Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η χαλέπιος πεύκη και ο χιονιάς

Του Τεύ­κρου Παντε­λό­γλου* //

«Ο τελευ­ταί­ος χιο­νιάς εκτός από τη δια­κο­πή του ρεύ­μα­τος και του νερού, είχε απο­τέ­λε­σμα και την πτώ­ση του­λά­χι­στον 1.500 με 2.000 δέντρων, μόνο στα όρια του Δήμου Διονύσου.

Αυτά τα σπα­σμέ­να κλα­ριά και οι κορ­μοί παρέ­συ­ραν καλώ­δια της ΔΕΔΔΗΕ μέσης και χαμη­λής τάσης, βυθί­ζο­ντας την πόλη και τις γει­το­νιές της στο σκο­τά­δι για του­λά­χι­στον μια εβδο­μά­δα. Κατα­πλά­κω­σαν αυτο­κί­νη­τα, προ­κά­λε­σαν σοβα­ρό­τα­τες ζημιές σε σπί­τια και υπο­δο­μές, έρι­ξαν και ξερί­ζω­σαν ολό­κλη­ρες μπε­το­νέ­νιες κολώ­νες της ΔΕΗ. Μέχρι και η νέα ηλε­κτρο­κί­νη­ση του ΟΣΕ χτυ­πή­θη­κε από σπα­σμέ­νους κορ­μούς και δια­κό­πη­κε η ηλε­κτρι­κή κίνη­ση των συρ­μών. Η εικό­να ήταν τραγική.

Τα Βόρεια προ­ά­στια έμει­ναν στο σκο­τά­δι και χωρίς νερό. Τα βόρεια προ­ά­στια των αντι­φά­σε­ων. Μετα­ξύ των οποί­ων και ο καλ­λι­κρα­τι­κός Δήμος Διο­νύ­σου (Άγιος Στέ­φα­νος, Άνοι­ξη, Κρυο­νέ­ρι, Δρο­σιά, Στα­μά­τα και Ροδόπολη).

Η περιο­χή της οποί­ας οι πρώ­τοι κάτοι­κοι ήταν πρό­σφυ­γες του Πόντου, της Μικράς Ασί­ας, οι οποί­οι δεν έγι­ναν απο­δε­κτοί από άλλες περιο­χές της Αθή­νας και του Πει­ραιά και η περιο­χή στην οποία απο­τέ­λε­σε πεδίο άσκη­σης πολε­ο­δο­μι­κών αλχη­μειών, κατό­πιν εορ­τής νομι­μο­ποι­ή­σε­ων, η “χαρά” των εργο­λά­βων και των κτη­μα­το­με­σι­τών, του κατα­σκευα­στι­κού κεφα­λαί­ου. Η αντί­λη­ψη της γης-εμπό­ρευ­μα οδή­γη­σε σε δημιουρ­γία οικι­σμών μέσα σε δάση με ευθύ­νη και των εκά­στο­τε κυβερ­νή­σε­ων και λόγω ακρι­βώς της ύπαρ­ξης φυσι­κών οικο­συ­στη­μά­των που έγι­ναν οικό­πε­δα, μοσχο­που­λή­θη­καν, αλλοί­ω­σαν τη σύν­θε­ση του πλη­θυ­σμού των παλιών κατοί­κων και απο­τέ­λε­σαν πόλο έλξης αστι­κών στρωμάτων.

Βασι­κό δασι­κό είδος στα φυσι­κά χερ­σαία οικο­συ­στή­μα­τα της Αττι­κής είναι η χαλέ­πιος πεύ­κη (ως δευ­τε­ρο­γε­νής εγκα­τά­στα­ση μετά τη Αριά). Είναι ένα από τα χαρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρα είδη δέντρων που συνα­ντά­με στις περιο­χές της Μεσο­γεί­ου και στις περιο­χές της κεντρι­κής και νότιας Ελλά­δας, καθώς είναι πολύ ανθε­κτι­κά στην ξηρα­σία και τα θερ­μά αυτά κλίματα.

Η χαλέ­πιος πεύ­κη συγκρα­τεί τα κου­κου­νά­ρια της κλει­στά και ανοί­γουν αμέ­σως μετά από φωτιά δημιουρ­γώ­ντας μια “βρο­χή” σπό­ρων που βοη­θούν στην φυσι­κή ανα­γέν­νη­ση του πευ­κο­δά­σους μετά από δασι­κή πυρ­κα­γιά που θεω­ρεί­ται η φυσι­κή ανα­γέν­νη­ση των συγκε­κρι­μέ­νων δασών. Η χαλέ­πιος πεύ­κη της οποί­ας το είδος έχει υπο­βαθ­μι­στεί, ως απο­τέ­λε­σμα αρνη­τι­κής φυσι­κής επι­λο­γής λόγω της ανθρω­πο­γε­νούς δρα­στη­ριό­τη­τας στα αρχαία χρό­νια, φύε­ται σε φτω­χά από θρε­πτι­κά συστα­τι­κά ασβε­στο­λι­θι­κά και αβα­θή εδά­φη. Δέν­δρο ευά­λω­το στις και­ρι­κές συν­θή­κες ώστε οι μεγά­λες ποσό­τη­τες χιο­νιού να οδη­γούν σε συχνά σπα­σί­μα­τα κλα­διών, μέχρι και του κορ­μού τους, ακό­μη και σε ξερί­ζω­μα του κορμού.

Όλα αυτά που είναι από παλιά γνω­στά, τα γνω­ρί­ζει και η Πολι­τι­κή Προ­στα­σία και έπρε­πε να οδη­γούν στο πλαί­σιο της πρό­λη­ψης σε συγκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο όλους τους αρμό­διους κρα­τι­κούς φορείς και πρώ­τα απ’ όλα τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις. Πολύ περισ­σό­τε­ρο όταν μιλά­με για ένα είδος το οποίο βρί­σκε­ται κοντά και μέσα σε οικι­σμούς, κατοι­κη­μέ­νες περιο­χές, το οποίο χρειά­ζε­ται φρο­ντί­δα για να μειω­θούν οι πιθα­νό­τη­τες μετά­δο­σης τις πυρ­κα­γιάς το καλο­καί­ρι, να μην δημιουρ­γού­νται προ­βλή­μα­τα με τα σπα­σμέ­να κλα­διά ή και πεσμέ­να δέντρα το χει­μώ­να. Υπάρ­χει επι­στη­μο­νι­κή γνώ­ση και τεχνο­γνω­σία για τη δια­χεί­ρι­ση και αντι­με­τώ­πι­ση τέτοιων κατα­στά­σε­ων, αφού όσο υπάρ­χει ο καπι­τα­λι­σμός και οι αντι­φά­σεις του, η μει­κτή ζώνη κατοι­κί­ας και δάσους θα απο­τε­λεί παρά­γο­ντα λει­τουρ­γί­ας της “αγο­ράς”, πηγή κέρ­δους για τους εμπό­ρους της γης και το κατα­σκευα­στι­κό κεφάλαιο.

Η “Μήδεια” πλού­τι­σε τις εμπει­ρί­ες μας και επι­βε­βαί­ω­σε τις εκτι­μή­σεις μας. Υπήρ­ξαν ολό­κλη­ρες οικο­γέ­νειες που έμει­ναν αβο­ή­θη­τες για 4 συνε­χό­με­νες ημέ­ρες, εγκλω­βι­σμέ­νες σε περιο­χές που οι δρό­μοι ήταν αδιά­βα­τοι ακό­μα και για τα ειδι­κά οχή­μα­τα της ΕΜΑΚ και της πυρο­σβε­στι­κής. Οικο­γέ­νειες που έμει­ναν από νερό και ρεύ­μα για 6 ημέ­ρες, ανα­γκά­στη­καν να λιώ­νουν χιό­νι για να έχουν νερό για τις βασι­κές ανά­γκες. Αξιο­ποί­η­σαν το χιό­νι για να συντη­ρή­σουν τρό­φι­μα και φάρ­μα­κα, οι μαρ­τυ­ρί­ες είναι συγκλονιστικές.

Κυβέρ­νη­ση, Περι­φέ­ρεια και δήμος ήταν για άλλη μια φορά απλοί θεα­τές του φαι­νο­μέ­νου, εφάρ­μο­σαν την τακτι­κή “η πυρ­κα­γιά να φτά­σει στην θάλασ­σα”, περι­μέ­νο­ντας τη λήξη της κακο­και­ρί­ας την Τετάρ­τη για να ανα­λά­βουν δρά­ση. Είναι κυριο­λε­κτι­κά θαύ­μα που δεν θρη­νή­σα­με θύμα­τα, έπαι­ξε ρόλο και η αλλη­λεγ­γύη που ανα­πτύ­χθη­κε στις γει­το­νιές με ένα πιά­το ζεστό φαΐ, με τη φιλο­ξε­νία σε σπί­τια με τζά­κι και από­θε­μα ξύλων, με τα πενι­χρά μέσα που είχε ο κόσμος για τις δου­λειές του κήπου να κόβει τα σπα­σμέ­να κλα­ριά και να απε­γκλω­βί­ζει οικο­γέ­νειες από τα σπί­τια του. Για­τί στο Διό­νυ­σο υπάρ­χουν και λαϊ­κές οικογένειες…

Επι­βε­βαιώ­θη­καν οι θέσεις μας, αφού η τακτι­κή είναι γνω­στή από άλλες κυβερ­νή­σεις, από άλλες κατα­στρο­φές. Κήρυ­ξη έκτα­κτης ανά­γκης, όλοι οι εργο­λά­βοι μέσα και να βγά­ζουν κέρ­δη από τα προ­βλή­μα­τα που άφη­σε ο χιο­νιάς. Έφτα­σαν σε σημείο, εργο­λά­βοι που έκο­βαν τα σπα­σμέ­να δέντρα να απα­γο­ρεύ­ουν στον κόσμο να παίρ­νει τα ξύλα για να τα κάψει στο τζά­κι, ενώ οι ίδιοι τα φόρ­τω­ναν σε φορ­τη­γά για να μας τα που­λή­σουν ξανά με το κυβι­κό ως καύ­σι­μη ύλη.

Από τους προ­α­να­φε­ρό­με­νους εργο­λά­βους, μέχρι και τα οχή­μα­τα της “Νέας Οδού”, της εται­ρεί­ας που έχει ανα­λά­βει την λει­τουρ­γία της Εθνι­κής Οδού, η εται­ρεία που θέλει να βάλει τα διό­δια στον κόμ­βο της Εθνι­κής Οδού και να χαρα­τσώ­νει τους κατοί­κους και τους εργα­ζό­με­νους της περιο­χής. Όλοι αυτοί δου­λεύ­ουν με γνώ­μο­να το μέγι­στο δυνα­τό κέρ­δος και όχι την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των λαϊ­κών ανα­γκών, έτσι εξη­γεί­ται και το ότι 7 ημέ­ρες μετά μέχρι και τώρα που γρά­φε­ται το άρθρο αυτό δεν έχει δοθεί ορι­στι­κή λύση στην ύδρευ­ση και την ηλε­κτρο­δό­τη­ση των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών της περιοχής.

“Εμπλου­τί­στη­κε η πεί­ρα” μας, όπως και από τις δασι­κές πυρ­κα­γιές που έχουν χτυ­πή­σει πολ­λές φορές την περιο­χή με χαρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρη αυτή του 2008, όπου η πυρ­κα­γιά πέρα­σε μέσα στον οικι­σμό καί­γο­ντας σπί­τια και αυτοκίνητα.

Αυτά είναι τα απο­τε­λέ­σμα­τα της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης της γης, που οδη­γεί σε άναρ­χη συνύ­παρ­ξη πευ­κο­δά­σους και οικι­σμών, και ανα­δει­κνύ­ει ότι ένα κρά­τος είναι εντε­ταλ­μέ­νο να εξυ­πη­ρε­τεί και να θωρα­κί­ζει την εξου­σία και τα κέρ­δη των μονο­πω­λια­κών ομί­λων, που αφή­νει στο έλε­ος της παν­δη­μί­ας, της περι­βαλ­λο­ντι­κής κατα­στρο­φής τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, την ίδια στιγ­μή που σκορ­πά­ει εκα­τομ­μύ­ρια για την ενί­σχυ­ση των κατα­σταλ­τι­κών δυνά­με­ων ενά­ντια στον “εχθρό λαό”. Που δεν ενδια­φέ­ρε­ται όχι μόνο για υπο­δο­μές και την εξα­σφά­λι­ση των δικτύ­ων ύδρευ­σης, ηλε­κτρι­κού κλπ., αλλά ούτε τα στοι­χειώ­δη, όπως είναι το συστη­μα­τι­κό, οργα­νω­μέ­νο και επι­στη­μο­νι­κό κλά­δε­μα των πεύ­κων, οι καθα­ρι­σμοί από ξερά κλα­διά, η απο­μά­κρυν­ση των επι­κίν­δυ­νων για πτώ­ση δένδρων.

Η ευθύ­νη όλων των κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών (δήμου, Περι­φέ­ρειας, Δασι­κής Υπη­ρε­σί­ας) και πρώ­τα απ’ όλα της κυβέρ­νη­σης είναι τεράστια.

Στο Δήμο Διο­νύ­σου αυτή η δια­δι­κα­σία δεν υπήρ­ξε ποτέ. Τα αιτή­μα­τα για απο­μά­κρυν­ση δέντρων ξερών και επι­κίν­δυ­νων προ­ω­θού­νται απο­σπα­σμα­τι­κά σε εργο­λά­βους, καθώς η αντα­πο­δο­τι­κή λει­τουρ­γία των δήμων έχει οδη­γή­σει στην διά­λυ­ση των υπο­δο­μών σε έμψυ­χο δυνα­μι­κό, σε εργα­λεία και μηχα­νή­μα­τα. Οι εργο­λά­βοι παρέ­χουν με βάση το κέρ­δος τους, όπως πάντα, κακής ποιό­τη­τας ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νες υπη­ρε­σί­ες, με απο­τέ­λε­σμα όλες αυτές οι απα­ραί­τη­τες φρο­ντί­δες να μετα­τρέ­πε­ται πάλι σε “ατο­μι­κή υπό­θε­ση”. Έτσι όσοι έχουν την οικο­νο­μι­κή δυνα­τό­τη­τα να πλη­ρώ­νουν υπέ­ρο­γκα ποσά για γερα­νο­φό­ρα και κλα­δευ­τι­κά προ­στα­τεύ­ο­νται. Η πλειο­ψη­φία όμως τα αφή­νει όλα στην μοί­ρα τους, με απο­τέ­λε­σμα να βλέ­που­με αυτές τις εικό­νες που περι­γρά­ψα­με παραπάνω.

Εδώ και τώρα απαιτείται:

- Να απο­κα­τα­στα­θούν άμε­σα οι ζημιές σε περιου­σί­ες και αυτοκίνητα.

- Να είναι απο­κλει­στι­κή μέρι­μνα και ευθύ­νη του κρά­τους η οργά­νω­ση της πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας με καθο­ρι­σμέ­νους ρόλους για όλες τις εμπλε­κό­με­νες υπη­ρε­σί­ες και κρα­τι­κά όργανα.

- Να χρη­μα­το­δο­τη­θούν από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και να ενι­σχυ­θούν μαζι­κά με μόνι­μο προ­σω­πι­κό και με όλο τον απαι­τού­με­νο εξο­πλι­σμό όλες οι κρα­τι­κές δομές Πολι­τι­κής Προστασίας».

* Ο Τ. Παντε­λό­γλου είναι γεω­πό­νος — γεω­τε­χνι­κός, δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Διο­νύ­σου με την «Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση» και μέλος του ΔΣ του ΓΕΩΤΕΕ

Πηγή: 902.gr

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο