Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κώστας Λαζαράκης: 21ος αιώνας 

Ένα καντή­λι που σβήνει

πριν ολο­κλη­ρω­θεί η καύση.

Επι­βλα­βής σκουριά

τα πλα­σμα­τι­κά όνειρα,

όσων πιστεύ­ουν ότι κάτι

θα αλλά­ξει από μόνο του.

Ορυ­χεία χτισμένα

στα απα­σβε­στω­μέ­να οστά παιδιών.

Πεί­να που ντρέ­πε­ται την ύπαρ­ξή της.

Ζωή με δόσεις.

Νιώ­θεις ενοχές

καθώς ανά­βεις το ρεύμα.

Βρο­ντές, οι κρό­τοι φόβου,

όσων στε­ρή­θη­καν τη στέγη.

Γυναι­κεία πρό­σω­πα που δεν αναπνέουν.

Αρρώ­στιες που ανακυκλώνονται.

Παυ­σί­πο­να μέσα σε θυρίδες.

Ποι­η­τές χωρίς ποιήματα,

μου­σι­κοί χωρίς τραγούδια.

Η φύση που μας ακόνισε,

μόνη της και άδεια.

Στέ­κει μέσα της μία τσι­με­ντέ­νια καπνοδόχος.

Άνθρω­ποι πηδούν από ουρανοξύστες,

όπως ο σκορπιός

στρέ­φει το κεντρί του πάνω του,

όταν τον περι­τρι­γυ­ρί­ζουν φλόγες.

Ένας πόλε­μος που ξερι­ζώ­νει ψυχές

και τις αφή­νει να αιω­ρού­νται σε θάλασσες

τυλιγ­μέ­νες με σύρμα.

Εθε­λο­ντές κηρύτ­τουν την αγάπη,

αρκεί να κανο­νί­σουν την μοι­ρα­σιά στη δική τους ζυγαριά.

Δάσκα­λοι χάνο­νται στα περιεχόμενα

και δε μπο­ρούν ούτε ένα σπό­ρο να ρίξουν.

Ατέ­λειω­τα δεκάωρα

συντη­ρούν την μηχα­νή των καντηλοφόρων,

αυτών που ρου­φούν τα πάντα.

Η μόνη χαμέ­νη ευκαι­ρία η αδρά­νειά μας.

Στεί­ρα θέλη­ση σε άγο­να χωρά­φια βαφτί­στη­κε διέξοδος.

Κι όσοι φανε­ρώ­νουν σθένος

να νική­σουν τον αιώ­να, περ­πα­τούν μόνοι

και δακτυ­λο­δει­κτού­με­νοι

ως οι μονα­δι­κοί υπαίτιοι.

Εσύ το αντέ­χεις αυτό;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο