Ντρέπομαι…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Ντρέ­πο­μαι… Λυπά­μαι… Ανα­τρι­χιά­ζω και θίγο­νται η εθνι­κή μου περη­φά­νια, το φιλό­τι­μο, η αξιο­πρέ­πεια, ο πολι­τι­σμός, η ιστο­ρία του λαού  οι παρα­δό­σεις μας. Τέτοια υπο­τα­γή (ΥΠΕΞ), τόση δου­λι­κό­τη­τα, τέτοιο γλεί­ψι­μο, τέτοιο σκύ­ψι­μο της κεφα­λής, όση ταπει­νο­φρο­σύ­νη…! Υπο­βά­λα­με τα σέβη και τις ευχα­ρι­στί­ες μας…Σε ποιους; Στους δολο­φό­νους του λαού, σ’ αυτούς που ματο­κυ­λούν όλη την ανθρω­πό­τη­τα; Σε αυτους που μια ολό­κλη­ρη επτα­ε­τία μας είχα­νε στο γύψο; Που υπο­νό­μευ­σαν και απο­προ­σα­να­τό­λι­σαν την Κύπρο; Σ’ αυτούς που δεν τους πρέ­πει ούτε γη, ούτε νερό, ούτε αέρας.

Εκλι­πα­ρού­με για χάντρες, καθρε­φτά­κια, κομπο­λό­για, λιλιά και ντζο­βα­ΐ­ρια που μας υπό­σχο­νται τώρα με τη μορ­φή τάχα των επενδύσεων,

Για να πάνε κόντρα στην παλιά τους ερω­μέ­νη την Τουρ­κία που τους κάνει τσαλιμάκια.

Ακό­μα… Ντρέ­πο­μαι και λυπά­μαι αυτούς – όντας ολί­γοι – που ενθου­σιά­ζο­νται και χει­ρο­κρο­τούν τον πρω­θυ­πουρ­γό, όταν ανεν­δοί­α­στα ποδο­πα­τά την αλή­θεια και παρα­ποιεί και δια­στρε­βλώ­νει την πραγματικότητα.

Ναι… κύριε πρω­θυ­πουρ­γέ, έχε­τε δίκαιο με μια τερά­στια δια­φο­ρά. Υπάρ­χουν οι επαγ­γελ­μα­τί­ες εργα­το­πα­τέ­ρες και δοτοί στο συν­δι­κα­λι­σμό. Αλλά αυτοί όλοι ανή­κουν στην παρά­τα­ξή σας, είναι δικά σας παι­διά, από τις αντι­λή­ψεις και τα γεν­νο­φά­σκια σας. Είναι αυτοί που αγω­νί­ζο­νται για τα εργο­δο­τι­κά και εκά­στο­τε κυβερ­νη­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και όχι για τα συμ­φέ­ρο­ντα των εργαζομένων.

Αυτοί όχι μόνο δεν κάνουν απερ­γία αλλά την υπο­βλέ­πουν και τη σαμπο­τά­ρουν. Αυτοί οι ολί­γοι. Οι δικοί σας.

Ενώ οι πολ­λοί – πάρα πολ­λοί – εκπρο­σω­πού­νται από το ΠΑΜΕ που δεν είναι εργα­το­πα­τέ­ρες αλλά γνή­σιοι αγωνιστές.

Είναι αυτοί που απερ­γούν συνει­δη­τά και γεμί­ζουν τους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες. Είναι οι πολ­λοί με τα πανό, τις σημαί­ες και συν­θή­μα­τά τους.

Μη ξεχνά­τε που και κεί­νοι που μας κυβερ­νούν είναι μειο­ψη­φία, είναι μότο το 30% του ελλη­νι­κού λαού, οι υπό­λοι­ποι ούτε τους θέλουν, ούτε τους χειροκροτούν!!!

ΥΓ: Κι αφού ήρθε με τόσο καλές προ­θέ­σεις ο Αμε­ρι­κα­νός ΥΠΕΞ για­τί δεν τον υπο­δέ­χτη­κε και δεν τον χει­ρο­κρό­τη­σε ο Αθη­ναϊ­κός Λαός;

Για­τί πάρ­θη­καν δρα­κό­ντειο μέτρα ασφα­λεί­ας και η Αθή­να ήταν σαν αστα­κός», οχυ­ρω­μέ­νη από χιλιά­δες αστυ­νο­μι­κούς για να τον προστατεύουν;

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.