Οι κήποι εν κινήσει της Pascale Weber και η Performance “Cannibal Ritual”

Τρί­τη 11 Ιου­λί­ου στις 8 μμ στον Κήπο της Σύγ­χρο­νης Πινα­κο­θή­κης Villa Ροδό­πη ART στο Αργοστόλι.

Γρά­φει ο Κώστας Ευαγ­γε­λά­τος

Η Γαλ­λί­δα περ­φόρ­μερ και καθη­γή­τρια του πανε­πι­στη­μί­ου Paris 1 Panthéon-Sorbonne, Pascale Weber οργα­νώ­νει εδώ και αρκε­τά χρό­νια παρα­στά­σεις γύρω από την ιδέα ενός κινη­τού κήπου. Το δίδυ­μο έχει δομή­σει μια μυθο­πλα­σία γύρω από έναν κόσμο ενσω­μα­τω­μέ­νο πάνω μας, ενώ η γη, που έχει γίνει ακαλ­λιέρ­γη­τη, δεν θα μπο­ρού­σε πλέ­ον να μας θρέ­ψει. Αντι­μέ­τω­πη με αυτή τη δυστο­πία, μια κοι­νό­τη­τα θα απο­φά­σι­ζε να μετα­φέ­ρει τον κήπο της με τα θρε­πτι­κά και φαρ­μα­κευ­τι­κά φυτά στο σώμα της.

Τα τελευ­ταία πέντε χρό­νια, η Pascale Weber δημιουρ­γεί δοχεία — από λινό, βαμ­βά­κι, πέτρα (έτοι­μα για χρή­ση) και κυρί­ως από πηλό chamottée-για να μπο­ρούν τα φυτά να μετα­φερ­θούν μαζί με το σώμα. Το δίδυ­μο απο­κα­λεί αυτά τα δοχεία orthèses (καλ­λι­τε­χνι­κοί νάρ­θη­κες), καθι­στώ­ντας αυτά τα τεχνουρ­γή­μα­τα ένα στή­ριγ­μα για τη φρο­ντί­δα και την απο­κα­τά­στα­ση του σώμα­τος, όσο και ένα σύμ­πτω­μα της αμέ­λειάς μας, όντας παράλ­λη­λα ένα φαντα­στι­κό εργα­λείο για τη δια­τή­ρη­ση των φυτών.

Τα κερα­μι­κά που κατα­σκευά­ζο­νται από τον Hantu ή από τους συμ­με­τέ­χο­ντες στα εργα­στή­ρια κατα­σκευά­ζουν μια αφή­γη­ση στην οποία τίθε­ται το ζήτη­μα της επι­βί­ω­σής μας, της αντί­στα­σής μας στην κατα­στρο­φή μιας πολι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς, όσο και σε εκεί­νη των φυσι­κών χώρων και της φρο­ντί­δας για τα φυτά όσο και για τα άρρω­στα σώμα­τά μας. Η μετα­φο­ρά των φυτών επι­τρέ­πει στους συμ­με­τέ­χο­ντες και στο κοι­νό που τους συνο­δεύ­ει να σκε­φτούν το χώρο της μετα­τό­πι­σης ως έναν αυτού­σιο χώρο, όπως τον τόπο της “ακού­σιας ” προ­έ­λευ­σή μας ή του “αβέ­βαιου” προ­ο­ρι­σμού μας. Το δίδυ­μο κατα­φέρ­νει να κάνει αυτόν τον χώρο να υπάρ­χει ως εμπει­ρία δια­λο­γι­σμού και συν-παρου­σί­ας. Το τεχνούρ­γη­μα επι­τρέ­πει να συν­δυα­στούν το σώμα και το φυτό, τα οποία χρειά­ζο­νται φρο­ντί­δα. Η performance κατα­σκευά­ζει μια τελε­τουρ­γι­κή τελε­τή, τόσο συμ­βο­λι­κή όσο και πραγ­μα­τι­στι­κή, από αισθη­τη­ρια­κές εμπει­ρί­ες που επα­νε­ξε­τά­ζο­νται και βελ­τιώ­νο­νται κάθε φορά: προ­τεί­νει μια προ­σέγ­γι­ση του εδά­φους και της περι­βαλ­λο­ντι­κής κρί­σης βασι­σμέ­νη στην ακρό­α­ση του σώμα­τος, στην ακρό­α­ση του εαυ­τού του και στην ακρό­α­ση όλων όσων παρου­σιά­ζο­νται στις αισθή­σεις του. Η ομά­δα καθώς και το εργα­στή­ριο γίνο­νται χώροι πει­ρα­μα­τι­σμού, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ατο­μι­κές πρω­το­βου­λί­ες: δημιουρ­γία, δρά­ση, χει­ρο­νο­μί­ες, ομι­λία ή πρό­σκλη­ση στη σιωπή.

Για την Ιστο­ρι­κό Τέχνης Ευαγ­γε­λία Νάκα: “Ο πλη­θυ­ντι­κός που δια­πνέ­ει τις performances της Pascale Weber συναρ­θρώ­νει το προ­σω­πι­κό (σώμα) με το συλ­λο­γι­κό (φύση) και με μία ύλη (κερα­μι­κό έργο) που θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί ως ο σύν­δε­σμος μετα­ξύ των δύο, στο πνεύ­μα μίας ολι­στι­κής δρά­σης που αγγί­ζει ριζο­σπα­στι­κά και βαθιά τα πιο ευαί­σθη­τα ζητή­μα­τα του σύγ­χρο­νου πολι­τι­σμού, όπως τη μετα­κί­νη­ση πλη­θυ­σμών, την ανα­θε­ώ­ρη­ση του τόπου και την πολύ­τι­μη συμ­βο­λή του σώμα­τός μας σε μία νέα οικοσοφία”.

Η Pascale Weber γεν­νή­θη­κε στο Παρί­σι αλλά πέρα­σε ένα μεγά­λο μέρος της παι­δι­κής της ηλι­κί­ας στην Ινδο­νη­σία. Μετά από μία μακρά δια­μο­νή στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες και στο Μεξι­κό, επέ­στρε­ψε στο Παρί­σι όπου ολο­κλή­ρω­σε τις σπου­δές της στη Γρα­φι­στι­κή και στο Σχε­δια­σμό Χώρου στην Ανώ­τα­τη Σχο­λή Βιο­μη­χα­νι­κού Σχε­δια­σμού. Πραγ­μα­το­ποί­η­σε την Δια­τρι­βή της στο Πανε­πι­στή­μιο Paris 1 Panthéon-Sorbonne και τα ερευ­νη­τι­κά της ενδια­φέ­ρο­ντα επι­κε­ντρώ­νο­νται κυρί­ως στις σωμα­τι­κές πρα­κτι­κές και στη συμ­βο­λή τους στη σχέ­ση με το περι­βάλ­λον και τον φυτι­κό κόσμο καθώς και στην έννοια της  χωρικότητας.

Έχει διδά­ξει σε πολ­λά πανε­πι­στή­μια της Ευρώ­πης και της Αμε­ρι­κής και τα τελευ­ταία χρό­νια διδά­σκει στο πανε­πι­στή­μιο Paris 1 Panthéon-Sorbonne παράλ­λη­λα με την πλού­σια εικα­στι­κή της δρά­ση η οποία περι­λαμ­βά­νει performances, κερα­μι­κά, σχέ­δια, φωτο­γρα­φί­ες, happenings κ.α Μαζί με τον Jean Delsaux σχε­δί­α­σε και πραγ­μα­το­ποί­η­σε, μετα­ξύ 2012 και 2023, στην Ευρώ­πη, την Βόρεια Αφρι­κή, την Ασία, την Βόρεια και Νότια Αμε­ρι­κή, την Αρκτι­κή και τη ζού­γκλα του Ιση­με­ρι­νού, περισ­σό­τε­ρες από 70 performances — ατο­μι­κές, συλ­λο­γι­κές, συμ­με­το­χι­κές, κ.α, που βασί­ζο­νται κυρί­ως στη σχέ­ση μετα­ξύ του σώμα­τος και του φυτι­κού κόσμου.

Οι πιο πρό­σφα­τες performances πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν ως απά­ντη­ση στο άγχος που δημιούρ­γη­σε η υγειο­νο­μι­κή κρί­ση και οι αυταρ­χι­κές πολι­τι­κές που ανα­πτύ­χθη­καν για να ανα­χαι­τι­στούν τα δια­δο­χι­κά κύμα­τα της παγκό­σμιας επι­δη­μί­ας του covid. Για την Weber το σώμα είναι ένα σύστη­μα προι­κι­σμέ­νο με μία απο­κα­λυ­πτι­κή δύνα­μη της κλη­ρο­νο­μιάς που έχει κατα­κα­θί­σει μέσα του, των ροών που το δια­τρέ­χουν και των δυνά­με­ων που το κατοι­κούν, των αλλη­λε­πι­δρά­σε­ων και των αδια­πέ­ρα­στων δεσμών που δημιουρ­γού­νται στο περι­βάλ­λον: είναι ταυ­τό­χρο­να ένα μέσο και ένα προ­νο­μια­κό πεδίο έρευνας.

Την Τρί­τη 11 Ιου­λί­ου 2023 το βρά­δυ θα παρου­σιά­σει στον κήπο της Σύγ­χρο­νης Πινα­κο­θή­κης Villa Ροδό­πη στο Αργο­στό­λι, την νέα πρω­το­πο­ρια­κή της performance με τίτλο “Cannibal Ritual”.

Είσο­δος στον “Κήπο του Χαρί­λα­ου”, από Μαν­τζα­βί­νου 8, ένα­ντι κτι­ρί­ου Mega.