ΚΚ Τουρκίας: Το Κουρδικό είναι ζήτημα ταξικό. Κοινός εχθρός ο καπιταλισμός.

Επι­μέ­λεια Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Η ΚΕ του ΚΚ Τουρ­κί­ας δια­κη­ρύσ­σει την θέση του για τους Κούρ­δους και το Κουρ­δι­κό ζήτη­μα. Είναι θέμα ταξι­κό, ισό­τη­τας και ελευ­θε­ρί­ας τονί­ζει. Η δια­κή­ρυ­ξη δημο­σιεύ­ε­ται στην εφη­με­ρί­δα Riktpunkt του ΚΚ Σουηδίας. 

“Ένα μικρό ποσο­στό του πλη­θυ­σμού της Τουρ­κί­ας κατέ­χει αμύ­θη­τα πλού­τη ενώ εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι αγω­νί­ζο­νται στην φτώ­χεια και την ανεργία. 

Αυτή η ευτυ­χι­σμέ­νη μειο­ψη­φία απο­τε­λεί­ται από καπι­τα­λι­στές, μεγά­λους γαιο­κτή­μο­νες και πλού­σια παρά­σι­τα που ζουν από τα επι­τό­κια. Με την εργα­σία των εργα­τών και των φτω­χών αγρο­τών γίνο­νται πλου­σιό­τε­ροι και συσ­σω­ρεύ­ουν όλο και περισ­σό­τε­ρο κέρδος. 

Υπάρ­χουν εκα­τομ­μύ­ρια πολί­τες Κουρ­δι­κής κατα­γω­γής ανά­με­σα στους φτω­χούς που δημιουρ­γού­νται από το άδι­κο και εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα στην Τουρκία. 

Οι Κούρ­δοι είναι στην πλειο­ψη­φία τους φτω­χοί άνθρω­ποι ακρι­βώς όπως και οι πολί­τες άλλης καταγωγής. 

Υπάρ­χουν και Κούρ­δοι που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται άλλους ανθρώ­πους στην χώρα μας. Οι Κούρ­δοι εργο­στα­σιάρ­χες, μεγά­λοι τσι­φλι­κά­δες, τοκο­γλύ­φοι και επι­χει­ρη­μα­τί­ες είναι τμή­μα της Τούρ­κι­κης ευτυ­χι­σμέ­νης μειοψηφίας. 

Τα συμ­φέ­ρο­ντα των εκμε­ταλ­λευ­τών Κούρ­δων και των άλλων εκμε­ταλ­λευ­τών είναι ταυτόσημα. 

Επι­θυ­μούν την συνέ­χι­ση της άδι­κης κατά­στα­σης, επι­ζη­τούν νέα κέρ­δη και αρπά­ζουν κάθε ευκαι­ρία για να γίνουν περισ­σό­τε­ρο πλούσιοι.

Και οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι, οι φτω­χοί και άνερ­γοι Κούρ­δοι δεν ξεχω­ρί­ζουν από τους άλλους φτω­χούς και άνεργους. 

Αυτή η κατά­στα­ση, που είναι η πηγή και η αιτία της ανι­σό­τη­τας πρέ­πει να αλλάξει. 

Το Κουρ­δι­κό μπο­ρεί να συζη­τη­θεί με σωστό τρό­πο μόνο κάτω από το πρί­σμα των παρα­πά­νω στοι­χεί­ων και η λύση του μπο­ρεί να γίνει κατα­νοη­τή μόνο μέσα από αυτή την βάση. 

Το κύριο ζήτη­μα στην Τουρ­κία είναι η ύπαρ­ξη των καπι­τα­λι­στών από την μια και των εργα­τών από την άλλη, των πλου­σί­ων  από την μια και των φτω­χών από την άλλη. 

Αυτό είναι το κύριο ζήτη­μα σε όλο τον κόσμο. 

Η βάση για όλη την τυραν­νία, αδι­κία, δια­φθο­ρά και κατα­στρο­φή του περι­βάλ­λο­ντος, για όλα τα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα και τους πολέ­μους είναι το κεφά­λαιο, που ενδια­φέ­ρε­ται μόνο για τις ευκαι­ρί­ες για περισ­σό­τε­ρο κέρδος. 

Και το Κουρ­δι­κό πρέ­πει να ανα­λυ­θεί μέσα από ταξι­κή θεώ­ρη­ση. Ο ισχυ­ρι­σμός πως οι εκμε­ταλ­λευ­τές και οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι Κούρ­δοι έχουν κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα είναι ένα μεγά­λο ψέμα. Αυτοί που έχουν κοι­νά συμ­φέ­ρο­ντα είναι οι εργά­τες, οι άνερ­γοι και οι φτω­χοί κάθε καταγωγής. 

Το Κουρ­δι­κό είναι ένα θέμα ισότητας. 

Το Κουρ­δι­κό είναι ακό­μη θέμα ελευθερίας.

Δεν υπάρ­χει καμία νομι­μό­τη­τα σε λύσεις που αγνο­ούν την κουρ­δι­κή γλώσ­σα, την ταυ­τό­τη­τα τους ή ακό­μη και την υπαρ­ξή τους, λύσεις που απαι­τούν από αυτούς την εξα­φά­νι­σή τους, την διά­λυ­ση και την υπο­τα­γή τους σε μια άλλη ταυτότητα. 

Η θέση πως ένα έθνος ή ένας λαός είναι ανώ­τε­ρος κάποιου άλλου και λόγω αυτού του γεγο­νό­τος πρέ­πει να έχει περισ­σό­τε­ρα προ­νό­μια είναι ένα ψέμα που δια­τη­ρεί­ται για να κρύ­ψει τις παγκό­σμιες αδι­κί­ες και να στρέ­φει τους φτω­χούς να μισούν ακό­μη και να επι­τί­θε­νται μετα­ξύ τους για το συμ­φέ­ρον των καπιταλιστών. 

Ο εθνι­κι­σμός που παλαιό­τε­ρα έπαι­ξε ένα προ­ο­δευ­τι­κό και απε­λευ­θε­ρω­τι­κό ρόλο σε προη­γού­με­νες επο­χές της ιστο­ρί­ας της ανθρω­πό­τη­τας εδώ και χωρίς εξαι­ρέ­σεις είναι ένα όπλο στα χέρια των εκμεταλλευτών. 

Δεν μπο­ρού­με να δια­λέ­ξου­με ανά­με­σα σε ένα κουρ­δι­κό και ένα τουρ­κι­κό εθνικισμό. 

Δεν υπάρ­χει περιο­χή στον κόσμο όπου ένα έθνος μπο­ρεί να απε­λευ­θε­ρω­θεί πλή­ρως όταν δεν γίνε­ται ο δια­χω­ρι­σμός μετα­ξύ εκμε­ταλ­λευ­τών και εκμε­ταλ­λευό­με­νων. Αυτή είναι η αλή­θεια είτε πρό­κει­ται για την Κατα­λω­νία, την Παλαι­στί­νη, την Κορ­σι­κή, την Ιρλαν­δία ή την Τουρκία. 

Ο εθνι­κι­σμός γεν­νά περισ­σό­τε­ρο εθνι­κι­σμό. Για παρά­δειγ­μα ο ελλη­νι­κός και ο τουρ­κι­κός εθνι­κι­σμός αλλη­λο­συ­ντη­ρού­νται για να δώσου­με ένα παρά­δειγ­μα. Το ίδιο συμ­βαί­νει και με τον τούρ­κι­κο και τον κουρ­δι­κό εθνικισμό. 

Ακό­μη και αν μιλούν δια­φο­ρε­τι­κή γλώσ­σα και έχουν άλλη κατα­γω­γή έχουν όλοι οι κατα­πιε­σμέ­νοι το ίδιο συμφέρον. 

Όταν ένας φτω­χός Παλαι­στί­νιος και ένας ιου­δαί­ος εργά­της σε ένα ισραη­λι­νό εργο­στά­σιο κάνουν την ίδια δου­λειά τότε αρχί­ζει να τρέ­μει η δύνα­μη του ιμπε­ρια­λι­σμού, ο σιω­νι­σμός και οι υπο­κρι­τές παλαι­στί­νιοι ηγέ­τες, όλοι όσοι έχουν συμ­φέ­ρον από το “παλαι­στι­νια­κό ζήτημα”.

Το Κουρ­δι­κό δεν μπο­ρεί να λυθεί στο πλαί­σιο μιας κατά­στα­σης όπου οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι Κούρ­δοι είναι στην ίδια πλευ­ρά με τους εκμε­ταλ­λευ­τές που δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται για το δικό τους κομ­μά­τι από την πίτα.

Οι ισχυ­ροί της Τουρ­κί­ας χρειά­ζο­νται την ύπαρ­ξη αυτού του προ­βλή­μα­τος για να δια­σπούν τον λαό ώστε οι εργα­ζό­με­νοι να μην αγω­νί­ζο­νται ενωμένοι. 

Η αντι­πα­λό­τη­τα που αισθά­νο­νται οι κατα­πιε­σμέ­νοι μετα­ξύ τους έχει δυστυ­χώς λει­τουρ­γή­σει και έχει συντε­λέ­σει στην δια­τή­ρη­ση της ισχύ­ου­σας κατάστασης. 

Οι δια­κρί­σεις στην γλώσ­σα, στην ταυ­τό­τη­τα και στην περιου­σία δεν δια­σπούν μόνο τους εργά­τες αλλά μετα­βάλ­λουν τους κατα­πιε­σμέ­νους Κούρ­δους σε φθη­νό εργα­τι­κό απόθεμα. 

Η ίδια τακτι­κή ακο­λου­θεί­ται και για τους πρό­σφυ­γες. Η εχθρό­τη­τα απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες ευνο­εί τους καπι­τα­λι­στές, που προ­σλαμ­βά­νουν μετα­νά­στες που φοβού­νται να διεκ­δι­κή­σουν τα δικαιώ­μα­τά τους και σχε­δόν υποδουλώνονται.

Το γεγο­νός πως το Κουρ­δι­κό μετα­τρά­πη­κε σε ζήτη­μα ταυ­τό­τη­τας ευνό­η­σε τους καπι­τα­λι­στές και ταυ­τό­χρο­να όταν τίθε­ται με αυτό τον τρό­πο και τους εκμε­ταλ­λευ­τές κουρ­δι­κής καταγωγής.

Οι Κούρ­δοι καπι­τα­λι­στές κατά­φε­ραν να πλου­τί­σουν από το “Κουρ­δι­κό ζήτη­μα “. Ταυ­τό­χρο­να η ζωή για εκα­τομ­μύ­ρια Κούρ­δους δεν είναι παρά φτώ­χεια και ανεργία. 

Αυτό δεν μπο­ρεί να συνε­χί­σει. Δεν υπάρ­χει ελευ­θε­ρία όταν δεν υπάρ­χει ψωμί. 

Οι συνο­μι­λη­τές του Κουρ­δι­κού είναι όλοι οι εργα­ζό­με­νοι που ζουν στην Τουρ­κία, η κοι­νω­νία. Δεν υπάρ­χει ζήτη­μα που οι εργα­ζό­με­νοι ανε­ξαρ­τή­τως κατα­γω­γής δεν μπο­ρούν να λύσουν με κοι­νή θέλη­ση και αγώνα 

Ο ισχυ­ρι­σμός πως το Κουρ­δι­κό μπο­ρεί να λυθεί όταν θα καθί­σει κανείς στο ίδιο τρα­πέ­ζι με τους κυρί­αρ­χους σε ένα εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα δεν ισχύει. 

Τίπο­τα που συμ­φέ­ρει τον κουρ­δι­κό λαό δεν μπο­ρεί να προ­έλ­θει από τους εχθρούς της εργα­σί­ας, της επι­στή­μης, της τέχνης, των γυναι­κών, της δημο­κρα­τί­ας και του περιβάλλοντος. 

Το όριο που πρέ­πει να τρα­βη­χτεί δεν είναι ανά­με­σα στους Τούρ­κους και στους Κούρ­δους αλλά ανά­με­σα στους εκμε­ταλ­λευ­τές και στους εκμεταλλευόμενους.

Ο λαός πρέ­πει να ενω­θεί σε αυτή την βάση. Ο κοι­νός εχθρός είναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός, τα διε­θνή και ντό­πια μονο­πώ­λια και οι καπιταλιστές. 

Η νοο­τρο­πία που αγνο­εί τον κουρ­δι­κό λαό και τον ανα­γκά­ζει να απαρ­νη­θεί την ύπαρ­ξη του και τον κατα­πιέ­ζει φέρει μεγά­λη ευθύ­νη για το γεγο­νός πως κάποιοι Κούρ­δοι στην Τουρ­κία εμπι­στεύ­ο­νται τις διε­θνείς δυνάμεις. 

Είναι ντρο­πή όλων μας που δεν αντι­στα­θή­κα­με πιο έντο­να σε αυτή την νοο­τρο­πία και σε αυτή την άδι­κη κατάσταση.

Ο δρό­μος για να διορ­θώ­σου­με αυτή την αδι­κία είναι να στα­θού­με ενω­μέ­νοι ενά­ντια στους εκμε­ταλ­λευ­τές, για το κοι­νό μας συμφέρον. 

Δεν είμα­στε στην ίδια βάρκα. 

Ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι στην αντί­πε­ρα πλευ­ρά. Η τάξη των καπι­τα­λι­στών είναι στην αντί­πε­ρα πλευρά. 

Οι σεί­χη­δες και οι αντι­δρα­στι­κοί όλων των μορ­φών είναι στην αντί­πε­ρα πλευρά. 

Η Τουρ­κία θα εγγυ­η­θεί αδελ­φο­σύ­νη, ενό­τη­τα, ισό­τη­τα και ελευ­θε­ρία μέσω της νίκης του αντιπάλου. 

Δεν θα υπάρ­χει Κουρ­δι­κό ζήτη­μα στην σοσια­λι­στι­κή Τουρ­κία. Με την πνευ­μα­τι­κή τους ενέρ­γεια θα χτί­σουν οι Κούρ­δοι και όλοι οι εργα­ζό­με­νοι ανε­ξαρ­τή­τως κατα­γω­γής μια κοι­νω­νία όπου δεν θα υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο”. 

Η ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας. 

Πάνος Αλεπλιώτης

Εργά­στη­κε σαν γεω­λό­γος, περι­βαλ­λο­ντο­λό­γος και χωρο­τά­κτης στην Ελλά­δα και στην Σου­η­δία. Δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Πυλαί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης 87/90 και 99/2002. Αντι­δή­μαρ­χος Πυλαί­ας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.