Οκτώ χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015: Υπήρχε άλλος δρόμος;

Από τον Φλε­βά­ρη του 2015, πριν ακό­μα ολο­κλη­ρω­θεί ένας μήνας δια­κυ­βέρ­νη­σης, είχε αρχί­σει να φαί­νε­ται ότι η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ ετοι­μά­ζει το έδα­φος για νέα συμ­φω­νία με αντι­λαϊ­κές μεταρ­ρυθ­μί­σεις, με τον Γ. Βαρου­φά­κη να δηλώ­νει πανέ­τοι­μος για υπο­γρα­φή «παρά­τα­σης της δανεια­κής σύμ­βα­σης», κάτι που έγι­νε στα τέλη Φλε­βά­ρη, με υπο­γρα­φή 4μηνης παρά­τα­σης. Τότε μάλι­στα ο ΣΥΡΙΖΑ έλε­γε ότι ο λαός τού έδω­σε «εντο­λή για συμ­φω­νία και όχι για ρήξη με την ΕΕ», κάτι που επα­να­λή­φθη­κε μετά το δημο­ψή­φι­σμα του Ιού­λη, ως δικαιο­λο­γία για την υπο­γρα­φή του 3ου μνημονίου.Χαρακτηριστικά είναι και τα όσα έλε­γε ο ΣΕΒ, χαι­ρε­τί­ζο­ντας τη «μεταρ­ρυθ­μι­στι­κή ατζέ­ντα» της κυβέρ­νη­σης και τη συμ­φω­νία παρά­τα­σης του μνημονίου.

Μάλι­στα ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν τη φορά ως κυβέρ­νη­ση, ξανα­περ­νά­ει από τη λίμνη Κόμο και την «ευρω­παϊ­κή Μπίλ­ντερ­μπεργκ», από όπου δηλώ­νει ότι «ανα­στέλ­λο­νται οι εξαγ­γε­λί­ες» προς τον λαό, στή­νο­ντας σκη­νι­κό προ­ε­τοι­μα­σί­ας για «ακραία φτώχεια».

Φτά­νο­ντας πια τέλη Μάρ­τη, η κυβέρ­νη­ση επι­βε­βαιώ­νει ότι συζη­τά­ει για άγρια αντι­λαϊ­κά μέτρα. Κάπου εκεί αρχί­ζουν να εμφα­νί­ζο­νται και επί­ση­μα πια οι ΗΠΑ ως «δια­με­σο­λα­βη­τής» για να επι­τευ­χθεί η αντι­λαϊ­κή συμ­φω­νία. Κατα­γρά­φο­νται βήμα­τα «προ­ό­δου» στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις κυβέρ­νη­σης και ΕΕ, με τους Τσί­πρα — Γιούν­κερ να ξεκα­θα­ρί­ζουν ότι έρχε­ται βαρύ πακέ­το, με Εργα­σια­κά, συντα­ξιο­δο­τι­κό, «κόκ­κι­να» δάνεια, πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα κ.ο.κ.

Περισ­σό­τε­ρο από έναν μήνα πριν το δημο­ψή­φι­σμα της 5ης Ιού­λη, μέρα με τη μέρα κλι­μα­κώ­νε­ται ο εκβια­σμός προς τον λαό προ­κει­μέ­νου να απο­δε­χθεί ως «θείο δώρο» την πρό­τα­ση που έχει κατα­θέ­σει στους δανει­στές, με τις ευλο­γί­ες των ΗΠΑ, και που πλέ­ον ομο­λο­γεί­ται ότι πρό­κει­ται για ένα ακό­μα μνη­μό­νιο με σκλη­ρά αντι­λαϊ­κά μέτρα. Ο εκβια­σμός κορυ­φώ­νε­ται με την πρό­τα­ση για το δημο­ψή­φι­σμα, αφού η κυβέρ­νη­ση καλεί τον λαό με το ΟΧΙ να στη­ρί­ξει τη δική της πρό­τα­ση, που απο­τε­λεί την άλλη όψη της πρό­τα­σης Γιούν­κερ. Στην ουσία ο λαός εξα­πα­τή­θη­κε, αφού ουσια­στι­κά κλή­θη­κε να δια­λέ­ξει ανά­με­σα σε δύο μνη­μό­νια την ώρα που πίστευε ότι ψηφί­ζει ΟΧΙ στα μνημόνια.

Τα υπό­λοι­πα είναι λίγο — πολύ γνω­στά, τόσο με το απο­τέ­λε­σμα του δημο­ψη­φί­σμα­τος όσο και με τη δια­χεί­ρι­σή του από την κυβέρ­νη­ση, με την τελι­κή υπο­γρα­φή του τρί­του μνη­μο­νί­ου, την ψήφι­σή του από ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτά­μι, και την προ­σφυ­γή σε νέες κάλ­πες, αφού πρώ­τα είχε δέσει τον λαό χειροπόδαρα.

Η «βρώμικη δουλειά» που δεν θα μπορούσε να βγάλει ένας «δεξιός πρωθυπουργός»

Αρκε­τά δια­φω­τι­στι­κά για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ όλο εκεί­νο το διά­στη­μα κατά­φε­ρε να βγά­λει τη «βρώ­μι­κη δου­λειά» για το κεφά­λαιο και τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά επι­τε­λεία ήταν όσα απο­κά­λυ­ψε την περα­σμέ­νη βδο­μά­δα ο Πάνος Καμ­μέ­νος, κυβερ­νη­τι­κός εταί­ρος του Τσί­πρα το 2015 — 2019. Οπως είπε λοι­πόν, το 2015 η Ελλά­δα υπό την πίε­ση της Γερ­μα­νί­ας «άλλα­ξε γεω­πο­λι­τι­κά και έκα­νε συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ», ώστε «να μετα­τρα­πεί σε κύριο σύμ­μα­χό τους στη Μεσό­γειο». Η αντι­πα­ρά­θε­ση δηλα­δή της κυβέρ­νη­σης με τους δανει­στές (κατά βάση με τη Γερ­μα­νία), η συζή­τη­ση γύρω από το ευρώ και το Grexit ήταν η κορυ­φή ενός παγό­βου­νου που από κάτω έκρυ­βε σφο­δρούς γεω­πο­λι­τι­κούς αντα­γω­νι­σμούς ανά­με­σα σε πανί­σχυ­ρα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα, με θύμα τον ελλη­νι­κό λαό. Ο Π. Καμ­μέ­νος απο­κά­λυ­ψε ότι τότε ορι­στι­κο­ποι­ή­θη­κε η «Αμυ­ντι­κή» Συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ, η επέ­κτα­ση της βάσης της Σού­δας, η δημιουρ­γία βάσης στο Στε­φα­νο­βί­κειο κ.λπ., ενώ υπήρ­ξε και επι­κοι­νω­νία του Τσί­πρα με τον Ομπά­μα, οπό­τε επι­ση­μο­ποι­ή­θη­κε ότι με τη μεσο­λά­βη­ση και της γαλ­λι­κής κυβέρ­νη­σης θα δρο­μο­λο­γού­νταν το 3ο μνη­μό­νιο, όπως και έγινε.

Η χρη­σι­μό­τη­τα της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και η τερά­στια προ­σφο­ρά του ΣΥΡΙΖΑ στο ξέπλυ­μα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ ανα­δει­κνύ­ο­νται γλα­φυ­ρά και από την εξής εκτί­μη­ση που κάνει σήμε­ρα ο Π. Καμ­μέ­νος: «Δεν θα μπο­ρού­σε δεξιός πρω­θυ­πουρ­γός, έχο­ντας απέ­να­ντί του την αρι­στε­ρά, να υπέ­γρα­φε τις στρα­τη­γι­κές και στρα­τιω­τι­κές συμ­φω­νί­ες με τις ΗΠΑ… Ενας αρι­στε­ρός πρω­θυ­πουρ­γός (…) μπο­ρού­σε να περά­σει τη Συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ χωρίς να υπάρ­ξει αντί­δρα­ση από τον κόσμο της αρι­στε­ράς! Δεν θα ξηλω­νό­ντου­σαν τα πεζο­δρό­μια… Και αυτό είναι το σημαντικό…».

Αλλος δρόμος υπήρχε και υπάρχει!

Αν κάτι επι­βε­βαιώ­νε­ται από όλη αυτήν την πορεία, είναι ότι έχει χρε­ο­κο­πή­σει ορι­στι­κά η ίδια η πολι­τι­κή που υπε­ρα­σπί­ζε­ται η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία σε όλες τις εκδο­χές της, και στην πιο «δια­χει­ρι­στι­κή» και σ’ αυτή που ντύ­νε­ται με «ριζο­σπα­στι­κά» ενδύ­μα­τα και ανα­φέ­ρε­ται σε «μετα­βα­τι­κούς στό­χους» που δήθεν θα ανοί­ξουν τον δρό­μο για τον σοσια­λι­σμό, ενώ πάντα οδη­γούν στην καπι­τα­λι­στι­κή δια­χεί­ρι­ση. Η αντί­λη­ψη δηλα­δή που πλα­σά­ρει ότι υπάρ­χει και «φιλο­λαϊ­κή» καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, ότι μπο­ρεί το σημε­ρι­νό σάπιο σύστη­μα να λει­τουρ­γή­σει και υπέρ των εργα­ζο­μέ­νων και όχι μόνο υπέρ των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Η αντί­λη­ψη που θέλει το κρά­τος «ουδέ­τε­ρο» μηχα­νι­σμό, που μπο­ρεί να μετα­το­πι­στεί φιλο­λαϊ­κά, που θέλει «ουδέ­τε­ρη» την καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, από την οποία μπο­ρούν με ορι­σμέ­νες μεταρ­ρυθ­μί­σεις να ωφε­λη­θούν οι εργα­ζό­με­νοι και να πραγ­μα­το­ποιεί­ται «ανα­δια­νο­μή υπέρ των πολ­λών», που θεω­ρεί ότι η συμ­με­το­χή στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ με μια «αρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση» μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί προς όφε­λος του λαού.

Αλλω­στε η πεί­ρα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και μονα­δι­κή στα παγκό­σμια δεδο­μέ­να. Γεμά­τη είναι η πρό­σφα­τη αλλά και παλιό­τε­ρη Ιστο­ρία από «αρι­στε­ρές κυβερ­νή­σεις» που θα έφερ­ναν την ελπί­δα και τελι­κά έφε­ραν την απο­γο­ή­τευ­ση, τον συμ­βι­βα­σμό και την ήττα στον λαό.

Αλλος δρό­μος υπάρ­χει και υπήρ­χε και τα χρό­νια 2012 — 2015.

Ο δρό­μος για να ζήσει ο λαός με βάση τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του περ­νά­ει μέσα από τη σύγκρου­ση, τη ρήξη με την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Περ­νά­ει μέσα από την πάλη για την αλλα­γή του συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων, αμφι­σβη­τώ­ντας την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, των στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών του, μέσα από τον δρό­μο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πάλης που ανοί­γει την προ­ο­πτι­κή για να έρθει η ίδια η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός στην εξου­σία. Αυτή είναι η πολι­τι­κή του ΚΚΕ, το Πρό­γραμ­μά του.

Εκεί βρί­σκε­ται η διέ­ξο­δος. Στον δρό­μο της ταξι­κής πάλης, των συντο­νι­σμέ­νων εργα­τι­κών — λαϊ­κών αγώ­νων, στον δρό­μο της ανα­τρο­πής του σάπιου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος. Μια μάχη που δίνε­ται μέσα από τους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες, εκεί είναι που γεν­νιέ­ται και δυνα­μώ­νει η ελπί­δα, που παίρ­νει κου­ρά­γιο ο λαός ότι μπο­ρεί να μαζέ­ψει τις δυνά­μεις του για να αντεπιτεθεί.

Ριζο­σπά­στης του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα