Καζακστάν και «αντι-ιμπεριαλιστές» από τα… Lidl

Τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες το Καζακ­στάν, η μεγά­λη αυτή πρώ­ην Σοβιε­τι­κή δημο­κρα­τία, συγκλο­νί­στη­κε από τερά­στιες λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις. Δεκά­δες χιλιά­δες λαού, εργα­ζό­με­νοι και νεο­λαία, ξεχύ­θη­καν στους δρό­μους δια­μαρ­τυ­ρό­με­νοι για τα κολοσ­σιαία κοι­νω­νι­κά και οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα που μαστί­ζουν την χώρα εδώ και τρεις δεκαετίες.

Πέρα­σαν τρεις δεκα­ε­τί­ες από τότε που οι Ναζαρ­μπά­γιεφ και Γέλ­τσιν υπέ­γρα­ψαν την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Σοσια­λι­στι­κής Δημο­κρα­τί­ας του Καζακ­στάν, εγκα­θι­δρύ­ο­ντας ένα αυταρ­χι­κό αστι­κό καθε­στώς που φτω­χο­ποί­η­σε πλα­τιά λαϊ­κά στρώ­μα­τα και παρέ­δω­σε τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές της χώρας σε ντό­πιους ολι­γάρ­χες και ξένα μονοπώλια.

Το ξέσπα­σμα της λαϊ­κής οργής στο Καζακ­στάν ήταν θέμα χρό­νου και είχε ως αφε­τη­ρία τις απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις εργα­τών στην πόλη Ζανα­ο­ζέν, την ίδια πόλη που το 2011 είχαν σφα­για­στεί από το καθε­στώς Ναζαρ­μπά­γιεφ πενή­ντα εργα­ζό­με­νοι που τόλ­μη­σαν να αψη­φί­σουν τις εντο­λές της κυβέρ­νη­σης. Από την περιο­χή του Ζανα­ο­ζέν ξεκί­νη­σε το κύμα δια­μαρ­τυ­ρί­ας που εξα­πλώ­θη­κε στα­δια­κά σε ολό­κλη­ρη την χώρα, προ­βάλ­λο­ντας ως επί το πλεί­στο οικο­νο­μι­κά και πολι­τι­κά αιτή­μα­τα: Αυξή­σεις μισθών, μεί­ω­ση της τιμής του αερί­ου, όρια συντα­ξιο­δό­τη­σης, ελευ­θε­ρία συγκρό­τη­σης συν­δι­κα­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων και πολι­τι­κών κομ­μά­των, παραί­τη­ση των αξιω­μα­τού­χων που υπη­ρε­τούν τον Ναζαρ­μπά­γιεφ, κλπ.

Όταν οι κινη­το­ποι­ή­σεις εξα­πλώ­θη­καν σε όλη τη χώρα, με εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες ανθρώ­πους να κατα­κλύ­ζουν τη μεγα­λύ­τε­ρη πόλη, το Αλμά­τι, η κυβέρ­νη­ση Τοκά­γεφ (με την υπο­στή­ρι­ξη της Ρωσί­ας) ξεκί­νη­σε να κάνει λόγο για «πορ­το­κα­λί επα­νά­στα­ση» και «ξένους εισβο­λείς-τρο­μο­κρά­τες». Εκμε­ταλ­λεύ­τη­κε την προ­βο­κα­τό­ρι­κη δρά­ση ορι­σμέ­νων ομά­δων που προ­έ­βη­σαν σε βαρ­βα­ρό­τη­τες (απο­κε­φα­λι­σμούς, λεη­λα­σί­ες) προ­κει­μέ­νου να επι­βάλ­λει το «νόμο και την τάξη» κατα­στέλ­λο­ντας με τη βία τις κινη­το­ποι­ή­σεις. Μέχρι και δυνά­μεις του ρώσι­κου στρα­τού κλή­θη­καν προ­κει­μέ­νου να προ­στα­τεύ­σουν το καθε­στώς Τοκά­γεφ-Ναζαρ­μπά­γιεφ από την οργή του λαού.

Στο φόντο όλης αυτής της κατά­στα­σης ορι­σμέ­νοι εγχώ­ριοι «επα­να­στά­τες του γλυ­κού νερού» απο­φά­σι­σαν να συντα­χθούν με την αστι­κή κυβέρ­νη­ση του Καζακ­στάν, επα­να­λαμ­βά­νο­ντας τη ρητο­ρι­κή περί «υπο­κι­νού­με­νης εξέ­γερ­σης». Πρό­κει­ται για τους ίδιους «αντι-ιμπε­ρια­λι­στές» από τα Lidl που στις εμβρι­θείς ανα­λύ­σεις τους κάνουν λόγο για… «αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξο­να» Κίνας και Ρωσί­ας! Φτά­νουν στο σημείο να ανα­γο­ρεύ­ουν την Ρωσία του Βλ. Πού­τιν και την καπι­τα­λι­στι­κή Κίνα σε ηγέ­τι­δες δυνά­μεις του… αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κού αγώ­να ενά­ντια στις ΗΠΑ και την ΕΕ! Απο­σπούν την οικο­νο­μία από την πολι­τι­κή και εστιά­ζουν στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς χωρίς να λαμ­βά­νουν υπ’ όψιν την εργα­τι­κή-λαϊ­κή πάλη. Παίρ­νουν την λενι­νι­στι­κή θεω­ρία του ιμπε­ρια­λι­σμού και της «αλλά­ζουν τα φώτα»…

Βλέ­πουν «πορ­το­κα­λί επα­νά­στα­ση» στο Καζακ­στάν όπου το 75% του εξο­ρυ­κτι­κού πλού­του της χώρας ανή­κει σε μονο­πώ­λια αμε­ρι­κα­νι­κών και ευρω­παϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Αλή­θεια, τι συμ­φέ­ρον έχουν από την απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση, ή και ανα­τρο­πή, του καθε­στώ­τος Τοκά­γεφ μεγα­θή­ρια όπως η «ExxonMobil», η «Chevron» και η «Total»; Η περί­πτω­ση του Καζακ­στάν δια­φέ­ρει σημα­ντι­κά από περι­πτώ­σεις που επι­χει­ρή­θη­κε οργα­νω­μέ­νη παρέμ­βα­ση από ξένα κέντρα, όπως στην Ουκρα­νία, τη Βενε­ζου­έ­λα, τη Βολι­βία και τη Λευκορωσία.

Οι «αντι-ιμπε­ρια­λι­στές» από τα Lidl (που παρι­στά­νουν τους «κομ­μου­νι­στές»), απα­ξιούν για το γεγο­νός ότι το καθε­στώς του Καζακ­στάν έχει απα­γο­ρεύ­σει την δρά­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, θέτο­ντας εμπό­δια και περιο­ρι­σμούς στην συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση. Εκτός κι’ αν θεω­ρούν «τρο­μο­κρά­τες» και «υπο­κι­νού­με­νους από ξένα κέντρα» τους κομ­μου­νι­στές του Καζακστάν…

Οι ίδιοι «επα­να­στά­τες του γλυ­κού νερού» δεν μπο­ρούν, ή δεν θέλουν, να αντι­λη­φθούν ότι ο «πολυ­πο­λι­κός κόσμος», στον οποίο συχνά ανα­φέ­ρο­νται, δεν είναι άλλος από αυτόν του οξυ­μέ­νου αντα­γω­νι­σμού των μονο­πω­λί­ων και της ειρή­νης «με το πιστό­λι στον κρό­τα­φο». Βλέ­πουν τον ιμπε­ρια­λι­σμό μόνο στην «αυτο­κρα­το­ρία» των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, χαι­ρε­τί­ζο­ντας την ανά­δει­ξη άλλων καπι­τα­λι­στι­κών δυνά­με­ων (Κίνα, Ρωσία) και δια­κρα­τι­κών ενώ­σε­ων (BRICS, Οργά­νω­ση Συμ­φώ­νου Συλ­λο­γι­κής Ασφά­λειας, Σύμ­φω­νο Σαγκά­ης, ALBA) που συγκρο­τού­νται από καπι­τα­λι­στι­κά κράτη.

Σπέρ­νουν αυτα­πά­τες και εξα­πα­τούν μερί­δα του λαού με το κίβδη­λο επι­χεί­ρη­μα ότι η εργα­τι­κή τάξη πρέ­πει να επι­λέ­ξει τον… λιγό­τε­ρο κακό ιμπε­ρια­λι­στή και να πορευ­τεί κάτω από ξένες σημαί­ες. Ο Λένιν ανέ­δει­ξε ως βασι­κούς όρους για μια επι­τυ­χή αξιο­ποί­η­ση των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, αφε­νός την ανε­ξαρ­τη­σία της επα­να­στα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας της εργα­τι­κής τάξης, του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, από τις επι­διώ­ξεις και τους στό­χους κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κής συμ­μα­χί­ας και, αφε­τέ­ρου, το στα­θε­ρό στρα­τη­γι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό για την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της εγχώ­ριας αστι­κής τάξης τόσο στην περί­ο­δο του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου όσο και στην περί­ο­δο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρήνης.

Αλλά για τους «αντι-ιμπε­ρια­λι­στές» από τα Lidl, τους άμε­σους και έμμε­σους υπο­στη­ρι­κτές των «σοσια­λι­σμών με κινέζικα/βενεζουελάνικα/βιετναμέζικα/κορεάτικα κλπ, χαρα­κτη­ρι­στι­κά», αυτά είναι ψιλά γράμματα…

Ναπο­λέ­ων Σου­κα­τζί­δης Το μεγα­λείο ενός αγω­νι­στή της Αντί­στα­σης, του Θέμου Κορνάρου