Το fenomenon “Κάνε ότι Κ#ιμάσαι”

Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

1. Ενώ όλη η Ελλά­δα μέχρι προ­χτές και­γό­ταν και τώρα πνί­γε­ται στα λασπό­νε­ρα και στους οχε­τούς ψεύ­δους του αστι­κού οικονομικο_πολιτικού γίγνε­σθαι μεγά­λα συγκρο­τή­μα­τα του Τύπου, κανά­λια, συστη­μι­κά ΜΜΕ και ΜΚΔ δια­γκω­νί­ζο­νται, εν μέσω πρω­ι­νά­δι­κων, μεση­με­ρά­δι­κων και μετα­με­σο­νύ­κτιων με τις σει­ρές που θα δού­με τις επό­με­νες μέρες.

2.Το “fenomenon” στον τίτλο κλεμ­μέ­νο από “μεγά­λο” site εκτός Ελλά­δας με την επι­σή­μαν­ση “fact or situation that is observed to exist _happen, especially one whose cause or explanation is in question +occurrence event happening or just fact” (γεγο­νός ή κατά­στα­ση υπαρ­κτή που _συμβαίνει τώρα ή συνέ­βη, ειδι­κά όταν η αιτία ή η εξή­γη­ση είναι υπό αμφι­σβή­τη­ση …περιστατικό_ event_ happening ή απλώς συμβάν”

3. Ανα­φο­ρι­κά με το παρα­πά­νω _1, να σημειώ­σου­με Ant1-ERT σημειώ­σα­τε 2, μια και το “Κάνε ότι κ#ιμά­σαι” η “ψυχο­λο­γι­κή σει­ρά μυστη­ρί­ου” _αφού ολο­κλή­ρω­σε τον 1^ο κύκλο με _παρακαλώ 64+(!!) επει­σό­δια των ~55λ …=3520λ=~60ώ, επέ­στρε­ψε 11-Σεπ (1+ βδο­μά­δα νωρί­τε­ρα από τους “παγι­δευ­μέ­νους σ’ έναν λαβύ­ριν­θο μυστι­κών, ψάχνουν να βρουν διέ­ξο­δο. Μέσα από μια δαι­δα­λώ­δη δια­δρο­μή συναι­σθη­μά­των, ανα­ζη­τούν την αλή­θεια”. Το σχε­τι­κό trailer,αναγγελίας της 2^ης season του “Κάνε ότι κ#ιμάσαι” είχε σε χρό­νο dt ~250.000 προ­βο­λές στο YouTube και

4. Η imdb, του δίνει 8,2 !! \10 περισ­σό­τε­ρο από φιλα­ρά­κια, Σταρ Τρεκ, περι­πέ­τειες του Σέρ­λοκ Χολμς, House of Cards, The X Files, Ντέξ­τερ, το κατα­πλη­κτι­κό Bron/Broen, Mr. Bean, περι­πέ­τειες του Ηρα­κλή Πουα­ρό, Μάλι­στα κ. υπουρ­γέ \ Yes Minister, Το γκα­μπί της βασί­λισ­σας \ The Queen’s Gambit κλπ

Από την πρώ­τη στιγ­μή που προ­βλή­θη­κε το trailer, είχε κεντρί­σει το ενδια­φέ­ρον… Κάτι ο πάντα συμπα­θη­τι­κός Σπύ­ρος Παπα­δό­που­λος (κου­ρα­σμέ­νος _στο ύψος του, αλλά τον έχου­με δει και καλύ­τε­ρο), κάτι ο πολύ σκο­τει­νός της χαρα­κτή­ρας, κάτι η πρώ­τη θέση των trends στο Twitter, συνέ­βα­λαν στην τυφλή απο­θέ­ω­ση παρά τις χτυ­πη­τές αδυ­να­μί­ες, ενός κοι­νού που στην πλειο­ψη­φία επι­διώ­κει το εύπε­πτο, απορ­ρί­πτο­ντας σει­ρές πραγ­μα­τι­κά αξιό­λο­γες.  Απο­θε­ώ­νει τα πάντα αν και δεν υπερ­βαί­νουν συνή­θως την ποιο­τι­κή στάθ­μη του παρελθόντος.

Με το αίμα να ρέει άφθο­νο κάνα­με μια προ­σπά­θεια να ψάξου­με ομοιό­τη­τες σε καμιά 20αριά από αυτές που έχου­με παρα­κο­λου­θή­σει _αυτού του “φυρά­μα­τος” …Bron/Broen (The Bridge), Borgen _Ófærð (Trapped) _Forbrydelsen (The Killing) _Tunna Blå Linjen (Thin Blue Line), Sorjonen (Bordertown), Kalifat (Caliphate), Okkupert (Occupied), Rejseholdet (Unit One), Hjem til jul (Home for Christmas), Den som dræber (Those Who Kill) _Jägarna (The Hunters), Gåsmamman, Midnattssol (Midnight Sun), Beck, Bedrag (Follow the Money), Innan vi dör (Before We Die), Efterforskningen (The Investigation), The Valhalla Murders κά. ακό­μη και στο “κλασ­σι­κά” Wallander (+Young) & Endeavour.

Femme Fatale

Δεν υφί­στα­ται αστυ­νο­μι­κό χωρίς μοι­ραία γυναί­κα, μυστη­ριώ­δη, όμορ­φη και σαγη­νευ­τι­κή της οποί­ας η γοη­τεία παγι­δεύ­ει τους ερα­στές της, οδη­γώ­ντας τους συχνά σε θανα­τη­φό­ρες παγί­δες. Αρχέ­τυ­πο της λογο­τε­χνί­ας και της 7^ης τέχνης με ικα­νό­τη­τα να μαγεύ­ει, να δελε­ά­ζει και να υπνω­τί­ζει το θύμα της συνή­θως ηθι­κά διφο­ρού­με­νη, και συν­δέ­ο­νται πάντα με μια αίσθη­ση μυστι­κο­ποί­η­σης και ανησυχίας.
Ο όρος προ­έρ­χε­ται από τα γαλ­λι­κά (femme fatale=θανατηφόρα\μοιραία γυναί­κα) που προ­σπα­θεί να επι­τύ­χει τον κρυ­φό της σκο­πό χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ομορ­φιά, γοη­τεία ή σεξουα­λι­κό­τη­τα συχνά επι­πό­λαιη ή “ελλι­πής” στον τομέα αυτό, επί­σης να είναι (ή να υπο­νο­εί ότι είναι) θύμα, “πια­σμέ­νη σε μια κατά­στα­ση από την οποία δεν μπο­ρεί να ξεφύγει”.
Στην περί­πτω­σή μας οι καμιά δεκα­πε­ντα­ριά Κολιαν­δρή _Ασλάνογλου _Φωτεινή Μπαξεβάνη_ Νικο­λέ­τα Κοτσαη­λί­δου και αρκε­τές –τηρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών μαθή­τριες, απλά το παλεύουν.

💥  Περισσότερα +video 🎥

Σύνοψη _πολύ περιληπτικά

Αρχή με ένα περι­στα­τι­κό τρα­μπου­κι­σμού σε ένα φτω­χο­σχο­λείο, με τον χαρι­σμα­τι­κό καθη­γη­τή Νικό­λα (Σπύ­ρος Παπα­δό­που­λος), να βοη­θά­ει μαθη­τή του να γλυ­τώ­σει bullying από συνο­μη­λί­κους του,  μπαί­νο­ντας στο στό­χα­στρο και να τα βάζει εν αγνοία του με ένα κύκλω­μα εγκλή­μα­τος και μαφί­ας κάθε είδους.
Στη διάρ­κεια μιας έντο­νης κρί­σης στον γάμο του, εμπλέ­κε­ται ερω­τι­κά, για μια νύχτα, με τη φερό­με­νη μητέ­ρα ενός μαθη­τή του ο οποί­ος εμφα­νί­ζει προ­βλή­μα­τα συμπε­ρι­φο­ράς (στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σκο­τει­νή μαφιό­ζα _Έμιλυ Κολιαν­δρή). Λίγες ημέ­ρες αργό­τε­ρα, η γυναί­κα του (Μαρί­να Ασλά­νο­γλου) δολο­φο­νεί­ται στη διάρ­κεια μιας ένο­πλης ληστεί­ας στο ίδιο τους το σπί­τι και η κόρη του μετα­φέ­ρε­ται σε κρί­σι­μη κατά­στα­ση στην εντατική.

Η σει­ρά επι­χει­ρεί να ασχο­λη­θεί με ένα φλέ­γον πολι­τι­κο­κοι­νω­νι­κό θέμα _την παρα­βα­τι­κό­τη­τα των ανη­λί­κων και ειδι­κά μέσα στα σχο­λεία. Μάλι­στα στη 2^η season μετά το δημό­σιο πάει στο ιδιω­τι­κό όπου τα παι­διά από πλού­σιες οικο­γέ­νειες έχουν άλλο κώδι­κα συμπε­ρι­φο­ράς και ο Σπύ­ρος Παπα­δό­που­λος εμφα­νί­ζε­ται clochard σε μια παρα­λία σε ένα τρο­χό­σπι­το μαζί με τον Κάσ­δα­γλη (Βασί­λης Ευτα­ξό­που­λος). Γνω­ρί­ζε­ται με μια  καθη­γή­τρια, (την “βαθιά τραυ­μα­τι­σμέ­νη” Πέρ­σα Τζέ­νη Θεω­νά), που ξυπνά­ει μέσα του νέα ερω­τι­κά συναι­σθή­μα­τα που _προφανώς, θα εξε­λι­χθεί σε δυνα­τή σχέ­ση, εν μέσω συνο­μω­σιών κλπ.

