Μ. Θεοδωράκης: Το μόνο που δεν άκουσα για τον Στάλιν είναι ότι με το πρωινό του έτρωγε τηγανητό ανθρώπινο κρέας

Επι­στο­λή με αφορ­μή την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή υστε­ρία των τελευ­ταί­ων ημε­ρών, έστει­λε στην εφη­με­ρί­δα «Τα Νέα», ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο μου­σι­κο­συν­θέ­της ανα­φέ­ρει προς την εφη­με­ρί­δα «με τρο­μά­ζει η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή υστε­ρία που κατα­κλύ­ζει την εφη­με­ρί­δα σας. Ως νέος κομ­μου­νι­στής είχα την τιμή να παλέ­ψω μέσα απ’ τις γραμ­μές του ΕΑΜ για την κατά­κτη­ση της Ελευ­θε­ρί­ας. Αργό­τε­ρα, την επο­χή της Χού­ντας, μέσα από το Πατριω­τι­κό Μέτω­πο για την απο­κα­τά­στα­ση της Δημοκρατίας».

Στην επι­στο­λή – άρθρο συνε­χί­ζει γρά­φο­ντας «όμως για την πάντο­τε ενιαία εθνι­κο­φρο­σύ­νη και για σας που την εκπρο­σω­πεί­τε μαζί με τα υπό­λοι­πα ΜΜΕ δεν έχουν καμιά σημα­σία οι όποιες πρά­ξεις με αρι­στε­ρό πρό­ση­μο, ακό­μα και οι πιο σημα­ντι­κές, όσο και αν αυτές βοη­θούν και τιμούν την πατρί­δα και το λαό μας. Ακό­μα και την ανα­γνω­ρι­σμέ­νη από εχθρούς και φίλους, ντό­πιους και ξένους προ­σφο­ρά μας στην ανά­δει­ξη του νεο­ελ­λη­νι­κού πολι­τι­σμού, την αγνο­εί­τε επιδεικτικά.

Το μόνο που μετρά­ει για σας είναι η ήττα μας στον Εμφύ­λιο και η ενό­χλη­σή σας για­τί η ιδε­ο­λο­γία της Αρι­στε­ράς εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει, να δρα και να επι­δρά ύστε­ρα από τόσους και τόσους διωγμούς.

Εντά­ξει λοι­πόν! Νικη­θή­κα­με και μπή­κα­με στην γωνία! Τι άλλο θέλε­τε από εμάς εσείς οι νικη­τές και ξύνε­τε τις πλη­γές μας; Με το αίμα το δικό μας που συνέ­βα­λε απο­φα­σι­στι­κά στην κατά­κτη­ση της Ελευ­θε­ρί­ας και της Δημο­κρα­τί­ας τα πήρα­τε όλα! Κρά­τος, Κυβέρ­νη­ση, Παι­δεία, Πολι­τι­σμό, Στρα­τό, Αστυ­νο­μία, Τρά­πε­ζες, Τύπο, Τηλε­ο­ρά­σεις. Εμείς μεί­να­με στην γωνία, ουσια­στι­κά και πάλι (όπως στον Εμφύ­λιο) πολί­τες β’ κατηγορίας.

Και από τον Στά­λιν δεν θυμά­στε παρά μόνο τα εγκλή­μα­τά του… Το μόνο που δεν άκου­σα γι’ αυτόν είναι ότι με το πρω­ι­νό του έτρω­γε τηγα­νη­τό ανθρώ­πι­νο κρέ­ας. Για κεί­νον τον Στά­λιν, τον Αρχι­στρά­τη­γο του Κόκ­κι­νου Στρα­τού με τις νίκες στο Στά­λιν­γκραντ, στη Μόσχα, στο Λένιν­γκραντ και στο Βερο­λί­νο, δεν έχε­τε τίπο­τα να πείτε;

Αν έλει­πε ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός και ο Στά­λιν, τι θα είχα­με σήμε­ρα; Αρα­γε το σκε­φτή­κα­τε; Ποιος θα εμπό­δι­ζε τον Χίτλερ να γεμί­σει την υφή­λιο με χιλιά­δες Αου­σβιτς; Φαντά­ζε­στε την Ελλά­δα γεμά­τη με στρα­τό­πε­δα εξό­ντω­σης; Εκεί πάνω στην Ευρώ­πη και ειδι­κά στα ρατσι­στι­κά κρά­τη, ξέρω για­τί πονά­νε και τα βάζου­νε με τον Στά­λιν και τον κομ­μου­νι­σμό. Για­τί νίκη­σε κατά κρά­τος τον πολυα­γα­πη­μέ­νο τους Φύρερ. Τον Αδόλ­φο Χίτλερ!

Ομως εσείς εδώ, τι λόγο έχε­τε; Εσείς τους κομ­μου­νι­στές τους σκο­τώ­να­τε σαν μύγες. Με τις συμ­μο­ρί­ες τύπου Σούρ­λα και Βρετ­τά­κου. Με τα στρα­το­δι­κεία και τις εκτε­λέ­σεις 16.000, νέων κυρί­ως κομ­μου­νι­στών. Αγο­ριών και κορι­τσιών. Με τα Μακρο­νή­σια όπου μαρ­τύ­ρη­σαν 100.000 Ελλη­νες κομ­μου­νι­στές. Με τα σφα­γεία της Ασφά­λειας, όπου βασα­νί­στη­καν με τις πιο φρι­κα­λέ­ες μεθό­δους χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές και κομμουνίστριες.

Τι είμα­στε λοι­πόν όλοι εμείς, εγκλη­μα­τί­ες ή θύμα­τα; Και για­τί παλεύ­α­με; Δεν αγω­νι­ζό­μα­σταν τάχα για την Ελλά­δα και τον Ελλη­νι­κό Λαό; Μήπως μέσα από τις γραμ­μές μας ξεπή­δη­σαν ο θρό­νος, οι παρα­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις που σκό­τω­σαν τον Λαμπρά­κη και η Χού­ντα; Για να μην ανα­φερ­θώ στους συνερ­γά­τες των ξένων κατα­κτη­τών που πάνω τους στη­ρί­χτη­κε η Αμε­ρι­κα­νο­κρα­τία που ζει και βασι­λεύ­ει μεταμ­φιε­σμέ­νη σε Μνη­μό­νια και Τρόι­κες που μας έχουν οδη­γή­σει στο χεί­λος της εθνι­κής καταστροφής».

Ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης, κατα­λή­γει λέγο­ντας: «Πιστεύω ότι εύκο­λα μπο­ρεί­τε να κατα­νο­ή­σε­τε το θυμό μου, για­τί για μένα όπως και για χιλιά­δες άλλους, η στρά­τευ­ση και οι αγώ­νες μας κάτω από την Κόκ­κι­νη Σημαία απο­τε­λεί την ιερό­τε­ρη περί­ο­δο της ζωής μας, που είχε ένα και μόνο στό­χο, να κάνει τον Λαό μας ελεύ­θε­ρο, ανε­ξάρ­τη­το και ευτυχισμένο».

Ο Μίκης δεν είναι «Ενας ήρω­ας με παντού­φλες» – Με αφορ­μή τη συναυ­λία στο Καλλιμάρμαρο