Γράφει η Ζωή Δικταίου //
Σαν μού γελούσες, μια ματιά σου ως τον ήλιο
έγραφε δρόμους κι άσωτες επιστροφές,
τής προσφυγιάς το δάκρυ τώρα έχω κειμήλιο
κι είναι πατρίδες, όλες τής ζωής οι ξενιτιές.
Να συλλαβίζω στους καθρέφτες απουσίες
βλέμματα αδιάβαστα και πόθους ασκητές,
συρματοπλέγματα μετρώ και προδοσίες,
λες και γερνούν μέσα στις λέξεις ποιητές.
Ποταμέ, βαθύ νερό μου, γρίφος και βραχνή φωνή
ψάχνω μέρες, βρίσκω νύχτες,
με παλιούς σελιδοδείχτες
ποιες σελίδες να γυρίσω,
χώμα στη βροχή η καρδιά μου, γιασεμάκι ένα κλωνί.
Μιας χίμαιρας εξόριστη, απ’ τη χαρά θα φύγω
αγνώριστη στα Γιάννενα, στην Πάργα τού χιονιά,
σε κάθε αυγή, το θάνατο τρυγούσα από το λίγο
θαρρείς κι αγκάλιαζα ληστή, λες κι έσμιγα φονιά.
Σε χρόνο απόκληρο, σ’ αδιάβαστο καιρό,
ώρα που βγαίνουν τα θεριά και κλαίνε οι λύκοι,
απ’ τής αλήθειας το αδιάβατο ιερό,
ποιος την αγάπη, θα περάσει από δίκη.
Ποταμέ, βαθύ νερό μου, γρίφος και βραχνή φωνή
ψάχνω μέρες, βρίσκω νύχτες,
με παλιούς σελιδοδείχτες
ποιες σελίδες να γυρίσω,
χώμα στη βροχή η καρδιά μου, γιασεμάκι ένα κλωνί.
Εμένα δεν μού περισσεύει η μοναξιά
σβηστά φεγγάρια δεν μού χρέωσε η λήθη
κι ούτε γυρεύω να μού πάνε δεξιά,
αυτό ήταν πάντα το δικό σου παραμύθι.
Μοίρα βαρκάρισσα στου Αχέροντα το ρέμα,
τού νόστου αντίγραφο μια σπίθα στην ψυχή,
σαν δρομολόγιο στο ψέμα πριν το τέρμα,
ήταν μα τέλειωσε, και πάμε απ’ την αρχή.
🔹 Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή
«Αύριο, παλιές συλλαβές, καινούργια ανάγνωση»
🔹 Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου — Κέρκυρα 13 Ιουνίου 2021
Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου]
🔹 Γεννήθηκα στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962 και μεγάλωσα στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Εκεί έμαθα τα πρώτα μου γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Η ζωή με έφερε στην Κέρκυρα, όπου για τριάντα τρία χρόνια εργάστηκα ως Διοικητικός Υπάλληλος στη Σχολή Τουριστικής Εκπαίδευσης.
🔹 Με γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν κι όμως η λέξη που με ορίζει είναι το «Αύριο». Πιστεύω στην αγάπη.
🔹 Αγαπώ τον πεζό λόγο κι ας επιστρέφω πάντοτε στην ποίηση. Ως «Χαρούλα Βερίγου» γοητεύομαι από τη μνήμη της Όστριας και την περηφάνια της Κρήτης. Ως «Ζωή Δικταίου» επιστρέφω την ευγνωμοσύνη μου στο Ιόνιο φως και στη βροχή.
Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη, τον Ανδρέα Ζιάκα, τον Γιάννη Νικολάου, τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και τον Θοδωρή Καστρινό.
Εργογραφία
- Εκδόσεις Φίλντισι – Αθήνα
- Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Δεκέμβριος 2020
- Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Νοέμβριος 2020
- Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Νοέμβριος 2019
- Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Σεπτέμβριος 2018
- Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Φεβρουάριος 2018
- Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Μάιος 2017
- Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Ιούνιος 2015
- Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
- «Γράμματα της ποίησης», Ποιητική ανθολογία – 2020, Αθήνα
Εκδόσεις: Ατέχνως - «Μονόλογοι», Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
- Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή- Νοέμβριος 2020,