Κώστας Βλαχούτσος: «Η Καμπάνα»

Το τρα­γού­δι “Η Καμπά­να” είναι η μελο­ποί­η­ση του ομώ­νυ­μου εμβλη­μα­τι­κού ποι­ή­μα­τος του μεγά­λου μας Κώστα Βάρναλη.

Οι στί­χοι του έργου  δεν ανα­φέ­ρο­νται απλά στην άθλια ζωή που βίω­νε ο λαός στην Ελλά­δα της δεκα­ε­τία του 20′, αλλά παρα­κι­νούν τους κατα­πιε­σμέ­νους να αλλά­ξουν αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και να φέρουν τα πάνω κάτω.

“Αν είν’ ο λάκ­κος σου πολύ βαθύς

Χρέ­ος με τα χέρια σου να σηκωθείς”.

Το κομ­μά­τι είναι σε μου­σι­κή του Κώστα Βλα­χού­τσου και βρί­σκε­ται στον πρώ­το προ­σω­πι­κό του δίσκο με τον τίτλο “Ξαν­θή”.

Στί­χοι:

Ω σεις χαμό­συρ­τα, λέρα σκουλήκια,
η άλα­μπη ζήση σας ζήση ναι δίκια.
Μια τρύ­πα ο κόσμος σας και μέσα κει
ο Χάρος λύτρω­ση κι ώρα γλυκή!

Δεν είναι κέντρι­σμα να σας κουνήσει,
κορ­μιά, που η άλυσ­σο τα χει τσακίσει.
Σκέ­ψη, ποιος άνε­μος θάν’ αξιωθεί
να σ’ ανα­τά­ρα­ζε, σκό­τος βαθή;

Πάνω από θάλασ­σες, πάνω από χώρες,
με τους καλό­και­ρους και με τις μπόρες
να με κατέ­βα­ζεν αγαλινά,
όπου τ’ ανθρώ­πι­νο πλή­θος πονά.

Σε μίνες φόνισ­σες μπου­χές καζέρνες,
λιμά­νια ολό­κα­πνα, βοε­ρές ταβέρνες,
σπι­τά­λια σκο­τει­νά και φυλακές,
μπορ­ντέλ’ ακά­θαρ­τα και προσευκές.

Στα στή­θη να μπαι­να σαν την ανέσα,
σφυγ­μός βαθύ­ρι­ζος στις φλέ­βες μέσα,
στο νου σαν άστρα­μα και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιά­κο­πα τη διδαχή:

«Όλα τελειώ­νου­νε κι όλα περνάνε,
ιδέ­ες βασί­λισ­σες κακογερνάνε,
στις νέες ανά­γκες σου-κόπος βαρής!
σκο­πούς αλά­θε­φτους κοί­τα να βρεις.»

«Αν είν’ η σκέ­ψη σου πριν από σένα,
δεν είναι από­κομ­μα θεού και γέννα:
τη σκλά­βα σκέ­ψη σου; σκλά­βα δετή,
σου τήνε πλά­σα­νε οι Δυνατοί.»

«Φτω­χέ, σου μάρα­ναν κόποι και πόνοι
τη θέλη­ση άβου­λη, πιω­μέ­νη αφιόνι!
Αν είν’ ο λάκ­κος σου πολύ βαθής,
χρέ­ος με τα χέρια σου να σηκωθείς».