτσι το παι­χνί­δι, με το που άρχι­ζε από κάποια πλευ­ρά η επί­θε­ση του αντι­πά­λου, ο Λιέβ έδι­νε ήδη οδη­γί­ες στους αμυ­ντι­κούς για το σημείο που αυτοί πρέ­πει να καλύ­ψουν στον αγω­νι­στι­κό χώρο»

Έμει­νε στην ιστο­ρία η περί­φη­μη «πάσα Για­σίν» όταν, αφού απο­σο­βού­σε τον κίν­δυ­νο μπρο­στά στην εστία του, πετώ­ντας την μπά­λα με το χέρι τρο­φο­δο­τού­σε με μονα­δι­κή ακρί­βεια τις αντε­πι­θέ­σεις της ομά­δας του. Με μεγά­λη επι­τυ­χία υπε­ρα­σπι­ζό­ταν τα δίχτυα του και στη δια­δι­κα­σία του πέναλ­τι, έχο­ντας απο­κρού­σει περισ­σό­τε­ρα από 150 στην καριέ­ρα του.

Το 1956 κέρ­δι­σε στους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες το χρυ­σό μετάλ­λιο και το 1960, το Ευρω­παϊ­κό Πρω­τά­θλη­μα, ενώ σαν μέλος της Σοβιε­τι­κής απο­στο­λής πήρε μέρος στις διορ­γα­νώ­σεις Παγκο­σμί­ου Κυπέλ­λου του 1958 (απο­κλεί­στη­κε στον προη­μι­τε­λι­κό από την Σου­η­δία), 1962 (απο­κλεί­στη­κε στον προη­μι­τε­λι­κό από την Χιλή), και 1966 (τέταρ­τη θέση) ενώ το 1970 ταξί­δε­ψε στο Μεξι­κό ‑40 ετών πλέ­ον για το Παγκό­σμιο Κύπελ­λο.  Μια από τις καλύ­τε­ρες εμφα­νί­σεις του την έκα­νε το 1963 ως μέλος της Μικτής Κόσμου απέ­να­ντι στην Εθνι­κή Αγγλί­ας στο στά­διο Γου­έ­μπλεϋ κάνο­ντας απί­στευ­τες απο­κρού­σεις. Το τελευ­ταίο του παι­χνί­δι το έδω­σε στις 27-Μαΐ-1971 σε ένα συμ­βο­λι­κό αγώ­να στο στά­διο Λένιν της Μόσχας όπου μπρο­στά σε περισ­σό­τε­ρους από 100.000 θεα­τές οι παί­κτες της Ντι­να­μό αντι­με­τώ­πι­σαν τη Μικτή Κόσμου (Εου­σέ­μπιο, Μπό­μπι Τσάρλ­τον, Γκερντ Μύλ­λερ κα.) σε ένα ματς που τελεί­ω­σε ισό­πα­λο 2–2. Το 1963 γίνε­ται ο πρώ­τος και μονα­δι­κός, μέχρι σήμε­ρα, τερ­μα­το­φύ­λα­κας στον κόσμο που κέρ­δι­σε το βρα­βείο του καλύ­τε­ρου Ευρω­παί­ου ποδο­σφαι­ρι­στή. Η ΦΙΦΑ, για να τον τιμή­σει, καθιέ­ρω­σε το βρα­βείο «Λιέβ Για­σίν» για τον καλύ­τε­ρο τερ­μα­το­φύ­λα­κα σε κάθε τελι­κή διορ­γά­νω­ση του Παγκο­σμί­ου Κυπέλ­λου Ποδοσφαίρου.

Πηγές-σύν­δε­σμοι |> σπά­νιο  Βίντεο  & |> εδώ

Τίτλοι και διακρίσεις

Στην καριέ­ρα του αγω­νί­στη­κε συνο­λι­κά σε 812 παι­χνί­δια, 320 από τα οποία βασι­κός στη Ντι­να­μό Μόσχας. Έγι­νε 78 φορές διε­θνής ‑δέχτη­κε 70 γκολ. Συμ­με­τεί­χε σε 13 αγώ­νες Παγκο­σμί­ου Κυπέλ­λου (4 παι­χνί­δια χωρίς να δεχτεί γκολ) και δυο φορές στη Μικτή Κόσμου (το 1963 κόντρα στην Αγγλία – 1968 κόντρα στην Βρα­ζι­λία). Σε 480 παι­χνί­δια κρά­τη­σε ανέ­πα­φη την εστία του.

Κατέ­κτη­σε ένα χρυ­σό μετάλ­λιο στο Σοβιε­τι­κό πρω­τά­θλη­μα χόκεϊ επί πάγου με τη Ντι­να­μό Μόσχας, 5 χρυ­σά, 5 αση­μέ­νια και 1 χάλ­κι­νο, στα Σοβιε­τι­κά πρω­τα­θλή­μα­τα ποδο­σφαί­ρου και 3 φορές το Σοβιε­τι­κό Κύπελ­λο (όλες οι δια­κρί­σεις με τη Ντι­να­μό Μόσχας). Με την ομά­δα της ΕΣΣΔ κατέ­κτη­σε ένα ολυ­μπια­κό χρυ­σό μετάλ­λιο, ένα Ευρω­παϊ­κό Πρω­τά­θλη­μα, και μια δεύ­τε­ρη θέση σε Ευρω­παϊ­κό Πρωτάθλημα.

Τιμή­θη­κε με τους τίτλους: Ευρω­παί­ος Ποδο­σφαι­ρι­στής της Χρο­νιάς, Βρα­βείο “Χρυ­σή Μπά­λα” (1963), 4η θέση στα τελι­κά του Παγκο­σμί­ου Κυπέ­λου (1966), 3 φορές καλύ­τε­ρος τερ­μα­το­φύ­λα­κας της ΕΣΣΔ (1960,1963,1966), Χρυ­σό Τάγ­μα της ΦΙΦΑ για την Αρε­τή (1988), παρά­ση­μο Τάγ­μα του Λένιν (1967), Ολυ­μπια­κό Τάγ­μα (1986), Χρυ­σό μετάλ­λιο «του σφυ­ριού και του δρε­πα­νιού» (αστέ­ρι) του Ήρωα της Σοσια­λι­στι­κής Εργα­σί­ας μαζί με το παρά­ση­μο Τάγ­μα του Λένιν (ισά­ξιο με το στρα­τιω­τι­κό βρα­βείο «Ήρω­ας της ΕΣΣΔ») (1989), «Καλύ­τε­ρος Τερ­μα­το­φύ­λα­κας του Αιώ­να» της ΦΙΦΑ, και μέλος της «Ενδε­κά­δας του Αιώ­να» της ΦΙΦΑ (2000), Χρυ­σός Παί­κτης της Ρωσί­ας από την Ποδο­σφαι­ρι­κή Ένω­ση της Ρωσί­ας, ως ο πιο εξέ­χων παί­κτης τα τελευ­ταία 50 χρό­νια (Νοέμ­βρης του 2003 για τον εορ­τα­σμό του Ιωβη­λαί­ου της ΟΥΕΦΑ).

Я́шин 3

Я́шин 4

Я́шин 2

FIFA 2018

Αφί­σα του Μου­ντιάλ 2018, όπου φιγου­ρά­ρει ο Λιέβ, ο παίκτης-θρύλος

ΣΣ |>
Ο τίτλος [Η «μαύ­ρη αρά­χνη» της κόκ­κι­νης αρμά­δας — CCCP ] παρα­πέ­μπει στο παλιό­τε­ρο σημεί­ω­μα του «Ατέ­χνως»

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο