Ο κόσμος μας και ο… υπόκοσμός τους — Γράφει ο Νίκος Μόττας

Μοιά­ζει, πράγ­μα­τι, με ιερο­συ­λία να βάζει κάποιος, έστω και σε φωτο­γρα­φία, δίπλα δίπλα τον δήμαρ­χο Πατρέ­ων Κώστα Πελε­τί­δη με τον θλι­βε­ρό τσαρ­λα­τά­νο που ηγεί­ται της δημο­τι­κής αρχής του Βόλου.

Το κάνου­με, ωστό­σο, με μονα­δι­κό σκο­πό να δώσου­με έμφα­ση στην ύπαρ­ξη δύο τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κών κόσμων, σε πολι­τι­κό, ιδε­ο­λο­γι­κό, ηθι­κό και, εν τέλει, ανθρώ­πι­νο επίπεδο.

Ο ένας είναι ο κόσμος μας, σμι­λε­μέ­νος στους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες των ανθρώ­πων της εργα­τι­κής τάξης και του μερο­κά­μα­του. Από την πρώ­τη στιγ­μή της εκλο­γής του στο δημαρ­χια­κό θώκο, ο κομ­μου­νι­στής Πελε­τί­δης στά­θη­κε στο πλευ­ρό των εργα­ζό­με­νων και του λαού της πόλης του, στα­θε­ρά μπρο­στά­ρης της τοπι­κής αυτο­διοί­κη­σης, δίπλα σε αυτούς που τον έχουν πραγ­μα­τι­κά ανά­γκη. Χωρίς παρά­τες, τηλε­ο­πτι­κές κάμε­ρες και φαι­δρά επι­κοι­νω­νια­κά σόου.

Ο άλλος είναι ο… υπό­κο­σμός τους, βυθι­σμέ­νος στα λασπό­νε­ρα, όχι της κακο­και­ρί­ας αλλά της αθλιό­τη­τας, της ψευ­το­μα­γκιάς, του σεξι­σμού και της «παρά­γκας». Της «νύχτας» και του αμαρ­τω­λού επαγ­γελ­μα­τι­κού ποδο­σφαί­ρου. Απ’ όπου κι’ αν τον πιά­σεις θα λερω­θείς. Αυτός, ο υπό­κο­σμος, είχε μάλι­στα το θρά­σος να ειρω­νευ­τεί και να υβρί­σει τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που βρί­σκο­νται στο πλευ­ρό των συμπο­λι­τών τους, προ­σφέ­ρο­ντας εθε­λο­ντι­κά τη βοή­θειά τους στους πλημμυροπαθείς.

Το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα είναι αυτό που γεν­νά και θρέ­φει τους «Μπέ­ους», βαφτί­ζο­ντας την χυδαιό­τη­τα «αθυ­ρο­στο­μία» και την αλη­τεία «αυθορ­μη­τι­σμό». Η ουσία είναι να γίνε­ται η «βρώ­μι­κη δου­λειά» στην τοπι­κή διοί­κη­ση, σε δήμους και περι­φέ­ρειες, για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου. Και σε αυτό ο δήμαρ­χος Βόλου, αν μη τι άλλο, παίρ­νει άριστα.

Το ερώ­τη­μα, λοι­πόν, θα επα­νέρ­χε­ται διαρ­κώς, ειδι­κά όσο πλη­σιά­ζουν οι αυτο­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές: Θέλου­με Πελε­τί­δη­δες ή θέλου­με Μπέ­ους; Θέλου­με να είμα­στε με τους ανθρώ­πους ή με τις λάσπες και τους απόπατους;

Εμείς με τον κόσμο μας κι’ αυτοί με τον υπό­κο­σμό τους.