Μαστιγώνει η μνήμη τα κρινάκια σου στις αλτάνες

Φοβάσαι,το ξύπνη­μα τού κόσμου μέσα σου
γερ­νάς, βαθαί­νει η σκέψη
ανά­βει το σκοτάδι
ανοίγ­μα­τα παλιά, αλα­φρο­ΐ­σκιω­τοι πόθοι
χεί­λη μισά­νοι­χτα, σε μεθούν οι φλόγες
μα δεν σ’ αφή­νουν αυτά τα γκρί­ζα σύν­νε­φα στους ώμους.
Τώρα βιά­ζε­ται πιο πολύ το δειλινό
τού­τη την επο­χή που χορεύ­ουν τα φύλ­λα την πτώ­ση τους
και χαμη­λώ­νουν τα κλω­νά­ρια στο χώμα,
τού­τη την επο­χή πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται οι εμπειρίες.
.
Ραγι­σμέ­νοι τοί­χοι τής μοναξιάς
κρα­τάς διπλω­μέ­να εκεί­να τα γράμ­μα­τα στα χέρια
παρα­φυ­λά­νε δάκρυα,
στο συρ­τά­ρι με τις μάταιες αναμονές
ξεθω­ριά­ζουν οι ασπρό­μαυ­ρες φωτογραφίες,
στο ίδιο συρτάρι
παλιώ­νουν ασύλ­λη­πτοι οι και­ροί τής αγάπης.

Λιγό­στε­ψαν οι ώρες τής νοσταλγίας
σιγα­νά το ψιθύ­ρι­σμα στις φυλ­λω­σιές τού κήπου
άδεια­σε ο δρό­μος τής μεγά­λης πλατείας
γυρ­νάς την πλάτη,σφυρίζεις, σιγοτραγουδάς,σιμφιλιώνεσαι
κυκλο­φο­ρούν τα περα­σμέ­να χωρίς θόρυβο
μαστι­γώ­νει η μνή­μη τα κρι­νά­κια σου στις αλτάνες,
συλ­λα­βί­ζεις ονόματα
ένας άλλος τρό­πος να προ­φέ­ρεις την αγά­πη, Ζωή,
έκλει­σε το παρά­θυ­ρο ο άνεμος,
άνε­μος είναι, θα περάσει.

Μετράς τα βήματα,
μετράς τους φανο­στά­τες στην προκυμαία
να μην ξεχνιέ­σαι πια σε ανα­φι­λη­τά χαμέ­νων ερώτων
να μην αφή­νε­σαι στην ειρω­νία τού χτες,
ο χρό­νος δεν βρί­σκε­ται συγκε­ντρω­μέ­νος σ’ ένα ρολόι
ο ήλιος δεν κάνει βήμα­τα προς τα πίσω,
και ναι, δεν χρειά­ζε­ται πια να διδά­ξεις τα μάτια
για να δουν την αλήθεια.

Στερ­νό κατα­φύ­γιο το ερει­πω­μέ­νο σπί­τι στη Σπιανάδα
τ’ ακρο­κέ­ρα­μα ικε­τεύ­ουν τη φθορά,
καντού­νι στε­νό, η ομπρέ­λα στην πόρτα
ανα­λα­μπές τής βρο­χής στο πλακόστρωτο
χαμη­λω­μέ­νο βλέμμα,
αυθα­διά­ζει ο νους, σε καθο­ρί­ζουν οι συμπτώσεις
και η ανι­κα­νό­τη­τά σου να στα­θείς μπρο­στά στον καθρέφτη
φοβάσαι,τα παλιά όνει­ρα είναι ακό­μη εκεί
μ’ ένα τραύ­μα κρυμ­μέ­νο στε­νεύ­ουν οι νύχτες,
τού φθι­νο­πώ­ρου τα κρινάκια
ανθί­σα­νε στον ίλιγ­γο τής θύμησης.

Αύριο, εν ονό­μα­τι τής αγάπης
Ζωή Δικταίου
Χανιά, Οκτώ­βρης 2018

(Εικα­στι­κό της Νατά­σας Μανέτα)