ΚΚΕ _ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΚΕ: Το ΚΚΕ τιμά τα 50 χρόνια από τον ηρωικό φοιτητικό και εργατικό — λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου

«Το ΚΚΕ τιμά τα 50 χρό­νια από τον ηρω­ι­κό φοι­τη­τι­κό και εργα­τι­κό-λαϊ­κό ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου» ανα­φέ­ρε­ται σε ανα­κοί­νω­ση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 50 χρό­νια από τον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου. Συγκε­κρι­μέ­να, αναφέρει:

«Ο ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου ήταν απο­κο­ρύ­φω­μα και ώρι­μος καρ­πός της αρχι­κά αργό­συρ­της προ­σπά­θειας οργά­νω­σης της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης που ξεκί­νη­σε από την επό­με­νη μέρα της επι­βο­λής της δικτα­το­ρί­ας της 21ης Απρί­λη, σε συν­θή­κες βάναυ­σης κρα­τι­κής κατα­στο­λής και απαι­τώ­ντας θυσί­ες. Τα μέλη και τα στε­λέ­χη του ΚΚΕ αφιέ­ρω­σαν σε αυτή την προ­σπά­θεια όλες τους τις δυνά­μεις, παρό­τι η δικτα­το­ρία βρή­κε το Κόμ­μα οργα­νω­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά-πολι­τι­κά ανέ­τοι­μο με δια­λυ­μέ­νες τις κομ­μα­τι­κές του οργα­νώ­σεις από το 1958. Αρνού­με­νοι να απο­κη­ρύ­ξουν τις ιδέ­ες και τη δρά­ση τους και να υπο­στεί­λουν τη σημαία της αντί­στα­σης στα κρα­τη­τή­ρια και τα βασα­νι­στή­ρια, στις φυλα­κές και τις εξο­ρί­ες ή οργα­νώ­νο­ντας την αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη σε χώρους δου­λειάς, εργα­το­γει­το­νιές, σχο­λεία και αμφι­θέ­α­τρα, άλλοι περισ­σό­τε­ρο ψημέ­νοι στους ταξι­κούς αγώ­νες των προη­γού­με­νων χρό­νων και άλλοι κάνο­ντας τα πρώ­τα βήμα­τά τους κρά­τη­σαν ζωντα­νή τη φλό­γα της οργα­νω­μέ­νης εργα­τι­κής-λαϊ­κής πάλης, όταν όλα τα σκί­α­ζε η φοβέρα.

Το ΚΚΕ αισθά­νε­ται ιδιαί­τε­ρα περή­φα­νο για την τότε στά­ση των κομ­μου­νι­στών και κομ­μου­νι­στριών. Τους τιμά απε­ριό­ρι­στα, όπως και όλους τους ριζο­σπά­στες αγω­νι­στές, που διώ­χτη­καν πολύ­τρο­πα, προ­σέ­φε­ραν ακό­μα και τη ζωή τους στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα. Οι νέοι κομ­μου­νι­στές και κομ­μου­νί­στριες, κάθε νέος και νέα που δε χωρά στο σημε­ρι­νό σύστη­μα της ταξι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης έχουν πολ­λά να διδα­χτούν από το πρό­τυ­πο ζωής τους, όπως και από την επι­μο­νή τους να αντι­στέ­κο­νται και να δρουν σε συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας. Αυτή η επι­μο­νή απο­τέ­λε­σε και το θεμέ­λιο λίθο της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης.

Από την πρώ­τη μέρα της δικτα­το­ρί­ας ανα­δεί­χτη­κε ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την παρα­πέ­ρα ανά­πτυ­ξη της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης η σύγκρου­ση του ΚΚΕ με τις αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, που στην πλειο­ψη­φία τους απεί­χαν από την οργα­νω­μέ­νη μαζι­κή αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη και με την οπορ­του­νι­στι­κή ομά­δα στο εσω­τε­ρι­κό του, που καλ­λιερ­γού­σε την ηττο­πά­θεια και τη μοι­ρο­λα­τρία και έθε­τε εμπό­δια στην ανα­συ­γκρό­τη­ση των κομ­μα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων στην Ελλά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό. Η διά­σπα­ση με την οπορ­του­νι­στι­κή ομά­δα στην 12η Ευρεία Ολο­μέ­λεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1968) και στη συνέ­χεια η τιτά­νια προ­σπά­θεια για την εκ νέου συγκρό­τη­ση παρά­νο­μων κομ­μα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων και η ίδρυ­ση της ΚΝΕ έδω­σαν νέα πνοή στον αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώ­να. Με τη συμ­βο­λή δεκά­δων αφα­νών ηρώ­ων το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έστη­σαν παρά­νο­μο εκδο­τι­κό μηχα­νι­σμό που συνέ­βα­λε στην πλη­ρο­φό­ρη­ση και οργά­νω­ση της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης, έδρα­σαν ως πρω­το­πο­ρία στις μικρές και μεγα­λύ­τε­ρες εργα­τι­κές, αγρο­τι­κές και φοι­τη­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις. Συνι­στά δια­χρο­νι­κό δίδαγ­μα ότι η ιδε­ο­λο­γι­κή-πολι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή συγκρό­τη­ση και ανά­πτυ­ξη του ΚΚΕ απο­τε­λεί όρο για την ανά­καμ­ψη και τη αντε­πί­θε­ση του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος σε όλες τις συνθήκες.

Στην πορεία του χρό­νου, η δρά­ση των κομ­μου­νι­στών και των κομ­μου­νι­στριών ενι­σχύ­θη­κε από την από­λυ­ση πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων που στε­λέ­χω­σαν τις κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις (1971–1972) και ακό­μα περισ­σό­τε­ρο όταν η καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση (1973) διέρ­ρη­ξε τις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες της δικτα­το­ρί­ας με τμή­μα­τα της εργα­τι­κής αρι­στο­κρα­τί­ας και των μεσαί­ων στρω­μά­των. Έτσι, γύρω από τους πρω­το­πό­ρους της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης, άρχι­σαν να συγκε­ντρώ­νο­νται όλο και μεγα­λύ­τε­ρες εργα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες, οι σπο­ρα­δι­κές αντι­δι­κτα­το­ρι­κές ενέρ­γειες πύκνω­σαν, μετε­ξε­λί­χθη­καν σε εργα­τι­κές και αγρο­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις και άλλες λαϊ­κές αντι­δι­κτα­το­ρι­κές εκδη­λώ­σεις, όπως αυτές ενά­ντια στις απαλ­λο­τριώ­σεις προς όφε­λος των εφο­πλι­στών ή η τερά­στια συμ­με­το­χή στο μνη­μό­συ­νο του Γεωρ­γί­ου Παπαν­δρέ­ου. Αιχ­μή του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού κινή­μα­τος εκεί­νη την περί­ο­δο απο­τέ­λε­σε το μαζι­κό οργα­νω­μέ­νο φοι­τη­τι­κό κίνη­μα που κορυ­φώ­θη­κε με τις κατα­λή­ψεις της Νομι­κής (Φλε­βά­ρης και Μάρ­της 1973), με πολύ­μορ­φες εκδη­λώ­σεις σε όλα τα πανε­πι­στή­μια και τελι­κά με τον ξεση­κω­μό του Πολυτεχνείου.

Η ιδιαί­τε­ρη σημα­σία του Πολυ­τε­χνεί­ου έγκει­ται ακρι­βώς στο γεγο­νός ότι ο φοι­τη­τι­κός και ευρύ­τε­ρα νεο­λαι­ί­στι­κος ξεση­κω­μός συγκέ­ντρω­σε άμε­σα την ενερ­γη­τι­κή αλλη­λεγ­γύη χιλιά­δων εργα­το­ϋ­παλ­λή­λων και άλλων λαϊ­κών δυνά­με­ων στα σημα­ντι­κό­τε­ρα αστι­κά κέντρα. Οι αγω­νι­στές του ξεση­κω­μού σμπα­ρά­λια­σαν τα αστι­κά κηρύγ­μα­τα περί πολι­τι­κού ρεα­λι­σμού, που επι­χει­ρού­σαν να περιο­ρί­σουν τα φοι­τη­τι­κά και εργα­τι­κά — λαϊ­κά αιτή­μα­τα στον «στε­νό ορί­ζο­ντα» ανώ­δυ­νων για την καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία επι­λο­γών και αλλα­γών. Ταυ­τό­χρο­να, ο ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου απέ­δει­ξε ότι ο αρνη­τι­κός συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων αλλά­ζει μόνο από την οργα­νω­μέ­νη δρά­ση του εργα­τι­κού — λαϊ­κού παρά­γο­ντα, ενά­ντια σε κάθε ανα­μο­νή και ψευ­δαί­σθη­ση ότι οι αλλα­γές κορυ­φών μπο­ρούν να βελ­τιώ­σουν τις συν­θή­κες ζωής των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνάμεων.

Το Πολυ­τε­χνείο «βάφτη­κε» στο αίμα, όμως όξυ­νε τις αντι­θέ­σεις και βάθυ­νε τα ρήγ­μα­τα στους κόλ­πους της δικτα­το­ρι­κής στρα­τιω­τι­κής ηγε­σί­ας. Η κατα­στο­λή των αφυ­πνι­σμέ­νων φοι­τη­τι­κών και εργα­τι­κών-λαϊ­κών μαζών δεν απο­τέ­λε­σε ήττα, αλλά προ­πο­μπό των επερ­χό­με­νων μαχών. Το Πολυ­τε­χνείο όχι μόνο εντα­φί­α­σε ορι­στι­κά τα σχέ­δια της λεγό­με­νης φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­σης της χού­ντας, αλλά και «απο­νο­μι­μο­ποί­η­σε» τη δικτα­το­ρία στη συνεί­δη­ση ευρύ­τε­ρων εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων, που δεν συμ­με­τεί­χαν έως τότε στο αντι­δι­κτα­το­ρι­κό κίνη­μα. Μαζί με την τρα­γω­δία της Κύπρου, επι­τά­χυ­νε την πτώ­ση της δικτατορίας.

Η στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία της 21^ης Απρι­λί­ου 1967 δεν υπήρ­ξε το έργο κάποιων «αφρό­νων αξιω­μα­τι­κών», όπως επι­χεί­ρη­σε έκτο­τε να το παρου­σιά­σει μερί­δα του αστι­κού πολι­τι­κού κόσμου, προ­κει­μέ­νου να «εξα­γνι­στεί» των ευθυ­νών της και να απο­κρύ­ψει τον πραγ­μα­τι­κό στό­χο του. Δεν υπήρ­ξε απο­τέ­λε­σμα του «κρά­τους της δεξιάς» ή της παρα­βί­α­σης της καπι­τα­λι­στι­κής νομι­μό­τη­τας, όπως ανα­φέ­ρει για τους ίδιους λόγους άλλη μερί­δα των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων. Η στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία υπήρ­ξε μία από τις εναλ­λα­κτι­κές μορ­φές της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, που επι­λέ­χτη­κε στη βάση των τότε προ­τε­ραιο­τή­των και των ανα­γκών της σε σχέ­ση με τον εγχώ­ριο και διε­θνή συσχε­τι­σμό, πάντα με στό­χο τη θωρά­κι­ση και διαιώ­νι­σή της. Ήταν προ­ϊ­όν των χαρα­κτη­ρι­στι­κών και των αδιε­ξό­δων του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, όπως αυτό δια­μορ­φώ­θη­κε μετά τη Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας και ειδι­κό­τε­ρα μετά τον τερ­μα­τι­σμό του τρί­χρο­νου ταξι­κού αγώ­να του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλάδας.

Οι ρίζες της δικτα­το­ρί­ας των συνταγ­μα­ταρ­χών βρί­σκο­νταν στην τότε ανά­γκη ανα­μόρ­φω­σης δομών και μηχα­νι­σμών του αστι­κού κρά­τους, κυρί­ως της σχέ­σης παλα­τιού — κυβέρ­νη­σης, ανα­φο­ρι­κά με τον έλεγ­χο του Στρα­τού. Επί­σης, στην ανά­γκη ανα­μόρ­φω­σης του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, που είχε εξα­ντλή­σει τις δυνα­τό­τη­τές του στην κρα­τι­κή και εργο­δο­τι­κή βία, αλλά και στη χει­ρα­γώ­γη­ση και ενσω­μά­τω­ση των εργα­τι­κών — λαϊ­κών μαζών. Παράλ­λη­λα, η δια­χεί­ρι­ση του Κυπρια­κού απο­τε­λού­σε εστία όξυν­σης ενδο­α­στι­κών αντι­θέ­σε­ων και τριγ­μών, που περι­πλέ­κο­νταν με τους ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς και δια­περ­νού­σαν τις αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις και τα στε­λέ­χη του αστι­κού στρα­τού. Γι’ αυτό, η «ανα­στο­λή» του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού συζη­τιό­ταν και από βασι­κές αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις και από το παλά­τι, αλλά τελι­κά εκτε­λέ­στη­κε από εκεί­νο το τμή­μα της αστι­κής τάξης και τις δυνά­μεις των συνταγ­μα­ταρ­χών που κινή­θη­καν με τη μεγα­λύ­τε­ρη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και ταχύτητα.

Η ομά­δα των πρα­ξι­κο­πη­μα­τιών είχε εκκο­λα­φτεί στο πλαί­σιο των μηχα­νι­σμών του μετα­πο­λε­μι­κού κρά­τους και του αστι­κού στρα­τού, αλλά και του ΝΑΤΟ, με κεντρι­κό στό­χο τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας και την κατα­στο­λή του κομ­μου­νι­στι­κού και του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος. Αυτό εξη­γεί για­τί η δικτα­το­ρία έγι­νε δεκτή από μεγά­λο μέρος του στρα­τεύ­μα­τος, από κυρί­αρ­χα τμή­μα­τα των Ελλή­νων καπι­τα­λι­στών και από τις κύριες ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ κλπ.) του ελλη­νι­κού καπι­τα­λι­στι­κού κράτους.

Ο τότε ανύ­παρ­κτος «κομ­μου­νι­στι­κός κίν­δυ­νος» απο­τέ­λε­σε την επί­ση­μη δικαιο­λο­γία της δικτα­το­ρί­ας και ο ανοι­κτός αντι­κομ­μου­νι­σμός την επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία της, αν και η κατα­στο­λή του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος, οι φυλα­κί­σεις και οι εξο­ρί­ες των κομ­μου­νι­στών, η δρά­ση κρα­τι­κών και παρα­κρα­τι­κών αστι­κών μηχα­νι­σμών υπήρ­ξαν χαρα­κτη­ρι­στι­κά της μετα­πο­λε­μι­κής αστι­κής διακυβέρνησης.

Στις μέρες μας, το σύν­θη­μα του Πολυ­τε­χνεί­ου «Ψωμί — Παι­δεία — Ελευ­θε­ρία» παρα­μέ­νει τρα­γι­κά επί­και­ρο. Για­τί η ακρί­βεια τσα­κί­ζει το ήδη συμπιε­σμέ­νο εργα­τι­κό-λαϊ­κό εισό­δη­μα, μεγά­λο τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης βασί­ζε­ται στην επο­χια­κή εργα­σία ή βιώ­νει τις συνέ­πειες των «ελα­στι­κών ωρα­ρί­ων» και όλων των σύγ­χρο­νων αντερ­γα­τι­κών τερα­τουρ­γη­μά­των και της εργο­δο­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας, ζει σε συν­θή­κες ενερ­γεια­κής φτώ­χειας και επι­δρο­μής των καπι­τα­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων στη δημό­σια Υγεία και Παι­δεία, διό­γκω­σης του θεσμι­κού πλαι­σί­ου και των πολυ­πλό­κα­μων μηχα­νι­σμών κατα­στο­λής της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας και των αγώ­νων της. Ταυ­τό­χρο­να, γίνε­ται όλο και πιο ισχυ­ρό το ενδε­χό­με­νο μιας νέας παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης, σαν αυτή που συντά­ρασ­σε την Ελλά­δα και όλο τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο το 1973.

Αν και πέρα­σε μισός αιώ­νας νέων επι­στη­μο­νι­κών-τεχνι­κών επι­τευγ­μά­των, η ικα­νο­ποί­η­ση όλων των σύγ­χρο­νων ανα­γκών των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων συνε­χί­ζει να σκο­ντά­φτει στο γεγο­νός ότι οι καπι­τα­λι­στές εξα­κο­λου­θούν να έχουν στα χέρια τους την ιδιο­κτη­σία των σύγ­χρο­νων μέσων παρα­γω­γής, την οργά­νω­ση της παρα­γω­γής και γενι­κό­τε­ρα της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας. Μπο­ρεί η δικτα­το­ρία των συνταγ­μα­ταρ­χών να παρέ­δω­σε τη σκυ­τά­λη στον αστι­κό πολι­τι­κό κόσμο, αλλά η δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου παραμένει.

Επί­και­ρα παρα­μέ­νουν και τα συν­θή­μα­τα «Έξω αι ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ», που κοσμού­σαν τις πύλες του Πολυ­τε­χνεί­ου, στη διάρ­κεια του τρι­ή­με­ρου ξεση­κω­μού, δίνο­ντας το αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό περιε­χό­με­νο των κινη­το­ποι­ή­σε­ων. Σήμε­ρα, οι αλλα­γές που έχουν επέλ­θει στη διά­τα­ξη των καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών δεν κάνουν τους λαούς λιγό­τε­ρο ανή­συ­χους ή περισ­σό­τε­ρο ασφα­λείς. Αυτό δεί­χνει η συνε­χι­ζό­με­νη πολε­μι­κή σύγκρου­ση ανά­με­σα στις δυνά­μεις του ΝΑΤΟ και αυτές της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας στα εδά­φη της Ουκρα­νί­ας και η γενι­κό­τε­ρη δια­μά­χη ανά­με­σα στο ευρω­α­με­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό κέντρο, με επι­κε­φα­λής τις ΗΠΑ και τα κρά­τη-μέλη της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης από τη μια και το ευρω­α­σια­τι­κό από την άλλη, με επι­κε­φα­λής την Κίνα και τη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία, που μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε ένα πιο γενι­κευ­μέ­νο πόλε­μο. Το ίδιο απο­δει­κνύ­ει η σημε­ρι­νή σφα­γή του παλαι­στι­νια­κού λαού από το κρά­τος-δολο­φό­νο του Ισρα­ήλ και τους συμ­μά­χους του μπρο­στά στα μάτια όλου του κόσμου, που ρίχνει κάθε μάσκα του υπο­κρι­τι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος των καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών για τα ανθρω­πι­στι­κά δικαιώ­μα­τα. Όπως και στην περί­πτω­ση της μαζι­κής εκτό­πι­σης των Αρμε­νί­ων από το Ναγκόρ­νο Καρα­μπάχ, δεν πρό­κει­ται για ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση ούτε για κρί­ση του ανθρω­πι­σμού. Είναι το απάν­θρω­πο πρό­σω­πο του καπι­τα­λι­σμού που σαπίζει.

Οι λαοί ήδη βιώ­νουν τις εφιαλ­τι­κές συνέ­πειες των συγκρού­σε­ων των καπι­τα­λι­στών για το μοί­ρα­σμα των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, των δρό­μων μετα­φο­ράς ενέρ­γειας και εμπο­ρευ­μά­των, των αγο­ρών και των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής. Δεν είναι μόνο οι απώ­λειες στο πεδίο των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συγκρού­σε­ων, αλλά και η φτώ­χεια που φέρ­νει ο πόλε­μος ως κατα­στρο­φή, ως προ­σφυ­γιά, ως πολε­μι­κή δαπά­νη, ως απο­τέ­λε­σμα του οικο­νο­μι­κού πολέ­μου που βιώνουμε.

Το ελλη­νι­κό αστι­κό κρά­τος (σήμε­ρα με κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, ακό­μα παλιό­τε­ρα του ΠΑΣΟΚ) επι­διώ­κει πάντα τη γεω­στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­σή του σε αντα­γω­νι­σμό με τη ‑σύμ­μα­χο στο ΝΑΤΟ- Τουρ­κία. Σε αυτή την κατεύ­θυν­ση πραγ­μα­το­ποί­η­σε νέες συμ­φω­νί­ες ενί­σχυ­σης της στρα­τιω­τι­κής παρου­σί­ας των ΗΠΑ, σύνα­ψε «στρα­τη­γι­κή εται­ρι­κή σχέ­ση» με τη Γαλ­λία, υπέ­γρα­ψε συμ­φω­νί­ες με την Αίγυ­πτο και το Ισρα­ήλ, ανέ­χε­ται τις σφα­γές του ισραη­λι­νού στρα­τού στη Λωρί­δα της Γάζας.

Όμως, η ύπαρ­ξη στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων, θαλάσ­σιων και ενα­έ­ριων υπε­ρό­πλων, η όλο και μεγα­λύ­τε­ρη εμπλο­κή στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς συνι­στά μαγνή­τη της επι­θε­τι­κό­τη­τας των αντί­πα­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών. Αυτή είναι που καθι­στά τη χώρα μας στό­χο αντι­ποί­νων και όχι ο νεα­ρός Παλαι­στί­νιος που ύψω­σε τη σημαία της πατρί­δας του για να δια­μαρ­τυ­ρη­θεί για τη σφα­γή του λαού του. Ο πακτω­λός χρη­μά­των, που αντλεί­ται από την εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των και δίνε­ται στο ΝΑΤΟ και στους στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς όχι μόνο συνευ­θύ­νε­ται για τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση των υπο­δο­μών σε Παι­δεία-Υγεία κλπ, αλλά και δεν θωρα­κί­ζει την άμυ­να της χώρας, την ασφά­λεια και την ειρή­νη των λαών της περιοχής.

Αυτό απο­δεί­χτη­κε και την περί­ο­δο της δικτα­το­ρί­ας, οπό­τε σε συνέ­χεια της πολι­τι­κής των προ­δι­κτα­το­ρι­κών κυβερ­νή­σε­ων η χώρα μπλέ­χτη­κε ακό­μα περισ­σό­τε­ρο στους ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, με στό­χο τη γεω­πο­λι­τι­κή ανα­βάθ­μι­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας στην περιο­χή της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου. Το γεγο­νός αυτό της εξα­σφά­λι­σε τόσο τη στή­ρι­ξη των ΗΠΑ, όσο και τις οικο­νο­μι­κές σχέ­σεις με τις χώρες της καπι­τα­λι­στι­κής Ευρώ­πης. Ωστό­σο, οι κατο­πι­νές εξε­λί­ξεις, ειδι­κό­τε­ρα η τρα­γω­δία της Κύπρου, η τουρ­κι­κή επέμ­βα­ση και η συνε­χι­ζό­με­νη Κατο­χή, απέ­δει­ξαν τους κιν­δύ­νους που εγκυ­μο­νούν για τους λαούς οι αστι­κοί σχεδιασμοί.

Ακό­μα, ο ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου απέ­δει­ξε ότι μέσα στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, είτε σε συν­θή­κες στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας είτε σε συν­θή­κες αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, έρχο­νται ιστο­ρι­κές στιγ­μές από­το­μων ξεπε­ταγ­μά­των και ξεσπα­σμά­των των «κοι­μι­σμέ­νων» μέχρι χτες εργα­τι­κών-λαϊ­κών δυνά­με­ων, οι οποί­ες διεκ­δι­κούν, έστω και με μια θολή αντί­λη­ψη, γενι­κό­τε­ρες αλλα­γές που ξεφεύ­γουν από τις συνη­θι­σμέ­νες διεκ­δι­κή­σεις και υιο­θε­τούν πιο ανε­βα­σμέ­νες μορ­φές πάλης. Το κομ­μου­νι­στι­κό και εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα και οι φορείς του πρέ­πει να είναι προ­ε­τοι­μα­σμέ­νο πολύ­μορ­φα για αυτές τις στιγμές.

Το ΚΚΕ, αντλώ­ντας διδάγ­μα­τα, έμπνευ­ση και δύνα­μη από τον ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου, συνο­λι­κά από την υπε­ρε­κα­το­ντά­χρο­νη ιστο­ρι­κή πορεία του, την ιστο­ρία των αλύ­γι­στων της ταξι­κής πάλης, προ­χω­ρά μπρο­στά, δίνο­ντας το χέρι σε όποιον σηκώ­νε­ται, στις μικρές και τις μεγά­λες μάχες που δίνει καθη­με­ρι­νά ο λαός μας. Έτσι ώστε, με δυνα­τό ΚΚΕ και με μαζι­κή εργα­τι­κή — λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση, να ανοί­ξου­με τον δρό­μο για τις ριζι­κές αλλα­γές που απαι­τούν οι και­ροί, για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας και την κατά­κτη­ση της επα­να­στα­τι­κής εργα­τι­κής εξουσίας».