Έτσι θα μπορούσαν να συνοψιστεί ‑αριθμητικά το αποτέλεσμα των εκλογών, που έγιναν χτες στην Ιταλία.
Αν και τα ονόματα είναι σχηματικά ο «κεντροδεξιός» συνασπισμός βρίσκεται στο 44% ενώ η «κεντροαριστερά» δεν φτάνει ούτε το 27%. Το M‑5S (Movimento 5 Stelle ‑Κίνημα 5 Αστέρων, του τηλεκανίβαλου Beppe Grillo, στην «εξουσία», με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Giuseppe Conte) βρίσκεται στο 14,8%, ο 3ος πόλος στο 7,9%, το Italexit (σσ. “Ευρωσκεπτικιστές”) στο 1,9%.
Η συμμετοχή κάτω από το 64%, ~9% λιγότερο από ό,τι στις προηγούμενες πολιτικές εκλογές (73%). Σύμφωνα με την προ 10λέπτου ανταπόκριση του Sky TG24 «η Ιταλία στρίβει δεξιά» και «η Giorgia Meloni φτάνει επεφημούμενη στα κεντρικά γραφεία των Fratelli d’Italia» και τα συνήθη «ενωτικά»…
Μελόνι:«Είναι η ώρα της ευθύνης. Θα κυβερνήσουμε για όλους τους Ιταλούς»
Δεξιά στροφή ‑στη Γερουσία, ο κεντροδεξιός συνασπισμός παίρνει τουλάχιστον 114 έδρες και εξασφαλίζει τη δυνατότητα να κυβερνήσει αυτόνομα, στη Βουλή «πετάει» στο 43%.
Η Giorgia Meloni κερδίζει κατά κράτος με αποδυναμωμένους τους εσωτερικούς συμμάχους της και τη Lega του Salvini κοντά στην κατάρρευση. Το Forza Italia κρατάει, τουλάχιστον σε σύγκριση με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Το FdI είναι καθαρά το πρώτο ιταλικό κόμμα με σχεδόν 26% της συναίνεσης, ακολουθούμενο από το Δημοκρατικό Κόμμα που με 19,4% δεν φτάνει καν το ελάχιστο επιδιωκόμενο ανώτατο όριο του 20%.
Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων παραμένει τρίτο κόμμα με 16,5%, ενώ η Lega κυριολεκτικά καταρρέει στο 8,5%, ακολουθούμενη από την Forza Italia με 8%. Οι ενδείξεις από τα exit polls, που δίνουν την κεντροδεξιά μπροστά σε Βουλή όσο και Γερουσία μεταξύ 41,5% και 45,5% σύμφωνα με την ως τώρα καταμέτρηση θα μεσοσταθμιστεί στο 42,7%.
Το πρακτορείο ANSA, αφού αναφέρεται εισαγωγικά στη μεγάλη αποχή (προσέλευση 63,91%, ποτέ τόσο χαμηλή) μπαίνει κι αυτό στο «ψητό» MELONI: «θα κυβερνήσουμε για όλους τους Ιταλούς»
Το πρώτο σχόλιο του αρχηγού των FdI. «Κάνω ένα γρήγορο σχόλιο της ημέρας» αναβάλλοντας «τις πιο βαθιές και ολοκληρωμένες εκτιμήσεις για αύριο, καθώς τα δεδομένα δεν είναι ακόμα οριστικά: «η κεντροδεξιά στην εξουσία με επικεφαλής τους αδελφούς της Ιταλίας», είπε η Τζόρτζια Μελόνι.
«Αυτή είναι η ώρα της ευθύνης, η στιγμή κατά την οποία αν θέλεις να γίνεις μέρος της ιστορίας, πρέπει να καταλάβεις τι ευθύνη έχουμε απέναντι σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, επειδή η Ιταλία μας έχει επιλέξει και δεν θα την προδώσουμε όπως δεν την έχουμε προδώσει ποτέ. αυτό”. Η Meloni πρόσθεσε ότι «αν –όταν κληθούμε να κυβερνήσουμε το έθνος θα το κάνουμε για όλους, για να ενώσουμε έναν λαό εξυψώνοντας αυτά που ενώνουν παρά αυτά που χωρίζουν».
«Το γεγονός ότι το Fdi είναι το πρώτο κόμμα σημαίνει πολλά πράγματα για πολλούς από εμάς: αυτή είναι σίγουρα μια νύχτα περηφάνιας, λύτρωσης, δακρύων, αγκαλιών, ονείρων».
Η Μελόνι θυμήθηκε «τους ανθρώπους που δεν είναι εκεί και που άξιζαν να το δουν». «Ωστόσο ‑παρατήρησε- όταν τελειώσει θα πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν βρισκόμαστε σε σημείο άφιξης αλλά αναχώρησης και από αύριο πρέπει να αποδείξουμε την αξία μας».
«Είμαστε για άλλη μια φορά περήφανοι που είμαστε Ιταλοί», είπε ευχαριστώντας τους συμμάχους της, από τον Matteo Salvini μέχρι τον Silvio Berlusconi και τον Maurizio Lupi «και όλους τους Ιταλούς που δεν πίστεψαν στις φάρσες»
«Θέλω να ευχαριστήσω τον κόμμα και όλους σας ξεχωριστά, δεν τα παρατήσαμε, δεν υποστείλαμε τα λάβαρα, καταλάβαμε όπως οι Ιταλοί, ότι οι ντρίπλες και τα «εύκολα» είναι μια ψευδαίσθηση». Η Meloni έκλεισε αναφέροντας τον …Άγιο Φραγκίσκο: αρχίζεις να κάνεις ό,τι είναι δυνατό μόνο για να ανακαλύψεις ότι έχεις πετύχει το αδύνατο.
«Τώρα μπορώ να πω ότι με αυτούς τους αριθμούς μπορούμε να κυβερνήσουμε», σχολιάζει αμέσως ο Νο2 Fabio Rampelli, επιβεβαιώνοντας ότι «ακόμη και στο περιβάλλον της Giorgia ένας αναστεναγμός ανακούφισης για αυτά τα πρώτα δεδομένα που εγγυώνται διακυβέρνηση στην κεντροδεξιά», ενώ ο Ματέο Σαλβίνι ευχαριστεί ήδη τους ψηφοφόρους για τη νίκη μέσω twitter.
Το αποτέλεσμα του Κινήματος M5s με επικεφαλής τον Τζουζέπε Κόντε είναι κολακευτικό, ανατρέποντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις αγγίζοντας το 16,5% και τοποθετώντας τον πολύ μπροστά από τη Λέγκα του Σαλβίνι.
Και αμέσως οι εκφραστές του M5 s επιτίθενται στο Δημοκρατικό Κόμμα για τη διαχείριση της προεκλογικής εκστρατείας: “η ενωμένη κεντροδεξιά κέρδισε. Έχοντας διαβάσει μερικές ερωτήσεις, θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του”, δήλωσε ο αντιπρόεδρος του M5, Michele Gubitosa, ενώ «στο σπίτι του Pd» υπάρχει ήδη ανοιχτή συζήτηση για τη συμμαχία με τους M5: «είναι σαφές ότι τώρα θα ανοίξει μια άλλη εποχή αφού καταλάβουμε ποιοι είναι οι αριθμοί» (σσ. τα «κουκιά»), είπε ο Francesco Boccia εκ μέρους του Pd μιλώντας για τον διάλογο με τους M5s.
Στο σπίτι του τρίτου πόλου επικρατεί μια ανάμεικτη ατμόσφαιρα: το αποτέλεσμα του γάμου μεταξύ Calenda και Renzi «ήταν αντικειμενικά καλό, αλλά οι προσδοκίες την παραμονή του αγώνα ήταν υψηλές και το νέο κόμμα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει αυτό το 10% που θα ήταν επιτυχία»
Σχετικά με τον μισητό φασιστικό 3χρωμο πυρσό, που επισημαίνεται στη φωτο κεφαλίδας και αποτέλεσε διαχρονικό μήνυμα σκοταδισμού για πάνω από 50 χρόνια στην Ιταλία:
Το Movimento Sociale Italiano, MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα, που μετονομάστηκε το 1972 Movimento Sociale Italiano – Destra Nazionale \ MSI–DN, Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα–Εθνική Δεξιά), υπήρξε από την περίοδο της πρώτης δημοκρατίας (1946) η νεοφασιστική, εθνικιστική και αργότερα «εθνικο-συντηρητική» κοινοβουλευτική έκφραση του φασισμού ναζισμού–ως νόμιμο πολιτικό κόμμα στην Ιταλία.
Ιδρυμένο από υποστηρικτές του πρώην δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, οι περισσότεροι από τους οποίους συμμετείχαν διαχρονικά στις εκφάνσεις των φασιστικών Κομμάτων, το MSI έγινε το τέταρτο μεγαλύτερο κόμμα στην Ιταλία στις αρχές της 10ετίας του 1960. «Χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη» έδωσε «άτυπη» τοπική και τελικά εθνική υποστήριξη στους Χριστιανοδημοκράτες από τα τέλη της 10ετίας του 1940 και μέχρι το 1950 και αργότερα, αβαντάροντας την αντικομμουνιστική ιδεολογία. Στις αρχές της 10ετίας του 1960, ωθήθηκε από το λαϊκό κίνημα στο περιθώριο της ιταλικής πολιτικής, αλλά σταδιακά με τη συμβιβαστική, οπορτουνιστική πολιτική του Κομμουνιστικό Κόμματος άρχισε να κερδίζει πολιτική αναγνώριση από το 1980 και μετά.
Υπήρχε –όπως παντού και πάντα, εσωτερικός “ανταγωνισμός” μεταξύ των «μετριοπαθών» και «ριζοσπαστικών» παρατάξεων. Οι ριζοσπάστες ηγήθηκαν του κόμματος στα χρόνια της συγκρότησής του υπό τον Giorgio Almirante (Τζόρτζιο Αλμιράντε), ενώ οι μετριοπαθείς απέκτησαν τον έλεγχο στις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
Η επιστροφή του Almirante ως ηγέτη το 1969 χαρακτηρίστηκε από την περίοδο της λεγόμενης «strategia della tensione» -στρατηγικής της έντασης, μετά τη σφαγή στην Piazza Fontana με το αστικό κράτος να δείχνει τα δόντια του για πάνω από μια 15ετία
Τελικά, το 1987, τα ηνία του κόμματος ανέλαβε ο Gianfranco Fini (Τζανφράνκο Φίνι), υπό τον οποίο μετατράπηκε σε Εθνική Συμμαχία (AN) το 1995… Και μετά Meloni …και πάσης Ιταλίας
Τις βόμβες τις βάζουν τα αφεντικά _ αγώνας των μαζών είναι η ταξική πάλη
▪️ Όλα αυτά χέρι-χέρι με το κορυφαίο στρατηγικό ζήτημα της διαφορετικής στάσης των κομμουνιστικών κομμάτων πάνω στο δίλημμα επανάσταση ή μεταρρύθμιση, δηλαδή ανατροπή ή διαχείριση του συστήματος, που…
▪️ Κατά τους ίδιους, αυτό έχει να κάνει με τις «εθνικές ιδιομορφίες».
▪️ Ιστορικά, μετά την εκδίωξή του από την κυβέρνηση (1948) και στη συνέχεια, το KKΙταλίας (PCI) ακολούθησε τη στάση του «καλού παιδιού» προωθώντας ένα image παράγοντα σταθερότητας και ψηφίζοντας, μέχρι το 1968 πάνω από τα 3/4 των νομοσχεδίων που κατατέθηκαν.
▪️ Όταν το 1964 πεθαίνει ο ιστορικός γραμματέας του Palmiro Togliatti ‑που συμπίπτει και με την περίοδο που, μετά το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα υπόλοιπα κόμματα το PCI είναι το μόνο αντιπολιτευόμενο κόμμα, δημοσιεύεται ένα γράμμα του προς το Χρουστσόφ, όπου τάσσεται υπέρ του «πολυκεντρισμού» και στο κρίσιμο δίλημμα, πολιτική ρήξης με τους αστούς ή προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου του στα πλαίσια του συστήματος επιλέγει ξεκάθαρα το δεύτερο δρόμο.
▪️ Λίγο πριν την Piazza Fontana ‑το φθινόπωρο του 1969, σημειώνονται στα εργοστάσια της Ιταλίας, οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που γνώρισε η χώρα μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με καταλήψεις κλπ., μια άνευ προηγούμενου πολιτικοκοινωνική κρίση, που συσπείρωσαν το 80% των εργατών κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες CGIL |> που ελεγχόταν από το PCI|< & CISL,UIL, αλλά προφανώς ανερμάτιστες και με έλλειψη πολιτικού στόχου χειραγωγήθηκαν με την ικανοποίηση κάποιων οικονομικών αιτημάτων.
▪️ Στο 13ο Συνέδριο (1972) για πρώτη φορά διακηρύσσεται ότι «δεν είναι αρκετή μια πολιτική συνεργασιών με την αριστερά για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» και αμέσως μετά (Σεπ 73) έρχεται το πραξικόπημα στη Χιλή, που ‑αντί να οδηγήσει σε (προφανή) συμπεράσματα για τη δημοκρατία του αστικού κράτους και για ανάγκη προετοιμασίας του κινήματος να αξιοποιεί όλες των μορφές πάλης, γίνεται πρόσχημα και άρμα του “Compromesso storico” — «ιστορικού συμβιβασμού» και το PCI ψάχνει δρόμους αναβάθμισης του ρόλου του στην αστική διαχείριση.
