Καύση ζωντανών, και άλλα τρία ποιήματα

Γρά­φει ο Ειρηναί­ος Μαρά­κης //

Τέσ­σε­ρα ποι­ή­μα­τα (Εξο­ρία, Καύ­ση ζωντα­νών, Ματω­μέ­νη Σελή­νη, Ανά­γκη) με αφορ­μή το πρό­σφα­το έγκλη­μα στο Μάτι, με πλή­ρη επί­γνω­ση τις ανε­πάρ­κειας τους, ως ένα γενι­κό­τε­ρο σχό­λιο αλλά και ως μία συνει­σφο­ρά στην δημό­σια οργή, στον δημό­σιο διά­λο­γο αλλά κυρί­ως στην στή­ρι­ξη της αλλη­λεγ­γύ­ης που ανα­πτύ­χθη­κε μετα­ξύ των πληγέντων.

ΕΞΟΡΙΑ

Με το κεφά­λι σκυφτό
κοι­τάω τη φωτογραφία
μ’ εσένα
στο νέο σου σπίτι
στη Γερμανία
ύστε­ρα πάλι
σε μια αδέ­ξια στροφή
στον καθρέ­φτη κοιτώ
το πρόσωπο
τον γερα­σμέ­νο εαυ­τό μου
φώτα που αντανακλούν
της πόλης την εγχώ­ρια εξορία
ενώ ένας αέρας εχθρικός
φέρ­νει την κάπνα
από τις πέρα γειτονιές
και τ’ αναδασωτέα,
αχ, κι εγώ που κάποτε
γεννήθηκα
με όνει­ρα τρελά
στην ποί­η­ση πια αναζητώ
τη σωτηρία
αφού η κόκκινη
που ονει­ρεύ­τη­κα φωτιά
τα σπί­τια καί­ει των φτωχών
αντί την εξουσία.

24–25/7/2018

ΚΑΥΣΗ ΖΩΝΤΑΝΩΝ

Άρα­γε σκέ­φτε­σαι λογικά
όταν καίγεσαι
μπο­ρείς να βρίσεις
το κακό το ριζι­κό σου
όταν ψήνεσαι
ακό­μα ζωντανός
μπο­ρείς να κάνεις αναγωγή
στην εμπει­ρία του Άουσβιτς
και του Νταχάου
μπο­ρείς άρα­γε να κλάψεις;

Όχι δεν μπορείς
ακό­μα και αν το ήθελες
ακό­μα κι αν το είχες σκεφτεί
παρα­κο­λου­θώ­ντας άλλο­τε στην τηλεόραση
την καύ­ση κάποιων ζωντανών
στην Ηλεία, στην Πελοπόννησο

όταν καί­γε­σαι
το μόνο
που έχει σημασία
είναι ότι σε καί­νε ζωντανό
κι ότι αργότερα
θα σου ρίξουν τις ευθύνες
για­τί δεν ήσουν γοργοπόδαρος
σαν το ελάφι
για­τί δεν πέτα­ξες ψηλά
σαν το πουλί
όταν ακό­μα και τα ζώα
χάθηκαν
μπροστά
στην επέ­λα­ση της αδιαφορίας

μήπως τάχα δεν ήταν
γρή­γο­ρα κι αυτά;

27/7/2018

ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΣΕΛΗΝΗ

Αιμορ­ρα­γεί το φεγγάρι
το μονα­δι­κό δια­νυ­κτε­ρεύ­ον φαρμακείο
ξέμει­νε από γάζες, βαμ­βά­κι, μπεταντίν
σαν χώρα που ξεπούλησε
στις αγο­ρές του κόσμου
και στις τηλεπωλήσεις
τις τελευ­ταί­ες εφε­δρεί­ες της

αιμορ­ρα­γεί το φεγγάρι
ποτί­ζει της νύχτας το σεντόνι
κάνο­ντας λιγά­κι το σκοτάδι
να μοιά­ζει με ξημέρωμα
μόνο και μόνο για να καλλιεργήσει
ένα ψέμα
μια νέα αυταπάτη

για λίγο όμως τα ψέμα­τα κρατούν
αναρωτήθηκες
φεγ­γά­ρι μου ποτέ
πως γίνε­ται να κρύψεις
τα ματω­μέ­να δρομολόγια
τις κόκ­κι­νες θάλασσες
από τα μάτια των παιδιών

όταν ακό­μα κι αυτός ο ήλιος
δεν τολμά;

2015 – επα­νεγ­γρα­φή: 2018

ΑΝΑΓΚΗ

Ανά­γκη κάπο­τε η ποίηση
να στα­μα­τή­σει να γρά­φει για νεκρούς
και για τους ζωντα­νούς ακό­μα πρέπει
μόνο για τους ερχόμενους
ας ξεδι­πλώ­σει το ταλέ­ντο της
μέχρι κι αυτή η ανά­γκη να εκλείψει
αφού όλα ωραία θα έχουν καμωθεί
κατ’ εικό­να και καθ’ ομοί­ω­ση του Ανθρώπου.

29/7/2018

 _______________________________________________________________________________________________________