Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Θαυμάστε το αστικό κράτος τους!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Έχει γίνει πλέ­ον παρά­δο­ση. Κάθε φορά, οι (αστι­κές) κυβερ­νή­σεις και τα παπα­γα­λά­κια τους επι­στρα­τεύ­ουν τα πιο απί­θα­να επι­χει­ρή­μα­τα, τις πιο γελοί­ες προ­φά­σεις, προ­κει­μέ­νου να δικαιο­λο­γή­σουν την κατά­στα­ση που βιώ­νει ο λαός. Όταν δεν φταί­νε τα «ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να», φταί­ει η… «έλλει­ψη εξοι­κεί­ω­σης» των πολι­τών στη δια­χεί­ρι­ση τέτοιου είδους φαινομένων.

Σήμε­ρα η Αττι­κή βρί­σκε­ται στο έλε­ος του χιο­νιά. Η προ­σπά­θεια της κυβέρ­νη­σης και των φερέ­φω­νων της να κατο­χυ­ρώ­σουν το «ακα­τα­λό­γι­στο» στο κρά­τος και τις κυβερ­νή­σεις του είναι ενδει­κτι­κή της εχθρό­τη­τας με την οποία αντι­με­τω­πί­ζουν το λαό. Για άλλη μια φορά επι­κα­λού­νται την «ατο­μι­κή ευθύ­νη» για να απο­φύ­γουν τις δικές τους ευθύνες!

Άρα­γε…

Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που με την παν­δη­μία να μετρά πλέ­ον πάνω από δυο χρό­νια εξά­πλω­σης, με χιλιά­δες νεκρούς, δεν έχει κατα­φέ­ρει να ενι­σχύ­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά το σύστη­μα Υγεί­ας, να προ­σλά­βει υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό για να μη μετα­τρέ­πο­νται τα νοσο­κο­μεία σε δομές μιας νόσου; Που δεν έχει κατα­φέ­ρει να βρει προ­σω­πι­κό και μέσα για να πολ­λα­πλα­σιά­σει τα δρο­μο­λό­για στις αστι­κές συγκοι­νω­νί­ες; Που αρνεί­ται πει­σμα­τι­κά να επι­τά­ξει τον ιδιω­τι­κό τομέα παρά την ασφυ­ξία του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας; Που δεν έχει κατα­φέ­ρει να οργα­νώ­σει στοι­χειώ­δεις ελέγ­χους σε χώρους δου­λειάς, μαζι­κά τεστ, ιχνη­λά­τη­ση κ.ο.κ.;

Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που σε κάθε δυνα­τή νερο­πο­ντή απο­κα­λύ­πτει τη γύμνια του στην προ­στα­σία του λαού, με πόλεις και χωριά να πνί­γο­νται και ανθρώ­πους να χάνο­νται άδικα;

Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που το καλο­καί­ρι δεν κατα­φέρ­νει να προ­στα­τέ­ψει απο­τε­λε­σμα­τι­κά από τις πυρ­κα­γιές τα δάση, που έχει κατα­στή­σει «κανο­νι­κό­τη­τα» τις τερά­στιες κατα­στρο­φές και τις απώ­λειες ανθρώ­πι­νων ζωών, ακό­μα και δίπλα στη θάλασσα;

Ποιο είναι αυτό το κρά­τος που εδώ και δεκα­ε­τί­ες δεν έχει κατα­φέ­ρει να συγκρο­τή­σει μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­σει­σμι­κή θωράκιση;

Ποιο είναι αυτό το «επι­τε­λι­κό» κρά­τος που, εν έτει 2022, αφή­νει την πρω­τεύ­ου­σα της χώρας να παρα­λύ­σει κυριο­λε­κτι­κά εξαι­τί­ας της χιονόπτωσης;

Απά­ντη­ση: Είναι το αστι­κό κρά­τος τους. Αυτό που άλλο­τε το βαφτί­ζουν «επι­τε­λι­κό κρά­τος», άλλο­τε «κρά­τος-στρα­τη­γείο», «κρά­τος για όλους», κλπ. Πρό­κει­ται, όμως, για το ίδιο κρά­τος που, όποιος κι’ αν βρί­σκε­ται στο τιμό­νι του, παρα­μέ­νει το ίδιο εχθρι­κό για τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές ανάγκες.

Είναι το κρά­τος του κεφα­λαί­ου που ως βασι­κή του αρχή έχει την λογι­κή του «κόστους — οφέ­λους». Που προ­τι­μά να έχει απώ­λειες σε ανθρώ­πι­νες ζωές και να μοι­ρά­ζει- αν και όταν το θυμη­θεί — ψευ­το­α­πο­ζη­μιώ­σεις, παρά να δαπα­νή­σει πόρους για έργα απο­τε­λε­σμα­τι­κών μέσων προ­στα­σί­ας του λαού. Που βάζει στο περι­θώ­ριο τις ανά­γκες των πολ­λών και υπο­βαθ­μί­ζει την κρα­τι­κή μέρι­μνα. Που βάζει την «αντο­χή της οικο­νο­μί­ας», τις ανά­γκες και τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου πάνω από την ανθρώ­πι­νη ζωή.

Αυτό, λοι­πόν, το κρά­τος τους δεν είναι ούτε «ανύ­παρ­κτο», ούτε «ανί­κα­νο», όπως επι­χει­ρούν να το παρου­σιά­σουν κάποιοι προ­κει­μέ­νου να κρύ­ψουν την ταξι­κή του φύση.

Αντί­θε­τα, είναι ένα κρά­τος ικα­νό­τα­το και συνε­πέ­στα­το στην εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων του κεφα­λαί­ου, που βλέ­πει ως «βαρί­διο» και «κόστος» τις κρα­τι­κές δαπά­νες για τις ανά­γκες και την προ­στα­σία του λαού.

Συμπέ­ρα­σμα; Μονα­δι­κή «ελπίς» και διέ­ξο­δο για το λαό είναι το ξήλω­μα αυτού του κρά­τους και η ανα­τρο­πή του σάπιου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος που το τρέ­φει και το διαιωνίζει.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο