ΚΟΥΒΑ: «Ανεξαρτησία σημαίνει να είσαι στο στόμα του λύκου και να του λες “άντε γαμήσου”»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Χιλιά­δες Κου­βα­νοί κατέ­βη­καν στους δρό­μους», «Πρω­το­φα­νείς αντι­θε­στω­τι­κές δια­δη­λώ­σεις για την φτώ­χεια και τον κορο­νο­ϊό στην Κού­βα», «Αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις στην Κού­βα με σύν­θη­μα θέλου­με ελευ­θε­ρία»… Αυτοί είναι ορι­σμέ­νοι ενδει­κτι­κοί τίτλοι ελλη­νι­κών εφη­με­ρί­δων και ιστο­σε­λί­δων που κυκλο­φό­ρη­σαν τις τελευ­ταί­ες 72 ώρες. Από κοντά και τα γνω­στά-άγνω­στα τρολ του δια­δι­κτύ­ου που δεν έχα­σαν ευκαι­ρία να συκο­φα­ντή­σουν την Κού­βα, να χύσουν μπό­λι­κο αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δηλη­τή­ριο, να επα­να­λά­βουν τις γνω­στές ασυ­ναρ­τη­σί­ες περί «δικτα­το­ρί­ας» και «αντι­δη­μο­κρα­τι­κών καθεστώτων».

Ακο­λου­θώ­ντας την γκε­μπε­λι­κή τακτι­κή του «πες πες κάτι θα μεί­νει», δημο­σιεύ­θη­καν – εντε­λώς άσχε­τες με την Κού­βα — φωτο­γρα­φί­ες από παλαιό­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις σε μια σει­ρά χώρες (Αίγυ­πτος, Βρα­ζι­λία, Νικα­ρά­γουα) και συγκε­ντρώ­σεις αντι­κου­βα­νι­κών στοι­χεί­ων στη Φλό­ρι­ντα, προ­κει­μέ­νου να στη­ρί­ξουν το ψευ­δε­πί­γρα­φο αφή­γη­μα των υπο­τιθ­με­νων «δια­δη­λώ­σε­ων στην Κού­βα». Ενδει­κτι­κό του αντι­κομ­μου­νι­στι­κού μένους κατά της Κού­βας είναι η δημο­σί­ευ­ση, τόσο από το αμε­ρι­κά­νι­κο Associated Press όσο και απ’ την… έγκρι­τη «Καθη­με­ρι­νή», παλαιό­τε­ρης φωτο­γρα­φί­ας από εκδή­λω­ση υπέρ της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης η οποία παρου­σιά­στη­κε ως… «αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή διαδήλωση»!

Δυστυ­χώς για τους παρα­πά­νω, ισχύ­ει αυτό που έλε­γε μια σπου­δαία προ­σω­πι­κό­τη­τα της Αμε­ρι­κής του 19ου αιώ­να, ο Αβρα­άμ Λίν­κολν: «Μπο­ρείς να κοροϊ­δεύ­εις πολ­λούς για λίγο και­ρό, λίγους για πολύ και­ρό, αλλά δεν μπο­ρείς να κοροϊ­δεύ­εις όλους για πάντα». Το λέμε αυτό για­τί το ψέμα έχει κοντά πόδια και όσο ισχυ­ρή κι’ αν είναι η προ­πα­γαν­δι­στι­κή μηχα­νή κάποιου, η αλή­θεια δεν αργεί να βγει στο φως.

Τίθε­νται επο­μέ­νως ορι­σμέ­να ερω­τή­μα­τα: Τι πραγ­μα­τι­κά συνέ­βη στην Κού­βα τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες; Υπήρ­ξαν δια­δη­λώ­σεις; Με τι αίτη­μα; Ποιοί τις οργά­νω­σαν; Υπάρ­χει «έλλει­ψη δημο­κρα­τί­ας» και «ανε­λευ­θε­ρία» στην Κού­βα όπως ισχυ­ρί­ζε­ται η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ και οι προ­πα­γαν­δι­στι­κοί της μηχανισμοί;

Πως ξεκίνησαν οι «διαδηλώσεις» στην Κούβα:

Οι πρώ­τες «δια­δη­λώ­σεις», με την συμ­με­το­χή λίγων δεκά­δων ανθρώ­πων, έλα­βαν χώρα την Κυρια­κή 11 Ιού­λη στο Σαν Αντό­νιο ντε λος Μπά­νιος, στην επαρ­χία της Αρτε­μί­σα, 26 χιλιό­με­τρα νοτιο­δυ­τι­κά της Αβά­νας. Το αίτη­μα της κινη­το­ποί­η­σης ήταν οι εκτε­τα­μέ­νες δια­κο­πές ρεύ­μα­τος στην περιο­χή. Επρό­κει­το, επί της ουσί­ας, για ένα πρό­βλη­μα τοπι­κής σημα­σί­ας, το οποίο μέσω πλη­θώ­ρας προ­πα­γαν­δι­στι­κών μηχα­νι­σμών επι­χει­ρή­θη­κε να λάβει πανε­θνι­κές δια­στά­σεις υπο­τι­θέ­με­νης «λαϊ­κής εξέγερσης».

Οι προ­πα­γαν­δι­στι­κοί μηχα­νι­σμοί στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης είχαν ήδη αρχί­σει να πιά­νουν δου­λειά πριν ακό­μη εκδη­λω­θεί η δια­μαρ­τυ­ρία των κατοί­κων στο Σαν Αντό­νιο ντε λος Μπά­νιος. Ήδη από τις 10 Ιού­λη είχε κάνει την εμφά­νι­σή του στο Twitter το hashtag #SOSCuba, το οποίο δημιουρ­γή­θη­κε από λογα­ρια­σμό με έδρα την Ισπα­νία. Το εν λόγω hashtag χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ευρέ­ως από χιλιά­δες αυτο­μα­το­ποι­η­μέ­νους λογα­ρια­σμούς (bots) και «τρολ» του δια­δι­κτύ­ου, στην προ­πα­γαν­δι­στι­κή εκστρα­τεία συκο­φά­ντη­σης της Κού­βας. Σύμ­φω­να με Ισπα­νούς ανα­λυ­τές μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, μετα­ξύ 10 και 11 Ιου­λί­ου στο δημιουρ­γή­θη­καν περισ­σό­τε­ρα από χίλια αυτο­μα­το­ποι­η­μέ­να tweets («Ριζο­σπά­στης» και «Morning Star», 14/7/2021).

Στο διά­στη­μα που ακο­λού­θη­σε δημιουρ­γή­θη­καν πλη­θώ­ρα ψεύ­τι­κων λογα­ρια­σμών (fake accounts) που συμ­με­τεί­χαν στην αντε­πα­να­στα­τι­κή δια­δι­κτυα­κή προ­πα­γάν­δα κατά της Κού­βας, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το hashtag #SOSCuba και καλώ­ντας σε «ανθρω­πι­στι­κή επέμ­βα­ση στην Κούβα»!

Ενα πολύ μικρό δείγ­μα των ψεύ­τι­κων φωτο­γρα­φιών που ανέ­βη­καν στα social media και παρου­σιά­στη­καν ως «δια­δη­λώ­σεις στην Κούβα».

Οι «χιλιάδες διαδηλωτές»…

Η μικρή, τοπι­κής σημα­σί­ας, συγκέ­ντρω­ση στο Σαν Αντό­νιο ντε λος Μπά­νιος για τις δια­κο­πές ρεύ­μα­τος έγι­νε αντι­κεί­με­νο προ­πα­γαν­δι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης από αντε­πα­να­στα­τι­κά στοι­χεία (εντός και εκτός Κού­βας) τα οποία, μέσω δια­δι­κτύ­ου, επι­χεί­ρη­σαν να οργα­νώ­σουν δια­μαρ­τυ­ρί­ες και σε άλλες επαρ­χί­ες της χώρας. Προς αυτήν την κατεύ­θυν­ση χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ως πρό­σχη­μα ορι­σμέ­να υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα (όπως, για παρά­δειγ­μα, τα περιο­ρι­στι­κά μέτρα για την πανδημία).

Οι… «χιλιά­δες Κου­βα­νοί» που είδαν τα ξένα και ελλη­νι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης δεν ήταν παρά λίγες δεκά­δες «δια­δη­λω­τές», η πλειο­ψη­φία των οποί­ων απο­τε­λού­νταν από έμμι­σθους αντε­πα­να­στά­τες και ολι­γά­ριθ­μα περι­θω­ρια­κά στοι­χεία. Τέτοιου είδους «δια­δη­λώ­σεις» έλα­βαν χώρα, μετα­ξύ άλλων, στο Κάμα­γου­εϊ και το Μαν­ζα­νί­λο, όπου κυρί­αρ­χη­σαν αντι­κομ­μου­νι­στι­κά συν­θή­μα­τα όπως «Κάτω η δικτα­το­ρία», «Όχι στον κομ­μου­νι­σμό», κλπ.

Οι «χιλιά­δες δια­δη­λω­τές» που απο­δεί­χθη­καν μερι­κές δεκά­δες προ­βο­κά­το­ρες έλα­βαν απο­φα­σι­στι­κή απά­ντη­ση από τον Κου­βα­νι­κό λαό. Στην ηρω­ϊ­κή πόλη της Σάντα Κλά­ρα – εκεί όπου το Δεκέμ­βρη του 1958 δόθη­κε νικη­φό­ρα η κρι­σι­μό­τε­ρη μάχη ενά­ντια στην δικτα­το­ρία του Μπα­τί­στα – μια ομά­δα αντε­πα­να­στα­τών επι­χεί­ρη­σε να κατα­λά­βει τα τοπι­κά γρα­φεία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Ωστό­σο, οι επί­δο­ξοι πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες βρέ­θη­καν αντι­μέ­τω­ποι με εκα­το­ντά­δες άντρες και γυναί­κες, κατοί­κους της πόλης, που τους απώθησαν.

Ποιοί κρύβονται πίσω από τις «διαδηλώσεις»;

Η απά­ντη­ση είναι περισ­σό­τε­ρο από ξεκά­θα­ρη: Η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ και οι πολυ­πλό­κα­μοι μηχα­νι­σμοί της. Σύμ­φω­να με τον Ισπα­νό ανα­λυ­τή μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης Julian Macias Tovar, πίσω από την δημιουρ­γία χιλιά­δων ψεύ­τι­κων και αυτο­μα­το­ποι­η­μέ­νων λογα­ρια­σμών στα κοι­νω­νι­κά δίκτυα βρί­σκε­ται ένας ακρο­δε­ξιός Αργε­ντί­νος ονό­μα­τι Άγκους Αντο­νέλ­λι. Ο εν λόγω τύπος φέρε­ται να έχει πρω­το­στα­τή­σει σε ανά­λο­γες δια­δι­κτυα­κές προ­πα­γαν­δι­στι­κές εκστρα­τεί­ες ενά­ντια σε Λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κες κυβερ­νή­σεις, όπως για παρά­δειγ­μα το 2019 ενά­ντια στην κυβέρ­νη­ση του΄Εβο Μορά­λες. Το ενδια­φέ­ρον, ωστό­σο, βρί­σκε­ται αλλού και πιο συγκε­κρι­μέ­να στην σύν­δε­ση του Αντο­νέλ­λι με κυβερ­νη­τι­κές υπη­ρε­σί­ες των ΗΠΑ.

Ο κ. Αντο­νέλ­λι ηγεί­ται του Freedom Foundation, ενός δεξιού πολι­τι­κού ινστι­τού­του (think tank) το οποίο, όπως ανα­φέ­ρει στην ιστο­σε­λί­δα του, έχει ως στό­χο «την προ­ώ­θη­ση της ιδέ­ας της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς». Με απλά λόγια της προ­ώ­θη­σης της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας. Το εν λόγω think tank του Αντο­νέλ­λι χαί­ρει της στή­ρι­ξης μιας σει­ράς δεξιών και ακρο­δε­ξιών πολι­τι­κών κομ­μά­των και προ­σω­πι­κο­τή­των της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και, μετα­ξύ άλλων, χρη­μα­το­δο­τεί­ται από το «Centre for International Private Enterprise» (Κέντρο Διε­θνών Ιδιω­τι­κών Επι­χει­ρή­σε­ων) που έχει έδρα τις ΗΠΑ.

Το συγκε­κρι­μέ­νο αμε­ρι­κά­νι­κο κέντρο βρί­σκε­ται υπό την αιγί­δα του περί­φη­μου «Εθνι­κού Κλη­ρο­δο­τή­μα­τος για τη Δημο­κρα­τία» (National Endowment for Democracy-NED), ενός ιδρύ­μα­τος που έχει χρη­σι­μο­ποι­η­θεί ως «βιτρί­να» για επι­χει­ρή­σεις της κυβέρ­νη­σης των ΗΠΑ, του Αμε­ρι­κά­νι­κου ΥΠΕΞ και της CIA. Η ιστο­ρία του NED ως βοη­θη­τι­κό όργα­νο για πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, ανα­τρο­πές κυβερ­νή­σε­ων, χρη­μα­το­δό­τη­ση φιλο­α­με­ρι­κά­νι­κων αντι­πο­λι­τευ­τι­κών ομά­δων, ακό­μη και ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις είναι πλού­σια. Θα αρκε­στού­με να θυμί­σου­με ότι ανά­με­σα στο πλού­σιο ιστο­ρι­κό της δρά­σης του περι­λαμ­βά­νε­ται η χρη­μα­το­δό­τη­ση της αντε­πα­να­στα­τι­κής «Αλλη­λεγ­γύ­ης» του Λεχ Βαλέ­σα στην Πολω­νία, αντε­πα­να­στα­τι­κών ομά­δων στη Νικα­ρά­γουα και τη Βενε­ζου­έ­λα καθώς και η ανά­μει­ξή του στο ακρο­δε­ξιό πρα­ξι­κό­πη­μα («πορ­το­κα­λί επα­νά­στα­ση») στην Ουκρανία.

Υπάρχει οικονομική κρίση στην Κούβα;

Ένα από τα συνή­θη επι­χει­ρή­μα­τα των ιμπε­ρια­λι­στών και των πραι­τω­ρια­νών τους είναι ότι η Κού­βα διέρ­χε­ται πολύ σοβα­ρή οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κρί­ση, ότι «ο λαός πει­νά­ει» και η χώρα βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα «ανθρω­πι­στι­κής κρί­σης». Τίπο­τε απ’ αυτά δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αυτό που αντα­πο­κρί­νε­ται στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι στην Κού­βα υπάρ­χουν ελλεί­ψεις σε ορι­σμέ­να βασι­κά αγα­θά. Η παν­δη­μία του COVID-19 ήρθε να οξύ­νει την κατά­στα­ση καθώς αυξή­θη­κε η ανά­γκη για φαρ­μα­κευ­τι­κά-νοσο­κο­μεια­κά υλι­κά και άλλες πρώ­τες ύλες.

Ποιός όμως ευθύ­νε­ται για τις όποιες ελλεί­ψεις αντι­με­τω­πί­ζει η Κού­βα και ο λαός της; «Ο σοσια­λι­σμός και η κομ­μου­νι­στι­κή κυβέρ­νη­ση» απα­ντά ξεδιά­ντρο­πα με μια φωνή ο θία­σος της ιμπε­ρια­λι­στι­κής προ­πα­γάν­δας. Και πάλι όμως το ψέμα τους έχει κοντά ποδά­ρια. Διό­τι απο­κρύ­πτουν, σκό­πι­μα και μεθο­δευ­μέ­να, ότι εδώ και πάνω από 60 χρό­νια η Κού­βα βρί­σκε­ται κάτω από τον συνε­χή οικο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό απο­κλει­σμό που έχουν επι­βάλ­λει και εφαρ­μό­ζουν οι κυβερ­νή­σεις των ΗΠΑ. Δεν πρό­κει­ται για ένα συνη­θι­σμέ­νο εμπάρ­γκο ή ένα σύνο­λο οικο­νο­μι­κών κυρώ­σε­ων – πρό­κει­ται για καρα­μπι­νά­τη, καλά οργα­νω­μέ­νη και στο­χευ­μέ­νη, από­πει­ρα γενο­κτο­νί­ας. Ο απο­κλει­σμός που έχουν επι­βάλ­λει οι ΗΠΑ στην Κού­βα δεν είναι μόνο απάν­θρω­πος και κτη­νώ­δης, αλλά αντι­βαί­νει κάθε έννοια διε­θνούς δικαί­ου, κατα­πα­τά τα ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα και στο­χεύ­ει στον «στραγ­γα­λι­σμό» ενός ολό­κλη­ρου λαού.

Στο έγκλη­μα αυτό ήρθαν να προ­στε­θούν 242 επι­πλέ­ον μέτρα που πήρε ενά­ντια στην Κού­βα η κυβέρ­νη­ση του Ντό­ναλντ Τραμπ και τα οποία συνε­χί­ζει να εφαρ­μό­ζει η διοί­κη­ση του «Δημο­κρα­τι­κού» Τζο Μπάι­ντεν. Μόνο μέσα στο 2020 – έτος που ξέσπα­σε η παν­δη­μία του COVID-19 – η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ προ­έ­βη σε επι­πλέ­ον 11 μονο­με­ρείς ενέρ­γειες ενί­σχυ­σης του απο­κλει­σμού, προ­κα­λώ­ντας επι­πλέ­ον προ­βλή­μα­τα στο Εθνι­κό Σύστη­μα Υγεί­ας της Κού­βας σε μια εξαι­ρε­τι­κά δύσκο­λή περίοδο.

Σύμ­φω­να με το Υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών της Κού­βας, στις έξι δεκα­ε­τί­ες που διαρ­κεί ο εγκλη­μα­τι­κός απο­κλει­σμός που έχουν επι­βάλ­λει οι ΗΠΑ, οι ζημιές στο Κου­βα­νι­κό Σύστη­μα Υγεί­ας υπο­λο­γί­ζο­νται σε 3 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια. Από τον Απρί­λη του 2019 έως το Μάρ­τη του 2020, το αμε­ρι­κα­νι­κό εμπάρ­γκο προ­κά­λε­σε στην Κού­βα οικο­νο­μι­κή ζημιά ύψους 5,57 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δολαρίων.

Έχουν το θρά­σος να μιλά­νε για «οικο­νο­μι­κή κρί­ση», «ελλεί­ψεις» και «ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση» οι ίδιοι που με την πολι­τι­κή τους επι­χει­ρούν να στραγ­γα­λί­σουν τον Κου­βα­νι­κό λαό. Οι ίδιοι που, εν μέσω παν­δη­μί­ας, στε­ρούν από τον λαό της Κού­βας μια σει­ρά από ανα­γκαία ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κά σκευά­σμα­τα και εξο­πλι­σμό, ανα­πνευ­στή­ρες, μάσκες, αντι­δρα­στή­ρια, ιατρι­κές σύριγ­γες, μηχα­νή­μα­τα και άλλα ανα­λώ­σι­μα απα­ραί­τη­τα για την δια­χεί­ρι­ση της κατά­στα­σης. Είναι οι ίδιοι που απα­γο­ρεύ­ουν, απει­λούν και εκφο­βί­ζουν χώρες και εται­ρεί­ες προ­κει­μέ­νου να μην προ­μη­θεύ­σουν την Κού­βα με καύ­σι­μα, πρώ­τες ύλες, φαρ­μα­κευ­τι­κό υλι­κό, κλπ.

Αυτό που πραγ­μα­τι­κά ενο­χλεί τις ΗΠΑ και όσους βυσ­σο­δο­μούν ενά­ντια στην Κού­βα είναι ότι, παρά τα εξή­ντα χρό­νια του βάρ­βα­ρου απο­κλει­σμού, το Νησί της Επα­νά­στα­σης δεν λύγι­σε, δεν γονά­τι­σε, δεν υπέ­στει­λε την σημαία. Η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στην Κού­βα όχι μόνο άντε­ξε κάτω από εξαι­ρε­τι­κά δυσμε­νείς συν­θή­κες, αλλά απέ­δω­σε καρ­πούς και οδή­γη­σε σε κοι­νω­νι­κά επι­τεύγ­μα­τα πρω­τό­γνω­ρα για την αμε­ρι­κά­νι­κη ήπει­ρο. Στους τομείς της Υγεί­ας, της Παι­δεί­ας, των εργα­σια­κών δικαιω­μά­των, του Πολι­τι­σμού και του Αθλη­τι­σμού, η Κού­βα πρω­τα­γω­νί­στη­σε και πρω­τα­γω­νι­στεί, την ίδια στιγ­μή που οι λαοί των καπι­τα­λι­στι­κών χωρών (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ΗΠΑ) βιώ­νουν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και την σήψη του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος.

Αδυ­να­τούν να χωνέ­ψουν οι εχθροί της Κού­βας ότι, εν μέσω οικο­νο­μι­κού, εμπο­ρι­κού και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού απο­κλει­σμού και παν­δη­μί­ας, η χώρα αυτή όχι μόνο κατά­φε­ρε να παρά­γει πέντε εμβό­λια κατά του COVID-19, όχι μόνο αντι­με­τώ­πι­σε με επι­τυ­χία την υγειο­νο­μι­κή κρί­ση, αλλά απο­δεί­χθη­κε πρω­τα­θλή­τρια στη διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη στέλ­νο­ντας ιατρι­κή και νοση­λευ­τι­κή βοή­θεια σε σχε­δόν 40 χώρες (Διε­θνής Ιατρι­κή Ταξιαρ­χία «Henry Reeve»). Την ίδια ακρι­βώς στιγ­μή που στις ΗΠΑ έσκα­βαν μαζι­κούς τάφους για τα θύμα­τα του COVID έξω από τη Νέα Υόρ­κη, ενώ στην Βρα­ζι­λία του φασί­στα Μπολ­σο­νά­ρο τα νεκρο­τα­φεία δεν έφτα­ναν να χωρέ­σουν τους νεκρούς της πανδημίας.

Περί Δημοκρατίας στην Κούβα και στις ΗΠΑ

Η κυβέρ­νη­ση Τζο Μπάι­ντεν, μαζί με μια σει­ρά αντι­κομ­μου­νι­στές Δημο­κρα­τι­κούς και Ρεπου­μπλι­κά­νους γερου­σια­στές (Μάρ­κο Ρού­μπιο, Νικόλ Μαλ­λιω­τά­κη, Μπομπ Μενέ­ντες, Τεντ Κρουζ, κλπ), βρή­καν την ευκαι­ρία να επα­να­λά­βουν την γνω­στή καρα­μέ­λα περί «αυταρ­χι­κού καθε­στώ­τος» και «δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των». Από κοντά και τα αστι­κά ΜΜΕ να παπα­γα­λί­ζουν τα περί «κομ­μου­νι­στι­κής δικτα­το­ρί­ας» και «εκδη­μο­κρα­τι­σμού».

Ένα πρώ­το σχό­λιο που οφεί­λου­με να κάνου­με είναι το εξής: Είναι του­λά­χι­στον υπο­κρι­τι­κό, φαι­δρό και συνά­μα εξορ­γι­στι­κό να κάνει λόγο για «δημο­κρα­τία» και «δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα» το πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό των ΗΠΑ. Ανα­ρω­τιό­μα­στε, για ποιά «δημο­κρα­τία» μιλούν οι δολο­φό­νοι των λαών, οι μακελ­λά­ρη­δες του Ιράκ, του Αφγα­νι­στάν, της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, της Λιβύ­ης, της Συρί­ας, οι «ντα­βα­τζή­δες» κάθε λογής φασι­στι­κών δικτα­το­ριών (Πινο­σέτ, Σου­χάρ­το, Σομό­ζα, Καστί­γιο Άρμας, Τζονγκ-χούι, κλπ), οι υπο­κι­νη­τές και ένθερ­μοι υπο­στη­ρι­κτές πρα­ξι­κο­πη­μά­των (Ουκρα­νία, Βενε­ζου­έ­λα, Βολι­βία, Γουα­τε­μά­λα, Ονδού­ρα, κλπ). Για ποια «ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα» μιλούν άρα­γε οι φονιά­δες του Τζορτζ Φλόιντ και εκα­το­ντά­δων Αφρο-αμε­ρι­κα­νών που έπε­σαν νεκροί, μέρα μεση­μέ­ρι στις μεγα­λου­πό­λεις των ΗΠΑ, απο χέρι αστυνομικού;

Πάμε τώρα και στην ουσία του ζητή­μα­τος. Οι έννοιες της «δημο­κρα­τί­ας» και της «δικτα­το­ρί­ας» έχουν πρω­τί­στως ταξι­κό περιε­χό­με­νο. Οι παπα­γά­λοι του αντι­κομ­μου­νι­σμού απο­κρύ­βουν σκό­πι­μα το ταξι­κό αυτό περιε­χό­με­νο, βαφτί­ζο­ντας «δικτα­το­ρία» οποιο­δή­πο­τε καθε­στώς δεν συνά­δει με το μοντέ­λο της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας. Όμως η αστι­κή δημο­κρα­τία, την οποία με τόσο πάθος υπε­ρα­σπί­ζο­νται, είναι κι’ αυτή μια μορ­φή δικτα­το­ρί­ας – αυτή της αστι­κής τάξης, του κεφα­λαί­ου, πάνω στην εργα­τι­κή τάξη. Η κυριαρ­χία του κεφα­λαί­ου συγκα­λύ­πτε­ται πίσω από την τυπι­κή ισό­τη­τα, τα τυπι­κά «ίσα πολι­τι­κά δικαιώ­μα­τα» και τον υπο­τι­θέ­με­νο «πολι­τι­κό πλου­ρα­λι­σμό». Απο­κρύ­πτουν, βέβαια, την ύπαρ­ξη ενός ολό­κλη­ρου νομι­κού οπλο­στα­σί­ου και του πολυ­πλό­κα­μου μηχα­νι­σμού του αστι­κού κρά­τους που είναι ανά πάσα στιγ­μή έτοι­μα να κατα­λύ­σουν κάθε δικαί­ω­μα εάν κιν­δυ­νεύ­σει η αστι­κή εξουσία.

Η Δημο­κρα­τία στην Κού­βα βρί­σκε­ται στον αντί­πο­δα της κατ’ επί­φα­ση «δημο­κρα­τί­ας» του υπάρ­χει στις ΗΠΑ και τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο. Στις ΗΠΑ η εξου­σία βρί­σκε­ται στα χέρια του κεφα­λαί­ου, τα μεγά­λα μονο­πώ­λια που εκπρο­σω­πού­νται στην πολι­τι­κή σκη­νή από το δίπο­λο των «Δημο­κρα­τι­κών» και των «Ρεπου­μπλι­κά­νων». Ακό­μη και η ίδια η ψήφος του Αμε­ρι­κά­νι­κου λαού, κάθε τέσ­σε­ρα χρό­νια στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, μικρή σημα­σία έχει καθώς η εκλο­γή του προ­έ­δρου γίνε­ται με το σύστη­μα των εκλε­κτό­ρων που καθο­ρί­ζουν το αποτέλεσμα.

Αντί­θε­τα, στην Κού­βα η εξου­σία βρί­σκε­ται στα χέρια της εργα­τι­κής τάξης και των σύμ­μα­χων λαϊ­κών στρω­μά­των και ασκεί­ται από τους ίδιο τον λαό μέσω εκλεγ­μέ­νων λαϊ­κών οργά­νων, από την βάση ως την κορυ­φή, από τα τοπι­κά Λαϊ­κά Συμ­βού­λια μέχρι την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Απο­τε­λεί χυδαίο ψέμα ο ισχυ­ρι­σμός ότι στην Κού­βα δεν γίνο­νται εκλο­γές. Όπως, επί­σης, απο­τε­λεί ψέμα το επι­χεί­ρη­μα ότι στις εκλο­γές δεν συμ­με­τέ­χουν και αυτο­χα­ρα­κτη­ρι­ζό­με­νοι «αντι­φρο­νού­ντες» (dissidents). Στις τοπι­κές εκλο­γές του Απρί­λη 2015 έλα­βαν μέρος ως υπο­ψή­φιοι στην Αβά­να οι Ιλντε­μπρά­ντο Τσα­βιά­νο και Γού­νιο Λόπες, αυτο­προσ­δοιο­ρι­ζό­με­νοι ως «αντι­φρο­νού­ντες», που δεν κατά­φε­ραν να εκλε­γούν και παρα­δέ­χθη­καν δημο­σί­ως την εκλο­γι­κή τους ήττα.

Ο ίδιος ο ηγέ­της της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, ο Φιντέλ Κάστρο, έδι­νε την δική του απά­ντη­ση στο για­τί η Κού­βα δεν χρειά­ζε­ται την ύπαρ­ξη άλλου κόμ­μα­τος, παρά μονά­χα του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος που απο­τε­λεί την πολι­τι­κή πρω­το­πο­ρία του λαού. Σε ομι­λία του στις 26 Ιού­λη 1988 ο Φιντέλ έλεγε:

«Δεν πρέ­πει να ξεχνά­με που βρι­σκό­μα­στε. Δεν είμα­στε στη Μαύ­ρη Θάλασ­σα, αλλά στην Καραϊ­βι­κή, δεν απέ­χου­με 90 μίλια απ’ την Οδησ­σό αλλά 90 μίλια απ’ το Μαϊ­ά­μι, συνο­ρεύ­ου­με με τον ιμπε­ρια­λι­σμό πάνω στην ίδια μας την χώρα με ένα κατε­χό­με­νο κομ­μά­τι γης (Γκουα­ντά­να­μο). Ο λαός είναι κυβερ­νά αυτήν την χώρα και το Κόμ­μα μας είναι υπεύ­θυ­νο για την πολι­τι­κή, τη γραμ­μή, την άμυ­να της […] Χωρίς το Κόμ­μα δεν είναι εφι­κτή η επα­νά­στα­ση, χωρίς το Κόμ­μα δεν είναι εφι­κτή η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού! Και πρέ­πει εδώ να ξεκα­θα­ρί­σου­με, μια για πάντα, ότι δεν χρεια­ζό­μα­στε πάνω από ένα κόμ­μα, όπως ο Μαρ­τί δεν χρειά­στη­κε πάνω απο ένα κόμ­μα προ­κει­μέ­νου να ξεκι­νή­σει τον αγώ­να για την ανε­ξαρ­τη­σία της Κού­βας, όπως ο Λένιν δεν χρειά­στη­κε πάνω από ένα κόμ­μα προ­κει­μέ­νου να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Το λέω αυτό για εκεί­νους που πιστεύ­ουν ότι θα αρχί­σου­με να επι­τρέ­που­με σε άλλους να δημιουρ­γούν και να ελέγ­χουν κόμ­μα­τα. Για να οργα­νώ­σουν ποιούς; Τους αντε­πα­να­στά­τες, τους οπα­δούς των Γιάν­κη­δων, την αστι­κή τάξη; Όχι, εδώ υπάρ­χει μόνο ένα κόμ­μα, το οποίο είναι το κόμ­μα του προ­λε­τα­ριά­του μας, των αγρο­τών μας, των φοι­τη­τών μας, των εργα­ζό­με­νων, του λαού μας, δυνα­τά και ακα­τάλ­λυ­τα ενω­μέ­νο…» («Granma» 13/5/2021)

Όσο κι’ αν βυσ­σο­δο­μούν οι αστι­κές γρα­φί­δες κατά της Κού­βας, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι μία: Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Κού­βας, έχο­ντας γερές βάσεις στο λαό της χώρας και όντας εμπο­τι­σμέ­νο με την πολι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή κλη­ρο­νο­μιά του του Φιντέλ, του Τσε, του Ραούλ, του Σιεν­φου­έ­γος και των άλλων, λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο γνω­στών, ηρω­ϊ­κών μορ­φών που γέν­νη­σε η μικρή αλλά περή­φα­νη αυτή χώρα, απο­τε­λεί την εγγύ­η­ση της λαϊ­κής κυριαρ­χί­ας και την προ­με­τω­πί­δα της Επανάστασης.

Ο Κουβανικός λαός απάντησε!

Η προ­βο­κά­τσια των τελευ­ταί­ων ημε­ρών που στή­θη­κε ενά­ντια στην Κού­βα από την κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ και τους συμ­μά­χους της είναι από τις σοβα­ρό­τε­ρες προ­σπά­θειες απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης του Νησιού την τελευ­ταία τρια­κο­ντα­ε­τία. Από την από­βα­ση στον Κόλ­πο των Χοί­ρων τον Απρί­λη του 1961 (όταν οι μισθο­φό­ροι των ΗΠΑ συνε­τρί­βη­σαν από την αντί­στα­ση του ένο­πλου λαού), η ιμπε­ρια­λι­στι­κή υπερ­δύ­να­μη δεν έχει στα­μα­τή­σει, με πλη­θώ­ρα τρό­πων και μέσων, να επι­χει­ρεί την υπο­νό­μευ­ση της Κου­βα­νι­κής κυβέρνησης.

Όι ιμπε­ρια­λι­στές και οι αντε­πα­να­στά­τες κολα­ού­ζοι τους, οι θλι­βε­ροί απο­λο­γη­τές της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, ουδέ­πο­τε συμ­φι­λιώ­θη­καν με το γεγο­νός ότι επί εξή­ντα και πλέ­ον χρό­νια, εν μέσω απο­κλει­σμού και τερά­στιων δυσκο­λιών, ευρι­σκό­με­νη στο «στό­μα του λύκου», η μικρή αυτή χώρα κατά­φε­ρε να όχι μόνο να στα­θεί όρθια αλλά και να προ­ο­δεύ­σει, να κάνει βήμα­τα προς την κατεύ­θυν­ση της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και να επι­τύ­χει σπου­δαί­ες κατα­κτή­σεις για τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες.

Τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες, με σύμ­μα­χο την διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη απ’ όλο τον κόσμο, ο περή­φα­νος λαός της Κού­βας έδω­σε άλλη μια απά­ντη­ση στους εχθρούς της Επα­νά­στα­σης. Για άλλη μια φορά, η Κού­βα και ο λαός της δίδα­ξε στην ανθρω­πό­τη­τα τι σημαί­νει αξιο­πρέ­πεια, μαχη­τι­κό­τη­τα, αλύ­γι­στη πίστη στα ιδα­νι­κά της Επα­νά­στα­σης. Και αν χρεια­στεί θα το ξανα­πρά­ξει, έχο­ντας στο πλευ­ρό της την εργα­τι­κή τάξη και τους προ­ο­δευ­τι­κούς ανθρώ­πους σε κάθε γωνιά της Γης. Απο­δει­κνύ­ο­ντας στην πρά­ξη τι σήμαι­νε η περί­φη­μη φρά­ση που φέρε­ται να είπε κάπο­τε ο αλη­σμό­νη­τος Φιντέλ: «Ξέρεις τι σημαί­νει ανε­ξαρ­τη­σία; Ανε­ξαρ­τη­σία σημαί­νει να είσαι μέσα στο στό­μα του λύκου και να του λες “άντε γαμή­σου”!».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα