Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κατερίνη: Τιμητικές πλακέτες του ΚΚΕ σε μαχητή και μαχήτριες του ΔΣΕ

Στο ξεκί­νη­μα της εκδή­λω­σης ΤΟ Πιε­ρί­ας του ΚΚΕ στην Κατε­ρί­να, παρου­σία του Δ. Κου­τσού­μπα, τιμή­θη­καν τρεις εν ζωή μαχη­τές του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας, η Ελπί­δα (Γαρέ­φω) Φρεγ­γί­δου — Μητρο­λιού, η Ανα­στα­σία Πατε­νί­δου και ο Κώστας Γαϊτάνης.

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τιμώ­ντας τους ήρω­ες του ΔΣΕ, τους απέ­νει­με από μία πλα­κέ­τα που την κοσμούν στί­χοι από το ποί­η­μα του Γιάν­νη Ρίτσου «Στο ΚΚΕ».

Η Ελπί­δα (Γαρέ­φω) Φρεγ­γί­δου — Μητρο­λιού ήταν αρχι­κά Υπο­λο­χα­γός Πεζι­κού του ΔΣΕ. Τραυ­μα­τί­στη­κε πρώ­τη φορά στο λεκα­νο­πέ­διο των Μαριών, μετα­φέρ­θη­κε στη Γιου­γκο­σλα­βία, όπου δέχτη­κε θερα­πεία, ενώ μετά την ανάρ­ρω­σή της εκπαι­δεύ­τη­κε ως νοση­λεύ­τρια και με την επι­στρο­φή της εντά­χθη­κε στο Υγειο­νο­μι­κό του ΔΣΕ. Πολέ­μη­σε στο Μπέ­λες, στο Μάλι Μάδι, συμ­με­τεί­χε στον ελιγ­μό από τον Γράμ­μο στο Βίτσι κ.λπ. Δεύ­τε­ρη φορά τραυ­μα­τί­στη­κε βαριά στο Μπί­κο­βικ, όπου πήρε μέρος σε επι­χεί­ρη­ση της Διμοι­ρί­ας Κατα­στρο­φών, που πολ­λοί την ονό­μα­ζαν και Διμοι­ρία Θανά­του. Τιμή­θη­κε με μετάλ­λιο ανδρεί­ας. Εζη­σε ως πολι­τι­κή πρό­σφυ­γας στην Πρά­γα για πολ­λά χρόνια.

Η Ανα­στα­σία Πατε­νί­δου πολέ­μη­σε σε μια σει­ρά μάχες του ΔΣΕ, στο Πάι­κο και επί­σης στις Μάχες της Νάου­σας και των Γρεβενών.

Ο Κώστας Γαϊ­τά­νης βγή­κε στο βου­νό το 1946 και, καθώς ήταν μικρός σε ηλι­κία, ως πρώ­τη απο­στο­λή ανέ­λα­βε ρόλο συν­δέ­σμου στο Λιτό­χω­ρο. Στη συνέ­χεια έδω­σε την πρώ­τη του μάχη στο Βέρ­μιο και έπει­τα πέρα­σε στο Καϊ­μα­κτσα­λάν. Το 1948 ήταν στα τμή­μα­τα που βρί­σκο­νταν στον Γράμ­μο. Προς το 1949 τραυ­μα­τί­ζε­ται βαριά, για τρί­τη φορά, και μετα­φέ­ρε­ται στην Ουγ­γα­ρία, όπου δέχε­ται την ανά­λο­γη θερα­πεία. Εκεί παντρεύ­τη­κε την Χάι­δω, η οποία ήταν από τα παι­διά που ο ΔΣΕ μετέ­φε­ρε για να σωθούν από τους μοναρχοφασίστες.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο