Γρά­φει ο \\ Σπύ­ρος Τζόκας

Τώρα πια που ολο­κλη­ρώ­θη­κε μια ακό­μα δημο­τι­κή μάχη στην Και­σα­ρια­νή πρέ­πει να προ­σέ­χου­με… να προ­σέ­χου­με πολύ. Μακριά, πολύ μακριά από τις δηλώ­σεις υπο­τα­γής ή κυριαρ­χί­ας. Για να δώσου­με τη φωτιά στους ανθρώ­πους, το φως που θα φωτί­σει το μέλ­λον, χρειά­ζε­ται και αρε­τή και τόλ­μη. Ταπει­νά πρέ­πει να πορευ­θού­με. Η ταπει­νό­τη­τα είναι σε τέτοιες στιγ­μές επα­να­στα­τι­κή πρά­ξη. Η ταπει­νό­τη­τα των μεγά­λων επα­να­στα­τών. Να προ­σέ­ξου­με πώς θα αγκα­λιά­σου­με τον κόσμο… είναι γεμά­τος πλη­γές και πονά­ει. Πονά­ει παντού.

Και είναι  βαρύ το φορ­τίο. Δεν πρέ­πει να ζητή­σου­με τίπο­τα, σύντρο­φοι. Μόνο να δώσου­με. Να εντο­πί­σου­με αυτούς που «σπρώ­χνο­νται» και να τους απο­μο­νώ­σου­με. Μόνο να δώσου­με. Να μην ζητή­σου­με μερ­τι­κό… να μην ζητή­σου­με αξιώ­μα­τα. Ο καθέ­νας στο μετε­ρί­ζι του. Χωρίς ιδιο­τέ­λεια… Να κερ­δί­σου­με τον πόλε­μο. Να δικαιω­θού­με στα παι­διά μας. Να απο­δεί­ξου­με σ’ αυτά που μας στή­νουν στον τοί­χο ότι δεν είμα­στε λαμό­για… δεν τα πουλήσαμε.

Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή και αξίες να υπερασπιστούμε.
Προσοχή! Μην χαθεί η ελπίδα…

Να είμα­στε  και Προ­μη­θείς και  Επι­μη­θείς….. αλλά και λίγο σαν τον  Οδυσ­σέα.   Να προ­βλέ­ψου­με, δηλα­δή, και να σχε­διά­σου­με το αύριο της πόλης μας. Να είμα­στε ένα βήμα μπρο­στά.  Δεν αρκεί η γεν­ναιό­τη­τα. Χρειά­ζε­ται και το πνεύ­μα του πολυ­μή­χα­νου Οδυσ­σέα. Ο κύκλω­πας Πολύ­φη­μος πρέ­πει να μεί­νει ζωντα­νός για να τρα­βή­ξει το βρά­χο από την πόρ­τα. Να ελευ­θε­ρω­θεί ο λαός μας. Και δεν χρειά­ζε­ται να τον προ­κα­λέ­σου­με, όπως ο Οδυσ­σέ­ας. Δεν είναι ανα­γκαία η αλα­ζο­νεία της νίκης. Αντί­θε­τα μάλι­στα. Ταπει­νά πρέ­πει να πορευθούμε. 

Μην υπο­χω­ρή­σου­με τώρα από αυτές τις αρχές, από αυτές τις αξί­ες. Να νική­σου­με κυρί­ως στη μάχη της αξιο­πρέ­πειας. Στη μάχη του ηθι­κού πλε­ο­νε­κτή­μα­τος. «Δια του παρα­δείγ­μα­τος» που έλε­γε και ένας αεί­μνη­στος δάσκα­λος μου.

Σεβα­σμός στους πολι­τι­κούς μας αντι­πά­λους. Μας χωρί­ζουν μόνο οι δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις, οι δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις για το καλό της ιστο­ρι­κής μας πόλης.  Τίπο­τα άλλο. Ο Δήμος Και­σα­ρια­νής να είναι μια μεγά­λη αγκα­λιά για όλες και όλους. Ο καθείς και η καθε­μιά έχουν κάτι να προ­σφέ­ρουν.  Πάντα ευπρε­πείς, σοβα­ροί και μετρη­μέ­νοι και με λόγο και με έργο.

Το χρω­στά­με στην πόλη αυτή. Μια πόλη που  το αίσθη­μα της ηθι­κής υπε­ρο­χής δια­περ­νού­σε την αρι­στε­ρή μας συνεί­δη­ση για να γονι­μο­ποι­ή­σει τον αγώ­να, που χωρίς αυτό θα παρέ­με­νε ισο­βί­ως άνο­στος, ισο­βί­ως άγο­νος, ισο­βί­ως δέσμιος των δυσμε­νών συσχετισμών.

Το χρω­στά­με στους αλύγιστους–ες καισαριανιώτες–ισσες  που σήκω­σαν το ανά­στη­μά τους. Πάντα έτσι ήταν… όρθιοι, με ψηλά το κεφά­λι… μόνον έτσι μπο­ρού­σαν να βλέ­πουν τα αστέ­ρια… μόνον έτσι μπο­ρού­σαν να ζήσουν… όσο ζήσουν… με όποιο κόστος. Δεν χόρευαν ποτέ στο ένα πόδι ούτε έσκυ­ψαν δου­λι­κά, ανε­ξάρ­τη­τα από τα καθε­στώ­τα που ήθε­λαν να τους επι­βά­λουν. Χόρευαν με τα χέρια τους, σαν να ήθε­λαν να πετά­ξουν προς τα αστέρια.

Έτσι λοι­πόν να βαδί­σου­με με ήθος, αλλά και με γνώ­ση και εμπει­ρία να υπη­ρε­τή­σου­με τις ανά­γκες των πολ­λών και να  κάνου­με μια πόλη με ευτυ­χι­σμέ­νους  ανθρώ­πους.  Περ­πα­τά­με μπρο­στά για να θυμη­θού­με τον ποιητή:

“Κάποτε θ’ ανταμώσουμε
στους λόφους του ήλιου.
Μην ξεχνάς. __Περπάτα”