Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο αντικομμουνιστικός οχετός του Δ. Δανίκα ξεχείλισε — Μια οφειλόμενη απάντηση

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Εκρη­κτι­κό το μείγ­μα φανα­τι­κού αντι­κομ­μου­νι­σμού και ημι­μά­θειας, οδη­γεί με μαθη­μα­τι­κό τρό­πο σε παρα­λη­ρή­μα­τα. Όπως αυτό στο οποίο προ­έ­βη, μέσα από την στή­λη του στο «Πρώ­το Θέμα», ο γνω­στός και μη εξαι­ρε­τέ­ος Δημή­τρης Δανίκας.

Ο οποί­ος Δανί­κας απο­φά­σι­σε να κατα­πια­στεί με το τεί­χος του Βερο­λί­νου για να μας πει κάποιες… «εντε­λώς αυτο­νό­η­τες και ιστο­ρι­κά τεκ­μη­ριω­μέ­νες» σκέ­ψεις του. Το πόσο «αυτο­νό­η­τες» και πόσο «ιστο­ρι­κά τεκ­μη­ριω­μέ­νες» είναι οι σκέ­ψεις του κ. Δανί­κα για το τεί­χος του Βερο­λί­νου και τον σοσια­λι­σμό απο­δει­κνύ­ε­ται στο αισχρό αντι­κομ­μου­νι­στι­κό λιβε­λο­γρά­φη­μα του, από αυτά που μας έχει συνη­θί­σει τα τελευ­ταία χρόνια.

Δυστυ­χώς για τον αρθρο­γρά­φο του «Πρώ­του Θέμα­τος», δεν πρω­το­τυ­πεί που­θε­νά. Αντί­θε­τα, επα­να­λαμ­βά­νει τα γνω­στά αντι­στό­ρη­τα επι­χει­ρή­μα­τα για το τεί­χος που «ορθώ­θη­κε για την προ­στα­σία του καθε­στώ­τος», το οποίο καθε­στώς, όπως μας πλη­ρο­φο­ρεί ο κ. Δανί­κας, «μόνο στα χαρ­τιά ήταν σοσιαλιστικό».

Δε γνω­ρί­ζου­με από που άντλη­σε τις πηγές του ο δημο­σιο­γρά­φος ώστε να κατα­λή­ξει σε λογι­κές τύπου «το μπου­ζού­κι είναι όργα­νο, ο αστυ­νό­μος είναι όργα­νο, άρα ο αστυ­νό­μος είναι μπου­ζού­κι». Σε κάθε περί­πτω­ση, του διέ­φυ­γε το γεγο­νός ότι, από το 1949 (έτος δημιουρ­γί­ας της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας) έως το 1961 (ανέ­γερ­ση τεί­χους) το δυτι­κό τμή­μα της Γερ­μα­νί­ας είχε μετα­τρα­πεί σε αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή στρα­τιω­τι­κή βάση που λει­τουρ­γού­σε ως ορμη­τή­ριο για καθη­με­ρι­νές επι­θέ­σεις, σαμπο­τάζ, δολιο­φθο­ρές, υπο­νό­μευ­ση και προ­πα­γαν­δι­στι­κές ενέρ­γειες κατά του ανα­το­λι­κού τμήματος.

Στο χυδαίο αντι­κομ­μου­νι­στι­κό του παρα­λή­ρη­μα, ο Δ. Δανί­κας κάνει λόγο για «δια­φο­ρά βιω­τι­κού (sic) επι­πέ­δου ανά­με­σα στις δύο Γερ­μα­νί­ες». Πράγ­μα­τι, τις κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις που πέτυ­χε ο σοσια­λι­σμός στη ΛΔ της Γερ­μα­νί­ας, οι εργα­ζό­με­νοι στη Δυτι­κή Γερ­μα­νία δε μπο­ρού­σαν καν να τις φαντα­στούν. Την στιγ­μή, για παρά­δειγ­μα, που στην ΛΔ της Γερ­μα­νί­ας υπήρ­χαν δωρε­άν και καθο­λι­κά προ­σβά­σι­μες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας και Πρό­νοιας, στην «ανε­πτυγ­μέ­νη» καπι­τα­λι­στι­κή Δυτι­κή Γερ­μα­νία δεν υπήρ­χαν καν βρε­φο­νη­πια­κοί σταθμοί!

Αν ο Δανί­κας — και ο κάθε Δανί­κας — ήθε­λε να είναι ειλι­κρι­νής απέ­να­ντι στους ανα­γνώ­στες του και την ιστο­ρι­κή αλή­θεια, θα έπρε­πε να παρα­θέ­σει το τι ακο­λού­θη­σε της πτώ­σης του τεί­χους. Αντί να ανα­μα­σά­ει τη γνω­στή καρα­μέ­λα περί «Στά­λιν», «Γκού­λαγκ» και «Τσα­ου­σέ­σκου», θα μπο­ρού­σε να μας πει για το πλιά­τσι­κο ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που ακο­λού­θη­σε της «επα­νέ­νω­σης» των δυο Γερ­μα­νιών. Θα μπο­ρού­σε, έστω συνο­πτι­κά, να ανα­φέ­ρει το τσά­κι­σμα των εργα­σια­κών δικαιω­μά­των, τις τερά­στιες κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες, τη διά­λυ­ση των όποιων δομών κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας είχαν απο­μεί­νει, την ελα­στι­κή εργα­σία, τους ενοι­κια­ζό­με­νους εργα­ζό­με­νους των 400 ευρώ και πολ­λά άλλα. Αν ήθε­λαν να πουν την αλή­θεια, ο Δανί­κας και οι όμοιοί του, θα παρέ­θε­ταν τις έρευ­νες που έχουν διε­ξα­χθεί στη Γερ­μα­νία τα τελευ­ταία 20 χρό­νια και που απο­τυ­πώ­νουν την δυσα­ρέ­σκεια της πλειο­ψη­φί­ας των γερ­μα­νών εργα­ζό­με­νων για τα απο­τε­λέ­σμα­τα της καπι­τα­λι­στι­κής παλινόρθωσης.

Αφού, όπως γρά­φει ο Δ. Δανί­κας, η ΛΔ της Γερ­μα­νί­ας ήταν «ανε­λεύ­θε­ρο καθε­στώς» που «απέ­τυ­χε», τότε για­τί το 57% των ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νών εκφρά­ζουν νοσταλ­γία γι’ αυτήν, ανα­φέ­ρο­ντας ότι είχε περισ­σό­τε­ρες θετι­κές απ’ ότι κακές πλευ­ρές; Για­τί η πλειο­ψη­φία των ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νών και ένα σεβα­στό ποσο­στό των δυτι­κο­γερ­μα­νών (18%) εκτι­μούν ότι στη Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία της Γερ­μα­νί­ας υπήρ­χε «μεγα­λύ­τε­ρη συνο­χή μετα­ξύ των ανθρώ­πων, υψη­λό­τε­ρο επί­πε­δο κοι­νω­νι­κής ασφά­λειας, καλύ­τε­ρο ατο­μι­κό βιο­τι­κό επί­πε­δο, λιγό­τε­ρη κοι­νω­νι­κή ανι­σό­τη­τα και υψη­λό­τε­ρη κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη»; (Έρευ­να «Emnid», Der Spiegel, 3/7/2009).

Μιας όμως και ο Δ. Δανί­κας ανα­φέρ­θη­κε και στη Ρου­μα­νία του Τσα­ου­σέ­σκου (αγα­πη­μέ­νο θέμα των απα­ντα­χού αντι­κομ­μου­νι­στών), καλό θα ήταν να μας εξη­γή­σει για­τί, τρεις δεκα­ε­τί­ες μετά την επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης, η πλειο­ψη­φία των ρου­μά­νων δηλώ­νουν ότι σήμε­ρα ζουν κάτω από πολύ χει­ρό­τε­ρες συν­θή­κες απ’ ότι επί σοσια­λι­σμού. Σύμ­φω­να με έρευ­να του «Ρου­μά­νι­κου Ινστι­τού­του Αξιο­λό­γη­σης και Στρα­τη­γι­κής» (IRES) το 2011, το 45% των ρου­μά­νων απά­ντη­σαν ότι σήμε­ρα θα ζού­σαν καλύ­τε­ρα αν στη χώρα τους δεν είχε επι­κρα­τή­σει η αντε­πε­νά­στα­ση. Το 61% των συμ­με­τε­χό­ντων στην έρευ­να δήλω­σαν ότι σήμε­ρα, σε συν­θή­κες καπι­τα­λι­σμού, η ζωή είναι πολύ χει­ρό­τε­ρη απ’ ότι επί σοσιαλισμού.

Σε ότι δε αφο­ρά τον «κακό» και «αιμο­βό­ρο» Ν. Τσα­ου­σέ­σκου, το 84% των ερω­τη­θέ­ντων δήλω­σαν ότι κακώς εκτε­λέ­στη­κε, χωρίς να υπάρ­ξει δίκαιη δίκη, ενώ το 60% εξέ­φρα­σε λύπη για το θάνα­τό του. Παρό­μοια απο­τε­λέ­σμα­τα έδει­ξε και έρευ­να του 2019, με πάνω από το 60% των ρου­μά­νων να εκφρά­ζουν θετι­κή άπο­ψη για την περί­ο­δο του σοσια­λι­σμού (INSCOP Research & Εργα­στή­ριο Ανά­λυ­σης Πλη­ρο­φο­ριών Πολέ­μου και Επι­κοι­νω­νιών LARICS).

«Οι ιδέ­ες κρί­νο­νται με την πρα­κτι­κή εφαρ­μο­γή τους» γρά­φει ο Δ.Δανίκας. Πράγ­μα­τι, κ. Δανί­κα. Ο σοσια­λι­σμός που γνω­ρί­σα­με τον 20ο αιώ­να, παρά τα όποια προ­βλή­μα­τα και δυσκο­λί­ες αντι­με­τώ­πι­σε, απέ­δει­ξε την ανω­τε­ρό­τη­τα του ένα­ντι του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση, από την ΕΣΣΔ και τις χώρες της ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης μέχρι την Κού­βα, ανέ­δει­ξε τα τερά­στια συγκρι­τι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα που παρέ­χει για την εργα­σία και τη ζωή των εργα­ζό­με­νων. Οι κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις στα σοσια­λι­στι­κά κρά­τη ήταν και παρα­μέ­νουν όνει­ρο απα­τη­λό για τους εργα­ζό­με­νους στις καπι­τα­λι­στι­κές κοινωνίες.

Όσο η καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα απο­κα­λύ­πτε­ται στα μάτια των λαών, τόσο επι­βε­βαιώ­νε­ται και ανα­γνω­ρί­ζε­ται πλα­τιά η ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, ο οποί­ος, παρά τις αδυ­να­μί­ες της πρώ­της από­πει­ρας στην οικο­δό­μη­σή του, κατά­φε­ρε να λύσει ζωτι­κής σημα­σί­ας ζητή­μα­τα για την εργα­τι­κή τάξη και τα άλλα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, που στον καπι­τα­λι­σμό θεω­ρού­νται σήμε­ρα πολυ­τέ­λεια και επί πλη­ρω­μή αγαθά.

Η αστι­κή τάξη και οι πραι­τω­ρια­νοί τους δεν ξεμπέρ­δε­ψαν με το φάντα­σμα που πλα­νιέ­ται πάνω από τα κεφά­λια τους. Οι πανη­γυ­ρι­σμοί τους για το τέλος της Ιστο­ρί­ας απο­δεί­χθη­καν κού­φιοι. Γι’ αυτό τρέ­μουν την πάλη των λαών και την παρα­κα­τα­θή­κη που άφη­σε ο σοσια­λι­σμός που γνωρίσαμε.

Γι΄ αυτό πένες, σαν του Δ. Δανί­κα, οξύ­νουν τον αντι­κομ­μου­νι­σμό, επι­χει­ρώ­ντας να αμαυ­ρώ­σουν στην συνεί­δη­ση των εργα­ζό­με­νων και της νεο­λαί­ας τον σοσια­λι­σμό και την προ­ο­πτι­κή της ταξι­κής πάλης. Θέλουν έναν λαό σιω­πη­λό, να κάθε­ται «στ’ αυγά του», απο­δε­χό­με­νος τη βάρ­βα­ρη καπι­τα­λι­στι­κή καθημερινότητα.

Μάταιος ο κόπος σας, κ. Δανί­κα. Δεν θα σας κάνου­με τη χάρη!

teixos berolinou 2

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο