Μια ιστορία της Μεγάλης Πέμπτης

Γρά­φει ο 2310net //

Μαζεύ­τη­καν γύρω από τον Δάσκα­λό τους οι 12 μαθη­τές και ξεκί­νη­σαν να τρώ­νε. Ήταν ένας Μυστι­κός Δεί­πνος εργα­σί­ας, εκεί όπου λέγο­νται τα σημα­ντι­κό­τε­ρα. Την αμή­χα­νη σιω­πή έσπα­σε ο Αλέ­ξης, ο Μεσ­σί­ας: «Λάβε­τε, φάγε­τε, τού­το εστί το σώμα Μου», είπε και έκα­νε παπά­ρα την ξερο­ψη­μέ­νη αρα­βι­κή πίτα στο πικά­ντι­κο ντιπ. Πιο πέρα, ένας από τους μαθη­τές Του, ο Ιωά­νης κανό­νι­ζε την νέα του φωτο­γρά­φι­ση στο περιο­δι­κό «Το παι­δί μου κι εγώ», ξεφυλ­λί­ζο­ντας μια φιν­λαν­δι­κή εφη­με­ρί­δα. «Τρί­τη σελί­δα σήμε­ρα στην Rejkavik Telegraph. Δεν είναι άσχη­μα…» σκέ­φτη­κε και γύρι­σε χαμο­γε­λώ­ντας στον σύντρο­φό του τον Πάνο που του αντα­πέ­δω­σε το χαμό­γε­λο παρά το παρα­γε­μι­σμέ­νο από καλα­μα­ρά­κια στό­μα του.

Ο Μεσ­σί­ας σηκώ­θη­κε όρθιος: «Έχω κάτι να σας πω. Εγώ θα θυσια­στώ, θα πιω το πικρό ποτή­ρι και θα σηκώ­σω στους ώμους μου τις αμαρ­τί­ες. Δεν το κάνω για μένα, ούτε για εσάς. Για την ευρω­παϊ­κή προ­ο­πτι­κή της χώρας το κάνω, για την διά­σω­ση της ευρω­ζώ­νης και της ευρώ­πης της συνο­χής και της αλλη­λεγ­γύ­ης». Οι μαθη­τές του άρχι­σαν να μουρ­μου­ρί­ζουν. «Αυτός είναι πράγ­μα­τι ο Μεσ­σί­ας μας» μονο­λο­γού­σαν ορισμένοι.

«Όμως ξέρω καλά, κάποιος από εσάς θα είναι αυτός που θα με προ­δώ­σει». Η σιω­πή απλώ­θη­κε σε όλη τη σάλα. Μάτια αμή­χα­να κοι­τού­σαν σαν σαλε­μέ­να. Ποιος είναι ο προ­δό­της ανά­με­σά μας; Ο Πανα­γιώ­της, ένας από τους πιο πιστούς μαθη­τές του Τον πλη­σί­α­σε: «Μήπως εγώ Δάσκαλε;».

- Όχι Πανα­γιώ­τη, όχι εσύ

Τότε βρή­κε το θάρ­ρος και ο Δημή­τριος να τον ρωτή­σει: «Δάσκα­λε, εγώ θα σε προδώσω;»

- Όχι Δημή­τριε, όχι εσύ

Σει­ρά πήρε ο Κυριά­κος: «Δάσκα­λε, ποιος θα σε προ­δώ­σει; Μήπως εγώ;»

- Κάνου­με και τον μαλά­κα Κυριά­κο; Απο­κρί­θη­κε Εκείνος.

Κανείς δεν είχε κατα­λά­βει τι δου­λειά είχε ο Κυριά­κος σε αυτή την ομά­δα. Ούτε καν ο ίδιος. Άλλοι λένε πως τον ενθου­σί­α­σε η προ­ο­πτι­κή της διά­σω­σης της ευρω­ζώ­νης, άλλοι πάλι λένε ότι εξαρ­χής ήταν μυστι­κός πρά­κτο­ρας των Ρωμαί­ων. Λίγη σημα­σία είχε αυτό εξάλ­λου. Ο Δάσκα­λος έλε­γε πάντα «όσο πιο πολ­λοί, τόσο πιο καλά». Με τα πολ­λά είχε μαζέ­ψει γύρω του κάθε καρυ­διάς καρύδι.

Αφού τελεί­ω­σε το φαγη­τό του απο­τρα­βή­χτη­κε για να προ­σευ­χη­θεί. Κάποιος από τους πολ­λούς ιερείς που είχε επι­σκε­φτεί τελευ­ταία, αλλά δεν θυμό­ταν ποιος, του είχε μάθει μια πολύ καλή προ­σευ­χή για δύσκο­λες στιγ­μές. «Διά­ο­λε, μόνο τις παντό­φλες του Παϊ­σιου δεν έχω προ­σκυ­νή­σει ακό­μα», μουρ­μού­ρι­σε και γονά­τι­σε κάτω από ένα δέντρο.

«Μάνταμ Μέρ­κελ, Φίλε Βόλφ­γκανγκ, Αγα­πη­τοί Τρα­πε­ζί­τες, Φίλοι Κινέ­ζοι επεν­δυ­τές, αγα­πη­μέ­νοι υγιείς επι­χει­ρη­μα­τί­ες, Πατριώ­τες εφο­πλι­στές, απελ­θέ­τω απ’εμού το ποτή­ριον τού­το. Ας σώσει άλλος την χώρα, το ευρώ και την ευρω­ζώ­νη», ψέλ­λι­σε με φωνή τρεμάμενη.

Ήταν όμως αργά. Οι άντρες του εκα­τό­νταρ­χου Αντώ­νιους Μονό­φθαλ­μους τον είχαν περι­κυ­κλώ­σει. Ένας από αυτούς του πέρα­σε χει­ρο­πέ­δες και τον οδή­γη­σε στα κρα­τη­τή­ρια και απο εκεί γρή­γο­ρα μπρο­στά στον Έπαρ­χο. Εκεί­νος σκέ­φτη­κε να του δώσει μια ακό­μα ευκαι­ρία. «Κατα­λα­βαί­νω πως είσαι Αρι­στε­ρός και θέλεις να σώσεις την Ευρω­ζώ­νη. Φοβά­μαι ότι πρέ­πει να επι­λέ­ξεις ένα από τα δύο, του είπε με κοφτή φωνή».

-«Μα…μπορώ να είμαι και τα δύο ταυ­τό­χρο­να», είπε Εκείνος.

-«Χαχα­χα­χα­χα lol!!! Ποιος σου τα είπε αυτά; Ο Κύρ­κους;» ρώτη­σε ειρω­νι­κά και συνέ­χι­σε «Δεν θα απο­φα­σί­σεις εσύ, ο λαός θα αποφασίσει».

-«Ο λαός»;

-«Ναι, έχου­με ένα έθι­μο εδώ, κάθε 3–4 χρό­νια μαζεύ­ου­με το λαό και του λέμε να αποφασίσει».

-«Και μετά κάνε­τε ό,τι αποφασίσει;»

-«Αυτό είναι άλλο θέμα».

Ο κόσμος είχε αρχί­σει να συγκε­ντρώ­νε­ται. Ο Έπαρ­χος φώνα­ξε: «Έχου­με εδώ αυτόν τον άνθρω­πο, τον Αλέ­ξη, που ισχυ­ρί­ζε­ται ότι είναι ο Εκλε­κτός, αυτός που μπο­ρεί να σώσει την Ευρω­ζώ­νη και να είναι και Αρι­στε­ρός ταυ­τό­χρο­να. Εσείς πρέ­πει να δια­λέ­ξε­τε τι από τα δύο θα κάνει».

Η οχλα­γω­γία που ακο­λού­θη­σε ήταν χωρίς προη­γού­με­νο. Δεκά­δες άνθρω­ποι ούρ­λια­ζαν είτε για το ένα, είτε για το άλλο. Ένας από αυτούς, ο Θάνος ο Μαγνή­σιος τσί­ρι­ζε: «Είναι ηλί­θιος, σταυ­ρώ­στε τον, είναι κρα­τι­στής, από­γο­νος των μπολσεβίκων».

Τον λόγο πήρε μια κυρία με δυνα­τή φωνή:

«Διερ­μη­νεύ­ο­ντας το σώμα οφεί­λω να απε­λευ­θε­ρώ­σω τον κρα­τού­με­νο για λόγους ψυχι­κής υγεί­ας. Το να σώσεις την Ευρω­ζώ­νη και να είσαι Αρι­στε­ρός είναι πιο παρά­λο­γο κι από εκεί­νο που μας έλε­γε πριν λίγο και­ρό εκεί­νος ο ξυλουρ­γός που νόμι­ζε ότι είναι Υιος του Θεού».

ΤΕΛΟΣ

ΥΓ. Και εδώ είναι το σημείο που κάποιος θα ευχό­ταν «καλή Επα­νά­στα­ση» και τα γνω­στά. Η επα­νά­στα­ση όμως δεν έρχε­ται με ευχές και ξόρ­κια, ούτε πέφτει από τον ουρανό.

ΥΓ ΙΙ. Μιας και είναι μέρες κατά­νυ­ξης και θρη­σκευ­τι­κού ενδια­φέ­ρο­ντος ας θυμη­θού­με τι έλε­γε ο Μεγά­λος: Η θρη­σκεία είναι ο απα­τη­λός εκεί­νος ήλιος που γυρί­ζει γύρω από τον άνθρω­πο, όσο ο άνθρω­πος δεν μπο­ρεί να γυρί­σει γύρω από τον εαυ­τό του.