Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θέατρο: «Η Αληθινή Απολογία του Σωκράτη» στη Θεσσαλονίκη

ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ παρου­σιά­ζουν “Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ” ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ!!!

Επό­με­νες παρα­στά­σεις: Σάβ­βα­το 6–5, Σάβ­βα­το 13–5„ Σάβ­βα­το 20–5

Αισχύ­λου 6  Πυλαία

ώρα 9μμ

Είσο­δος ελεύ­θε­ρη. Κρα­τή­σεις θέσε­ων 6938151940.

Σκη­νο­θε­σία Βάνα Βουρτσάκη

Παί­ζουν: Σωτή­ρης Παπα­δό­που­λος, Ιωάν­να Ευθυ­μιά­δου, Βάσω Ρου­με­λιώ­τη, Βάνα Βουρ­τσά­κη, Testesa Papa, Κατε­ρί­να Βασιλείου

Οι παραβάτες της Σκηνής και το θεατράκι τους

Στο μυα­λό του μη εξοι­κειω­μέ­νου με το θέα­τρο ή ακό­μα γενι­κό­τε­ρα με την ερα­σι­τε­χνι­κή δημιουρ­γία, το ερα­σι­τε­χνι­κό θέα­τρο ταυ­τί­ζε­ται πολ­λές φορές με το πρό­χει­ρο και άτε­χνο, σε σύγκρι­ση πάντα με το επαγ­γελ­μα­τι­κό. Μπο­ρεί σε κάποιες περι­πτώ­σεις η εντύ­πω­ση αυτή να δικαιώ­νε­ται, εντού­τοις είναι πολ­λά τα ερα­σι­τε­χνι­κά σχή­μα­τα που τη δια­ψεύ­δουν. Παρό­τι έχουν να αντι­με­τω­πί­σουν προ­βλή­μα­τα που σχε­τί­ζο­νται με την έλλει­ψη χρό­νου για πρό­βες, έλλει­ψη θεά­τρου, ειδι­κών συνερ­γα­τών (ενδυ­μα­το­λό­γοι – φωτι­στές – μου­σι­κοί κλπ.), χρη­μά­των, πετυ­χαί­νουν ένα άρτιο απο­τέ­λε­σμα. Το μερά­κι, το κίνη­τρό τους (η διά­θε­ση προ­σφο­ράς και προ­σω­πι­κής έκφρα­σης), η ευρη­μα­τι­κό­τη­τά τους στην αντι­με­τώ­πι­ση πρα­κτι­κών ζητη­μά­των και οι ειδι­κές γνώ­σεις κάποιου ή κάποιων μελών της ομά­δας τους κάνουν ικα­νούς να παρου­σιά­ζουν μια άρτια παράσταση.

Ευτυ­χώς, τέτοιες ομά­δες υπάρ­χουν πολ­λές ανά την Ελλά­δα. Λέμε ευτυ­χώς για­τί ούτως ή άλλως οι δυνα­τό­τη­τες επα­φής με το θέα­τρο των εκτός των Αθη­νών (άντε και της Θεσ­σα­λο­νί­κης) δια­με­νό­ντων είναι περιο­ρι­σμέ­νες, αλλά πλέ­ον το θέα­τρο είναι και μια ακρι­βή μορ­φή ψυχα­γω­γί­ας, απρό­σι­τη για τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Μορ­φή ψυχα­γω­γί­ας που ιεραρ­χεί­ται πολύ χαμη­λά στις προ­τε­ραιό­τη­τες. Δεν γίνε­ται πάντα κατα­νοη­τή η κοι­νω­νι­κή και μορ­φω­τι­κή διά­στα­ση του θεά­τρου. Μια μορ­φή τέχνης που συμ­βάλ­λει στην επι­κοι­νω­νία, αλλά και θέα­ση του κόσμου, άρα και στη δρά­ση. Τού­το το κενό έρχο­νται να καλύ­ψουν τα ερα­σι­τε­χνι­κά σχή­μα­τα, με τις δωρε­άν ‑συνή­θως παρα­στά­σεις του- βοη­θούν τους κατοί­κους του χωριού, της συνοι­κί­ας ή της πόλης να προ­σεγ­γί­σουν το θέατρο.

Σε μια άλλη επο­χή πρω­το­λού­στη­κα με τα νερά της ερα­σι­τε­χνι­κής δημιουρ­γί­ας. Ο Μορ­φω­τι­κός Σύλ­λο­γος του χωριού με τη θεα­τρι­κή του ομά­δα μας σύστη­σε τον Δημή­τρη Ψαθά, μας εξοι­κεί­ω­σε και με το θέα­τρο και με τη λογο­τε­χνία. Μπο­ρεί από τα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1970 να έχουν αλλά­ξει πολ­λά, η ανά­γκη όμως ψυχα­γω­γί­ας μέσω του θεά­τρου παρα­μέ­νει το ίδιο έντο­νη. Ίσως και εντο­νό­τε­ρη σε μια επο­χή που το θέα­τρο (τα πολι­τι­στι­κά δρώ­με­να γενι­κό­τε­ρα) αντι­με­τω­πί­ζο­νται ως εμπο­ρι­κά προ­ϊ­ό­ντα και δεδο­μέ­νης της χαμη­λής στάθ­μης, αρκε­τές φορές, των παρε­χό­με­νων «προ­ϊ­ό­ντων».

Ευτυ­χώς, υπάρ­χουν αρκε­τές αξιό­λο­γες θεα­τρι­κές ομά­δες δυστυ­χώς η δρά­ση τους σπα­νί­ως προ­βάλ­λε­ται στον Τύπο ή και στα δια­δι­κτυα­κά μέσα. Τα θεα­τρι­κά αυτά σχή­μα­τα δεν είναι αντα­γω­νι­στι­κά στους επαγ­γελ­μα­τι­κούς θιά­σους – θέα­τρα. Αντι­θέ­τως, εμπλου­τί­ζουν τη θεα­τρι­κή παι­δεία των κατοί­κων και τους δίνουν ώθη­ση να διευ­ρύ­νουν τι επι­λο­γές τους ανα­ζη­τώ­ντας καλές εμπο­ρι­κές παραστάσεις.

Με αυτές τις σκέ­ψεις πήρα­με την πρω­το­βου­λία να παρου­σιά­σου­με μια ερα­σι­τε­χνι­κή θεα­τρι­κή ομά­δα με έδρα την Πυλαία Θεσ­σα­λο­νί­κης (Αισχύ­λου 6, Πυλαία). Λέμε «έδρα» για­τί αυτή η ομά­δα με πολύ προ­σω­πι­κή δου­λειά έφτια­ξε ένα καλαί­σθη­το και λει­τουρ­γι­κό θεα­τρά­κι 70 θέσε­ων όπου υπο­δέ­χε­ται το κοι­νό της σε παρα­στά­σεις που δίνει δωρε­άν. Το νοί­κι του χώρου το πλη­ρώ­νει ο Εμπο­ρι­κός Σύλ­λο­γος Πυλαί­ας, τη φρο­ντί­δα και όλα τα υπό­λοι­πα τα καλύ­πτει η ομάδα.

Πρό­κει­ται για τους «Παρα­βά­τες της Σκη­νής» που όπως δια­βά­ζου­με στη σελί­δα τους στο facebook: «Η ομά­δα ασχο­λεί­ται με αυτο­σχε­δια­σμούς και δρα­στη­ριό­τη­τες που αφο­ρούν το θέα­τρο γενι­κό­τε­ρα. Στό­χος της είναι πάντα η βαθύ­τε­ρη γνώ­ση του ανθρώ­που και τελι­κά του εαυ­τού μας μέσα από την τέχνη της υπο­κρι­τι­κής. Όπως επί­σης η ικα­νο­ποί­η­ση της ανά­γκης έκφρα­σης συναι­σθη­μά­των και επι­κοι­νω­νί­ας μέσα από τη λει­τουρ­γία του θεά­τρου. Η αίσθη­ση της ευθύ­νης απέ­να­ντι στους στό­χους της ομά­δας, από τα μέλη της, έχει σαν απο­τέ­λε­σμα η θεα­τρι­κή τρο­φή να γίνε­ται πολύ­τι­μη εμπει­ρία για αυτούς».

Ηρα­κλής Κακαβάνης
(Από παλιό­τε­ρο κεί­με­νο που δημο­σιεύ­τη­κε το 2014 στο fractalart)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο