Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μερικές σκέψεις για το βιβλίο του Παύλου Μουρουζίδη «ΗΤΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ. Η ναυμαχία της Σφηκιάς» (Εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ)

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Οι παρα­κά­τω σκέ­ψεις δεν φιλο­δο­ξούν να απο­τε­λέ­σουν ολο­κλη­ρω­μέ­νη βιβλιο­κρι­τι­κή. Άλλω­στε δεν κατέ­χω τέτοια «ειδι­κό­τη­τα». Είναι σκέ­ψεις ενός ανα­γνώ­στη, αλλά και ενός ανθρώ­που που έζη­σε τα γεγο­νό­τα πάνω στα οποία εδρά­ζε­ται ιστο­ρι­κά το βιβλίο, του­λά­χι­στον στη φάση εκεί­νη που αφο­ρού­σε την Ημαθία.

  1. Είναι γεγο­νός ότι λεί­πει από τη σύγ­χρο­νη Λογο­τε­χνία η ενα­σχό­λη­ση με στιγ­μές του λαϊ­κού μας κινή­μα­τος, ή σημα­ντι­κών στιγ­μών της ταξι­κής πάλης της περιό­δου τηςexofullo mourouzidi μετα­πο­λί­τευ­σης. Το βιβλίο με όμορ­φο τρό­πο και χωρίς να απο­τε­λεί απλά ένα «χρο­νι­κό αγώ­να» δίνει λογο­τε­χνι­κά, μία σημα­ντι­κή στιγ­μή ενός ηρω­ι­κού και ίσως ξεχα­σμέ­νου αγώ­να των εργα­ζό­με­νων της ΔΕΗ στα τέλη του ’80 και που αγκά­λια­σε τότε δύο νομούς της Κοζά­νης και της Ημα­θί­ας. Ένας αγώ­νας που φωτί­ζε­ται και μέσα από τις ανθρώ­πι­νες στιγ­μές των ηρώ­ων του βιβλίου.
  2. Πρό­κει­ται για ένα βιβλίο που δια­βά­ζε­ται «μονο­ρού­φι». Η γρα­φή στρω­τή, δίνει όμορ­φες εικό­νες με ποι­η­τι­κή και συχνά φιλο­σο­φι­κή διά­στα­ση. Οι ήρω­ες δεν είναι υπε­ράν­θρω­ποι, άλλω­στε «κανείς δεν γεν­νιέ­ται ήρω­ας», ενώ οι ζωές τους σημα­δεύ­ο­νται από μικρο­χα­ρές και λύπες από απο­γοη­τεύ­σεις, αμφι­βο­λί­ες συγκρού­σεις τόσο εσω­τε­ρι­κές όσο και με το περι­βάλ­λον τους ακό­μη και εάν είναι αγαπημένο.
  3. Ενδια­φέ­ρου­σα η σκια­γρά­φη­ση της «ενη­λι­κί­ω­σης» του πρω­τα­γω­νι­στή με όμορ­φες περι­γρα­φές της γενέ­θλιας γης (το χωριό του), της μετα­τρο­πής του σε μάστο­ρα, τη ζωή στα καρά­βια, αλλά και τη πορεία ιδε­ο­λο­γι­κής συγκρό­τη­σης και ταξι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού του.
  4. Ενδια­φέ­ρου­σα ακό­μη η σκια­γρά­φη­ση της οργά­νω­σης του αγώ­να, της ωρί­μαν­σης στό­χων και μορ­φών πάλης, αλλά και της ίδιας της ωρί­μαν­σης των πρω­τα­γω­νι­στών της ιστο­ρί­ας (και κάθε ιστο­ρί­ας), των ίδιων των εργα­ζο­μέ­νων μέσα από ταλα­ντεύ­σεις, αμφι­βο­λί­ες, απο­γοη­τεύ­σεις, συγκρούσεις.
  5. Είναι ένα βιβλίο χρή­σι­μο για τους αγώ­νες και τους αγω­νι­στές του σήμε­ρα. Δίνει διδάγ­μα­τα για τα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει κάθε αγώ­νας, για τη στά­ση του κρά­τους και των μηχα­νι­σμών του, για τη στά­ση εργο­δο­τι­κών-ρεφορ­μι­στι­κών δυνά­με­ων που δρουν σ’ αυτό και που δεν θέλουν να φτά­σουν στις αιτί­ες των προ­βλη­μά­των και στην απο­φα­σι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­σή τους. Για το πώς σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση κανέ­νας αγώ­νας δεν πάει χαμέ­νος και πώς το λαϊ­κό κίνη­μα θα πρέ­πει να διδά­σκε­ται από τις μικρές ή τις μεγά­λες «ήττες» του στο δρό­μο «για ν’ ανθρω­πεύ­σει ο άνθρωπος»

Η μαζώ­χτρα, του Αργύ­ρη Εφταλιώτη

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο