Σχολιάζει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Είτε οι Έλληνες πάρουν την Πόλη είτε οι Τούρκοι την Αθήνα εμένα το ίδιο μου κάνει, λέει ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη και στην προκειμένη περίπτωση είτε η Αχτσιόγλου εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είτε ο Κασσελάκης καθίσει στον προεδρικό θώκο του δήθεν αριστερού κόμματος, δε βλέπω διαφορά.
Αμφότεροι πρεσβεύουν μια πολιτική πιστή στο πλαίσιο του ευρωατλαντικού προσανατολισμού του ΣΥΡΙΖΑ, και της απρόσκοπτης λειτουργίας του καπιταλισμού (στα αμερικάνικα πρότυπα ο δεύτερος, πιο ευρωπαϊκά η πρώτη), με αρκετές δόσεις… επίκλησης της Αριστεράς.
Η μόνη διαφορά, ότι ο made in usa υποψήφιος –με τη βοήθεια εξαιρετικής ομάδας επικοινωνιολόγων, και ποιων άλλων…- μεταμφιέζει ό,τι συντηρητικότερο και αντιδραστικό σε προοδευτική, φρέσκια ιδέα, μεταφέρει ό,τι σάπιο και σαθρό της αμερικανικής πολιτικής σκηνής ως ρήξη με το (δήθεν) αναποτελεσματικό πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα.
Στην περίπτωσή του ταιριάζουν γάντι οι στίχοι του Μπρεχτ (Η παρέλαση του παλιού καινούριου):
Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.
Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Σε ό,τι αφορά τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ και ευρύτερα στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, δεν αποτελεί και κανένα μεγάλο μυστικό ότι κινούνται λογής λογής «γρανάζια», επιχειρηματικά και «γεωπολιτικά», από την από δω και την από κει μεριά του Ατλαντικού.
Τέλος, δεν κομίζουμε γλαύκας αν επισημάνουμε ότι το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα είναι σε μεταβατική περίοδο (κυοφορούνται εξελίξεις) αναζητώντας λύσεις για «αύριο», δοκιμάζει πρόσωπα και χαρακτηριστικά, όπως επίσης διαμορφώνει ένα πλαίσιο λειτουργίας του αστικού συστήματος στοοποίο οι φωνές που το αμφισβητούν δύσκολα θα αντιπροσωπεύονται (δες συζητήσεις για το πλαφόν στην εκλογή ευρωβουλευτών και το πλαφόν στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και νύξεις για αύξηση του 3%)
Και σε αυτές τις διεργασίες, τόσο η Έφη Αχτσιόγλου, όσο και ο Στέφανος Κασσελάκης, είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι. Επενδύει σε αυτούς το σύστημα και για σήμερα και για αύριο. Δικά του παιδιά είναι. «Παιδιά» που δεν έχουν καμία σχέση με το λαό και τις ανάγκες του. Η μεν Αχτσιόγλου το απέδειξε λόγω και έργω, ο δε Κασσελάκης το περιγράφει –με κάθε τρόπο- από την πρώτη δημόσια εμφάνισή του.
(Από τον τάφο του απηνή διώκτη των κομμουνιστών Ελ. Βενιζέλου ξεκίνησε την προεκλογική εκστρατεία του ο Στ. Κασσελάκης. Στον κόσμο τους, στο πολιτικό σκηνικό που προετοιμάζουν οι κομμουνιστές είναι ανεπιθύμητοι, μα εδώ δεν είναι …παίξε γέλασε, θα βρουν το μάστορά τους από τους κομμουνιστές)
