«Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» ή ανατροπή της δικτατορίας του κεφαλαίου;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η κλι­μά­κω­ση της κρα­τι­κής κατα­στο­λής τις τελευ­ταί­ες εβδο­μά­δες, τα γεγο­νό­τα στη Νέα Σμύρ­νη, το ΑΠΘ και αλλού, επα­νέ­φε­ρε στο προ­σκή­νιο της δημό­σιας συζή­τη­σης την δρά­ση και το ρόλο της Αστυνομίας.

Στο πλαί­σιο του δόγ­μα­τος «νόμος και τάξη», η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ και τα προ­σκεί­με­να σε αυτήν ΜΜΕ, επι­χει­ρούν να δικαιο­λο­γή­σουν την αστυ­νο­μι­κή βία και αυθαι­ρε­σία κάνο­ντας λόγο για «μεμο­νω­μέ­να περι­στα­τι­κά» και ρίχνο­ντας ταυ­τό­χρο­να το φταί­ξι­μο στην αντι­πο­λί­τευ­ση που «υπο­κι­νεί δια­δη­λώ­σεις». Από την άλλη έχου­με τον ΣΥΡΙΖΑ που, κατά πάγια τακτι­κή του, προ­σπα­θεί να προ­σε­ται­ρι­στεί την λαϊ­κή αγα­νά­κτη­ση, καταγ­γέ­λο­ντας την κυβέρ­νη­ση ότι καλύ­πτει την ατι­μω­ρη­σία στα περι­στα­τι­κά αστυ­νο­μι­κής αυθαι­ρε­σί­ας και προ­ω­θεί κλί­μα κατα­στο­λής. Αμφό­τε­ρα τα δύο κόμ­μα­τα, βέβαια, συσκο­τί­ζουν σκό­πι­μα το ρόλο της κατα­στο­λής ως «μακρύ χέρι» και συμπλή­ρω­μα της αντι­λαϊ­κής πολιτικής.

Το έργο το ‘χου­με ξανα­δεί πολ­λές φορές. Το ζήτη­μα του ρόλου της Αστυ­νο­μί­ας, ως κατα­σταλ­τι­κού βρα­χί­ο­να του αστι­κού κρά­τους, είναι βαθιά πολι­τι­κό. Η αστυ­νο­μι­κή βία δεν είναι απο­κλει­στι­κό φαι­νό­με­νο του ενός ή του άλλου αστι­κού κόμ­μα­τος (γνω­στά τα «έργα και οι ημέ­ρες» της ΕΛ.ΑΣ. επί δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ, παλαιό­τε­ρα επί ΠΑΣΟΚ), δεν δια­χω­ρί­ζε­ται σε «αρι­στε­ρή» και «δεξιά», αλλά έχει στα­θε­ρά ταξι­κό πρό­ση­μο: Υπάρ­χει για να υπε­ρα­σπί­ζε­ται την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής, την δικτα­το­ρία της άρχου­σας τάξης.

Εδώ είναι που τίθε­νται τα εξής, αλλη­λέν­δε­τα μετα­ξύ τους, ερω­τή­μα­τα: Πως απα­ντά το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα στην αστυ­νο­μι­κή βία και κατα­στο­λή; Ποια στά­ση οφεί­λει να κρα­τή­σει η εργα­τι­κή τάξη απέ­να­ντι στην κλι­μα­κού­με­νη βία των αστι­κών κατα­σταλ­τι­κών μηχα­νι­σμών; Σε τελι­κή ανά­λυ­ση, προς τα που πρέ­πει να διο­χε­τευ­θεί η δίκαιη οργή του λαού απέ­να­ντι σε περι­στα­τι­κά αστυ­νο­μι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας όπως αυτά που είδα­με πρό­σφα­τα στη Νέα Σμύρ­νη; Δεν είναι ασφα­λώς η πρώ­τη φορά που η εργα­τι­κή τάξη και η νεο­λαία έρχε­ται αντι­μέ­τω­πη με αυτά τα ερωτήματα.

Πρό­κει­ται για ερω­τή­μα­τα που δεν μπο­ρούν – και δεν πρέ­πει — να απα­ντη­θούν με μικρο­α­στι­κά φλη­να­φή­μα­τα, γηπε­δι­κού τύπου συν­θή­μα­τα όπως το γνω­στό «μπά­τσοι, γου­ρού­νια, δολο­φό­νοι» ή ανα­γά­γο­ντας τις μολό­τοφ και τις πέτρες σε… επα­να­στα­τι­κό υπο­κεί­με­νο. Το λέμε αυτό καθώς σε περιό­δους κλι­μά­κω­σης της αστυ­νο­μι­κής κατα­στο­λής ξεδι­πλώ­νε­ται ταυ­τό­χρο­να (και ουδό­λως τυχαία) μια προ­σπά­θεια εκτρο­πής της λαϊ­κής αγα­νά­κτη­σης σε ανώ­δυ­νους για το σύστη­μα δρόμους.

Σε αυτό το πλαί­σιο, τα τυφλά χτυ­πή­μα­τα, τα «μπά­χα­λα» και οι προ­βο­κα­τό­ρι­κες ενέρ­γειες κου­κου­λο­φό­ρων βαφτί­ζο­νται «εξέ­γερ­ση» και «αντί­στα­ση», ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα λει­τουρ­γούν ως ανα­τρο­φο­δο­τι­κός μηχα­νι­σμός εντα­τι­κο­ποί­η­σης της κρα­τι­κής κατα­στο­λής και τρο­μο­κρα­τί­ας. Το είδα­με στα γεγο­νό­τα του Δεκέμ­βρη του 2008, τον Οκτώ­βρη του 2011 με τη δολο­φο­νι­κή επί­θε­ση στο Σύνταγ­μα ενά­ντια στη δια­δή­λω­ση του ΠΑΜΕ, αλλά και πρό­σφα­τα στη Νέα Σμύρ­νη με την προ­βο­κα­τό­ρι­κη δρά­ση χου­λι­γκά­νων και άλλων «στοι­χεί­ων» που έστη­σαν σκη­νι­κό διά­λυ­σης της μεγα­λειώ­δους συγκέ­ντρω­σης των συν­δι­κά­των, συλ­λό­γων, φορε­ών και κατοίκων.

Για την αστι­κή τάξη και τις κυβερ­νή­σεις της είναι πολύ βολι­κός ο εγκλω­βι­σμός της νεο­λαί­ας και του λαού σε ένα παι­χνί­δι αντι­πα­ρά­θε­σης και αντι­ποί­νων με τις δυνά­μεις κατα­στο­λής στη βάση του «μπά­τσοι, γου­ρού­νια, δολο­φό­νοι». Εάν στο στό­χα­στρο της λαϊ­κής πάλης μπαί­νει ο – κακός, βάρ­βα­ρος, βίαιος — «ΜΑΤα­τζής» και όχι το σύστη­μα που αυτός υπε­ρα­σπί­ζε­ται και υπη­ρε­τεί, τότε στο­χεύ­ου­με το δέντρο χάνο­ντας το δάσος. Το ζήτη­μα αυτό ανα­δεί­κνυε με εξαι­ρε­τι­κά εύστο­χο τρό­πο ο αεί­μνη­στος συν/φος Μάκης Μαϊ­λης, πριν 11 χρό­νια σε άρθρο του στον «Ριζο­σπά­στη»:

«Το σύν­θη­μα «μπά­τσοι — γου­ρού­νια — δολο­φό­νοι» ται­ριά­ζει στην ανώ­ρι­μη πολι­τι­κή σκέ­ψη, αλλά βολεύ­ει και το σύστη­μα. Κι αυτά, ανε­ξάρ­τη­τα από το γεγο­νός ότι κάθε αστυ­νο­μι­κός γίνε­ται έξαλ­λος στο άκου­σμά του, ανε­ξάρ­τη­τα και από το γεγο­νός ότι οι της αστι­κής εξου­σί­ας θέλουν αυτό το σύν­θη­μα να μην υπήρ­χε. Το προ­τι­μούν, όμως, χίλιες φορές, ακό­μα και το αξιο­ποιούν ως αντί­βα­ρο στο σύν­θη­μα που λέει ότι το αστι­κό κρά­τος πρέ­πει να τσα­κι­στεί και στη θέση του να μπει το κρά­τος της εργα­τι­κής τάξης. Που σημαί­νει ότι και τότε η Πολι­το­φυ­λα­κή θα ανα­λά­βει άλλον ταξι­κό ρόλο από τον σημε­ρι­νό της Αστυ­νο­μί­ας. Εδώ βρί­σκε­ται η ουσία του ζητή­μα­τος. Αν έτσι δει κανείς το όλο θέμα, τότε αντι­λαμ­βά­νε­ται και ότι οι μηχα­νι­σμοί κατα­στο­λής δε συντρί­βο­νται ούτε με τα τού­βλα, ούτε με τις μολό­τοφ, ούτε με το να φάνε της χρο­νιάς τους κάποιοι αστυ­νο­μι­κοί. Συντρί­βο­νται μόνο με την ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας, που προ­ϋ­πο­θέ­τει τη ριζι­κή αλλα­γή του συσχε­τι­σμού των δυνά­με­ων υπέρ της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της.

Σε αυτό το δρό­μο πρέ­πει να κατευ­θύ­νε­ται το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, μέσα από μικρές και μεγά­λες ταξι­κές συγκρού­σεις κατά της πλου­το­κρα­τί­ας και των στη­ριγ­μά­των της, μέχρι να νική­σει. Σε αυτή τη βάση πρέ­πει να δια­παι­δα­γω­γού­νται η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Και μόνο προ­χω­ρώ­ντας σε αυτή τη γραμ­μή θα μπο­ρούν να αντι­με­τω­πί­ζουν την πάσης φύσε­ως αστι­κή κατα­στο­λή επί της ουσίας».

«Ριζο­σπά­στης», 8 Γενά­ρη 2009.

Είναι, επο­μέ­νως, κομ­βι­κής σημα­σί­ας ζήτη­μα, στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες κλι­μά­κω­σης της αστυ­νο­μι­κής κατα­στο­λής και αυθαι­ρε­σί­ας, οι μορ­φές πάλης του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος, της αγω­νι­ζό­με­νης νεο­λαί­ας, να στο­χεύ­ουν τον πραγ­μα­τι­κό αντίπαλο.

Υπάρ­χει μπό­λι­κη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα ώστε να απο­φευ­χθούν οι παγί­δες που στή­νει η κυβέρ­νη­ση και οι κατα­σταλ­τι­κοί μηχα­νι­σμοί της με σκο­πό να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν το λαό από την πηγή όλων των δει­νών. Που δεν είναι άλλη από την εξου­σία των μονο­πω­λί­ων, το ίδιο το βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό σύστημα.