Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ιταλία: η δική της «πηγάδα» ακούει στο όνομα «Foibe»

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S! //

Τα μυθεύ­μα­τα των απα­ντα­χού Κατίν έχουν πλέ­ον απο­κα­λυ­φθεί, σε όλη τους τη «μεγα­λο­πρέ­πεια» αλλά δυστυ­χώς μόνο στους μυη­μέ­νους. Στις 13-Απρ-1943, σχε­δόν δύο μήνες μετά τη συντρι­βή της φασι­στι­κής στρα­τιω­τι­κής μηχα­νής στο Στά­λιν­γκραντ — που σημα­το­δό­τη­σε τη ριζι­κή στρο­φή στο ρου του πολέ­μου — ο ραδιο­φω­νι­κός σταθ­μός του Βερο­λί­νου ανα­κοί­νω­σε την «ανα­κά­λυ­ψη» από τη Βέρ­μαχτ ενός μαζι­κού τάφου 3.000 Πολω­νών αξιω­μα­τι­κών σε μια περιο­χή στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμο­λένσκ (εν συνε­χεία ο αριθ­μός αυτός ανήλ­θε σε 15–22.000 / 25.700 σύμ­φω­να με τη «Μαύ­ρη Βίβλο του Κομ­μου­νι­σμού»!). Ακρι­βώς την άλλη μέρα ‑κοί­τα σύμ­πτω­ση … ο Γκέ­μπελς, υπουρ­γός προ­πα­γάν­δας των Ναζί γρά­φει:«Έδω­σα οδη­γί­ες να γίνει η ευρύ­τε­ρη δυνα­τή εκμε­τάλ­λευ­ση αυτού του προ­πα­γαν­δι­στι­κού υλι­κού. Θα μπο­ρέ­σου­με να επι­ζή­σου­με με αυτό για μια — δυο βδο­μά­δες» (και βλέπουμε)

Πρό­σφα­τα είχα­με και το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό βιβλίο του Κεφα­λή (ΣΕ της «Μαρ­ξι­στι­κής Σκέ­ψης»)- το «Υπό­θε­ση Κατίν» που δεν είχε τύχη στις πωλή­σεις αλλά έγι­νε best seller από εφη­με­ρί­δες και ιστο­σε­λί­δες που λαν­σά­ρο­νται ως «ανε­ξάρ­τη­τες», «προ­ο­δευ­τι­κές» και «αρι­στε­ρές», από την «ΕφΣυν», το «TVXS.gr» κ.ά σε αντί­θε­ση με τους «δημο­σιο­λό­γους του νεο­στα­λι­νι­κού ΚΚΕ που αρνού­νται πει­σμα­τι­κά την ανα­μέ­τρη­ση με τα πραγ­μα­τι­κά ιστο­ρι­κά δεδο­μέ­να (για­τί) τους ενδια­φέ­ρει μόνο η επι­κρά­τη­ση της δικής τους “αλή­θειας”, που, κρύ­βει πίσω της ένα βου­νό απά­της, ψευ­δών, πλα­στο­γρα­φιών, θρά­σους και αναι­σχυ­ντί­ας». Το ΚΚΕ είναι επο­μέ­νως ο στό­χος, ο ιδε­ο­λο­γι­κός και πολι­τι­κός τους αντί­πα­λος. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός, η ανα­θε­ώ­ρη­ση της Ιστο­ρί­ας, η εξί­σω­ση του ναζι­σμού με τον κομ­μου­νι­σμό, δεν αφο­ρούν το παρελ­θόν, αλλά κυρί­ως το μέλ­λον, τη διέ­ξο­δο από την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, στην οποία αντι­τάσ­σο­νται φανα­τι­σμέ­να, δια­λέ­γο­ντας αστι­κούς μύθους και γκε­μπε­λι­κά κατα­σκευά­σμα­τα.

Σε ότι μας αφο­ρά, το δικό μας Κατίν αυτό ‑συνειρ­μι­κά είναι η «Πηγά­δα» που απο­τε­λεί, εδώ και 10ετίες, επί­κε­ντρο ακρο­δε­ξιών, φασι­στι­κών συνα­θροί­σε­ων στις οποί­ες τιμώ­νται τα…ηρωικά «θύμα­τα των κομ­μου­νι­στο­συμ­μο­ρι­τών». Τελευ­ταία πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο έχει η ναζι­στι­κή-εγκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία της Χρυ­σής Αυγής που δε χάνει ευκαι­ρία να τιμά τους πολι­τι­κούς της προ­γό­νους με συν­θή­μα­τα τύπου «Τιμή στους χίτες και  ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες».

Αφί­σα αυτών των ημε­ρών  |> 10 Φλε­βά­ρη …ημέ­ρα Μνήμης <|

Στη γει­το­νι­κή Ιτα­λία η δική της «πηγά­δα» ακού­ει στο όνο­μα «Foibe», που σημαί­νει χαρά­δρα για την ακρί­βεια ‑σαν γεω­λο­γι­κός όρος, «ασβε­στο­λι­θι­κό υψί­πε­δο με κυμα­τοει­δές ανά­γλυ­φο και τυπι­κό καρ­στι­κό έδα­φος (κοι­λά­δες, βυθί­σμα­τα, φαράγ­για, χάσμα­τα και υπό­γεια σπήλαια)».

Με τίτλο «αντι­πα­λεύ­ου­με το ξανα­γρά­ψι­μο της ιστο­ρί­ας (ΣΣ |> χρη­σι­μο­ποιεί­ται εδώ πολύ εύστο­χα ο όρος «Revisionismo Storico»«ιστο­ρι­κός ρεβι­ζιο­νι­σμός») — foibe μια ιστο­ρι­κή δια­στρέ­βλω­ση  που προ­βάλ­λουν οι φασί­στες στην υπη­ρε­σία του αστι­κού κρά­τους», απα­ντά­ει το PCI -ΚΚΙταλί­ας, σε όσα αυτές τις μέρες (και ‑τα τελευ­ταία 15 χρό­νια. κάθε χρό­νο τέτοια μέρα) κατα­κλύ­ζουν τα ΜΜΕ της γει­το­νι­κής (και όχι μόνο) χώρας.

Ο ίδιος ο γραμ­μα­τέ­ας του PCI Marco Rizzo, στις 8‑Φεβ, έκα­νε προ­σω­πι­κή ανάρ­τη­ση με τίτλο «“foibe” δια­στρέ­βλω­σης συνέ­χεια — και η ANPI (ΣΣ |> «Associazione Nazionale Partigiani d’Italia» / «Ένω­ση Ιτα­λών Παρ­τι­ζά­νων») κάνει λάθος να μην παίρ­νει θέση» όπου μετα­ξύ άλλων αναφέρει .
«Σχε­τι­κά με την υπό­θε­ση foibeείναι πλέ­ον αδύ­να­το να εκφρα­στεί στην Ιτα­λία μια κρί­ση που να σχε­τί­ζε­ται με την ιστο­ρι­κή αλή­θεια και συγκυ­ρία. Όποιος λέει την αλή­θεια, που είναι ότι, αυτό που συνέ­βη, «δεν μπο­ρεί να ορι­στεί ως γενο­κτο­νία ούτε εθνο­κά­θαρ­ση» και κυρί­ως ότι τα θύμα­τα δεν ήταν της τάξης, ούτε εκα­το­ντά­δων χιλιά­δων ούτε εκα­τομ­μυ­ρί­ων, όπως λένε διά­φο­ροι δεξιοί κύκλοι, φιμώ­νε­ται  με την κατη­γο­ρία του αρνη­τι­σμού. Από την άλλη είναι λάθος να απο­στα­σιο­ποιεί­ται η ANPI των ιστο­ρι­κών πρω­το­βου­λιών που απο­σκο­πούν στην αντι­με­τώ­πι­ση με την αυστη­ρό­τη­τα της έρευ­νας αυτού του κύμα­τος της μαύ­ρης προ­πα­γάν­δας.

«Στα γεγο­νό­τα των προς ανα­το­λάς συνό­ρων δημιουρ­γή­θη­κε ένα αφή­γη­μα που έχει δια­στρε­βλώ­σει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η οποία δεν ασχο­λεί­ται με τις ευθύ­νες της φασι­στι­κής Ιτα­λί­ας, αλλά τρο­φο­δο­τεί τον μύθο του “καλού Ιτα­λού”, χρή­σι­μο για την εθνι­κι­στι­κή προ­πα­γάν­δα ακό­μα και σήμε­ρα. Για­τί άλλο πράγ­μα είναι τα φαι­νό­με­να συνο­πτι­κής δικαιο­σύ­νης και βάναυ­σων αντι­ποί­νων, που συμ­βαί­νουν όμως κατά τη διάρ­κεια των πολέ­μων ‑στις περισ­σό­τε­ρες περι­πτώ­σεις σαν απά­ντη­ση στη φασι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα / επε­κτα­τι­κό­τη­τα και άλλο αυτό του επί­ση­μου, δια­στρε­βλω­μέ­νου ξανα­γρα­ψί­μα­τος της ιστο­ρί­ας με ανα­κοι­νώ­σεις καρ­μπόν. Η κατα­σκευή της συλ­λο­γι­κής μνή­μης παρα­πέ­μπει σε σκη­νι­κά χωρίς ιστο­ρι­κή βάση, όπως αυτό της RAI. Μιλά­νε για την ανα­ζή­τη­ση μιας  “κοι­νά απο­δε­κτής” μνή­μης αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έχου­με προ­κλη­τι­κή παρα­ποί­η­ση. Η αρι­στε­ρά (ΣΣ |> πχ το 2007 τέτοιες μέρες ο Gianni Cervetti, υπεύ­θυ­νος του «ΚΚΙ» επί Enrico Berlinguer και πιο πριν, κολ­λη­τά­ρι του Giorgio Napolitano, μιλά­ει για το φοβε­ρό συλ­λο­γι­κό σφάλ­μα που κάνα­με τότε και πρέ­πει να απο­κα­τα­στή­σου­με τα πράγ­μα­τα, (sic !!) αυτό το δρά­μα, που συγκα­λύ­πτε­ται από ένα πέπλο …τι πέπλο δηλα­δή; βαριά κου­βέρ­τα!), αυτή η αρι­στε­ρά λοι­πόν, που υπο­στή­ρι­ξε αυτή την τάση είναι συνυ­πεύ­θυ­νη όσο και η δεξιά, ίσως και περισ­σό­τε­ρο. Αντί­θε­τα, δήλω­σε ο Rizzo, για την υπε­ρά­σπι­ση την ιστο­ρι­κής αλή­θειας δεν επι­τρέ­πε­ται να δηλη­τη­ριά­ζου­με, με χωρίς βάση αφη­γή­σεις που επη­ρε­ά­ζουν αρνη­τι­κά την κοι­νή λογι­κή, καλ­λιερ­γώ­ντας το έδα­φος για νέες πολε­μο­χα­ρείς εκστρα­τεί­ες και διεκ­δι­κή­σεις πέρα από τα σύνο­ρα (που απο­τε­λούν) μαύ­ρα σύν­νε­φα στον ορί­ζο­ντα που καμία σχέ­ση δεν έχουν με τα συμ­φέ­ρο­ντα των λαών, αρχί­ζο­ντας σε ότι μας αφο­ρά από εμάς τους ίδιους»…

Υπάρ­χει και η ανα­λυ­τι­κή ανα­κοί­νω­ση του PCI (ΣΣ |> υπο­γρά­φει ο Salvatore Vicario)

Στις 30-Μαρ-2004, με τον «διμε­ρή» νόμο n.92 απο­φα­σί­στη­κε η «ημέ­ρα μνή­μης» που γιορ­τά­ζε­ται στις 10-Φεβ κάθε έτους (ΣΣ |> έχει σημα­σία το «διμε­ρής» / bipartisan, για­τί αφο­ρά ειδι­κά θέμα­τα, που σύμ­φω­να με το ιτα­λι­κό σύνταγ­μα, πρέ­πει να έχουν τη συναί­νε­ση κυβέρ­νη­σης και αντι­πο­λί­τευ­σης, ένα ακό­μη «όλοι μαζί μπο­ρού­με» δηλ…) και ήταν το απο­τέ­λε­σμα συμ­φε­ρό­ντων συγκλι­νό­ντων: των φασι­στών από τη μια ‑ώστε «να  καθα­ρί­σουν» και να απο­κα­τα­στα­θούν οι ίδιοι, και απ΄την άλλη, της αστι­κής τάξης στην προ­σπά­θειά της να εξι­σώ­νει τους κομ­μου­νι­στές με τους Ναζι-φασί­στες, με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση (1), να ασχο­λεί­ται εδώ και χρό­νια με πρα­κτι­κά μέτρα «ιδε­ο­λο­γι­κής ιδε­ο­λη­ψί­ας» για την καθιέ­ρω­ση και νομο­θε­τι­κή κατο­χύ­ρω­ση της κατη­γο­ρί­ας «ολο­κλη­ρω­τι­σμοί» που απο­σκο­πεί στην απα­γό­ρευ­ση των οργα­νώ­σε­ων της εργα­τι­κής τάξης και των επα­να­στα­τι­κών κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των της Ευρώ­πης. Οι κατα­βό­θρες αντι­προ­σω­πεύ­ουν στην Ιτα­λία το κύριο μέσο με το οποίο οι φασί­στες και η αστι­κή τάξη, μέσω των μέσων μαζι­κής επι­κοι­νω­νί­ας, μετα­φέ­ρουν τα συγκλί­νο­ντα ιδε­ο­λο­γι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα. Είναι καθή­κον κάθε επα­να­στά­τη, αλλά και κάθε ειλι­κρι­νούς προ­ο­δευ­τι­κού και δημο­κρα­τι­κού ανθρώ­που ο αγώ­νας ενά­ντια σ’ αυτή την ιδε­ο­λο­γι­κή επί­θε­ση — προ­πα­γάν­δα, απο­δο­μώ­ντας το «εισαγ­γε­λι­κό κατη­γο­ρη­τή­ριο» και βάζο­ντας στο πραγ­μα­τι­κό ιστο­ρι­κό τους πλαί­σιο τα γεγονότα.

Το 2002, ο Πρό­ε­δρος της Δημο­κρα­τί­ας C.A. Ciampi είχε δηλώ­σει σε συνέ­ντευ­ξή του στην εφη­με­ρί­δα της Τερ­γέ­στης «Piccolo», ότι οι «foibe» ήταν «ένας εθνι­κός αγώ­νας που εξα­πο­λύ­θη­κε για την από­σπα­ση (ΣΣ |> χρη­σι­μο­ποιεί τον όρο deitalianizzareαπο_ιταλιοποίηση) αυτών των περιο­χών, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας βία και δολο­φο­νί­ες, ένα είδος Shoah (!!) με στό­χο την εξά­λει­ψη όσο το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ρων Ιτα­λών» (|> ΣΣ |> Shoah: όρος που χρη­σι­μο­ποιεί­ται από το κρά­τος του Ισρα­ήλ και το εβραϊ­κό λόμπι, για το ολο­καύ­τω­μα).  Το 2006 επι­βε­βαιώ­νει την έννοια που ορί­ζει το «foibe» σαν εθνο­κά­θαρ­ση δηλώ­νο­ντας ότι «το μίσος και την εθνο­κά­θαρ­ση ήταν η απο­τρό­παια Ευρώ­πη τρα­γι­κή συνέ­πεια του εικο­στού αιώ­να» Στις 10-Φεβ-2007, ο τότε πρό­ε­δρος της δημο­κρα­τί­ας G.Napolitano (ΣΣ |> «ιστο­ρι­κό» στέ­λε­χος του πάλαι ποτέ «PCI» και του «ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού» αυτός λοι­πόν, δηλώ­νει το απί­στευ­το ακό­μη και για τους απα­ντα­χού οπορ­του­νι­στές, απο­δει­κνύ­ο­ντας πως αυτή η φάρα είναι βαρέ­λι δίχως πάτο) ότι απο­τε­λεί «(…) μια κίνη­ση μίσους και αιμα­τη­ρής οργή, μέσα από ένα σλα­βι­κό σχε­δια­σμό προ­σάρ­τη­σης, που διέ­κρι­νε και την πρώ­τη ειρη­νευ­τι­κή συν­θή­κη του 1947, οριο­θε­τώ­ντας το περί­γραμ­μα της “εθνο­κά­θαρ­σης”». (ΣΣ |> sic !!) Οι δηλώ­σεις αυτές απο­τε­λούν μέρος του έργου «δημιουρ­γία συλ­λο­γι­κής συνεί­δη­σης» στα πλαί­σια ενός πατρι­δο­κά­πη­λου πνεύ­μα­τος σε πανι­τα­λι­κό επί­πε­δο και «ανα­ζή­τη­σης» της «εθνι­κής ενό­τη­τας της πατρί­δας» στο όνο­μα της «δημο­κρα­τί­ας». Και όλ’ αυτά έχουν μόνο ένα στό­χο: την εξί­σω­ση και ταύ­τι­ση του εργα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος με το ναζι­σμό-φασι­σμό, (μετα­ξύ άλλων και) στα σπλά­χνα των εγχώ­ριων και διε­θνών αντι­στα­σια­κών οργα­νώ­σε­ων (που σε μεγά­λο βαθ­μό απο­τε­λού­νται από τις κομ­μου­νι­στές) με τα ναζι­στι­κά-φασι­στι­κά και επε­κτα­τι­κά καθε­στώ­τα, του Μου­σο­λί­νι, του Χίτλερ, του Φράν­κο, καθώς και του κρο­ά­τη Pavelic. Στό­χος η ακύ­ρω­ση του «900» ΣΣ |> προ­φα­νώς ανα­φέ­ρε­ται στη φιλο­σο­φία του ταξι­κού-αντι­φα­σι­στι­κού έπους του γνω­στού φιλμ «1900» του Bernardo Bertolucci), επι­κε­ντρώ­νο­ντας στο «ολο­κλη­ρω­τι­σμός» και «τρα­γω­δία», ειδι­κά σήμε­ρα που βιώ­νου­με μια κρί­ση που είναι ιδε­ο­λο­γι­κή και του ίδιου του συστή­μα­τος στη φάση της κρί­σης του καπι­τα­λι­σμού, ώστε να τεθεί σε εφαρ­μο­γή σε όλη η Γκε­μπε­λι­κή ικα­νό­τη­τα δια­στρέ­βλω­σης για να συντρί­ψει το εν δυνά­μει «επα­να­στα­τι­κό» πνεύ­μα των μαζών, χτυ­πώ­ντας τους κομ­μου­νι­στές δηλ. τους μόνους που το υλο­ποί­η­σαν με την κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας και εξο­λο­θρεύ­ο­ντας την ιμπε­ρια­λι­στι­κή αστι­κής τάξη.

Όπως ανα­φέ­ρε­ται από τα υψη­λό­τε­ρα κλι­μά­κια του ιτα­λι­κού αστι­κού κρά­τους οι «foibe» τοπο­θε­τού­νται κάτω από την ετι­κέ­τα της «εθνο­κά­θαρ­σης» στην επί­ση­μη έκδο­ση του κρά­τους, χωρίς ιστο­ρι­κή βάση και απο­δει­κτι­κά στοι­χεία, με αριθ­μούς της «τρα­γω­δί­ας» όπου ο καθέ­νας είναι ελεύ­θε­ρος να δίνει την υπο­κει­με­νι­κή εκδο­χή του, από εκα­το­ντά­δες, μερι­κές χιλιά­δες σε δεκά­δες χιλιά­δες έως εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες Ιτα­λών„ που (δήθεν) ρίχνο­νταν ζωντα­νοί στους καρ­στι­κούς σχη­μα­τι­σμούς (κατα­βό­θρες) και αφή­νο­νταν να πεθά­νουν. Σύμ­φω­να με αυτήν την επί­ση­μη εκδο­χή η μόνη ενο­χή τους είναι, πως ήταν Ιτα­λοί. Σ’ αυτό το σημεία ανα­φέ­ρου­με ένα από­σπα­σμα από ένα άρθρο που δημο­σιεύ­θη­κε στις 8‑Ιαν-1949, σε μια τοπι­κή δεξιά εφη­με­ρί­δα την «Trieste Sera», όπου παρα­δέ­χο­νται… «αν λάβου­με υπό­ψη ότι η Istria κατοι­κού­νταν από περί­που 500.000, από τους οποί­ους περισ­σό­τε­ροι από τους μισούς είναι ιτα­λό­φω­νοι και ότι, περί­που, 500 σκο­τώ­θη­καν και οι «θαμ­μέ­νοι ζωντα­νοί» δεν μπο­ρούν να απο­τε­λούν αντι-ιτα­λι­κή πρά­ξη αλλά καθα­ρά αντι­φα­σι­στι­κή πρά­ξη». Αυτά τα 500 “θύμα­τα” έλα­βαν χώρα κατά τη σύντο­μη περί­ο­δο της λαϊ­κής κυβέρ­νη­σης της Τερ­γέ­στης (ΣΣ |> governo popolare triestino — βλ και εδώ) που διήρ­κε­σε 40 ημέ­ρες. Στις περιο­χές Gorizia, Trieste και Fiume (Γκο­ρί­τσια, Τερ­γέ­στη και Ριέ­κα [Fiume — Rijeka]) εξα­φα­νί­στη­καν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα 3–4 χιλιά­δες άτο­μα, αλλά οι περισ­σό­τε­ροι από αυτούς έχα­σαν τη ζωή τους κρα­τού­με­νοι σε στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης κλει­σμέ­νοι εκεί για­τί ήτα­νε συνερ­γά­τες με τους φασί­στες. Μιλά­νε για «foibe» εκεί, αλλά στη συγκε­κρι­μέ­νη περιο­χή δεν υπάρ­χει τίπο­τε τέτοιο (ΣΣ |> εννο­εί γεω­λο­γι­κά) και κανέ­να σώμα δεν βρέ­θη­κε ποτέ στη Fianona, μόνο μερι­κοί νεκροί στρα­τιώ­τες, που ‑απο­δειγ­μέ­να, τα σώμα­τα ρίχτη­καν εκεί για να απο­φευ­χθεί η εξά­πλω­ση επι­δη­μιών. Όσον αφο­ρά τη «foibe» της Basovizza, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν είναι τίποτ’ άλλο από πηγά­δι στο­άς ενός ορυ­χεί­ου, όπου βρέ­θη­καν καμιά δεκα­ριά σώμα­τα γερ­μα­νών στρα­τιω­τών από τους Αγγλο­α­με­ρι­κά­νους. Και μιλά­νε για 3.500 μόνο στην περιο­χή της Τερ­γέ­στης μετα­ξύ Basovizza και Monrupino. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι παρ­τι­ζά­νοι έρι­ξαν εκεί κάποιους λίγους μα που και πάλι ήταν γερ­μα­νοί στρα­τιώ­τες που σκο­τώ­θη­καν όταν  βομ­βαρ­δί­στη­κε η περιο­χή από τους Βρε­τα­νούς την 1η Μαΐ­ου και παρ’ όλ’ αυτά, ακό­μα σήμε­ρα υπάρ­χει μια πλά­κα «προς τιμήν» των δαλ­μα­τών “που τους γκρέ­μι­σαν στην «πηγά­δα»”…

Ας βάλου­με τώρα τα συμ­βά­ντα στο σωστό ιστο­ρι­κό τους πλαί­σιο: Τον Σεπ-1920 ο Μπε­νί­το Μου­σο­λί­νι δηλώ­νει: «Αντι­μέ­τω­ποι με μια κατώ­τε­ρη και βάρ­βα­ρη σλα­βι­κή φυλή δεν μπο­ρού­με να ακο­λου­θή­σου­με την πολι­τι­κή των ζαχα­ρω­τών, αλλά εκεί­νη του μαστί­γιου. Τα ιτα­λι­κά σύνο­ρα θα πρέ­πει να είναι Brennero — Nevoso —  Dinariche (ΣΣ |> Μπρέ­νε­ρο & Δαλ­μα­τι­κές ακτές): Θεω­ρώ ότι μπο­ρού­με να θυσιά­σου­με 500.000 σλά­βους βάρ­βα­ρους για 50.000 Ιτα­λούς». Έτσι στή­θη­κε η πολι­τι­κή του λεγό­με­νου «fascismo di confine», (ΣΣ |> «φασι­σμού των συνό­ρων»), της επι­θε­τι­κής πολι­τι­κής  βορειο­α­να­το­λι­κά και στα Βαλ­κά­νια με αιχ­μή δόρα­τος την «απο­σλα­βο­ποί­η­ση». Θύμα της «εθνο­κά­θαρ­σης» και των νεο­α­ποι­κια­κών βλέ­ψε­ων ήταν οι σλα­βι­κοί λαοί της περιο­χής, με όργα­νο το φασι­στι­κό καθε­στώς και του «πόλε­μου κατά του σλα­βι­σμού» που εξα­πέ­λυ­σε  με βάση τους σχε­δια­σμούς και το δόγ­μα μιας πολι­τι­κής «εθνι­κής βελ­τί­ω­σης» με μέτρα σε πολι­τι­κό / πολι­τι­στι­κό επί­πε­δο όπως το κλεί­σι­μο των σχο­λεί­ων και η απα­γό­ρευ­ση να μιλούν δημό­σια στη μητρι­κή τους γλώσ­σα, με την ανα­γκα­στι­κή ιτα­λο­ποί­η­ση επω­νύ­μων και τοπω­νυ­μί­ων μέχρι και των πινα­κί­δων των κατα­στη­μά­των Κρο­α­τί­ας και Σλο­βε­νί­ας και με οικο­νο­μι­κές κυρώ­σεις όπως η ανα­γκα­στι­κή απαλ­λο­τρί­ω­ση εδα­φών υπέρ της ιτα­λι­κής επε­κτα­τι­κό­τη­τας… Και όλα συνο­δεύ­ο­νταν από μια άγρια ​​βαρ­βα­ρό­τη­τα ενά­ντια στους τοπι­κούς πλη­θυ­σμούς και στην αντί­στα­ση, με σφα­γές, κάψι­μο χωριών (ΣΣ |> Σας θυμί­ζει κάτι; … Lepa sela lepo gore — τα όμορ­φα χωριά όμορ­φα καί­γο­νται!), στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης, μετα­ξύ αυτών του Arbe (Δαλ­μα­τία) σήμε­ρα στην Κρο­α­τία, όπου κρα­τή­θη­καν 10- 15.000 πολί­τες στην πλειο­ψη­φία τους σλα­βι­κών εθνι­κο­τή­των, με διοι­κη­τή τον δια­βό­η­το συνταγ­μα­τάρ­χη των Carabinieri, Vincenzo Cuiuli, το στρα­τό­πε­δο εγκλει­σμού και δια­λο­γής Fiume όπου υπήρ­χαν 3.500 κρα­τού­με­νοι Σλά­βοι και αντι­φα­σί­στες, το Cattaro (Δαλ­μα­τία) σήμε­ρα στο Montenegro — Μαυ­ρο­βού­νιο και το Zara (Δαλ­μα­τία) σήμε­ρα στη Κρο­α­τία με 2.400 πολι­τι­κούς κρατούμενους…

(ΣΣ |> οι παρα­πά­νω επι­ση­μάν­σεις των ιτα­λών συντρό­φων [όνομα]-[περιοχή, τότε] «σήμε­ρα στην…» επι­βε­βαιώ­νει με τρα­γι­κό τρό­πο τη σημα­σία του ΚΚΕ­δι­κου συν­θή­μα­τος, που όλοι βρο­ντο­φω­νά­ζου­με «Οι ιμπε­ρια­λι­στές τη γη ξανα­μοι­ρά­ζουν, με των λαών το αίμα, τα σύνο­ρα χαρά­ζουν»…)

Θυμί­ζου­με πως στα όρια της ιτα­λι­κής επι­κρά­τειας, υπήρ­χε το στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης ειδι­κά για τους Γιου­γκο­σλά­βους του Τρε­βί­ζο με κατα­με­τρη­μέ­νους 3.464 κρα­τού­με­νους με επί κεφα­λής τον πασί­γνω­στο  Αντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χη των καρα­μπι­νιέ­ρων A.Anceschi, όπως επί­σης αυτό της Chiesanuova στην Πάντο­βα, με έγκλει­στους πάνω από 3.500 άμα­χους, κυρί­ως Κρο­ά­τες, με επι­κε­φα­λής τον συνταγ­μα­τάρ­χη D.Caporali. Επί­σης το κάτερ­γο Renicci στο Arezzo με 3.950 στην πλειο­ψη­φία τους γιου­γκο­σλά­βων αμά­χων. Το στρα­τό­πε­δο Gonars στο Udine, όπου οι εκτο­πι­σμέ­νοι έγκλει­στοι Γιου­γκο­σλά­βοι (άμα­χοι) ξεπερ­νού­σαν τους 6.500  με επι­κε­φα­λής τον Αν_χη Eugenio Vicedomini και τους Cesare Marioni, Ignazio Fragapane, Gustavo De Dominicis, Arturo Macchi. Τέλος, ανα­φέ­ρου­με τα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης και εξό­ντω­σης πολι­τι­κών «αλλο­γε­νών» αντι­πά­λων (Σλά­βων, «ύπο­πτων» για αντε­θνι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, αιχ­μα­λώ­των πολέ­μου, κλπ) … Fossoli Carpi (5.000), Bolzano (11.116) και Rice Mill San Sabba στην Τερ­γέ­στη με περί­που 25.000 που ιδρύ­θη­κε από το 3ο Ράιχ. Μετα­ξύ 1941 και 1943 περί­που 30.000 Σλά­βοι Κρο­ά­τες και Σλο­βέ­νοι εκδιώ­χθη­καν από την Istria και η περιο­χή κατα­λή­φθη­κε. Εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες είναι οι πραγ­μα­τι­κοί νεκροί των σλα­βι­κών λαών (δολο­φο­νη­μέ­νοι στην ουσία) από το φασι­στι­κό και Ναζί-φασι­στι­κό καθε­στώς. Να ανα­φέ­ρου­με ακό­μη τις εκα­τόμ­βες θυμά­των πάνω από 13.000 ανθρώ­πους που έχουν σφα­για­στεί από τα SS και από τους «“δημο­κρα­τι­κούς”» του Σαλό, το χει­μώ­να του ’43, όταν κατέ­κτη­σαν τη χερ­σό­νη­σο της Istria, των οποί­ων τα σώμα­τα ρίχτη­καν μαζι­κά σε χαρά­δρες. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σε αντί­θε­ση με τη Δημο­κρα­τία του Salò, αυτά τα εδά­φη που κατα­λή­φθη­καν από τους Ναζί μετά τις 8‑Σεπ και ήταν υπό την κατο­χή των Ναζί και των ταγ­μά­των θανά­του του Μου­σο­λί­νι, Χ‑MAS, Guardia Civica και άλλων «πολι­το­φυ­λα­κών».

(ΣΣ |> Δημο­κρα­τία του Salò / «repubblichini di Salò» Η πόλη Salò [Σαλό] είναι σήμε­ρα ένα γοη­τευ­τι­κό αρι­στο­κρα­τι­κό θέρε­τρο στις όχθες της λίμνης Γκάρ­ντα, με  κοσμο­πο­λί­τι­κο αέρας που συγκα­λύ­πτει το σκο­τει­νό παρελ­θόν του, αφού για 19 μήνες, Σεπ-1943 / Απρ-45, ήταν η ανε­πί­ση­μη πρω­τεύ­ου­σα της «Repubblica Sociale Italiana» [RSI], του ιδιό­τυ­που φασι­στι­κού κρά­τους που ίδρυ­σε ο Μου­σο­λί­νι, μετά την φυγή του από την Ρώμη ‑όταν μια επί­λε­κτη Γερ­μα­νι­κή μονά­δα των απε­λευ­θέ­ρω­σε και τον μετέ­φε­ρε στη Βαυα­ρία, όπου, με την σύμ­φω­νη γνώ­μη του Χίτλερ, ιδρύ­θη­κε ένα κρά­τος μαριο­νέ­τα ‑ανύ­παρ­κτο στην ουσία , αφού  «ανα­γνω­ρί­στη­κε» μόνο από το 3ο Ράιχ. Με ανα­φο­ρά σε αυτά τα γεγο­νό­τα και η ται­νία του σπου­δαί­ου Ιτα­λού σκη­νο­θέ­τη Pier Paolo Pasolini, Salò o le 120 giornate di Sodoma με το γνω­στή δήλω­ση ‑με τους τίτλους αρχής, ενός εκ των πρώ­των «σεβά­σμιων» βασα­νι­στών [il Monsignore]…, «Tutto è buono quando è eccessivo!» — «Ο,τι είναι ακραίο είναι καλό»)

Κατά τη διάρ­κεια της λαϊ­κής εξέ­γερ­σης στην Istria (8‑Σεπ ’43), οι κατα­πιε­σμέ­νοι λαοί, τόσο οι Ιτα­λοί όσο και οι Σλά­βοι ‑ατσα­λω­μέ­νοι, εξε­γέρ­θη­καν παίρ­νο­ντας τα όπλα και κατα­φέρ­νο­ντας συντρι­πτι­κά χτυ­πή­μα­τα στους φασί­στες, τους κατα­κτη­τές και τους ντό­πιους συνερ­γά­τες τους, που είχαν κουρ­σέ­ψει μια ολό­κλη­ρη χώρα και ταπει­νώ­σει έναν λαό, μέσα από μια σκλη­ρή περί­ο­δο στέ­ρη­σης, πόνου βασα­νι­στη­ρί­ων και θανά­του. Μετά την εισβο­λή των Ναζί και τα εγκλή­μα­τα που δια­πρά­χθη­καν από τους φασί­στες υπη­ρέ­τες τους (βλέ­πε παρα­πά­νω), εγκα­θι­δρύ­θη­κε το Μάη του ’45 η παρ­τι­ζά­νι­κη κυβέρ­νη­ση της Τερ­γέ­στης που κρά­τη­σε 40 ημέ­ρες. Η πολι­τι­κο­κοι­νω­νι­κή, εικό­να της κατά­στα­σης, ήταν αρκε­τά περί­πλο­κη: «Η κατά­στα­ση στην ανα­το­λι­κή Ιτα­λία ήταν δια­φο­ρε­τι­κή από την υπό­λοι­πη βόρεια Ιτα­λία. Αυτή ήταν μια περιο­χή πολυ­ε­θνο­τι­κή που προ­σαρ­τή­θη­κε με τον 1ο Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Ο ιτα­λι­κός φασι­σμός, όπως και παντού ο φασι­σμός υπήρ­ξε -ταξι­κά, η σιδε­ρέ­νια φτέρ­να (ΣΣ |> χρη­σι­μο­ποιεί την έκφρα­ση «la mano violenta» — «το βίαιο χέρι») της αστι­κής τάξης ενά­ντια στο προ­λε­τα­ριά­το, αλλά στην Ιτα­λία εμφα­νί­στη­κε ‑πέρα από την ταξι­κή πλευ­ρά και σαν εθνο­τι­κή κατα­στο­λή, με απα­γό­ρευ­ση να μιλούν σλα­βι­κές γλώσ­σες, κλεί­σι­μο όλων των μη ιτα­λι­κών πολι­τι­στι­κών φορέ­ων κλπ. Εκτός αυτού, το ’43 είμα­στε προ­σαρ­τη­μέ­νοι στη Γερ­μα­νία μαζί με τη Λιου­μπλιά­να και την Ίστρια και ήταν οι Γερ­μα­νοί που διοι­κού­σαν. Μετά το ’45, για άλλα 8 χρό­νια, υπήρ­χε η αγγλο­α­με­ρι­κα­νι­κή κατο­χή. Και στη συνέ­χεια ο πόλε­μος συνε­χί­στη­κε με χιλιά­δες παρεμ­βά­σεις με αγώ­νες, με εθνι­κι­στι­κές κραυ­γές, με εμπλο­κή των μυστι­κών υπη­ρε­σιών»  (ΣΣ |> βλ. εδώ) (5). Η βία που ξέσπα­σε ήταν μια πρά­ξη λαϊ­κής δικαιο­σύ­νης ενταγ­μέ­νη σε ένα πολυ­σύν­θε­το πλαί­σιο. Τίπο­τα δεν μπο­ρεί να αμαυ­ρώ­σει τη μεγά­λη συμ­βο­λή των Γιου­γκο­σλά­βων κομ­μου­νι­στών παρ­τι­ζά­νων στον πόλε­μο κατά του φασι­σμού και τη διε­θνι­στι­κή συνερ­γα­σία τους με τις ιτα­λι­κές κομ­μου­νι­στι­κές αντάρ­τι­κες οργα­νώ­σεις. Η αστι­κή τάξη επι­λέ­γει το δρό­μο δυσφή­μη­σης της αντί­στα­σης, με στό­χο την επί­θε­ση ενά­ντια στους κομ­μου­νι­στές, τόσο στους γιου­γκο­σλά­βους, όσο και στους ιτα­λούς των GAP, επει­δή ήταν γεν­ναί­οι σύντρο­φοι που έδω­σαν το είναι τους στην επα­να­στα­τι­κή υπό­θε­ση της απε­λευ­θέ­ρω­σης των λαών και της εργα­τι­κής τάξης από την αστι­κή κατα­πί­ε­ση, για μια Σοσια­λι­στι­κή Ιταλία.

Και ακρι­βώς, είναι ο επα­να­στα­τι­κός χαρα­κτή­ρας και  η ταξι­κή πάλη που οι κομ­μου­νι­στές ανα­δεί­κνυαν, πολε­μώ­ντας για την εθνι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, στο πλευ­ρό των εργα­ζο­μέ­νων που ξεση­κώ­θη­καν στις πόλεις και στην ύπαι­θρο για να τελειώ­νουν μια και καλή όχι μόνο με το ναζι­σμό-φασι­σμό, αλλά και με την κοι­νω­νι­κή κατα­πί­ε­ση της αστι­κής τάξης και του καπι­τα­λι­σμού, που χρη­σι­μο­ποί­η­σε «για ίδιο όφε­λος» το φασι­σμό και βρή­κε αμέ­σως μετά και­νούρ­γιους υπο­στη­ρι­χτές, για τη συνέ­χι­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης και της ταξι­κής κατα­πί­ε­σης, που η αστι­κή τάξη εκφρά­ζει με το πιο βαθύ μίσος της.

ΣΗΜ (του PCI): η ανα­ζή­τη­ση της ιστο­ρι­κής αλή­θειας και η καταγ­γε­λία της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας στις «πηγά­δες», δεν έχει καμία σχέ­ση με την υπό­θαλ­ψη του τιτοϊ­σμού και το ρόλο της Λ.Δ. της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, που ο ρόλος της ήταν εντε­λώς αρνη­τι­κός και αντι-λενινιστικός…

ΣΣ |> Παρά το ότι ο όρος «Foibe» σχε­τι­κά με τη σημα­σία και την ετυ­μο­λο­γία του δε σηκώ­νει παρερ­μη­νεία, ούτε είναι κάτι «δύσκο­λο» και έχει να κάνει με το γεω­λο­γι­κά λεγό­με­νο τυπι­κό «καρ­στι­κό έδα­φος» (κοι­λά­δες, βυθί­σμα­τα, φαράγ­για, χάσμα­τα κλπ) ‑βλ και όσα εισα­γω­γι­κά ειπώ­θη­καν, για να γίνει αντι­λη­πτό πως «δου­λεύ­ει» το όλο σύστη­μα, κάντε μια δοκι­μή ανα­ζή­τη­σης του (όπως και των γραμ­μα­τι­κά συνα­φών «infoibato‑i»), όχι μόνο στη Wiki, αλλά και στα γνω­στά πολυ­λε­ξι­κά τύπου «glosbe» και θα τρί­βε­τε τα μάτια σας. Δεν μπαί­νουν καν στον κόπο να μετα­φρά­σουν μια απλή λέξη ‑δεν την εμφα­νί­ζουν καν (!!) αλλά παρα­πέ­μπουν ακρι­βώς στα συγκε­κρι­μέ­να ψευ­δή στοι­χεία -«κατε­βα­τά» ολό­κλη­ρα, όπως

.… φυγή των 350 000 συμπα­τριω­τών μας που εκδιώ­χθη­καν από τις πατρί­δες τους, αλλά προ­πα­ντός τη θυσία και την τρα­γω­δία των 10.000 και πλέ­ον ομα­δι­κά εντα­φια­σμέ­νων, πολ­λοί εκ των οποί­ων ρίχτη­καν ζωντα­νοί στα σπή­λαια και στις τάφρους της περιο­χής: μια τρα­γω­δία που αφο­ρά τον ιτα­λι­κό λαό του Βενέ­τσια-Τζού­λια, της Δαλ­μα­τί­ας και της Ίστριας και ζει ακό­μη στις ψυχές και στις ανα­μνή­σεις των ανθρώ­πων της περιο­χής· μια τρα­γω­δία τη μνή­μη της οποί­ας θα έπρε­πε να εορ­τά­ζει και να τιμά και η Ευρώ­πη. Ειδι­κά ως προς τη συμ­φω­νία με τη Σλο­βε­νία, πρέ­πει να καταγ­γεί­λου­με την αθέ­τη­ση εκ μέρους της εν λόγω δημο­κρα­τί­ας, με τη συνε­νο­χή της κυβέρ­νη­σης Prodi, των νομί­μων προσ­δο­κιών για επι­στρο­φή των κατα­σχε­θέ­ντων περιου­σια­κών στοι­χεί­ων των Ιτα­λών που επέ­ζη­σαν από τη θανα­τη­φό­ρα και βιβλι­κή εθνι­κή κάθαρ­ση που διε­νερ­γή­θη­κε πριν από πενή­ντα χρό­νια από τον κομ­μου­νι­στι­κό στρα­τό της πρώ­ην Γιου­γκο­σλα­βί­ας, όταν 350.000 χιλιά­δες Ιτα­λοί μέσα σε λίγους μήνες εκδιώ­χθη­καν από την Γιου­γκο­σλα­βία και δεκά­δες χιλιά­δες Ιτα­λοί παγι­δεύ­τη­καν ζωντα­νοί στα βου­νά της πρώ­ην Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Αυτός είναι ο λόγος που εγώ, όπως πολ­λοί Ιτα­λοί ‑συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και εσάς, ελπί­ζω, κύριε Πρό­ε­δρε- φορά­με αυτήν την τρί­χρω­μη κορ­δέ­λα εις μνή­μην των πολ­λών Ιτα­λών που εξο­ρί­στη­καν την ημέ­ρα αυτήν και ανα­γκά­στη­καν να εγκα­τα­λεί­ψουν τις πατρί­δες τους (συντά­κτης Europarl parallel corpus)

Το ίδιο ‑σε μερι­κά σημεία καρ­μπόν, αν και «άλλος» ο συντά­ξας (με παρα­πο­μπή στα όργα­να της ΕΕ) και στο λεξι­κό «linguee»

Ένα τελευ­ταίο: Το ιτα­λι­κό ΠΔ 1550 24-Δεκ-1955, δεν αφο­ρά ένα από τα συνη­θι­σμέ­να «ξεχα­σμέ­να» λεί­ψα­να της φασι­στι­κής επο­χής αλλά είναι νόμος της Ιτα­λι­κής (αστι­κής ‑να μην το ξεχνά­με) Δημο­κρα­τί­ας, που η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση  (των «ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των») έχει κάνει παντιέ­ρα, στα πλαί­σια «εμβά­θυν­σης της αλλη­λεγ­γύ­ης μετα­ξύ των λαών, σεβα­σμού στην ιστο­ρία, τον πολι­τι­σμό και τις παρα­δό­σεις τους» … για την «προ­ώ­θη­ση της ειρή­νης, της ασφά­λειας …» … για να «επι­βε­βαιώ­σει την προ­σή­λω­σή μας στις αρχές της την ελευ­θε­ρία, τη δημο­κρα­τία και τον σεβα­σμό των ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των και των θεμε­λιω­δών ελευ­θε­ριών …» κλπ

Η αφί­σα γρά­φει: Προ­σο­χή! απα­γο­ρεύ­ε­ται στους δρό­μους του Dignano το «ομι­λείν» και «άδειν» σε ξένη γλώσ­σα — Ακό­μη και στα μαγα­ζιά κάθε είδους θα μιλά­τε μόνο ιτα­λι­κά — Εμείς, οι «squadristi» ‑ομά­δες κρού­σης, θα σας υπο­χρε­ώ­σου­με να σεβα­στεί­τε αυτή την εντο­λή, με τον τρό­πο που ξέρουμε…

(ΣΣ |> πρό­κει­ται για το Vodnjan, πόλη σε γιου­γκο­σλα­βι­κό έδα­φος, που βρί­σκε­ται βόρεια κοντά στο Udine και σήμε­ρα ανή­κει στη ‑νέα, Κροατία)

Αυτό το ΠΔ με τίτλο «επέ­κτα­ση των συντά­ξε­ων πολέ­μου στους Ιτα­λούς πολί­τες που είναι θύμα­τα επι­θέ­σε­ων από τους Σλά­βους», σε ισχύ για 53 ολό­κλη­ρα χρό­νια, έως το 2008, όταν «καταρ­γή­θη­κε», ξανα­μπαί­νει συνε­χώς από το παρά­θυ­ρο. Ο νόμος αφο­ρά την περιο­χή της Τερ­γέ­στης, «ως μαρ­τυ­ρι­κή πόλη των μιση­τών Σλα­βο-κομ­μου­νι­στών επι­τι­θέ­με­νων»  και έγι­νε για να καλύ­ψει το έργο των ιτα­λι­κών μυστι­κών υπη­ρε­σιών, που συγκρό­τη­σαν προ­βο­κα­τό­ρι­κες ομά­δες κρού­σης, από πρώ­ην φασί­στες και συχνά εγκλη­μα­τι­κές συμ­μο­ρί­ες του κοι­νού ποι­νι­κού δικαί­ου, για να υπο­δαυ­λί­σουν την έντα­ση και τον εκφο­βι­σμό στους εκεί «μη αντε­θνι­κούς», πολί­τες (μέχρι και επτά μεγά­λες απο­θή­κες όπλων υπήρ­χαν εκεί για την «κατα­πο­λέ­μη­ση Γιου­γκο­σλα­βι­κών επι­θέ­σε­ων»). Οι παρα­κρα­τι­κές ομά­δες ήταν και οι αρχι­τέ­κτο­νες συνε­χών «ατυ­χη­μά­των» (μετα­ξύ αυτών 5 νεκρών το φθι­νό­πω­ρο του 53). Όλο αυτό, υπο­βάθ­μι­σε οικο­νο­μι­κά μια πλού­σια περιο­χή (της βόρειας ‑βιο­μη­χα­νι­κής Ιτα­λί­ας και όχι του φτω­χού νότου) οδη­γώ­ντας στην ανα­γκα­στι­κή ξενι­τιά περισ­σό­τε­ρους από 30.000 λαού ‑κυρί­ως στην Αυστρα­λία, για να γλυ­τώ­σουν από τη φτώ­χεια των νέων επι­κυ­ρί­αρ­χων, που ήταν το ίδιο το κρά­τος τους και όχι οι «αναρ­χο­κομ­μου­νι­σταί» του Τίτο.

Τα κον­σερ­βο­κού­τια, όπως φαί­νε­ται δεν είναι προ­νό­μιο της δικής μας μόνο δημο­κρα­τί­ας (αστι­κής επα­να­λαμ­βά­νου­με για όποιον το ξεχνά…)

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο