Γρά­φει ο Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Όπως παρα­δέ­χο­νται ακό­μη και τα αστι­κά ΜΜΕ το ΚΚΕ είναι δια­χρο­νι­κά το πιο αξιό­πι­στο κόμ­μα. Από το 2017 ακό­μη, με τη “2^η φορά αρι­στε­ρά”, που μας άλλα­ξε τα φώτα και μετά το 2018 και το 19 και το 2020 και φέτος, μόλις προ­χτές μια νέα δημο­σκό­πη­ση των αστών κατα­λή­γει πως το «πιο αξιό­πι­στο κόμ­μα είναι το ΚΚΕ».

Σε ό,τι μας αφο­ρά πρέ­πει να απα­ντη­θεί το πιο σημα­ντι­κό. Η “πεπο­νό­φλου­δα”- εκβια­στι­κό δίλημ­μα:  Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;

Όπως έγρα­φε σε ανύ­πο­πτο χρό­νο (Μάρ­της 2012) ο σ.φος Μάκης Μαΐ­λης  “Η απά­ντη­ση είναι τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή από εκεί­νη που ίσως περι­μέ­νει ο απλός άνθρω­πος ο οποί­ος γνω­ρί­ζει λίγο την πολι­τι­κή του ΚΚΕ, και είναι η εξής: Το ΚΚΕ δεν παλεύ­ει για να κυβερ­νή­σει το ίδιο, παλεύ­ει για να κατα­κτή­σει η εργα­τι­κή τάξη την εξου­σία της, που θα την ασκή­σει σε όφε­λος όλου του λαού. Σε αυτή την εξου­σία το ΚΚΕ θα πρω­τα­γω­νι­στεί και θα παλεύ­ει από τη συγκε­κρι­μέ­νη θέση, που θα είναι και κυβερ­νη­τι­κή, για την εδραί­ω­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας και την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού”.

Η ανάγκη κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, αποδέσμευσης από την ΕΕ και εγκαθίδρυσης της εργατικής — λαϊκής εξουσίας επί τάπητος

Το ΚΚΕ δεν υπό­σχε­ται στους εργα­ζό­με­νους ότι θα τους λύσει τα προ­βλή­μα­τα. Αν οι ίδιοι οι εργα­το­ϋ­πάλ­λη­λοι δεν γίνουν πρω­τα­γω­νι­στές και ρυθ­μι­στές του μέλ­λο­ντός τους, κανέ­να ΚΚΕ δεν θα μπο­ρέ­σει από μόνο του να τους σώσει.

Επο­μέ­νως το ερώ­τη­μα, «αν το ΚΚΕ θέλει να κυβερ­νή­σει», από τη στιγ­μή που ανα­φέ­ρε­ται στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες, μία απά­ντη­ση επι­δέ­χε­ται: Το ΚΚΕ δεν πρό­κει­ται να συναι­νέ­σει ή να πάρει μέρος σε οποια­δή­πο­τε αστι­κή κυβέρ­νη­ση, με σκο­πό να δια­χει­ρι­στεί την καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση και γενι­κό­τε­ρα την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, δηλα­δή τα κέρ­δη του κεφα­λαί­ου σε βάρος της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των.

Αν έκα­νε κάτι τέτοιο, θα εγκλη­μα­τού­σε σε βάρος των συμ­φε­ρό­ντων των εργα­το­ϋ­παλ­λή­λων και των φτω­χών αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων της πόλης και της υπαί­θρου. Τέτοιο δικαί­ω­μα δεν το έχει. Αν έκα­νε κάτι τέτοιο, η εργα­τι­κή τάξη θα έχα­νε την πρω­το­πο­ρία της και γενι­κά ο λαός θα έμε­νε δίχως πυξί­δα, έρμαιο της αστι­κής πολι­τι­κής.

Δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση υπέρ του λαού στο πλαί­σιο της κυριαρ­χί­ας των μονο­πω­λί­ων, στο πλαί­σιο της εξου­σί­ας τους. Όποιο κόμ­μα υπο­στη­ρί­ζει το αντί­θε­το, απλώς κοροϊ­δεύ­ει τον κόσμο.

Το δίλημμα είναι: Εργατική — λαϊκή εξουσία ή αστική
Τίποτα ενδιάμεσο!

Με βάση την παρα­πά­νω στρα­τη­γι­κή το ΚΚΕ δρα καθη­με­ρι­νά για την ανά­πτυ­ξη της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης, της λαϊ­κής συμ­μα­χί­ας, δίνο­ντας το βάρος πρώ­τα απ’ όλα στα εργο­στά­σια και στους κλά­δους. Επι­διώ­κει την ανα­σύ­ντα­ξη του κινή­μα­τος και την οργά­νω­ση της δρά­σης του ενά­ντια στην κατάρ­γη­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, για να μην εφαρ­μό­ζο­νται οι ατο­μι­κές συμ­βά­σεις, ενά­ντια στις απο­λύ­σεις, στις περι­κο­πές μισθών και των συντά­ξε­ων, στη μαύ­ρη και ανα­σφά­λι­στη εργα­σία, στη μερι­κή και ελα­στι­κή εργα­σία, για την προ­στα­σία των ανέρ­γων, ενά­ντια στα χαρά­τσια, για να μην κόβε­ται το ρεύ­μα στις λαϊ­κές οικο­γέ­νειες και για πολ­λά άλλα παρόμοια.

Και υπο­στη­ρί­ζει (η ζωή το έχει επι­βε­βαιώ­σει) ότι η πάλη ενά­ντια στα μέτρα κυβερ­νή­σε­ων — ΕΕ είναι τόσο πιο ισχυ­ρή, όσο περισ­σό­τε­ρο ανα­πτύσ­σε­ται το ταξι­κό εργα­τι­κό και τα άλλα κινή­μα­τα (των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, της αγρο­τιάς κλπ.), όσο περισ­σό­τε­ρο αυξά­νε­ται η επιρ­ροή του ΚΚΕ, δηλα­δή όσο περισ­σό­τε­ρο η πάλη κατευ­θύ­νε­ται στην καρ­διά της πολι­τι­κής, που είναι η ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφαλαίου.

Πολ­λοί εργα­ζό­με­νοι, εξου­θε­νω­μέ­νοι από τα απα­νω­τά σε βάρος τους μέτρα των τελευ­ταί­ων χρό­νων, και μη έχο­ντας συνει­δη­το­ποι­ή­σει ακό­μα την ανά­γκη για ριζι­κές αλλα­γές, ανα­ζη­τούν εδώ και τώρα, απε­γνω­σμέ­να ορι­σμέ­νες φορές, μια λύση που θα τους ανα­κου­φί­σει έστω σε κάποιο βαθ­μό από τα βάσα­νά τους. Για­τί βεβαί­ως ο άνερ­γος δεν μπο­ρεί να περι­μέ­νει το σοσια­λι­σμό για να μπο­ρέ­σει να εργα­στεί και άρα να επι­βιώ­σει. Και αυθόρ­μη­τα ελπί­ζουν να δημιουρ­γη­θεί στις εκλο­γές μια κυβέρ­νη­ση που θα κοι­τά­ξει και το φτω­χό, όπως λέγεται.

Ο άνερ­γος, ο κόσμος που ζει με 300 και 500 ευρώ, όλοι οι εξα­θλιω­μέ­νοι, έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους και κάθε δικαί­ω­μα να αγα­να­κτούν και να εξε­γεί­ρο­νται, κάθε δικαί­ω­μα να ζητούν εδώ και τώρα επί­λυ­ση στοι­χειω­δών προ­βλη­μά­των που αντιμετωπίζουν.

Το ζήτη­μα είναι ο τρό­πος με τον οποίο θα υπάρ­ξει λύση αυτών και πολ­λών άλλων προβλημάτων.

Δηλα­δή πώς είναι δυνα­τό να αντι­με­τω­πι­στεί η ανερ­γία, η πλή­ρης απο­διάρ­θρω­ση των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, πώς θα γίνει δυνα­τό να υπάρ­χει στα­θε­ρή δου­λειά για όλους, με αξιο­πρε­πείς μισθούς και ελεύ­θε­ρο χρό­νο και πολ­λά ακό­μα; Και είναι δυνα­τό να δημιουρ­γη­θεί μία κυβέρ­νη­ση που θα τα αντι­με­τω­πί­σει; Όσοι εργα­το­ϋ­πάλ­λη­λοι και άλλοι βιο­πα­λαι­στές θεω­ρούν ότι κάτι τέτοιο είναι ρεα­λι­στι­κό, ας επι­τρα­πεί να πού­με ότι έχουν αυτα­πά­τες. Από την εξα­θλί­ω­ση που τους οδή­γη­σε η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή πρέ­πει να βγά­λουν συμπε­ρά­σμα­τα και να αντε­πι­τε­θούν σε συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ και τις πρω­το­πό­ρες εργα­τι­κές και λαϊ­κές δυνά­μεις και μάλι­στα με ταξι­κό μίσος για εκεί­νους που ευθύ­νο­νται: Τα μονο­πώ­λια, τα κόμ­μα­τά τους, η ΕΕ. Δεν έχουν άλλη επι­λο­γή. Δια­φο­ρε­τι­κά θα υπο­στούν τα ίδια και χει­ρό­τε­ρα. Και κυρί­ως τα παι­διά τους.

Ποια είναι εκεί­νη η κυβέρ­νη­ση που και να ήθε­λε, θα μπο­ρού­σε να αντι­με­τω­πί­σει την ανερ­γία, τα μερο­κά­μα­τα πεί­νας, την ακρί­βεια, το Ασφα­λι­στι­κό, δίχως να τα βάλει με τα μονο­πώ­λια και την ΕΕ;

Τέτοια κυβέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Κι αν ακό­μα υπο­θέ­σου­με ότι υπήρ­χε και το επι­χει­ρού­σε, θα ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νη να συγκρου­στεί εφ’ όλης της ύλης με τα μονο­πώ­λια και την ΕΕ, που θα αντι­δρού­σαν και θα την υπο­νό­μευαν. Για παρά­δειγ­μα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ισχυ­ρί­στη­κε _πάλαι ποτέ, ότι η λεγό­με­νη αρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση θα καταρ­γή­σει το μνη­μό­νιο. Αυτό σημαί­νει απευ­θεί­ας σύγκρου­ση με την ΕΕ και με το εγχώ­ριο κεφά­λαιο, άρα υπο­νό­μευ­ση της αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης από τη μεριά τους και δια­φό­ρων μορ­φών οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή αντί­δρα­ση, που θα έφερ­νε αυτήν την κυβέρ­νη­ση μπρο­στά στην ανά­γκη να προ­χω­ρή­σει στη ρήξη με την ΕΕ, βγά­ζο­ντας την Ελλά­δα από αυτήν. Δια­φο­ρε­τι­κά θα υπο­χρε­ω­νό­ταν σε ανα­δί­πλω­ση, οδη­γώ­ντας το λαό σε μία ακό­μα τρα­γω­δία. Πολύ περισ­σό­τε­ρο που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο αντί­θε­τος με την απο­δέ­σμευ­ση από την ΕΕ αλλά και €υρω­λά­γνος…

Πολύ περισ­σό­τε­ρο τώρα που επί­κει­ται νέα θύελ­λα αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης μετά τις εκλο­γές, πολύ περισ­σό­τε­ρο που αυτή έχει απο­φα­σι­στεί και τα αστι­κά κόμ­μα­τα, όποια κυβέρ­νη­ση κι αν δια­μορ­φώ­σουν, έχουν δεσμευ­τεί να την υλοποιήσουν.

Το ΚΚΕ αξιο­ποιεί και τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές ως ένα μέτω­πο της ταξι­κής πάλης και ζητά­ει από το λαό να το υπερ­ψη­φί­σει, ώστε να εκφρα­στεί και στην κάλ­πη ένα ισχυ­ρό πλήγ­μα στο σάπιο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα. Αυτή η απο­φα­σι­στι­κή ενί­σχυ­ση θα δυνα­μώ­σει την εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη μετά τις εκλο­γές, μέχρι να το ανατρέψει.

Απ’ όλα τα προη­γού­με­να ‑και πρω­ταρ­χι­κά βεβαί­ως από το πρό­γραμ­μα του ΚΚΕ- συνά­γε­ται ότι το ΚΚΕ δεν είναι ένα από τα λεγό­με­να “αρι­στε­ρά” κόμ­μα­τα. Είναι Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, όχι μόνο στο όνο­μα, αλλά και στο περιε­χό­με­νο. Αν ήταν μόνο στο όνο­μα, όπως συμ­βαί­νει με άλλα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα, η αστι­κή τάξη δεν θα το αντι­με­τώ­πι­ζε ως εχθρό της, αλλά ως εφε­δρι­κό πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό της.

Ο χαρα­κτή­ρας των κομ­μά­των δεν προσ­διο­ρί­ζε­ται γεω­γρα­φι­κά, όπως επι­χει­ρεί­ται και έχουν καθιε­ρώ­σει: Δεξιά, κέντρο, αρι­στε­ρά, κεντρο­α­ρι­στε­ρά και πάει λέγο­ντας. Αυτή η ονο­μα­σία δεν λέει τίπο­τα. Αντί­θε­τα, συγκα­λύ­πτει την ταξι­κή έκφρα­ση των κομ­μά­των που αυτο­προσ­διο­ρί­ζο­νται με τη μια ή την άλλη ονο­μα­σία. Συγκα­λύ­πτει και το δια­φο­ρε­τι­κό χαρα­κτή­ρα του ΚΚΕ από τη στιγ­μή που το τσου­βα­λιά­ζουν με άλλους στη λεγό­με­νη αριστερά.

Το ΚΚΕ είναι το κόμ­μα της εργα­τι­κής τάξης. Τα άλλα κόμ­μα­τα εκφρά­ζουν τα αστι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, ανε­ξάρ­τη­τα από το αν ονο­μά­ζο­νται σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά ή αλλιώς.

Ακρι­βώς επει­δή το ΚΚΕ είναι Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα και ακρι­βώς επει­δή έχει το συγκε­κρι­μέ­νο πρό­γραμ­μα, είναι το κόμ­μα που μπο­ρεί να εκφρά­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα όχι μόνο της εργα­τι­κής τάξης, αλλά και των άλλων εργα­ζο­μέ­νων — αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων. Άρα και τα συμ­φέ­ρο­ντα όλων εκεί­νων που αυτο­προσ­διο­ρί­ζο­νται ως αρι­στε­ροί ή ριζο­σπά­στες της αρι­στε­ράς, ανε­ξάρ­τη­τα αν δεν συμ­φω­νούν με το ΚΚΕ σε όλα. Είναι το μόνο κόμ­μα στο οποίο μπο­ρούν να ακου­μπή­σουν, σίγου­ροι ότι δεν θα τους πει αύριο δια­φο­ρε­τι­κά πράγ­μα­τα απ’ αυτά που λέει και κάνει σήμε­ρα. Δεν ψαρεύ­ει σε θολά νερά ούτε πατά­ει σε πολ­λές βάρκες.

Δείτε: Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει ή θέλει να είναι κόμμα αντιπολίτευσης;

Δεν είναι χαμένη η ψήφος που δεν κρίνει το ποιος θα κυβερνήσει;

Το επι­χεί­ρη­μα της «χαμέ­νης ψήφου» το επι­στρα­τεύ­ουν κάθε φορά όσοι θέλουν ο λαός να απο­δέ­χε­ται τον εκβια­σμό ότι το μόνο που μπο­ρού­με να δια­λέ­ξου­με είναι αν θα ηγη­θεί ο Μητσο­τά­κης ή ο Τσί­πρας, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα σφα­γή των δικαιω­μά­των μας, στη νέα κλο­πή του εισο­δή­μα­τός μας για να θησαυ­ρί­σει και πάλι το μεγά­λο κεφάλαιο.

Το επι­χεί­ρη­μα της «χαμέ­νης ψήφου» το επι­στρα­τεύ­ουν κάθε φορά όσοι θέλουν ο λαός να απο­δέ­χε­ται τον εκβια­σμό ότι το μόνο που μπο­ρού­με να δια­λέ­ξου­με είναι αν θα ηγη­θεί ο Μητσο­τά­κης ή ο Τσί­πρας, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα σφα­γή των δικαιω­μά­των μας, στη νέα κλο­πή του εισο­δή­μα­τός μας για να θησαυ­ρί­σει και πάλι το μεγά­λο κεφάλαιο.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όλα αυτά τα χρό­νια έχει απο­δει­χθεί ότι χαμέ­νη για τον λαό είναι η ψήφος που δίνε­ται στα κόμ­μα­τα που ευθύ­νο­νται για τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση και τα οποία κινού­νται στις ίδιες αντι­λαϊ­κές ράγες. Είναι η ψήφος ενί­σχυ­σης αντι­λαϊ­κών κυβερ­νή­σε­ων.

Χαμέ­νη ήταν η λαϊ­κή ψήφος στον Μητσο­τά­κη και τη ΝΔ, που μετα­φρά­στη­κε σε «φουλ επί­θε­ση» σε βάρος των εργα­ζο­μέ­νων, συνο­λι­κά του λαού, σε ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη εμπλο­κή στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια. Χαμέ­νη ήταν η «αντι­μνη­μο­νια­κή» ψήφος στον Τσί­πρα, που έγι­νε μνη­μο­νια­κή. Χαμέ­νη ήταν η ψήφος στο ΟΧΙ του δημο­ψη­φί­σμα­τος του ’15, που έγι­νε ΝΑΙ. Αλή­θεια, πόσο «κερ­δι­σμέ­νη» για τον λαό ήταν η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ που στή­ρι­ξε το 50% των νομο­σχε­δί­ων της ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ που στή­ρι­ξε πάνω από το 70% αυτών των νομοσχεδίων;

Χαμέ­νη και σε αυτές τις εκλο­γές είναι η ψήφος που την επό­με­νη μέρα θα βρε­θεί απέ­να­ντι στα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα, που θα κάνει «ταμείο» υπέρ των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Είναι η ψήφος εμπι­στο­σύ­νης στις αντι­λαϊ­κές δεσμεύ­σεις του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης, στις πολι­τι­κές που εντεί­νουν την ακρί­βεια και την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια, στα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της ΕΕ, στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ.

Εκεί θα καταθέσουν την ψήφο τους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ

Χαμέ­νη είναι η ψήφος των χαμη­λών προσ­δο­κιών, η οποία δίνε­ται στη λογι­κή του «μικρό­τε­ρου κακού», που έχει απο­δει­χθεί ότι απο­τε­λεί τον δρό­μο να πάμε από το κακό στο χει­ρό­τε­ρο. Χαμέ­νη είναι όμως και η ψήφος σε κόμ­μα­τα — «μπα­λα­ντέρ» ή διάτ­το­ντες αστέ­ρες, που, αφού εκτε­λέ­σουν την απο­στο­λή τους στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, μετά εξαφανίζονται.

Όσοι — πάνω από τους μισούς, σύμ­φω­να με τις δημο­σκο­πή­σεις — λένε ότι δεν θέλουν «κανέ­ναν από τους δύο», και ψηφί­ζουν με «βαριά καρ­διά» «έναν από τους δύο», πρέ­πει να κάνουν το βήμα, να επι­λέ­ξουν τη μόνη ψήφο που θα είναι κέρ­δος για τον λαό.

Είναι η ψήφος στο ΚΚΕ, που εκφρά­ζει τη συνέ­πεια λόγων — έργων, που δεν θα τον απο­γοη­τεύ­σει, που θα τη βρει δίπλα του σε κάθε αγώ­να, που σίγου­ρα δεν θα τη βρει απέ­να­ντί του.

Είναι η ψήφος που θα μετρή­σει την επό­με­νη μέρα άμε­σα στη δύνα­μη του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος να βάλει εμπό­δια στην αντι­λαϊ­κή επί­θε­ση, να απο­σπά­σει ορι­σμέ­νες κατα­κτή­σεις και μέτρα υπέρ των εργαζομένων.

Είναι η ψήφος που συμβάλει στο να ανοίξει ο δρόμος
για την πραγματική διέξοδο υπέρ του λαού!

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς