Η Χιλή συνεχίζει να διδάσκει…

Χθες, 11 Σεπτέμ­βρη, συμπλη­ρώ­θη­καν 49 χρό­νια από τη μέρα που ο στρα­τη­γός Α. Πινο­τσέτ, με τις πλά­τες των ΗΠΑ, ηγή­θη­κε του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος που ανέ­τρε­ψε την κυβέρ­νη­ση της «Λαϊ­κής Ενό­τη­τας» και εγκα­θί­δρυ­σε μια 17χρονη στυ­γνή στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία στη Χιλή. Κάθε χρό­νο τέτοια μέρα, στην πρω­τεύ­ου­σα Σαντιά­γο, πραγ­μα­το­ποιού­νται δια­δη­λώ­σεις μνή­μης για όσους δολο­φο­νή­θη­καν στα 17 χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας, τιμής για όσους αντι­στά­θη­καν, αλλά και διεκ­δί­κη­σης της αλή­θειας για όσους μέχρι και σήμε­ρα αγνοούνται.

Οι χθε­σι­νές δια­δη­λώ­σεις χαρα­κτη­ρί­στη­καν από άγρια κατα­στο­λή από τις αστυ­νο­μι­κές δυνά­μεις της «αρι­στε­ρής» κυβέρ­νη­σης του Γκ. Μπό­ριτς. Βίντεο που κυκλο­φο­ρούν στο δια­δί­κτυο δεί­χνουν τις «αύρες» της Αστυ­νο­μί­ας να ρίχνουν νερό στους δια­δη­λω­τές και τις δυνά­μεις των αντί­στοι­χων ΜΑΤ της Χιλής να εισβά­λουν στον χώρο του Γενι­κού Νεκρο­τα­φεί­ου, όπου βρί­σκο­νται θαμ­μέ­να πολ­λά από τα θύμα­τα της χού­ντας του Πινο­τσέτ και κατα­λή­γει παρα­δο­σια­κά η διαδήλωση.

Αλλά και την περα­σμέ­νη Πέμ­πτη, η περι­βό­η­τη στρα­τιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νη αστυ­νο­μία (carabineros) που προ­έρ­χε­ται από την επο­χή της δικτα­το­ρί­ας του Πινο­τσέτ και δια­τη­ρεί­ται από την κυβέρ­νη­ση Μπό­ριτς προ­χώ­ρη­σε σε γενι­κευ­μέ­νη κατα­στο­λή με τη χρή­ση κανο­νιών νερού και δακρυ­γό­νων ενά­ντια σε δια­δή­λω­ση μαθη­τών και φοι­τη­τών στο Σαντιά­γο, που ζητού­σαν δωρε­άν και ποιο­τι­κή Εκπαί­δευ­ση, με σύγ­χρο­νες υπο­δο­μές και καθο­λι­κή πρό­σβα­ση των νέων σε όλες τις βαθμίδες.

Θυμί­ζου­με ότι η εκλο­γι­κή επι­κρά­τη­ση του Γκ. Μπό­ριτς τον περα­σμέ­νο Δεκέμ­βρη είχε συνο­δευ­τεί από τους πανη­γυ­ρι­σμούς του ΣΥΡΙΖΑ και την καθιε­ρω­μέ­νη καλ­λιέρ­γεια προσ­δο­κιών για τον «κόσμο που αλλά­ζει» κάθε φορά που σε κάποια χώρα του κόσμου εκλέ­γε­ται μια σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση δια­χεί­ρι­σης του σάπιου συστή­μα­τος. Από κοντά και το ΜέΡΑ25 που έχει, άλλω­στε, και «οργα­νω­τι­κή» σχέ­ση με τον Γκ. Μπό­ριτς (είναι μέλος της λεγό­με­νης Προ­ο­δευ­τι­κής Διε­θνούς του Γ. Βαρου­φά­κη και του Μπ. Σάντερς), αλλά και το ΝΑΡ που δεν έχα­σε την ευκαι­ρία να πάρει μέρος στο γενι­κό κλί­μα «ευφο­ρί­ας» για την ήττα των «νοσταλ­γών του Πινοτσέτ».

Από όσο έχει πέσει στην αντί­λη­ψή μας, καμία από τις παρα­πά­νω δυνά­μεις δεν έχει σχο­λιά­σει κάτι για τα παραπάνω…

Εν τω μετα­ξύ στη Χιλή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε τις προη­γού­με­νες μέρες ανα­σχη­μα­τι­σμός της κυβέρ­νη­σης στον από­η­χο του δημο­ψη­φί­σμα­τος όπου απορ­ρί­φθη­κε το προ­τει­νό­με­νο νέο Σύνταγ­μα. Νεό­τε­ροι σε ηλι­κία και «προ­ερ­χό­με­νοι από τα κινή­μα­τα» υπουρ­γοί αντι­κα­τα­στά­θη­καν από δοκι­μα­σμέ­να στε­λέ­χη της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας σημα­το­δο­τώ­ντας ότι η κυβέρ­νη­ση «πήρε το μήνυ­μα της λαϊ­κής ετυ­μη­γο­ρί­ας» και μετα­το­πί­ζε­ται πιο «συντη­ρη­τι­κά» για να είναι κυβέρ­νη­ση «όλων των Χιλια­νών» και να προ­ε­τοι­μά­σει ένα νέο σχέ­διο Συντάγ­μα­τος που θα τους εκφρά­ζει όλους.

Βέβαια, η υπό­θε­ση της αλλα­γής του Συντάγ­μα­τος, που απο­τε­λεί απο­μει­νά­ρι της χού­ντας του Πινο­τσέτ, έχει ακο­λου­θή­σει τη δική της διαδρομή…

Η συζή­τη­ση περί ανά­γκης εκλο­γής Συντα­κτι­κής Συνέ­λευ­σης αξιο­ποι­ή­θη­κε από τις αστι­κές δυνά­μεις ως βαλ­βί­δα εκτό­νω­σης των μεγά­λων κινη­το­ποι­ή­σε­ων που ξέσπα­σαν το 2019 ενά­ντια στα οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα που βιώ­νουν η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα στη Χιλή, ως απο­τέ­λε­σμα της πολι­τι­κής των κυβερ­νή­σε­ων (φιλε­λεύ­θε­ρων και σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών) των τελευ­ταί­ων δεκαετιών.

Ο ίδιος ο Μπό­ριτς πρω­το­στά­τη­σε τότε για να επι­τευ­χθεί συμ­φω­νία με τον πρό­ε­δρο Πινιέ­ρα, ώστε να ξεκι­νή­σουν οι δια­δι­κα­σί­ες αλλα­γής του Συντάγ­μα­τος, για να δοθεί, όπως δήλω­σε ο ίδιος, «θεσμι­κή διέ­ξο­δος στην κρί­ση που βιώ­νει η χώρα», δηλα­δή να τερ­μα­τι­στούν οι κινη­το­ποι­ή­σεις και να εγκλω­βι­στεί η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια σε ανώ­δυ­να για το σύστη­μα μονοπάτια.

Το απο­τέ­λε­σμα του δημο­ψη­φί­σμα­τος του 2020, που απα­ντού­σε θετι­κά στο ερώ­τη­μα σχε­τι­κά με την ανά­γκη αλλα­γής του Συντάγ­μα­τος, αλλά και η εκλο­γή Μπό­ριτς στην προ­ε­δρία την επό­με­νη χρο­νιά παρου­σιά­στη­καν ως επι­στέ­γα­σμα εκεί­νου του μεγά­λου λαϊ­κού κινή­μα­τος, για να φτά­σου­με τελι­κά στις σημε­ρι­νές εξελίξεις.

Το συμπέ­ρα­σμα που προ­κύ­πτει από αυτή την πορεία των εξε­λί­ξε­ων στη Χιλή επι­βε­βαιώ­νε­ται από την πεί­ρα πολ­λών ακό­μα χωρών, ανά­με­σα στις οποί­ες και η δική μας: Όσο η αγα­νά­κτη­ση και ο αγώ­νας δεν στρέ­φο­νται προς τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο της εργα­τι­κής τάξης, της νεο­λαί­ας και του λαού, δηλα­δή την ίδια την αστι­κή τάξη και την εξου­σία της, αλλά γίνο­νται «καύ­σι­μο» για την κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή και για «εκσυγ­χρο­νι­σμούς» της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, αντι­κει­με­νι­κά θα δια­μορ­φώ­νο­νται οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για διαρ­κείς «συντη­ρη­τι­κές στρο­φές» μπρο­στά στα κάθε φορά διλήμ­μα­τα, πολ­λές φορές, μάλι­στα, με επί­κλη­ση της ίδιας της «λαϊ­κής θέλησης».

Και για όσους δεν πεί­θο­νται, υπάρ­χει πάντα και η «αρι­στε­ρή» καταστολή…

902.gr

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα