Μαραντόνα: Ο … Θεός δεν έχει φύγει, είναι…παντού

Έχει φύγει, αλλά είναι…παντού. Ζωγρα­φι­σμέ­νος στους τοί­χους του Μπου­έ­νος Άϊρές αλλά και σε άλλες περιο­χές της Αργε­ντι­νής. Με αντάρ­τι­κο βλέμ­μα ή πανη­γυ­ρί­ζο­ντας ένα γκολ, με το παγκό­σμιο τρό­παιο στα χέρια του ή την μπά­λα στο αρι­στε­ρό του πόδι.‘Η απλά με φρά­σεις που τον ταυ­τί­ζουν. Από τα πάντα.

Κάθε 30 Οκτω­βρί­ου είναι μια ξεχω­ρι­στή ημε­ρο­μη­νία από το 1960. Τότε που γεν­νή­θη­κε ο Ντιέ­γκο Αρμά­ντο Μαρα­ντό­να, στην πόλη Λανούς, ο πρώ­τος γιος μετά από τρεις κόρες, αλλά όχι ο τελευ­ταί­ος, αφού ακο­λού­θη­σαν ο Ούγκο και ο Ραούλ.

Σήμε­ρα, αυτή η Κυρια­κή 30 Οκτω­βρί­ου του 2022 είναι περισ­σό­τε­ρο παρά­ξε­νη, για­τί είναι η δεύ­τε­ρη χρο­νιά από την 25η Νοεμ­βρί­ου του 2020, τότε που ο Μαρα­ντό­να πέθα­νε, λίγο μετά τις 18:00 (ώρα Ελλά­δας) σε ηλι­κία 60 ετών, ενώ κοι­μό­ταν, από ανα­κο­πή καρ­διάς, στη γει­το­νιά του Σαν Αντρέ, στην περιο­χή Τίγκρε του Μπου­έ­νος Αϊρες και δεν θα γιορ­τά­σει τα γενέ­θλιά του. Σήμε­ρα θα γινό­ταν 62 ετών.

Τα δεύ­τε­ρα γενέ­θλια του Μαρα­ντό­να χωρίς τον Μαρα­ντό­να. Αλλά οι τοι­χο­γρα­φί­ες στο Μπου­έ­νος Άϊρες, τα κατορ­θώ­μα­τά του ανά τον κόσμο, σε ανα­γκά­ζουν να τον θυμά­σαι σε κάθε βήμα, όπως ανα­φέ­ρει η εφη­με­ρί­δα της Αργε­ντι­νής «Ole».
Το χαμό­γε­λο όταν τον θυμά­σαι με την μπά­λα στα πόδια του…ανακατεύεται με τη θλί­ψη που δημιουρ­γεί η απου­σία του. Όμως ο Ντιέ­γκο, για τους Αργε­ντι­νούς ιδιαί­τε­ρα, είναι πιο παρών κάθε μέρα.

Ο Μαρα­ντό­να με τον Πελέ

Τα γενέ­θλιά του σε από­στα­ση μόλις μίας εβδο­μά­δας από τα γενέ­θλια του Πελέ, ο οποί­ος στις 23 Οκτω­βρί­ου έγι­νε 82 ετών.

Οι δύο τους φυσι­κά δεν συνα­ντή­θη­καν ποτέ μέσα στο γήπε­δο, αλλά το έκα­ναν αρκε­τές φορές στα μέσα ενη­μέ­ρω­σης με επαί­νους και διαφωνίες.

Όταν ο Ντιέ­γκο γεν­νή­θη­κε το 1960, ο Πελέ ήταν ήδη παγκό­σμιος πρω­τα­θλη­τής σε ηλι­κία 17 ετών. Όταν ο Πελέ απο­σύρ­θη­κε το 1977, ο Ντιέ­γκο βρι­σκό­ταν μόλις στην πρώ­τη κατη­γο­ρία για λιγό­τε­ρο από ένα χρόνο.

«Και ο Μαρα­ντό­να εκπλή­ρω­σε το όνει­ρό του», ήταν ο τίτλος του El Gráfico, στις 9 Απρι­λί­ου 1979, όταν ο Ντιέ­γκο ταξί­δε­ψε στο Ρίο ντε Τζα­νέι­ρο με τον πατέ­ρα του Ντον Ντιέ­γκο, για να δει τον Πελέ. Εκεί, ο Αργε­ντι­νός ομο­λό­γη­σε στον Βρα­ζι­λιά­νο ότι είχε πάει να τον δει, σε ηλι­κία 13 ετών. Ο Πέλε, ο οποί­ος ήταν 38 ετών, υπεν­θύ­μι­σε ότι ήταν το τελευ­ταίο του παι­χνί­δι στην Αργεντινή.

Ο «βασι­λιάς» υπο­σχέ­θη­κε να πάει να τον δει να παί­ζει στο Μπου­έ­νος Άιρες, του έδω­σε διά­φο­ρες συμ­βου­λές και μάλι­στα του πρό­τει­νε να πάει να παί­ξει στον Κόσμο της Νέας Υόρκης.

Ο Ντιέ­γκο, ενθου­σια­σμέ­νος, είπε μετά τον αγώ­να: «Ήξε­ρα ότι ήταν θεός ως παί­κτης. Τώρα, είναι και ως άτο­μο. Πόσα παι­διά σαν κι εμέ­να θέλουν να τον δουν, να τον αγγί­ξουν, να αλλά­ξουν λίγα λόγια μαζί του. Και είχα το προ­νό­μιο ότι μου έδω­σε ακό­μη συμ­βου­λές. Είδα ότι ο Πελέ πλη­σί­α­ζε και δεν μπο­ρού­σα να το πιστέ­ψω». Χρό­νια αργό­τε­ρα, στο Μου­ντιάλ της Ισπα­νί­ας το 1982, επα­νέ­λα­βε: «Ο Πέλε ήταν το είδω­λό μου ως ποδο­σφαι­ρι­στής», ενώ ο Πελέ, πριν από τον τελι­κό του Μου­ντιάλ 1986, έλε­γε: «Ο Μαρα­ντό­να ήταν ισχυ­ρό­τε­ρος από όλους. Τώρα τον περι­μέ­νει ο πρώ­τος μεγά­λος τελι­κός του. Ο κόσμος μπο­ρεί να είναι δικός του».

Πάντως μετα­ξύ τους, υπήρ­ξε έντα­ση τη δεκα­ε­τία του ’90, όταν ο Ντιέ­γκο είχε μια ανοι­χτή αντι­πα­ρά­θε­ση με τη FIFA και ο Πελέ ήταν μέρος της εικό­νας της διε­θνούς ομο­σπον­δί­ας. «Ο Πελέ είναι μαριο­νέ­τα της FIFA και δρο­μέ­ας του Χαβε­λάν­ζε», τόνι­ζε το 1991.

Μία από τις σκλη­ρό­τε­ρες αντι­πα­ρα­θέ­σεις τους, συνέ­βη τον Μάιο του 2000, όταν ο Πελέ συμ­με­τεί­χε σε σεμι­νά­ριο που διορ­γά­νω­σε η Inter-American Development Bank (IDB) και δήλωνε:

«Λυπά­μαι πολύ, πραγ­μα­τι­κά, ο Μαρα­ντό­να ήταν φαντα­στι­κός παί­κτης, αλλά μπή­κε στα ναρ­κω­τι­κά και έχα­σε την ευκαι­ρία να δεί­ξει ότι ήταν ένα παρά­δειγ­μα για τους νέους. Ήταν ένα κακό παρά­δειγ­μα … Ντροπή»!

Η απά­ντη­ση του Ντιέ­γκο ήταν άμε­ση, μιλώ­ντας για την πρώ­τη σεξουα­λι­κή εμπει­ρία του Βρα­ζι­λιά­νου: «Ο Πέλε είχε επα­φές με ένα παι­δί. Όταν ο Πελέ ανα­γνω­ρί­σει ότι έκα­νε… ντε­μπού­το με έναν νεα­ρό άνδρα, θα βγω έξω και θα πω εάν θα συνε­χί­σω να χρη­σι­μο­ποιώ ναρκωτικά».

Στη Βίλα Φιορίτο

Μπο­ρεί ο Μαρα­ντό­να να γεν­νή­θη­κε στη Λανούς, αλλά μεγά­λω­σε στη Βίλα Φιο­ρί­το μια παρα­γκού­πο­λη στα νότια προ­ά­στια του Μπου­έ­νος Άιρες, όπου με την φτω­χή οικο­γέ­νειά του είχε μετα­κι­νη­θεί από την επαρ­χία Κοριέ­ντες. Ήταν ο πρώ­τος γιος μετά από τρεις κόρες.

Σε ηλι­κία μόλις οκτώ ετών, εντο­πί­στη­κε από έναν ανι­χνευ­τή ταλέ­ντων ενώ έπαι­ζε στην γει­το­νιά του, με την Εστρέ­λα Ρόχα. Έτσι στα 10 του, πήγε στους εφή­βους της Αρχε­ντί­νος Τζού­νιορς. Μέχρι τα 14 του έπαι­ζε στις ακα­δη­μί­ες, βοη­θώ­ντας την να μεί­νει στην Ιστο­ρία ως η πιο διά­ση­μη και πετυ­χη­μέ­νη παι­δι­κή ομά­δα της Αργεντινής.

Το ντεμπούτο του…

Στις 20 Οκτω­βρί­ου 1976, έκα­νε το ντε­μπού­το του στην πρώ­τη ομά­δα της Αρχε­ντί­νος Τζού­νιορς. Ήταν η πρώ­τη επί­ση­μη… γνω­ρι­μία του Ντιέ­γκο Αρμά­ντο Μαρα­ντό­να με το ποδό­σφαι­ρο. Μόλις δέκα ημέ­ρες πριν από τα 16α γενέ­θλιά του, ο «Pibe de Oro» («χρυ­σό αγό­ρι), αγω­νί­στη­κε στην εντός έδρας ανα­μέ­τρη­ση με την Ταγιέ­ρες. Αγω­νί­στη­κε με την φανέ­λα Νο 16 και εντυ­πω­σί­α­σε με το σπου­δαίο ταλέ­ντο του. Προ­πο­νη­τής του, ήταν ο Χουάν Κάρ­λος Μόντες.

Αυτός ο αγώ­νας, που ολο­κλη­ρώ­θη­κε με νίκη (0–1) της Ταγιέ­ρες, ήταν ο πρώ­τος από τους 688 επί­ση­μους στην διάρ­κεια της καριέ­ρας του Μαρα­ντό­να, σε συλ­λο­γι­κό και επί­πε­δο εθνι­κών ομάδων.

Ο επίλογος στην καριέρα του

Κι αν αυτό ήταν το ξεκί­νη­μα, ο επί­λο­γος στην καριέ­ρα του ήρθε το 1997, τότε που ο Ντιέ­γκο Αρμά­ντο Μαρα­ντό­να έπαι­ξε στον τελευ­ταίο του επί­ση­μο αγώ­να. Στις 25 Οκτω­βρί­ου 1997, ο διά­ση­μος Αργε­ντι­νός, σε ηλι­κία 37 ετών, μπρο­στά σε 70.000 θεα­τές. απο­χαι­ρέ­τη­σε την ενερ­γό δρά­ση, φορώ­ντας την φανέ­λα της αγα­πη­μέ­νης του Μπό­κα Τζού­νιορς, στη νίκη με σκορ 2–1 επί της Ρίβερ Πλέιτ στο Monumental στο Μπου­έ­νος Άιρες.

Ο απο­χαι­ρε­τι­στή­ριος αγώ­νας διε­ξή­χθη μετα­ξύ της εθνι­κής Αργε­ντι­νής και της Μικτής Κόσμου το Νοέμ­βριο του 2001 στο Μπου­έ­νος Άιρες μπρο­στά σε 50.000 θεα­τές και έλη­ξε με 6–3 υπέρ της Αργε­ντι­νής με δύο γκολ του Μαρα­ντό­να. Στις 26 Δεκεμ­βρί­ου 2003 η Αρχε­ντί­νος Τζού­νιορς μετο­νό­μα­σε το στά­διό της σε «Ντιέ­γκο Αρμά­ντο Μαραντόνα».

Ο «Ντιε­γκί­το» απο­χώ­ρη­σε, ολο­κλη­ρώ­νο­ντας μία δια­δρο­μή, όπου κατά­φε­ρε να κατα­κτή­σει ένα Παγκό­σμιο Πρω­τά­θλη­μα Ανδρων και ένα ακό­μα Νέων (με την Αργε­ντι­νή), ένα Κύπελ­λο UEFA, δύο πρω­τα­θλή­μα­τα Ιτα­λί­ας, ένα ιτα­λι­κό Κύπελ­λο, ένα Ιτα­λι­κό Super Cup (όλα με τη Νάπο­λι), ένα πρω­τά­θλη­μα Αργε­ντι­νής (με την Μπό­κα Τζού­νιορς), ένα ισπα­νι­κό Κύπελ­λο κι ένα League Cup (αμφό­τε­ρα με την Μπαρτσελόνα).

Προπονητής

Η προ­πο­νη­τι­κή καριέ­ρα του Μαρα­ντό­να, άρχι­σε στη δεκα­ε­τία του 1990 προ­τού εγκα­τα­λεί­ψει την ενερ­γό δρά­ση, όταν κατά τη διάρ­κεια της τιμω­ρί­ας του, ανέ­λα­βε δύο φορές για μικρό χρο­νι­κό διά­στη­μα (μηνών) ομά­δες στη χώρα του, αλλά σε ανε­πί­ση­μο επί­πε­δο. Τον Νοέμ­βριο του 2008, ανέ­λα­βε την εθνι­κή ομά­δα τη Αργε­ντι­νής νικώ­ντας τη Σκω­τία στο ντε­μπού­το του με 1–0.

Τον Μάιο του 2011, ο Ντιέ­γκο Μαρα­ντό­να ανέ­λα­βε την τεχνι­κή ηγε­σία της Αλ Γουά­σλ, ομά­δας από τα Ηνω­μέ­να Αρα­βι­κά Εμι­ρά­τα, όπου έμει­νε για ένα χρό­νο. Επα­νήλ­θε στα Εμι­ρά­τα το 2017 για ακό­μη μία χρο­νιά με την Αλ Φου­τζέι­ρα. Επί­σης, για μία χρο­νιά (2018–19) κάθη­σε στον πάγκο της Ντο­ρά­δος ντε Σινα­λόα στο Μεξι­κό, ενώ το 2019 επέ­στρε­ψε στην πατρί­δα του ως προ­πο­νη­τής ανα­λαμ­βά­νο­ντας τη Χιμνά­σια Λα Πλάτα.

Τα ναρκωτικά

Η σεζόν 1990–1991, αυτή που ακο­λού­θη­σε τον χαμέ­νο τελι­κό στο Μου­ντιάλ της Ιτα­λί­ας, αλλά και όλη την οργή των Ιτα­λών ενα­ντί­ον του, ήταν εκεί­νη που σήμα­νε και τον… κατή­φο­ρο του.

Απου­σί­α­ζε από τις προ­πο­νή­σεις νιώ­θο­ντας πίε­ση, αλλά ήταν συχνά στα πάρ­τι μελών της Καμό­ρα, με τα οποία φερό­ταν να είχε συν­διαλ­λα­γές για εμπο­ρία και χρή­ση ναρκωτικών.

Ο εθι­σμός του είχε κορυ­φω­θεί. Στις 17 Μαρ­τί­ου κλη­ρώ­θη­κε να υπο­βλη­θεί στον καθιε­ρω­μέ­νο έλεγ­χο ντό­πινγκ μετά από αγώ­να πρω­τα­θλή­μα­τος κόντρα στην Μπά­ρι. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα εμφα­νί­ζουν ίχνη κοκα­ΐ­νης στον οργα­νι­σμό του.

Η τιμω­ρία της ιτα­λι­κής ποδο­σφαι­ρι­κής ομο­σπον­δί­ας στον ‑τότε- 31χρονο Αργε­ντι­νό, είναι 15 μήνες εκτός δρά­σης, ποι­νή που δεν αφο­ρού­σε μόνο την Ιτα­λία, αλλά οπου­δή­πο­τε υπήρ­χε επαγ­γελ­μα­τι­κό ποδό­σφαι­ρο. Δεν θα μπο­ρού­σε να παί­ξει ποδό­σφαι­ρο ξανά, μέχρι τις 30 Ιου­νί­ου 1992.

Ανα­χώ­ρη­σε για το Μπου­έ­νος Άιρες πριν από την εκδί­κα­ση της υπό­θε­σης και το μεση­μέ­ρι της 26ης Απρι­λί­ου 1991, αστυ­νο­μι­κοί έκα­ναν έφο­δο σε δια­μέ­ρι­σμα μιας εργα­τι­κής γει­το­νιάς στην πρω­τεύ­ου­σα της Αργε­ντι­νής, το Καμπα­λί­το, που ανή­κε στον κου­νιά­δο του Μαρα­ντό­να, Γκα­μπριέλ Εσπό­σι­το. Και μέσα σε αυτό υπήρ­χε ο κορυ­φαί­ος παί­κτης του κόσμου εκεί­νη την επο­χή, μερι­κά άτο­μα και… ναρκωτικά.

Η αστυ­νο­μία συνέ­λα­βε τον Μαρα­ντό­να και ακό­μη δύο άνδρες, οι οποί­οι βρί­σκο­νταν εμφα­νώς υπό την επή­ρεια ουσιών.

Ήταν η ημέ­ρα που παρα­δέ­χθη­κε δημο­σί­ως ότι έχει πρό­βλη­μα με τα ναρκωτικά.

Στις 6 Μαΐ­ου η ποδο­σφαι­ρι­κή ομο­σπον­δία της Αργε­ντι­νής τον τιμώ­ρη­σε με 14 μήνες απο­κλει­σμό για χρή­ση απα­γο­ρευ­μέ­νων ουσιών.

Η συνέ­χεια είναι περισ­σό­τε­ρο γνω­στή. Βρή­κε τη δύνα­μη, επέ­στρε­ψε και συμ­με­τεί­χε στο Μου­ντιάλ 1994, παί­ζο­ντας μάλι­στα απέ­να­ντι στην εθνι­κή μας ομά­δα. Στις 29 Ιου­νί­ου όμως το δείγ­μα που έδω­σε στον αγώ­να με τη Νιγη­ρία είναι «θετι­κό». Ανι­χνεύ­θη­κε εφε­δρί­νη και τιμω­ρή­θη­κε με απο­κλει­σμό 15 μηνών. Ο ίδιος ισχυ­ρί­στη­κε ότι είχε την έγκρι­ση να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το φάρ­μα­κο πριν τη διορ­γά­νω­ση για να τον βοη­θή­σει στην απώ­λεια βάρους.

Το 2000 απο­φά­σι­σε να πάει στην Κού­βα, στην προ­σπά­θεια να απαλ­λα­γεί από τον εφιάλ­τη των ναρ­κω­τι­κών, απο­δε­χό­με­νος την πρό­σκλη­ση του προ­σω­πι­κού του φίλου, Φιντέλ Κάστρο. Μπή­κε σε ειδι­κή κλι­νι­κή, αρχί­ζο­ντας την προ­σπά­θεια απε­ξάρ­τη­σης από την κοκα­ΐ­νη και τα άλλα ναρκωτικά.

Τα δύο βραβεία της FIFA

Το 2000, ο Μαρα­ντό­να κέρ­δι­σε το βρα­βείο της FIFA ως ο καλύ­τε­ρος παί­κτης του 20ού αιώ­να. Ο Μαρα­ντό­να κέρ­δι­σε τη δημο­σκό­πη­ση με βάση το δια­δί­κτυο, συγκε­ντρώ­νο­ντας το 53,6% των ψήφων ένα­ντι 18,5% του Πελέ που ήταν δεύ­τε­ρος. Παρά ταύ­τα, και λίγο πριν την τελε­τή, η FIFA πρό­σθε­σε ένα δεύ­τε­ρο βρα­βείο και όρι­σε μια επι­τρο­πή “ποδο­σφαι­ρι­κής οικο­γέ­νειας” που απο­τε­λεί­το από… ποδο­σφαι­ρι­κούς δημο­σιο­γρά­φους, οι οποί­οι έδω­σαν στον Πελέ τον τίτλο του καλύ­τε­ρου παί­κτη του αιώ­να. Ο διά­ση­μος Αργε­ντι­νός κατε­τά­γη τρί­τος πίσω και από τον Αλφρέ­δο Ντι Στέ­φα­νο και έτσι ο τίτλος μοι­ρά­στη­κε. Ο Μαρα­ντό­να δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε γι’ αυτή την αλλα­γή στη δια­δι­κα­σία και δήλω­σε πως δεν θα παρευ­ρε­θεί στην τελε­τή, εάν πάρει ο Πελέ το βραβείο.

Τελι­κά, απο­φα­σί­στη­κε να απο­νε­μη­θούν δύο βρα­βεία ένα για τον καθένα.

Εκκλησία, βιβλίο, ντοκιμαντέρ

Ο Μαρα­ντό­να είναι σύμ­βο­λο, τόσο στην Αργε­ντι­νή, όσο και στη Νάπο­λη. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα, απο­τε­λεί η «Μαρα­ντο­νι­κή» Εκκλη­σία, ιδρυ­θεί­σα το 1998 στο Ροζά­ριο. Ο Μαρα­ντό­να έχει γίνει θέμα ντο­κι­μα­ντέρ το 2008 (από τον Εμίρ Κου­στου­ρί­τσα), το 2005 (Armando a Maradona) και το 2018 (Maradona Confidential), ενώ εσχά­τως, ήταν η σει­ρά του Ασίφ Καπά­ντια να τον «μετα­φέ­ρει» στη μεγά­λη οθόνη.

Το ντο­κι­μα­ντέρ του Βρε­τα­νού σκη­νο­θέ­τη Ασίφ Καπά­ντια, επε­ξερ­γά­στη­κε περισ­σό­τε­ρες από 500 ώρες ακυ­κλο­φό­ρη­το υλι­κό του διά­ση­μου Αργε­ντι­νού κυρί­ως στη Νάπο­λη, με στιγ­μές από την επι­τυ­χη­μέ­νη αλλά και ταραγ­μέ­νη περί­ο­δό του στην Ιτα­λία και στην δεκα­ε­τία του ’80.

Η πρώ­τη σκη­νή, μετα­φέ­ρει τον θεα­τή στις 5 Ιου­λί­ου του 1985, όταν ο Μαρα­ντό­να, παρου­σιά­στη­κε στο κατά­με­στο «San Paolo».
Τον Σεπτέμ­βριο του 2000, ο «Ντιε­γκί­το» δημο­σί­ευ­σε την αυτο­βιο­γρα­φία του με τίτλο “Yo soy el Diego”, (Εγώ, ο Ντιέγκο).

Ο μύθος του με την Αγγλία

Λίγο πριν τα 60α γενέ­θλιά του, όταν ρωτή­θη­κε από το «France Football» για το δώρο γενε­θλί­ων που θα προ­τι­μού­σε, ο διά­ση­μος Αργε­ντι­νός, απά­ντη­σε: «Ονει­ρεύ­ο­μαι να σκο­ρά­ρω και πάλι ενα­ντί­ον της Αγγλί­ας, αλλά αυτήν την φορά με το… δεξί χέρι»!

Όχι τυχαία, ούτε άδι­κα, αφού πραγ­μα­τι­κά ο μύθος του Ντιέ­γκο Αρμά­ντο Μαρα­ντό­να βρί­σκε­ται ακρι­βώς σε αυτό το ματς με την Αγγλία. Τα δύο γκολ που πέτυ­χε δεί­χνουν σε όλους, τους λόγους για τους οποί­ους είναι αγα­πη­τός και… μιση­τός. «Ένας κοσμι­κός χαρ­τα­ε­τός από άλλον πλα­νή­τη», όπως φώνα­ξε ο Αργε­ντι­νός σχο­λια­στής μετά το γκολ ‑το ωραιό­τε­ρο στην Ιστο­ρία- που σημεί­ω­σε ο Ντιέ­γκο κόντρα στους Αγγλους στο Μου­ντιάλ του Μεξι­κού, έχο­ντας απο­φύ­γει όποιον βρέ­θη­κε μπρο­στά του…

Ο θάνατος

Πέθα­νε στις 25 Νοεμ­βρί­ου 2020, λίγο μετά τις 18:00 (ώρα Ελλά­δας) σε ηλι­κία 60 ετών, ενώ κοι­μό­ταν, από ανα­κο­πή καρ­διάς, στη γει­το­νιά του Σαν Αντρέ, στην περιο­χή Τίγκρε του Μπου­έ­νος Αϊρες.

Στην αγα­πη­μέ­νη του Νάπο­λη έκλα­ψαν όσο και στο…δικό του Μπου­έ­νος Άϊρες. Το γήπε­δο της ιτα­λι­κής ομά­δας που προ­κα­λεί θαυ­μα­στό εντός και εκτός ιτα­λι­κών συνό­ρων με τις εμφα­νί­σεις της την τρέ­χου­σα σεζόν έχει πλέ­ον το όνο­μά του. Στον «αγώ­να της Ειρή­νης» στη Ρώμη στις 14/11, όπου ο Πάπας Φρα­γκί­σκος μαζί με κορυ­φαί­ους αθλη­τές θα απευ­θύ­νουν έκκλη­ση για Ειρή­νη, θα ολο­κλη­ρω­θουν οι εκδη­λώ­σεις (ξεκί­νη­σαν από τις 10/10) απο­δί­δο­ντας φόρο τιμής στον διά­ση­μο Αργε­ντι­νό. Όμως οι Ναπο­λι­τά­νοι, είχαν φρο­ντί­σει, όσο ήταν ακό­μα ζωντα­νός ο Ντιέ­γκο, να δημιουρ­γή­σουν το δικό του μύθο:

«Και δεν ξέρουν τι έχα­σαν» (“E non chano se só perso”). Αυτές τις λέξεις είναι γραμ­μέ­νες, έξω από το νεκρο­τα­φείο της Νάπο­λη, τον Μάη του 1987, το ξημέ­ρω­μα της επό­με­νης ιστο­ρι­κής ημέ­ρας, όταν η Νάπο­λι εξα­σφά­λι­σε τον πρώ­το τίτλο πρω­τα­θλή­μα­τος. Και εξα­κο­λου­θούν να βρί­σκο­νται εκεί…

Το πρώτο Μουντιάλ χωρίς τον Μαραντόνα

«Το πρώ­το μου όνει­ρο είναι να παί­ξω ένα Παγκό­σμιο Κύπελ­λο», η φρά­ση αυτή ανή­κει στον Ντιέ­γκο Μαρα­ντό­να, στο διά­ση­μο εκεί­νο βίντεο, όταν μικρός ακό­μα στη Βίλα Φιο­ρί­το λαχτα­ρού­σε να γίνει πρω­τα­θλη­τής στην 8η κατη­γο­ρία της Αργε­ντι­νής. Όταν ακό­μα δεν ήξε­ρε ότι θα γινό­ταν θρύ­λος του ποδοσφαίρου.

Φυσι­κά, έκα­νε πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κάθε λέξη και ακό­μα περισ­σό­τε­ρο. Όχι μόνο έπαι­ξε ένα Μου­ντιάλ, αλλά πήγε στα τέσ­σε­ρα. Σήμε­ρα ‑30 Οκτωβρίου‑, θα γινό­ταν 62 ετών. Αν και δεν είναι εδώ…είναι εδώ. Τον θυμού­νται όλοι. Ειδι­κά 21 μέρες πριν το Μου­ντιάλ 2022 του Κατάρ , το πρώ­το Παγκό­σμιο Κύπελ­λο χωρίς τον παί­κτη που σημά­δε­ψε την ιστο­ρία τους.

Πηγή: ΑΠΕ

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση