Μπροστά στην 23η διεθνή συνάντηση των κομμουνιστικών και εργατικών κόμματων: Για την αυτοτέλεια του κομμουνιστικού κινήματος από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και των συμμαχιών τους και την επαναστατική ανασυγκρότησή του

Λίγες μέρες μετά την πρώ­τη επέ­τειο έναρ­ξης του Α’ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, στο Τσί­μερ­βαλντ της Ελβε­τί­ας, τα σοσια­λι­στι­κά κόμ­μα­τα 11 χωρών (Γερ­μα­νί­ας, Γαλ­λί­ας, Ρωσί­ας, Πολω­νί­ας, Ρου­μα­νί­ας, Βουλ­γα­ρί­ας, Ιτα­λί­ας, Ολλαν­δί­ας, Ελβε­τί­ας, Σου­η­δί­ας και Νορ­βη­γί­ας) πραγ­μα­το­ποί­η­σαν Συν­διά­σκε­ψη που κατα­γρά­φη­κε στην Ιστο­ρία με το όνο­μα της πόλης που την φιλοξένησε.

Από το σύνο­λο των 38 αντι­προ­σώ­πων, μόνο 8 είχαν ξεκά­θα­ρη επα­να­στα­τι­κή — διε­θνι­στι­κή γραμ­μή, ωστό­σο η καθο­ρι­στι­κή συμ­βο­λή του Λένιν και της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας της Συν­διά­σκε­ψης άφη­σε ισχυ­ρό απο­τύ­πω­μα στο Μανι­φέ­στο, που ψηφί­στη­κε από τη Συν­διά­σκε­ψη του Τσί­μερ­βαλντ και χαρα­κτή­ρι­ζε τον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο ιμπε­ρια­λι­στι­κό, κατα­δί­κα­ζε την ιδέα της «υπε­ρά­σπι­σης της πατρί­δας» στον πόλε­μο αυτό κατά των λαών ως «αστι­κή ψευ­τιά». Υπο­γράμ­μι­ζε ότι η ιδέα της ειρή­νης χωρίς επα­να­στα­τι­κή πάλη είναι κενή και κάλ­πι­κη φρά­ση. Το Μανι­φέ­στο της Συν­διά­σκε­ψης κατα­δί­κα­ζε τη Β’ Διε­θνή για τη στά­ση της στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο.

Απο­τι­μώ­ντας τη Συν­διά­σκε­ψη ο Λένιν σημεί­ω­νε ότι έχει χαρα­χθεί κατεύ­θυν­ση ρήξης με τον οπορ­του­νι­σμό και τον σοσιαλ­σο­βι­νι­σμό, αν και με αργο­πο­ρία. Η Συν­διά­σκε­ψη του Τσί­μερ­βαλντ είχε ταρά­ξει τα νερά στο διε­θνές σοσια­λι­στι­κό κίνη­μα της επο­χής, ανοί­γο­ντας την πορεία για τη συγκρό­τη­ση, 4 χρό­νια αργό­τε­ρα, της Τρί­της (Κομ­μου­νι­στι­κής) Διεθνούς.

Από τις εργα­σί­ες της 21ης Διε­θνούς Συνά­ντη­σης των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των στη Σμύρ­νη, το 2019, που συν­διορ­γά­νω­σαν από κοι­νού το ΚΚ Τουρ­κί­ας και το ΚΚΕ. Οι εργα­σί­ες της 23ης Διε­θνούς Συνά­ντη­σης θα διε­ξα­χθούν στην ίδια πόλη, με τη φιλο­ξε­νία του ΚΚΤ

Σήμε­ρα, 108 χρό­νια μετά, ένας άλλος πόλε­μος, ανά­με­σα σε ισχυ­ρές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις, που διε­ξά­γε­ται στα εδά­φη της Ουκρα­νί­ας και «κυο­φο­ρεί» τον κίν­δυ­νο διεύ­ρυν­σής του, προ­κα­λεί σοβα­ρές διερ­γα­σί­ες στις γραμ­μές του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος.

Βεβαί­ως, δεν πρέ­πει να αφαι­ρού­μα­στε από το γεγο­νός ότι και σήμε­ρα το Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα βρί­σκε­ται σε υπο­χώ­ρη­ση, που δεν έχει ολο­κλη­ρω­θεί με την παραί­τη­ση κάποιων ΚΚ από τα ονό­μα­τά τους και τα σύμ­βο­λά τους. Κι αυτό για­τί υπάρ­χουν κόμ­μα­τα που δια­τη­ρούν τα κόκ­κι­να σύμ­βο­λά τους, αλλά ακο­λου­θούν πολι­τι­κή στή­ρι­ξης των αστι­κών συμ­φε­ρό­ντων, όπως π.χ. συμ­βαί­νει σε διά­φο­ρες περι­πτώ­σεις, είτε μιλά­με για το ΚΚ Κίνας, που δια­χει­ρί­ζε­ται τον καπι­τα­λι­σμό στην Κίνα, είτε για τα ευρω­κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα της Ευρώ­πης, που στη­ρί­ζουν την ΕΕ και όπως π.χ. το ΚΚ Ισπα­νί­ας συμ­με­τέ­χουν στις αστι­κές κυβερ­νή­σεις και στη δια­χεί­ρι­ση του καπι­τα­λι­σμού στις χώρες τους, είτε στη Ρωσία, που πατώ­ντας πάνω στα αντι­φα­σι­στι­κά λαϊ­κά αισθή­μα­τα, το ΚΚΡΟ και το ΚΕΚΡ στη­ρί­ζουν τα συμ­φέ­ρο­ντα των ρωσι­κών μονο­πω­λί­ων και της αστι­κής εξου­σί­ας για εδά­φη, ορυ­κτό πλού­το, γεω­πο­λι­τι­κά στη­ρίγ­μα­τα, όχι μόνο με τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία. Ετσι π.χ. πρό­σφα­τα σε άρθρο του στέ­λε­χος του ΚΕΚΡ ισχυ­ρι­ζό­ταν ότι πρέ­πει να χαι­ρε­τί­σου­με τις ρωσι­κές επεν­δύ­σεις στην Αφρι­κή για­τί δεν είναι τόσο ληστρι­κές όσο αυτές των δυτι­κών μονοπωλίων!

Ισχύ­ει στο 100% η εκτί­μη­ση του Κόμ­μα­τός μας ότι απαι­τεί­ται ένας κομ­μου­νι­στι­κός πόλος, που θα υπε­ρα­σπί­ζε­ται τον μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό και τον προ­λε­τα­ρια­κό διεθνισμό.

Από τις εργα­σί­ες της 21ης Διε­θνούς Συνά­ντη­σης Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομμάτων

Όπως 100% ισχύ­ει και η εκτί­μη­ση που έκα­νε πριν από 108 χρό­νια ο Λένιν, ότι «για να δημιουρ­γη­θεί μια διε­θνής μαρ­ξι­στι­κή οργά­νω­ση, πρέ­πει να υπάρ­χει στις διά­φο­ρες χώρες η θέλη­ση για δημιουρ­γία ανε­ξάρ­τη­των μαρ­ξι­στι­κών κομ­μά­των»¹. Με την έννοια της ανε­ξαρ­τη­σί­ας του εργα­τι­κού κινή­μα­τος από τα αστι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, δηλα­δή της αυτο­τέ­λειάς του.

Χρειά­ζο­νται ΚΚ με τις αρχές του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού, που σημαί­νει ότι θα προ­τάσ­σουν τις ανά­γκες της ταξι­κής πάλης για την ανα­τρο­πή του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος στη χώρα τους και διε­θνώς και δεν θα είναι «καλω­διω­μέ­να» στα αστι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και μέσα στο «ζύγι» των γεω­πο­λι­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων, που και σήμε­ρα ασκούν επί­δρα­ση στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνημα.

Η 23^η Διεθνής Συνάντηση

Οι παρα­πά­νω σκέ­ψεις είναι ιδιαί­τε­ρα επί­και­ρες μπρο­στά στην 23η Διε­θνή Συνά­ντη­ση των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των (ΔΣΚΕΚ), που θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στις 20 — 22 Οκτώ­βρη 2023 στη Σμύρ­νη της Τουρ­κί­ας και θα τη φιλο­ξε­νή­σει το ΚΚ Τουρ­κί­ας με θέμα: «Οι πολι­τι­κές και ιδε­ο­λο­γι­κές μάχες στην αντι­πα­ρά­θε­ση ενά­ντια στους καπι­τα­λι­στές και τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Τα καθή­κο­ντα των κομ­μου­νι­στών για την ενη­μέ­ρω­ση και κινη­το­ποί­η­ση της εργα­τι­κής τάξης, της νεο­λαί­ας, των γυναι­κών και των δια­νο­ου­μέ­νων, στην πάλη ενά­ντια στην εκμε­τάλ­λευ­ση, στην κατα­πί­ε­ση, στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά ψέμα­τα και τον ιστο­ρι­κό ανα­θε­ω­ρη­τι­σμό, για τα κοι­νω­νι­κά και δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων και των λαών, ενά­ντια στον μιλι­τα­ρι­σμό και τον πόλε­μο, για την ειρή­νη και τον σοσια­λι­σμό».

Στις ΔΣΚΕΚ, που ξεκί­νη­σαν στα 1998 με πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ, ποτέ δεν έπα­ψε η ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή δια­πά­λη γύρω από σοβα­ρά ζητή­μα­τα, όπως είναι το ζήτη­μα της αντι­στοί­χι­σης της στρα­τη­γι­κής των ΚΚ με τον χαρα­κτή­ρα της επο­χής μας, μιας και πολ­λά ΚΚ παρα­μέ­νουν «δέσμια» στη στρα­τη­γι­κή των «στα­δί­ων» προς τον σοσια­λι­σμό, εγκλω­βι­σμέ­να έτσι στη δια­χεί­ρι­ση του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, μέσα από τη συμ­με­το­χή ή στή­ρι­ξη των κεντρο­α­ρι­στε­ρών, «αρι­στε­ρών» ή «πατριω­τι­κών» κυβερνήσεων.

Ισχυ­ρές παρα­μέ­νουν οι συγ­χύ­σεις γύρω από τον ιμπε­ρια­λι­σμό, όπου ΚΚ ταυ­τί­ζουν λαθε­μέ­να αυτήν την έννοια με τις ΗΠΑ, ή με ορι­σμέ­να ισχυ­ρά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη της Ευρώ­πης. Στα «λιμνά­ζο­ντα νερά» μιας τέτοιας λαθε­μέ­νης προ­σέγ­γι­σης διαιω­νί­ζο­νται οι αντι­λή­ψεις πως μπο­ρεί να υπάρ­ξει ένας άλλος ειρη­νι­κός κόσμος, ένας «πολυ­πο­λι­κός κόσμος», από κάποιες «φιλει­ρη­νι­κές» μεγά­λες χώρες, που θα «δαμά­σει» την επι­θε­τι­κό­τη­τα των ΗΠΑ και άλλων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, χωρίς να είναι απα­ραί­τη­τη η ανα­τρο­πή του καπιταλισμού.

Οπως βλέ­που­με, ανα­πα­ρά­γο­νται από­ψεις τις οποί­ες πολε­μού­σε και ο Λένιν πριν από 108 χρό­νια. Για άλλη μια φορά αυτές οι από­ψεις επε­κτεί­νο­νται και «κατα­πί­νουν» ολό­κλη­ρα κόμ­μα­τα, ιδιαί­τε­ρα εκεί­να που «ανα­κυ­κλώ­νουν» σήμε­ρα από­ψεις της περιό­δου της λεγό­με­νης «περε­στρόι­κα» ή και πιο πριν, της «ειρη­νι­κής συνύ­παρ­ξης και άμιλ­λας του σοσια­λι­σμού με τον καπι­τα­λι­σμό», των «περι­φε­ρεια­κών συστη­μά­των ασφα­λεί­ας», του «ειρη­νι­κού περά­σμα­τος», από­ψεις που επι­κρά­τη­σαν κατα­λυ­τι­κά στο ΚΚ της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης μετά το 20ό και το 22ο Συνέ­δριό του και οδή­γη­σαν σε εκφυ­λι­σμό πολ­λά ΚΚ σε Ανα­το­λή και Δύση.

Ακό­μη χει­ρό­τε­ρα είναι τα πράγ­μα­τα για εκεί­να τα ΚΚ που δεν έχουν σκύ­ψει να μελε­τή­σουν τις αιτί­ες της αντε­πα­νά­στα­σης και της ανα­τρο­πής του σοσια­λι­σμού και πιστεύ­ουν ότι ο σοσια­λι­σμός μπο­ρεί να οικο­δο­μη­θεί ανα­πό­σπα­στα με τα εργα­λεία της αγο­ράς, με τη λεγό­με­νη «μει­κτή οικο­νο­μία» και μάλι­στα βλέ­πουν στο πρό­σω­πο ενός καπι­τα­λι­στι­κού μεγα­θή­ριου, που είναι σήμε­ρα η Κίνα, μια χώρα που δήθεν οικο­δο­μεί τον «σοσια­λι­σμό με κινε­ζι­κά χαρακτηριστικά».

Αυτά και πολ­λά ακό­μη σύν­θε­τα ζητή­μα­τα, που βρί­σκο­νται στο επί­κε­ντρο της ιδε­ο­λο­γι­κής και πολι­τι­κής δια­πά­λης, είναι ιδιαί­τε­ρα κρί­σι­μα στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες που διε­ξά­γε­ται ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος ανά­με­σα στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό μπλοκ του ευρω­α­τλα­ντι­σμού (βλέ­πε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.ά.) και στο υπό δια­μόρ­φω­ση ιμπε­ρια­λι­στι­κό μπλοκ του ευρω­α­σια­τι­σμού (βλέ­πε Κίνα, Ρωσία κ.ά.). Σε αυτές τις συν­θή­κες μια σει­ρά από ΚΚ ανα­πα­ρά­γουν τα προ­σχή­μα­τα και την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία της μιας πλευ­ράς της ιμπε­ρια­λι­στι­κής σύγκρου­σης, κυρί­ως της πλευ­ράς της Κίνας και της Ρωσί­ας. Επι­πλέ­ον, στις παρυ­φές του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος ορι­σμέ­να ΚΚ, συνερ­γα­ζό­με­να με μαοϊ­κές ομά­δες, όπως π.χ. το Μ‑Λ της Βρε­τα­νί­ας, αλλά και το σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κυβερ­νη­τι­κό ΚΚ της Βενε­ζου­έ­λας — PSUV, έχουν συγκρο­τή­σει μαζί με άγνω­στες έως και «περί­ερ­γες» ομά­δες τη λεγό­με­νη «Παγκό­σμια Αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή Πλατ­φόρ­μα» (ΠΑΠ), που παρου­σιά­ζε­ται ως ο επί­ση­μος απο­λο­γη­τής του ευρα­σια­τι­κού ιμπε­ρια­λι­στι­κού μπλοκ.

Εδώ δεν πρέ­πει να μας δια­φεύ­γει ο πολύ χρή­σι­μος ρόλος της ΠΑΠ και για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ. Κι αυτό για­τί οι ΗΠΑ εδώ και και­ρό προ­σπα­θούν να στή­σουν ένα ιδε­ο­λο­γι­κό «περί­βλη­μα» της ιμπε­ρια­λι­στι­κής σύγκρου­σης, που βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη: Σύμ­φω­να με αυτό το ιδε­ο­λο­γι­κό κατα­σκεύ­α­σμα, από τη μια μεριά της σύγκρου­σης είναι οι ΗΠΑ, με τις άλλες «δημο­κρα­τι­κές» χώρες, και από την άλλη η «κομ­μου­νι­στι­κή Κίνα και οι άλλες χώρες που έχουν ολο­κλη­ρω­τι­κά καθε­στώ­τα, όπως η Ρωσία». Για τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό αυτή η ερμη­νεία είναι ιδιαί­τε­ρα βολι­κή, για να πεί­σει τους εργα­ζό­με­νους των χωρών του ΝΑΤΟ για την ανά­γκη στή­ρι­ξης του πολέ­μου και ταυ­τό­χρο­να ενί­σχυ­σης της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής συκο­φα­ντι­κής εκστρα­τεί­ας. Αλλω­στε, με βάση αυτό το αφή­γη­μα, στις χώρες της ΕΕ προ­χω­ρά η απα­ρά­δε­κτη κατα­στρο­φή των αντι­φα­σι­στι­κών και σοβιε­τι­κών μνη­μεί­ων. Στην πρά­ξη και πέρα από δια­κη­ρύ­ξεις, φαί­νε­ται ότι η ΠΑΠ κου­βα­λά «νερό στον μύλο» των ΗΠΑ και ανα­πα­ρά­γει τον συγκε­κρι­μέ­νο δια­χω­ρι­σμό, μιλώ­ντας «για σοσια­λι­στι­κή Κίνα» και περι­γρά­φο­ντας άλλες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες, που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τους εργα­ζό­με­νους και χτυ­πούν τα δικαιώ­μα­τά τους, δήθεν ως «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές» δυνά­μεις. Αυτός ο δια­χω­ρι­σμός, επι­πλέ­ον, «έρχε­ται γάντι» σε εκεί­νους που αξιο­ποιούν τη θεω­ρία περί ολο­κλη­ρω­τι­σμού και προ­χω­ρούν στην απα­ρά­δε­κτη ταύ­τι­ση του φασι­σμού με τον κομμουνισμό.

Όχι τυχαία, λοι­πόν, το ΚΚΕ βρί­σκε­ται στο στό­χα­στρο προ­βο­κα­τό­ρι­κων επι­θέ­σε­ων της ΠΑΠ, για­τί ανα­δει­κνύ­ει τις πραγ­μα­τι­κές αιτί­ες του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, απο­κα­λύ­πτει τα προ­σχή­μα­τα και των δύο πλευ­ρών, τους κάλ­πι­κους δια­χω­ρι­σμούς τους και καλεί τους λαούς να μη στη­ρί­ξουν κανέ­να στρα­τό­πε­δο ιμπε­ρια­λι­στών ληστών. Αυτά τα κρι­τή­ρια άλλω­στε έθε­τε και ο Λένιν στην επο­χή του για τη στά­ση των κομ­μου­νι­στών στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Με τα ίδια κρι­τή­ρια το ΚΚΕ αρνεί­ται να μπει στο «καλού­πι» που θα ήθε­λαν να μας χώσουν οι Αμε­ρι­κα­νοί ιμπε­ρια­λι­στές και οι κατά τόπους «αρω­γοί» τους, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας μια δήθεν «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή» ορο­λο­γία, όπως, δυστυ­χώς, συμ­βαί­νει με έναν αριθ­μό ΚΚ που έχουν ασυγ­χώ­ρη­τα παρα­συρ­θεί από αυτήν.

Γεωπολιτικά παιχνίδια και
η συγκρότηση του ψεύτικου ΚΚ Βενεζουέλας

Οσο μια σει­ρά κόμ­μα­τα κινού­νται στη­ριγ­μέ­να σε αστι­κές προ­σεγ­γί­σεις, όσο έχουν αντι­κα­τα­στή­σει την ταξι­κή προ­σέγ­γι­ση με την «πυξί­δα» ατα­ξι­κών γεω­πο­λι­τι­κών προ­σεγ­γί­σε­ων και των δήθεν «εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων», τόσο πιο έντο­νες γίνο­νται οι πιέ­σεις που ασκούν στις ΔΣΚΕΚ και συνο­λι­κά στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα τα διά­φο­ρα γεω­πο­λι­τι­κά παι­χνί­δια ανα­βάθ­μι­σης της θέσης των αστι­κών τάξε­ων, που επι­διώ­κουν τα ΚΚ να συντα­χθούν με διά­φο­ρα προ­σχή­μα­τα στο πλευ­ρό τους.

Κι αυτό δεν αφο­ρά μονά­χα την Κίνα, μια από τις ισχυ­ρό­τε­ρες δυνά­μεις του σημε­ρι­νού καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου, που αξιο­ποιεί τα κόκ­κι­να λάβα­ρα, για να μας πεί­σει πως δεν έχου­με μια σύγκρου­ση με τις ΗΠΑ πάνω στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού, αλλά έναν «νέο ψυχρό πόλε­μο», μια νέα δήθεν αντι­πα­ρά­θε­ση καπι­τα­λι­σμού — σοσια­λι­σμού. Ενα τμή­μα των ΚΚ, που επι­φα­νεια­κά στέ­κο­νται απέ­να­ντι στις εξε­λί­ξεις, στη­ρί­ζει έναν τέτοιο ισχυ­ρι­σμό, που επι­διώ­κει να θέσει το Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα κάτω από τις «φτε­ρού­γες» της μιας πλευ­ράς της ιμπε­ρια­λι­στι­κής σύγκρου­σης.

Την προ­σπά­θεια, όμως, της χει­ρα­γώ­γη­σης των ΚΚ και την αξιο­ποί­η­σή τους στις διε­θνείς σχέ­σεις για την προ­ώ­θη­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους αξιο­ποιούν και άλλες αστι­κές τάξεις, όπως π.χ. της Βενε­ζου­έ­λας. Ετσι, την ώρα που το PSUV, το κυβερ­νη­τι­κό κόμ­μα της Βενε­ζου­έ­λας, έχει ανα­λά­βει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην ΠΑΠ, στην ίδια του τη χώρα έχει εξα­πο­λυ­θεί μια άνευ προη­γου­μέ­νου αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επι­χεί­ρη­ση, με την επέμ­βα­ση του αστι­κού κρά­τους στα εσω­τε­ρι­κά ζητή­μα­τα του ΚΚ Βενε­ζου­έ­λας (ΚΚΒ), όπου με δικα­στι­κή από­φα­ση παύ­ε­ται η ηγε­σία του κόμ­μα­τος και διο­ρί­ζε­ται άλλη από στε­λέ­χη του PSUV.

Βεβαί­ως, δεν είναι η πρώ­τη φορά που συμ­βαί­νει κάτι τέτοιο. Στο παρελ­θόν το αστι­κό καθε­στώς του Καζακ­στάν έθε­σε με δικα­στι­κή από­φα­ση εκτός νόμου το ΚΚ Καζακ­στάν και συγκρό­τη­σε το «δικό» του ΚΚ, με την επω­νυ­μία Κομ­μου­νι­στι­κό Λαϊ­κό Κόμ­μα Καζακ­στάν, που εξέ­λε­ξε και βου­λευ­τές και επι­δί­ω­ξε να εντα­χθεί στις ΔΣΚΕΚ, χωρίς αποτέλεσμα.

Αυτή η προ­σπά­θεια να χτυ­πη­θεί και να απα­ξιω­θεί το ΚΚΒ πραγ­μα­το­ποιεί­ται στο όνο­μα της λεγό­με­νης «Μπο­λι­βα­ρια­νής Επα­νά­στα­σης» και του «Σοσια­λι­σμού του 21ου αιώ­να», κι ενώ έχει εξα­πο­λυ­θεί μια τερά­στια επί­θε­ση οικο­νο­μι­κής αφαί­μα­ξης της εργα­τι­κής τάξης της Βενε­ζου­έ­λας και σκλη­ρής κατα­στο­λής των αγώ­νων της και διε­ξά­γο­νται παζά­ρια της «σοσια­λι­στι­κής» κυβέρ­νη­σης με τις ΗΠΑ για την πρό­σβα­ση στο πετρέ­λαιο της χώρας.

Η περίπτωση της
“Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας”

Ευρω­παϊ­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Πρω­το­βου­λία: Ένας “κύκλος” έκλει­σε – ένας νέος ανοίγει

Πριν από περί­που 20 χρό­νια η ένω­ση του ευρω­παϊ­κού κεφα­λαί­ου, η ΕΕ, απο­φά­σι­σε να προ­ω­θή­σει την πολι­τι­κή της μέσω των λεγό­με­νων «ευρω­παϊ­κών κομ­μά­των». Ετσι, με τον Κανο­νι­σμό της ΕΕ 2004/2003, που ψηφί­στη­κε στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο, και την από­φα­ση του Συμ­βου­λί­ου της ΕΕ της 4ης Νοέμ­βρη 2003 για τους κανο­νι­σμούς για τα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα σε ευρω­παϊ­κό επί­πε­δο και τη χρη­μα­το­δό­τη­σή τους, άνοι­ξε ο δρό­μος για τα λεγό­με­να «ευρω­παϊ­κά κόμ­μα­τα». Στη βάση αυτή συγκρο­τή­θη­κε το 2004, μετα­ξύ άλλων, και το «Κόμ­μα της Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς» (ΚΕΑ), με πρω­το­βου­λία μιας σει­ράς ευρω­κομ­μου­νι­στι­κών, μεταλ­λαγ­μέ­νων κομ­μου­νι­στι­κών και άλλων «αρι­στε­ρών» κομμάτων.

Το ΚΕΑ, ως ένα από τα «ευρω­παϊ­κά κόμ­μα­τα», συγκρο­τή­θη­κε από την αρχή με την παρό­τρυν­ση, καθο­δή­γη­ση και χρη­μα­το­δό­τη­ση της ίδιας της ΕΕ και με όρο τη ρητή απο­δο­χή των στό­χων και των «αρχών» της ΕΕ. Αυτό, όπως για κάθε κόμ­μα που συγκρο­τεί­ται στη βάση αυτών των κανο­νι­σμών, σημαί­νει ότι «ιδιαί­τε­ρα στο πρό­γραμ­μά του και στη δρα­στη­ριό­τη­τά του τηρεί τις αρχές στις οποί­ες βασί­ζε­ται η ΕΕ». Τα κόμ­μα­τα που συγκρό­τη­σαν το ΚΕΑ δια­κή­ρυσ­σαν ότι ο καπι­τα­λι­σμός μπο­ρεί να «εξαν­θρω­πι­στεί» και η ΕΕ να «εκδη­μο­κρα­τι­στεί», επι­διώ­κο­ντας τη χει­ρα­γώ­γη­ση των εργα­ζο­μέ­νων στο αστι­κό σύστημα.

Κόντρα σε αυτόν τον σχε­δια­σμό της ΕΕ, το 2013, με πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ, συγκρο­τή­θη­κε η «Ευρω­παϊ­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Πρω­το­βου­λία» (ΕΚΠ), που με την Ιδρυ­τι­κή της Δια­κή­ρυ­ξη τόνι­ζε: «Θεω­ρού­με την ΕΕ επι­λο­γή του κεφα­λαί­ου (…) πως υπάρ­χει άλλος δρό­μος ανά­πτυ­ξης για τους λαούς. Μέσα από τους αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων προ­βάλ­λει η προ­ο­πτι­κή μιας άλλης Ευρώ­πης, της ευη­με­ρί­ας των λαών, της κοι­νω­νι­κής προ­ό­δου, των δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των, της ισό­τι­μης συνερ­γα­σί­ας, της ειρή­νης, του σοσια­λι­σμού». Η ΕΚΠ ευθέ­ως έθε­τε τον εαυ­τό της απέ­να­ντι στα λεγό­με­να «ευρω­παϊ­κά κόμ­μα­τα» της ΕΕ.

Έτσι η ΕΚΠ συγκρο­τή­θη­κε ως μορ­φή συνερ­γα­σί­ας ΚΚ, που στη­ρί­ζο­νται στον επι­στη­μο­νι­κό κομ­μου­νι­σμό και στέ­κο­νται ενά­ντια στην ΕΕ, ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό, παλεύ­ο­ντας για τα συμ­φέ­ρο­ντα και την υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ: Τηλε­διά­σκε­ψη στις 3/12 για τα 100 χρό­νια από την ίδρυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένωσης

Στα χρό­νια της δρά­σης της η ΕΚΠ πραγ­μα­το­ποί­η­σε ορι­σμέ­νες δρα­στη­ριό­τη­τες, αλλά κυρί­ως με μια σει­ρά από τοπο­θε­τή­σεις της Ολο­μέ­λειας ή της Γραμ­μα­τεί­ας της προ­σα­να­τό­λι­ζε σωστά για πολ­λά τρέ­χο­ντα πολι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά ζητή­μα­τα, από την επί­θε­ση στα εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα, έως τα ζητή­μα­τα του περι­βάλ­λο­ντος και της αλλη­λεγ­γύ­ης προς τους μετανάστες.

Αυτό δεν σημαί­νει ότι στο εσω­τε­ρι­κό της ΕΚΠ δεν υπήρ­χαν αντι­θέ­σεις και προ­βλή­μα­τα. Πριν από δύο χρό­νια το ΚΚΕ δημό­σια τοπο­θε­τή­θη­κε με τα ντο­κου­μέ­ντα του 21ου Συνε­δρί­ου του, μιλώ­ντας για ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές συγ­χύ­σεις και προ­βλή­μα­τα, για πολ­λές δυσκο­λί­ες στην επε­ξερ­γα­σία της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής και στη σύν­δε­σή της με την τρέ­χου­σα ταξι­κή πάλη σε συν­θή­κες πολύ αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού, κάτι που ανα­πα­ρά­γει την οπορ­του­νι­στι­κή επίθεση.

Βεβαί­ως, στο μπλο­κά­ρι­σμα της λει­τουρ­γί­ας της ΕΚΠ κατα­λυ­τι­κό ρόλο έπαι­ξε η επί­δρα­ση του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, των δια­φο­ρε­τι­κών προ­σεγ­γί­σε­ων που προ­έ­κυ­ψαν εξαι­τί­ας του ότι μια σει­ρά από κόμ­μα­τα δεν αντι­με­τω­πί­ζουν με τα λενι­νι­στι­κά κρι­τή­ρια τον ιμπε­ρια­λι­σμό και δεν έχουν αντλή­σει συμπε­ρά­σμα­τα από την Ιστο­ρία π.χ. των «αντι­φα­σι­στι­κών μετώ­πων», της στρα­τη­γι­κής των στα­δί­ων κ.ά.

Ειδι­κά τα τελευ­ταία χρό­νια αυτά τα κόμ­μα­τα έδει­ξαν όχι μόνο στο ζήτη­μα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, αλλά και σε άλλα ζητή­μα­τα σοβα­ρές υπο­χω­ρή­σεις από συμ­φω­νη­μέ­νες θέσεις στα πλαί­σια της ΕΚΠ. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κές τοπο­θε­τή­σεις ορι­σμέ­νων κομ­μά­των, που συμ­με­τεί­χαν στην ΕΚΠ, με τις οποί­ες στρέ­φο­νται ενά­ντια στους μετα­νά­στες, ή άλλες δηλώ­σεις και δημο­σιεύ­μα­τα υπέρ αστι­κών παρα­γό­ντων, π.χ. του Ορμπαν ή ακό­μη και αυτού του Τραμπ, ή η οικο­δό­μη­ση πολι­τι­κών συμ­μα­χιών με ακρο­δε­ξιές, ακό­μη και φασί­ζου­σες δυνά­μεις στο όνο­μα της υπε­ρά­σπι­σης της «κυριαρ­χί­ας» ή δήθεν του «αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού».

Στην πρά­ξη είχα­με την υπο­χώ­ρη­ση μιας σει­ράς κομ­μά­των από τις κομ­μου­νι­στι­κές αρχές, από τις αρχές συγκρό­τη­σης της ΕΚΠ, που δεί­χνει την οπορ­του­νι­στι­κή διο­λί­σθη­σή τους και πρόσ­δε­ση με αστι­κές δυνά­μεις και συμ­φέ­ρο­ντα.

Ως «θρυαλ­λί­δα» στις παρα­πά­νω εξε­λί­ξεις λει­τούρ­γη­σε η στά­ση των κομ­μά­των απέ­να­ντι στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, που σε τελι­κή φάση οδή­γη­σε στο μπλο­κά­ρι­σμα και τελι­κά στην παύ­ση της λει­τουρ­γί­ας της ΕΚΠ, που, όμως, σε καμία περί­πτω­ση δεν σημαί­νει και την παύ­ση των προ­σπα­θειών του ΚΚΕ και άλλων ΚΚ για την επα­να­στα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος (ΔΚΚ).

Αντί­θε­τα, αξιο­ποιώ­ντας την πεί­ρα που έχει συγκε­ντρω­θεί, καθι­στά ανα­γκαίο τον συντο­νι­σμό ΚΚ σε στέ­ρε­ες, κατά το δυνα­τόν, κομ­μου­νι­στι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές — πολι­τι­κές βάσεις και τέτοιες θετι­κές διερ­γα­σί­ες είναι σε εξέλιξη.

Η ανάγκη να γίνουν βήματα
στην επαναστατική ανασυγκρότηση του ΔΚΚ

Σήμε­ρα, σε ολό­κλη­ρο τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο, κι άσχε­τα από το επί­πε­δο της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, εντεί­νε­ται η εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης, δυνα­μώ­νουν η κρα­τι­κή και εργο­δο­τι­κή κατα­στο­λή, ο αντι­κομ­μου­νι­σμός, οι ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις αιμα­το­κυ­λούν τους λαούς, οι εργα­ζό­με­νοι σε όλο τον κόσμο έχουν κοι­νό αντί­πα­λο: Τα μονο­πώ­λια, τις αστι­κές τάξεις, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες τους, τον καπι­τα­λι­σμό. Κοι­νή πρέ­πει να είναι η ταξι­κή πάλη για την ανα­τρο­πή αυτού του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, που διε­ξά­γε­ται σε όλο τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο και έχει παγκό­σμιο χαρακτήρα.

Από εδώ πηγάζει το μόνιμο και σταθερό καθήκον του Κόμματός μας για την επαναστατική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Αυτό το καθή­κον δεν είναι απλό, κι έχου­με επί­γνω­ση ότι η όλη δια­δι­κα­σία της επα­να­στα­τι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης είναι αργό­συρ­τη, βασα­νι­στι­κή, ευά­λω­τη. Εξαρ­τά­ται από την κατά­κτη­ση της ικα­νό­τη­τας αρκε­τών Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των να δυνα­μώ­νουν ολό­πλευ­ρα στη χώρα τους ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά και οργα­νω­τι­κά, να απο­κτή­σουν και να δυνα­μώ­σουν τους δεσμούς τους με την εργα­τι­κή τάξη, να ξεπε­ρά­σουν λαθε­μέ­νες θέσεις που κυριάρ­χη­σαν στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα τις προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες και ανα­πα­ρά­γο­νται με διά­φο­ρες μορ­φές σήμε­ρα, να συν­δυά­ζουν την επα­να­στα­τι­κή δρά­ση με την επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία, να χτί­σουν μια μαχη­τι­κή αυτο­τε­λή στά­ση αρχών απέ­να­ντι στην αστι­κή τάξη των χωρών τους, σε κάθε αστι­κή τάξη και κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία τους.

Από αυτό θα εξαρ­τη­θεί αν το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα θα αντι­πα­λέ­ψει τους παρά­γο­ντες που το καθη­λώ­νουν και θα βαδί­σει σε πορεία επα­να­στα­τι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης, παίρ­νο­ντας υπό­ψη ότι η επο­χή μας εκφρά­ζει την ανα­γκαιό­τη­τα μετά­βα­σης από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσια­λι­σμό και ο χαρα­κτή­ρας της επα­νά­στα­σης είναι σοσιαλιστικός.

Παρα­πο­μπή:
1. Β. I. Λένιν, Άπα­ντα, εκδό­σεις «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», τόμος 26, σελ. 349