Ο κατήφορος της ατομικής ευθύνης: Οσοι μπορούν σώζονται. Οι ανήμποροι ας πρόσεχαν…

«Οι πυρ­κα­γιές κόστι­σαν τη ζωή τριών συναν­θρώ­πων μας που δυστυ­χώς δεν απο­μα­κρύν­θη­καν παρά την προει­δο­ποί­η­ση των αρχών». Την αδια­νό­η­τη αυτή δήλω­ση έκα­νε ο υπουρ­γός Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας, Β. Κικί­λιας, στην ενη­μέ­ρω­ση της Παρα­σκευ­ής, ρίχνο­ντας το φταί­ξι­μο για τους θανά­τους στους ίδιους τους νεκρούς. Και απέ­δει­ξε ότι ο κατή­φο­ρος της «ατο­μι­κής ευθύ­νης», δηλα­δή της από­συρ­σης του κρά­τους από την όποια μέρι­μνα για ουσια­στι­κή προ­στα­σία του λαού, δεν έχει πάτο, φτά­νο­ντας στην προ­σβο­λή των ίδιων των τρα­γι­κών θυμά­των της καταστροφής.

Μια σύγ­χρο­νη εκδο­χή του Καιά­δα, δηλα­δή, αφού υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι το ένα από τα τρία θύμα­τα, η γυναί­κα που κάη­κε στο Χορο­στά­σι Μαγνη­σί­ας, «ατύ­χη­σε» να έχει και κινη­τι­κά προ­βλή­μα­τα, οπό­τε δεν μπό­ρε­σε να απο­μα­κρυν­θεί εγκαί­ρως. Μάλι­στα, και ο σύζυ­γός της βρέ­θη­κε στον ίδιο χώρο σε κρί­σι­μη κατά­στα­ση μην μπο­ρώ­ντας να την βοηθήσει.

Το 112, λοι­πόν, ως ένα ακό­μα άλλο­θι για την κυβέρ­νη­ση και το κρά­τος. Οσοι μπο­ρούν σώζο­νται. Οι ανή­μπο­ροι ας πρόσεχαν…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς