Ούγκο Τονιάτσι: Το αγαπημένο “τέρας” της ιταλικής κωμωδίας

Ο Ούγκο Τονιά­τσι, ήταν αυθε­ντι­κός εκπρό­σω­πος της μεγά­λης μετα­πο­λε­μι­κής σχο­λής ηθο­ποιών, συμ­βάλ­λο­ντας, μαζί με όλα τα μεγά­λα ονό­μα­τα της επο­χής του, στην καθιέ­ρω­ση του ιτα­λι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, που η επί­δρα­σή του έφτα­σε σε όλα τα μήκη και πλά­τη της γης, ακό­μη και στο Χόλιγουντ.

Θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί και ένας από τους συνε­χι­στές του μέγι­στου Τοτ­τό, καθώς είχε τη φλέ­βα του χαρι­σμα­τι­κού κωμι­κού, ενώ μπο­ρού­σε με ευκο­λία να εναλ­λάσ­σε­ται ερμη­νευ­τι­κά και να μπαι­νο­βγαί­νει από την κωμω­δία στο δρά­μα, από μπου­φο­νι­κός χαρα­κτή­ρας να γίνε­ται με μιας ένα τρα­γι­κό πρό­σω­πο. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα η ερμη­νεία του στο φιλμ “Η Τρα­γω­δία Ενός Γελοί­ου Ανθρώ­που” που γύρι­σε με τον Μπερ­νάρ­ντο Μπερ­το­λού­τσι και του χάρι­σε το βρα­βείο στις Κάν­νες, παρό­τι είχε κάνει αρκε­τές καλύ­τε­ρες ερμη­νεί­ες στην πολυ­σή­μα­ντη στα­διο­δρο­μία του.

Λαϊκή Κωμωδία και… Σεξοκωμωδία

Ο Ούγκο Τονιά­τσι, όμως, θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί και ο κύριος εκπρό­σω­πος ενός κινη­μα­το­γρα­φι­κού είδους που, αφού για δυο δεκα­ε­τί­ες πέρα­σε στη λησμο­νιά, τα τελευ­ταία χρό­νια γίνε­ται μία προ­σπά­θεια ανα­ζω­ο­γό­νη­σής του χωρίς όμως ιδιαί­τε­ρη επι­τυ­χία. Πρό­κει­ται για κομ­μά­τι της λαϊ­κής κωμω­δί­ας, τη λεγό­με­νη “σεξο­κω­μω­δία” στην οποία έδω­σε τα ρέστα του. Η “σεξο­κω­μω­δία” (ένα είδος που συν­δύ­α­ζε την κωμω­δία με το πικά­ντι­κο, τον ερω­τι­σμό, την απι­στία, τους απα­γο­ρευ­μέ­νους πόθους κλπ) πριν την παρακ­μή της στη δεκα­ε­τία του ’80, χάρι­σε ξεκαρ­δι­στι­κές στιγ­μές και ταυ­τό­χρο­να σχο­λί­α­ζε κοι­νω­νι­κά, πολι­τι­κά και πολι­τι­σμι­κά ζητή­μα­τα της γεί­το­νας χώρας. Σήμε­ρα, για τους γνώ­στες και τους σινε­φίλ οι ται­νί­ες αυτές είναι καλτ, ενώ για άλλους η από­λυ­τη διασκέδαση.

Αλλά ο Ούγκο Τονιά­τσι δεν ήταν μόνο αυτό. Μπο­ρεί σήμε­ρα για τους νεό­τε­ρους να είναι ένα σχε­δόν άγνω­στο όνο­μα, αλλά για τους φίλους του ιτα­λι­κού σινε­μά και τους νέους εκεί­νης της επο­χής, των δεκα­ε­τιών ’60- ’70, ήταν ένα σύμ­βο­λο δια­σκέ­δα­σης, καθώς είχε το χάρι­σμα να χαρί­ζει το γέλιο ακό­μη και με τις φωτο­γρα­φί­ες που είχαν τα θερι­νά σινε­μα­δά­κια δίπλα από το ταμείο. Δυστυ­χώς, ο Τονιά­τσι έφυ­γε πρό­ω­ρα από τού­το τον μάταιο κόσμο πριν 30 χρό­νια κι ενώ είχε ακό­μη να δώσει πολ­λά, στις 27 Οκτω­βρί­ου του 1990 από εγκε­φα­λι­κό, προ­κα­λώ­ντας στη θλί­ψη στους θαυ­μα­στές του και σε όσους μεγά­λω­σαν με τις ται­νί­ες του.

Από τα σαλάμια στο σανίδι

Ο Ούγκο Τονιά­τσι γεν­νή­θη­κε στην Κρε­μό­να στις 23 Μαρ­τί­ου του 1922 και από παι­δί 14 ετών άρχι­σε να δου­λεύ­ει σε εργο­στά­σιο σαλα­μιών, μέχρι που θα έρθει ο πόλε­μος και θα βρε­θεί στο Πολε­μι­κό Ναυ­τι­κό, όπου θα δίνει ψυχα­γω­γι­κές παρα­στά­σεις για τους ένστο­λους. Το 1945 θα βρε­θεί στο Μιλά­νο για να βρει δου­λειά και μετά από αρκε­τές περι­πέ­τειες θα βρε­θεί στο χώρο του θεά­μα­τος. Το 1955 είναι μία κρί­σι­μη χρο­νιά, καθώς θα πατή­σει το θεα­τρι­κό σανί­δι στο έργο “Για­τρός των Γυναι­κών”, ενώ σε συν­δυα­σμό με την τηλε­ο­πτι­κή του παρου­σία στη RAI ως συμπα­ρου­σια­στής ενός σόου, θα γίνει ευρύ­τε­ρα γνωστός.

Τέρατα

Το 1961 θα κάνει την πρώ­τη του μεγά­λη επι­τυ­χία στην κωμω­δία του Λου­τσιά­νο Σάλ­τσε “Ο Φασί­στας”, ενώ τον επό­με­νο χρό­νο θα έχει την τύχη να πρω­τα­γω­νι­στή­σει δίπλα στο ιερό τέρας Βιτό­ριο Γκά­σμαν, στην εξαι­ρε­τι­κή αντι­φα­σι­στι­κή κωμω­δία του Ντί­νο Ρίζι “Πορεία στη Ρώμη”, κάνο­ντας έναν ρέμπε­λο αγρό­τη, που για να φάει ένα κομ­μά­τι ψωμί εντάσ­σε­ται στους φασί­στες του Μου­σο­λί­νι, μετά από την παραί­νε­ση του Γκά­σμαν, που υπο­δύ­ε­ται μονα­δι­κά ένα άφρα­γκο ζήτου­λα απα­τε­ω­νί­σκο. Το 1963 θα έρθει η τερά­στια επι­τυ­χία “Τα Τέρα­τα”, που θα φτά­σει μέχρι τα Όσκαρ. Σπον­δυ­λω­τή ντε­λι­ρια­κή κωμω­δία του Ρίζι, με Γκά­σμαν και άλλους γνω­στούς κωμικούς.

Ένας Υπέροχος Κερατάς

Το όνο­μά του απο­γειώ­νε­ται και γίνε­ται πρω­τα­γω­νι­στής πρώ­του μεγέ­θους. Μερι­κές μόνο από τις ται­νί­ες που θα ξεχω­ρί­σει και θα αφή­σει το προ­σω­πι­κό του απο­τύ­πω­μα στον κινη­μα­το­γρά­φο είναι “100 Λεπτά Αλή­θεια”, “Ο Πει­ρα­σμός”, “Όταν την Είδα Γυμνή”, “Ένας Υπέ­ρο­χος Κερα­τάς”, “Έλα στο Σπί­τι να Γνω­ρί­σεις τη Γυναί­κα μου”, “Ποιος Κοι­μή­θη­κε με τη Γυναί­κα μου”, “Το Μεγά­λο Μπο­τι­λιά­ρι­σμα”, “Μοντέρ­να Τέρα­τα”, “Ο Ανή­θι­κος”, “Θέλου­με τους Κολο­νέ­λους”, “Ελά­τε να Πιεί­τε τον Καφέ Μαζί Μας”…

Εντιμότατοι Φίλοι μου

Ωστό­σο, υπάρ­χουν και τρεις ται­νί­ες που ακό­μη και σήμε­ρα απο­τε­λούν ανα­φο­ρά στον παγκό­σμιο κινη­μα­το­γρά­φο, έχουν γρά­ψει τη δική τους ιστο­ρία, έχουν γίνει ριμέικ και προ­σπά­θεια να ανα­γεν­νη­θούν μέσα από σύγ­χρο­νες παρα­γω­γές χωρίς όμως την παρα­μι­κρή σύγκρι­ση με τις πρω­τό­τυ­πες. Πρό­κει­ται για τα φιλμ: “Το Κλου­βί με τις Τρε­λές”, σε σκη­νο­θε­σία Μολι­να­ρό, με συμπρω­τα­γω­νι­στή τον Μισέλ Σερό, που παρα­μέ­νει μία από τις μεγα­λύ­τε­ρες εισπρα­κτι­κές επι­τυ­χί­ες και στις ΗΠΑ. Η κλα­σι­κή πικρή μαύ­ρη κωμω­δία του Μάρ­κο Φερέ­ρι “Το Μεγά­λο Φαγο­πό­τι”, έχο­ντας δίπλα του τους τερά­στιους Μισέλ Πικο­λί, Μαρ­τσέ­λο Μαστρο­γιά­νι και Φιλίπ Νουα­ρέ και η κλα­σι­κή εξω­φρε­νι­κή κωμω­δία “Οι Εντι­μό­τα­τοι Φίλοι Μου” (που είχε ακό­μη δυο συνέ­χειες) του Μάριο Μονι­τσέ­λι, ένα φιλμ που το στό­ρι του έχει αντι­γρα­φεί σε διά­φο­ρε παραλ­λα­γές ίσως περισ­σό­τε­ρο και από “Το Όνει­ρο Θερι­νής Νύχτας” του Σαίξπηρ.

Ο Ούγκο Τονιά­τσι, που έγρα­ψε και σενά­ρια και σκη­νο­θέ­τη­σε κάποιες ται­νί­ες (κέρ­δι­σε το 1967 την Χρυ­σή Άρκτο στο φεστι­βάλ Βερο­λί­νου για την κωμω­δία “Το Φύση­μα της Μύτης”), έκα­νε δυο γάμους και απέ­κτη­σε τέσ­σε­ρα παι­διά που ασχο­λή­θη­καν όλα με τον κινη­μα­το­γρά­φο. Τα τελευ­ταία του χρό­νια απο­γοη­τευ­μέ­νος από την πορεία που είχε πάρει ο ιτα­λι­κός κινη­μα­το­γρά­φος έπα­σχε από κατά­θλι­ψη, τη νόσο που είχε χτυ­πή­σει, για τους ίδιους λόγους, και τον αγα­πη­μέ­νο του φίλο Βιτό­ριο Γκάσμαν…

Πηγή: ΑΠΕ