Dietro le quinte _
Τι δεν είδε το
“Κάνε ότι Κ#ιμάσαι”

1. Οι “παρα­βά­τες” αυξά­νουν μαζί με την κρίση
Αλλά­ζει ο “χάρ­της” της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας των ανη­λί­κων, κάτω από την πίε­ση των αλλα­γών που συντε­λού­νται στις σύγ­χρο­νες καπι­τα­λι­στι­κές κοι­νω­νί­ες, σε παγκό­σμιο επί­πε­δο με ποσο­τι­κή και ποιο­τι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση της. Η αυξη­τι­κή τάση της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας και η εμφά­νι­ση νέων μορ­φών παρα­βα­τι­κής συμπε­ρι­φο­ράς, όπου τα τελευ­ταία χρό­νια _μιλώντας για τη χώρα μας οι απλές κλο­πές παρα­χώ­ρη­σαν τη θέση τους σε διαρ­ρή­ξεις, ληστεί­ες, βαν­δα­λι­σμούς και μαχαι­ρώ­μα­τα, ευτυ­χώς όχι ακό­μη εκεί­νη η νέα, ιδιαί­τε­ρα ανη­συ­χη­τι­κή από κοι­νω­νιο­λο­γι­κή άπο­ψη μορ­φή εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας του “παρά­λο­γου” ή “ακα­τα­νό­η­του”, έγκλη­μα και το οποίο σε ορι­σμέ­νες χώρες απο­τε­λεί μια μορ­φή καθη­με­ρι­νής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Βία στους δρό­μους χωρίς εμφα­νή λόγο, αυξη­μέ­νη βία στα πλαί­σια της οικογένειας.
Σε έρευ­να του Πάντειου Πανε­πι­στη­μί­ου, το προ­φίλ του Έλλη­να μαθη­τή φαί­νε­ται να είναι: «ξενό­φο­βος, κοι­νω­νι­κά τρο­μαγ­μέ­νος και αμή­χα­νος απέ­να­ντι στα μεγά­λα προ­βλή­μα­τα της επο­χής» (Εφη­με­ρί­δα «Το Βήμα», 13.11.2006, σελ. A 59–61)

2. Από κάποια στοι­χεία της αστυ­νο­μί­ας ένα μικρό ποσο­στό (16_20% με τάση αύξη­σης) των ανη­λί­κων έχει συνερ­γούς στη διά­πρα­ξη των αδι­κη­μά­των και αυτό σημαί­νει, επο­μέ­νως, ότι στην Ελλά­δα δεν μπο­ρεί να γίνε­ται λόγος για συμ­μο­ρί­ες ανη­λί­κων, που στην Αμε­ρι­κή υπάρ­χουν 60–70 χρό­νια. Αν ορί­σου­με τη συμ­μο­ρία ανη­λί­κων στην πιο απλή της μορ­φή, ως ομά­δα εφή­βων με τυπο­ποι­η­μέ­νες και στε­νές δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις, με δικές της αξί­ες και κώδι­κες συμπε­ρι­φο­ράς, με προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη δρά­ση που κύριο χαρα­κτη­ρι­στι­κό έχει τη σύγκρου­ση με άλλες ομά­δες ή με την Αστυ­νο­μία και με δρα­στη­ριό­τη­τα σε μια συγκε­κρι­μέ­νη περιο­χή, τότε σίγου­ρα δεν μπο­ρού­με να μιλά­με για τέτοιες συμμορίες.

3. Δεν ανα­φε­ρό­μα­στε φυσι­κά στους γνω­στούς-άγνω­στους “μπα­χα­λά­κη­δες”, αλω­μέ­νους από το αστι­κό κρά­τος και παρα­κρά­τος. Βέβαια η περι­θω­ριο­ποί­η­ση μεγά­λων τμη­μά­των της νεο­λαί­ας, ο απο­κλει­σμός της από τα αγα­θά της εργα­σί­ας και του πολι­τι­σμού και γενι­κό­τε­ρα η δυσκο­λία κοι­νω­νι­κής έντα­ξης του νέου σύμ­φω­να με τις ατο­μι­κές του δυνα­τό­τη­τες και τις προ­σω­πι­κές του επι­θυ­μί­ες και όχι με το πρό­τυ­πο ενός μέσου κοι­νω­νι­κού υπο­κει­μέ­νου που καθη­με­ρι­νά προ­βάλ­λε­ται και προ­ω­θεί­ται με γορ­γούς ρυθ­μούς, που αξιο­ποιεί­ται από φασι­στι­κές και παρα­φα­σι­στι­κές ομά­δες, ποδο­σφαι­ρι­κές “θύρες” κλπ. δεν απο­κλεί­ει τίπο­τε στο μέλλον.

4. Όλη η φιλο­λο­γία για τους «παρα­βα­τι­κούς έφη­βους» είναι καθα­ρό ότι επι­χει­ρεί να μεγε­θύ­νει, να διο­γκώ­σει τέτοια φαι­νό­με­να συμπε­ρι­φο­ράς νέων ανθρώ­πων πέρα από τις πραγ­μα­τι­κές τους δια­στά­σεις, προ­κει­μέ­νου να δημιουρ­γή­σει το άλλο­θι της κατα­στο­λής. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι κάτω από τους πηχυαί­ους τίτλους περί «νεα­νι­κής εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας» και «παρα­βα­τι­κό­τη­τας» συσκο­τί­ζε­ται πολ­λές φορές η αλή­θεια, δημιουρ­γώ­ντας κλί­μα εντυ­πω­σια­σμού. Έτσι είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στις αντί­στοι­χες έρευ­νες το 66,6% των κατα­δι­κα­στι­κών απο­φά­σε­ων του Δικα­στη­ρί­ου ανη­λί­κων Αθη­νών το διά­στη­μα 2004–2005 αφο­ρά παρα­βά­σεις του Κώδι­κα Οδι­κής Κυκλο­φο­ρί­ας, ενώ το 10% την παρά­βα­ση του νόμου περί μετα­νά­στευ­σης, δηλα­δή αφο­ρά νέους μετα­νά­στες που ήρθαν «λαθραία» στη χώρα μας κλπ.
Ταυ­τό­χρο­να δεν είναι λίγες οι περι­πτώ­σεις που η άρχου­σα τάξη σπρώ­χνει, κατευ­θύ­νει και προ­σπα­θεί να ομα­δο­ποι­ή­σει, να οργα­νώ­σει τη λεγό­με­νη «παρα­βα­τι­κή συμπε­ρι­φο­ρά» της νεο­λαί­ας και μετά έρχε­ται δήθεν να την αντι­με­τω­πί­σει.
Αυτή η προ­σπά­θεια που στο­χεύ­ει στην περι­θω­ριο­ποί­η­ση τμη­μά­των της νεο­λαί­ας απο­τε­λεί στοι­χείο της δια­πά­λης που ανα­πτύσ­σε­ται για το αν αντι­κει­με­νι­κές τάσεις ομα­δο­ποί­η­σης, συλ­λο­γι­κής δρά­σης που υπάρ­χουν στη νεο­λαία, ιδιαί­τε­ρα όσον αφο­ρά νέους που προ­έρ­χο­νται από τα πιο φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας, θα προ­σα­να­το­λι­στούν στην κατεύ­θυν­ση της χει­ρα­φέ­τη­σης ή της ενσω­μά­τω­σης. Επι­δί­ω­ξη είναι να ενσω­μα­τώ­νε­ται η οργή και η αγα­νά­κτη­ση που ανα­πτύσ­σο­νται στη βάση των δύσκο­λων συν­θη­κών ζωής σε μια εκτο­νω­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, σε μια δρα­στη­ριό­τη­τα που βάζει σαν στό­χο «ψεύ­τι­κους εχθρούς» ‑άλλους εκτός από τους πραγ­μα­τι­κούς- που είναι το αστι­κό κρά­τος και οι καπιταλιστές.

5. Έτσι δια­μορ­φώ­νο­νται τεχνη­τοί δια­χω­ρι­σμοί και αντι­πα­ρα­θέ­σεις, φταί­νε οι μεγα­λύ­τε­ροι, οι οπα­δοί της άλλης ποδο­σφαι­ρι­κής ομά­δας, οι νέοι που ντύ­νο­νται με δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο, που ακούν άλλο μου­σι­κό ρεύ­μα, οι νέοι από τη διπλα­νή πόλη ή γει­το­νιά κλπ. Μέσα από τέτοιου είδους ομα­δο­ποι­ή­σεις δια­μορ­φώ­νο­νται οι προ­σω­πι­κοί στρα­τοί «χού­λι­γκανς» των καπι­τα­λι­στών ιδιο­κτη­τών ποδο­σφαι­ρι­κών ομά­δων, τρο­φο­δο­τού­νται ρατσι­στι­κές οργα­νώ­σεις, προ­βο­κα­τό­ρι­κοι μηχα­νι­σμοί κλπ.

6. Η χρή­ση του όρου «παρα­βα­τι­κό­τη­τα» δεν είναι τυχαία για­τί παρα­πέ­μπει απευ­θεί­ας στο ζήτη­μα σεβα­σμός της αστι­κής νομι­μό­τη­τας. Με τον όρο «παρα­βα­τι­κό­τη­τα» επι­χει­ρεί­ται να συν­δε­θούν φαι­νό­με­να όπως: οι βια­σμοί, η δια­πό­μπευ­ση μέσω κινη­τών, η χρή­ση ναρ­κω­τι­κών κλπ. με τις κινη­το­ποι­ή­σεις, να δηλω­θούν οι μεν και οι δε ως συμπε­ρι­φο­ρές που έχουν κοι­νά χαρα­κτη­ρι­στι­κά. Παρά­βα­ση του νόμου ο βια­σμός — παρά­βα­ση του νόμου η κατά­λη­ψη, η απερ­γία, το κλεί­σι­μο δρό­μου κλπ.

7. Προ­φα­νώς το νομι­κό εποι­κο­δό­μη­μα σε κάθε κοι­νω­νία ρυθ­μί­ζει μια σει­ρά κανό­νες κοι­νω­νι­κής συμ­βί­ω­σης απα­ραί­τη­τους για την ύπαρ­ξη και λει­τουρ­γία της κοι­νω­νί­ας. Το κύριο όμως στοι­χείο και καθή­κον κάθε νομι­κού εποι­κο­δο­μή­μα­τος, το κρι­τή­ριο με το οποίο λει­τουρ­γεί είναι η υπε­ρά­σπι­ση των κυρί­αρ­χων σχέ­σε­ων παρα­γω­γής και στην προ­κει­μέ­νη περί­πτω­ση των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής: την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής. Η «παρα­βα­τι­κό­τη­τα» που φοβί­ζει την αστι­κή τάξη δεν είναι αυτή που συν­δέ­ε­ται με μια συμπε­ρι­φο­ρά που παρα­βιά­ζει κανό­νες κοι­νω­νι­κής συμ­βί­ω­σης ή τεί­νει προς την εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα — χωρίς να σημαί­νει ότι δεν ενδια­φέ­ρε­ται και γι’ αυτή. Είναι αυτή της αμφι­σβή­τη­σης στην πρά­ξη της αστι­κής νομι­μό­τη­τας μέσα από το οργα­νω­μέ­νο εργα­τι­κό και λαϊ­κό κίνη­μα.

8. Η βία παρου­σιά­ζε­ται ως κοι­νό στοι­χείο όλων των θεω­ρού­με­νων και κατα­τασ­σό­με­νων ως «παρα­βα­τι­κών» συμπε­ρι­φο­ρών. Όλη η αστι­κή ιδε­ο­λο­γία αντι­με­τω­πί­ζει τη βία γενι­κά με αφο­ρι­στι­κό τρό­πο, χωρίς να γίνε­ται διά­κρι­ση ανά­με­σα στη βία ‑που με τον έναν ή άλλο τρό­πο- απο­τε­λεί ακραία έκφρα­ση τάσε­ων αντα­γω­νι­σμού, ατο­μι­σμού, θεμε­λιω­δών αξιών του καπι­τα­λι­σμού, την επί­ση­μη κρα­τι­κή βία του κρά­τους των εκμε­ταλ­λευ­τών που απο­σκο­πεί στην διαιώ­νι­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης και τη βία των εκμε­ταλ­λευό­με­νων που δεν απο­τε­λεί στοι­χείο της σήψης και της παρακ­μής της αστι­κής κοι­νω­νί­ας, αλλά έχει προ­ο­δευ­τι­κό χαρα­κτή­ρα στην κοι­νω­νι­κή ιστο­ρι­κή εξέλιξη.
Ο αφο­ρι­σμός της βίας συνο­δεύ­ε­ται από την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία υπέρ της ανά­γκης συνεν­νό­η­σης, δια­λό­γου, συναί­νε­σης, ως απα­ραί­τη­τα στοι­χεία για τη λει­τουρ­γία της κοι­νω­νί­ας. Η ανα­γω­γή είναι προ­φα­νής: έτσι όπως λογι­κά χρειά­ζε­ται να υπάρ­χει σεβα­σμός στην προ­σω­πι­κό­τη­τα της ακε­ραιό­τη­τας του συναν­θρώ­που για να υπάρ­χει κοι­νω­νι­κή συμ­βί­ω­ση (η οποία κατά κανό­να αφο­ρά τη συνα­να­στρο­φή ανθρώ­πων της ίδιας τάξης), έτσι χρειά­ζε­ται και οι σχέ­σεις των κοι­νω­νι­κών τάξε­ων να καθο­ρί­ζο­νται από αλλη­λο­σε­βα­σμό, συνεν­νό­η­ση που εξα­σφα­λί­ζουν την κοι­νω­νι­κή συνοχή.

9. Πρό­κει­ται για δια­στρέ­βλω­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας με προ­φα­νή στό­χο να ασκη­θεί πίε­ση στο εργα­τι­κό, λαϊ­κό κίνη­μα να περιο­ρί­σει την πάλη του στα όρια που καθο­ρί­ζει η αστι­κή νομι­μό­τη­τα, να δια­μορ­φω­θεί η ιδε­ο­λο­γι­κή βάση της σκλη­ρής κατα­στο­λής. Τα παρακ­μια­κά φαι­νό­με­να «ακραί­ου ατο­μι­σμού» και της επι­θε­τι­κό­τη­τας που τον συνο­δεύ­ει όμως ανα­πα­ρά­γο­νται μέσα σε συν­θή­κες «εύρυθ­μης» και αδια­σά­λευ­της λει­τουρ­γί­ας του καπι­τα­λι­σμού, σε συν­θή­κες που εγγυού­νται τα σκλη­ρά μέτρα κατα­σταλ­τι­κής βίας των εκμε­ταλ­λευ­τών ενά­ντια στη δρά­ση του λαϊ­κού κινή­μα­τος, καθώς και στις συν­θή­κες του «κοι­νω­νι­κού δια­λό­γου» και της «εργα­σια­κής ειρήνης».
Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα έχει απο­δεί­ξει ότι είναι κατα­στρο­φι­κό για το κίνη­μα όταν καθο­ρί­ζει τους στό­χους του και τις μορ­φές πάλης του με βάση τον εκά­στο­τε πήχη της αστι­κής νομι­μό­τη­τας.
Ετσι λοι­πόν είναι λογι­κό με κρι­τή­ριο τον αστι­κό νόμο και την παρα­βί­α­σή του, με κρι­τή­ριο την εύρυθ­μη λει­τουρ­γία του καπι­τα­λι­σμού να πρέ­πει να θεω­ρη­θούν ‑από όλους αυτούς που θεω­ρούν «τον κόσμο μας, ως τον καλύ­τε­ρο δυνα­τό κόσμο»- ως «παρα­βα­τι­κοί» που χρί­ζουν ψυχια­τρι­κής θερα­πεί­ας και κατα­στο­λής όλοι όσοι σε τελι­κή ανά­λυ­ση σηκώ­νουν κεφά­λι απέ­να­ντι στην πολι­τι­κή του κεφαλαίου

10. Φαι­νό­με­να στα πλαί­σια κοι­νω­νι­κών μετα­βο­λών και ειδι­κό­τε­ρα σε συνάρ­τη­ση με κατα­στά­σεις, όπως η συνεί­δη­ση –λάστι­χο, ο άκρα­τος ατο­μι­σμός που προ­ω­θεί­ται, η συρ­ρί­κνω­ση της οικο­γέ­νειας και της γει­το­νιάς, η απο­μό­νω­ση και αλλο­τρί­ω­ση, η διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών, η καλ­λιέρ­γεια μιας μορ­φής κοι­νω­νι­κού δαρ­βι­νι­σμού, η σαγη­νευ­τι­κή δύνα­μη του κατα­να­λω­τι­σμού κλπ. κλπ. Δεί­τε και κάποια στοι­χεία για τους επι­με­λη­τές ανη­λί­κων (2011). Στο πρώ­το 4μηνο του 2022 κατα­γρά­φη­καν 1.410 υπο­θέ­σεις που αφο­ρού­σαν ανή­λι­κους παρα­βά­τες – από παρα­βά­σεις του ΚΟΚ έως επι­κίν­δυ­νες σωμα­τι­κές βλά­βες, ενώ τον Σεπ-2021, στις ελλη­νι­κές φυλα­κές βρί­σκο­νταν 334 ανήλικοι.Το ποι­νι­κό δίκαιο αντι­με­τω­πί­ζει τα παι­διά 12–15 ετών με μόνο ανα­μορ­φω­τι­κά ή θερα­πευ­τι­κά μέτρα (στα χαρ­τιά, αφού το εξει­δι­κευ­μέ­νο προ­σω­πι­κό είναι ανύ­παρ­κτο). Στους ανη­λί­κους 15–18 ετών μπο­ρεί να επι­βλη­θεί και περιο­ρι­σμός σε ειδι­κό κατά­στη­μα κρά­τη­σης (σε συν­θή­κες όπου από παρα­βά­τες σε μεγά­λο % γίνο­νται εγκλη­μα­τί­ες), ενώ κάτω των 12 ετών παρα­μέ­νουν ατι­μώ­ρη­τα _ακόμα και ανθρω­πο­κτο­νία να έχει κάνει, ο ποι­νι­κός νόμος το μόνο που μπο­ρεί, είναι …να αφαι­ρέ­σει την επι­μέ­λεια από τους γονείς. Δεί­τε και ένα παλιό αλλά άκρως επί­και­ρο άρθρο του Ριζο­σπά­στη Οι επι­με­λη­τές ανη­λί­κων “συρρικνώνονται“_η εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα μεγε­θύ­νε­ται!, επί­σης _ΚΟΜΕΠ -Ορι­σμέ­νες σκέ­ψεις για τη δια­μόρ­φω­ση της νεα­νι­κής προ­σω­πι­κό­τη­τας του Τάσου Τραβασάρου

“Κάνε ότι Κ#ιμάσαι” ‑τα Συν_+

• Το σενά­ριο του Γιάν­νη Σκα­ρα­γκά _ανεξάρτητα πως προσαρμόστηκε.
• Σε κάποιες ερμη­νεί­ες _όχι σε όλες… Βασί­λης Ευτα­ξό­που­λος (λυκειάρ­χης) Γιώρ­γος Δεπά­στας — Τάσος Γιαν­νό­που­λος, ξεχω­ρί­σα­με την ικα­νό­τη­τα προ­σαρ­μο­γής (τις\τους είχα­με συνη­θί­σει σε κωμι­κούς ρόλους)
• Τα στοι­χεία κοι­νω­νι­κού νουάρ και κάποια μοτί­βα θυμί­ζουν _σεναριακά και σκη­νο­θε­τι­κά το Έτε­ρος Εγώ, με αντί­στοι­χη βαθ­μο­λο­γία 9 στα 10 (!!) στο imdb
• Συνε­χείς ανα­τρο­πές (σενα­ρια­κές και όχι μόνο) _μερικές φορές αφε­λείς, αλλά ανα­τρο­πές πάντως, που σε κάνουν να θες να δεις “που θα το πάει” –και καλά αν είσαι προς το τέλος…
• Πολύ καλή φωτο­γρα­φία (Έλτον Μπίφ­σα + Γιώρ­γος Απο­στο­λί­δης), αρκε­τά ενδια­φέ­ρου­σα κινηματογράφηση.
• Ο τηλε­θε­α­τής ειδι­κά ο αμύ­η­τος χάνει το μπού­σου­λα μετα­ξύ βεβαιό­τη­τας και α_ βεβαιότητας.
• Εμφα­νής η προ­σπά­θεια κίνη­σης μετα­ξύ Χαρι Χόλε του Νέσμπο (ο\η δολο­φό­νος είναι μέσα στην οικο­γέ­νεια) και Πήτερ Φολκ (ντε­τέ­κτιβ Κολόμπο).
• Στο ερώ­τη­μα “προ­τεί­νεις να το δού­με;” απα­ντώ: βλέ­πε παρα­κά­τω και αποφάσισε!

Τα Πλην

• Αφέ­λειες … Η σει­ρά περι­λαμ­βά­νει πολ­λούς “κακούς”, μαυ­ρα­γο­ρί­τες “μαφιό­ζους”, παρα­κρα­τι­κούς, χρη­μα­τι­ζό­με­νους αστυ­νο­μι­κούς, εμπλε­κό­με­νες μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες, ξέπλυ­μα χρή­μα­τος, ανθρώ­πους της νύχτας πλη­ρω­μέ­νους _επαγγελματίες δολο­φό­νους κλπ.
  Όλους αυτούς _με κάποιες ασή­μα­ντες απώ­λειες (στο τελευ­ταίο επει­σό­διο κυρί­ως) τους αντι­με­τω­πί­ζουν με επι­τυ­χία οι “καλοί”, που δεν είναι άλλο από καλο­κά­γα­θα ανθρω­πά­κια!! Χωρίς να έχουν δίπλα τους ούτε έναν ντό­πιο “Dirty” Harry Callahan (για την Ελλά­δα ρε γαμώτο)
• Κάποιος (μάλ­λον αυστη­ρά) έγρα­ψε “για αστυ­νο­μι­κή σει­ρά (αυτό ευαγ­γε­λί­ζε­ται πως είναι), δεν βλέ­πω και καμιά χαρα­κτη­ρι­στι­κή δια­στρω­μά­τω­ση αστυ­νο­μι­κού σίριαλ. Πιο πιθα­νό μου φαί­νε­ται να εξε­λι­χθεί σε «Μας πήρε ο ύπνος»” και έχει δίκιο. Προ­σω­πι­κά κάποια στιγ­μή “πήδη­ξα” καμιά 10αριά επει­σό­δια και σχε­δόν σε όλα “έτρε­ξα” το πρώ­το 10λεπτο (προη­γού­με­να, με κάποιες επε­ξη­γή­σεις) …κι όλα καλά
• Υπάρ­χουν κάποιες άνευ­ρες και κάτω του μέτριου ερμη­νεί­ες (ειδι­κά παι­διών). Συγ­χω­ρού­νται –το μέλ­λον θα δείξει
• Για όποιον έχει ασχο­λη­θεί με το είδος, το σενά­ριο είναι συχνά από προ­βλέ­ψι­μο, ως παι­δα­ριώ­δες. Δεν θα κάνω φυσι­κά συγκρί­σεις ‑ας πού­με, ούτε με τη θρυ­λι­κή Vera (Brenda Blethyn) τις περι­πέ­τειες του Ηρα­κλή Πουα­ρό, τον Σέρ­λοκ, η τον Endeavour… ούτε με τα “αιμα­τη­ρά” Springfloden _Karppi _The Bay _Absentia _Advokaten _Alef _Bancroft _Bosch _Breaking Bad _Capitani _Cardinal _Chimera _Fortitude _Goliath _Prodical Son _The Lava Field _Voice…

• Το Κάνε Ότι Κ#μάσαι θα ήταν σίγου­ρα καλύ­τε­ρο με 10; _15; _άντε 20 επει­σό­δια κρα­τώ­ντας την ουσία –αυτή έστω των εμπνευ­στών και δημιουρ­γών της σει­ράς, χωρίς τη “φύρα”.
• Κάποιοι μίλη­σαν για “ανα­τρε­πτι­κό φινά­λε” και “αυλαία με δύο συγκλο­νι­στι­κά επει­σό­δια” _θα δια­φω­νή­σου­με: εκτός από το πολύ αίμα … ανα­τρο­πή είναι αυτό; το μόνο που συνά­δει με το χαρα­κτη­ρι­σμό είναι ο θάνα­τος 3–4 (και να δού­με αν όλοι πέθα­ναν) “καλών” και “αθώ­ων”, που δεν είναι happy end (ή είναι;). Εξάλ­λου –προς το παρόν ο Γιάν­νης Σκα­ρα­γκάς (θα στα­θού­με αμέ­σως μετά), βρα­βευ­μέ­νος στο εξω­τε­ρι­κό είναι (ΗΠΑ βασικά).
• Στο τελευ­ταίο πάντα επει­σό­διο και αφού η αστυ­νο­μία ειδο­ποιεί­ται για μακε­λειό και φτά­νει κατό­πιν εορ­τής …βρί­σκει κλει­στή την πόρ­τα του παλιού κτη­ρί­ου όπου δια­δρα­μα­τί­ζε­ται και δεν έχει τα μέσα να “μπου­κά­ρει”, ούτε “Αία­ντες”, ούτε SWAT, κάποιοι δεν έχουν καν αλε­ξί­σφαι­ρα, αλλά το δίκιο πάντα κερδίζει…

Παρα­λή­ρη­μα στο Twitter !! με το τελευ­ταίο επει­σό­διο — “Πρέ­πει να πάει Netflix”  γρά­φει το thetoc.gr
Κάποιος σχο­λιά­ζει …Γεια σας. Έμα­θα ότι ψάχνε­τε πτώ­μα­τα για μια θεα­τρι­κή παρά­στα­ση που ανε­βά­ζε­τε και ήρθα να βοη­θή­σω…

Με έντο­να στοι­χεία “κοι­νω­νι­κού νουάρ”, το σενά­ριο είναι βασι­σμέ­νο στο βιβλίο “Πριν κοι­μη­θείς με τον διά­βο­λο” του συγ­γρα­φέα Γιάν­νη Σκα­ρα­γκά (έχει τιμη­θεί από τα ιδρύ­μα­τα Ledig-Rowohlt, Literarisches Colloquium Berlin, Villa Strauli και University of Iowa (IWP), ενώ το θεα­τρι­κό του έργο “Prime Numbers”, που έκα­νε πρε­μιέ­ρα στη Νέα Υόρ­κη, ήταν υπο­ψή­φιο για τα New York Innovative Theatre Awards, με τη δια­φο­ρά ότι η πλο­κή του έργου δεν τοπο­θε­τεί­ται χρο­νι­κά στο 1930 αλλά στο σήμε­ρα, θίγο­ντας θέμα­τα όπως τα φαι­νό­με­να του σχο­λι­κού εκφο­βι­σμού, ψυχι­κής υγεί­ας και του revenge porn.

Γιάννης Σκαραγκάς:
Το who is who του σεναριογράφου

Ο Γιάν­νης Σκα­ρα­γκάς είναι πεζο­γρά­φος, θεα­τρι­κός συγ­γρα­φέ­ας και σενα­ριο­γρά­φος (τα βιβλία του εδώ)_ γεν­νή­θη­κε στην Κομο­τη­νή και μεγά­λω­σε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Σπού­δα­σε στη Νομι­κή Σχο­λή του ΑΠΘ και στη δρα­μα­τι­κή σχο­λή του Κρα­τι­κού Θεά­τρου Βορεί­ου Ελλά­δος. Στα ελλη­νι­κά έχουν εκδο­θεί τα μυθι­στο­ρή­μα­τά του “Επι­φά­νεια” (Ελλη­νι­κά Γράμ­μα­τα, 2002), “Η πατρί­δα της αφής” (Πατά­κης, 2004), “Το αινιγ­μα­τι­κό βλέμ­μα του αγγέ­λου” (Πατά­κης, 2008), “Ο ουρα­νός που ονει­ρεύ­τη­κες” (Κρι­τι­κή, 2014), “Λαχτά­ρα που περίσ­σε­ψε από χτες” (Κρι­τι­κή, 2018) τα θεα­τρι­κά έργα “Τρία θεα­τρι­κά” (Κρι­τι­κή, 2015) και η νου­βέ­λα “Η Κυρά της Ρω” (Κρι­τι­κή, 2017), η οποία παί­χτη­κε επί­σης στο θέα­τρο όπως και Η επο­χή του κυνη­γιού (2015), Ο Μόγλης κι οι περι­πέ­τειές του στη ζού­γκλα (2013), Αυτοί που περ­πα­τούν στα σύν­νε­φα (2021).

• Έχει εργα­στεί για πάνω από μία δεκα­ε­τία στον χώρο της τηλε­ό­ρα­σης και του κινη­μα­το­γρά­φου, γράφο­ντας απευ­θεί­ας στα αγγλι­κά, διη­γή­μα­τά του έχουν δημο­σιευ­θεί σε αμε­ρι­κά­νι­κα έντυ­πα όπως τα “World Literature Today”, “Copper Νickel”, “American Chordata”, “The Charles Carter”, “Tower Journal”, “Spilled Milk”, “Midnight Circus”, “Crannog”, “Story Shack”, “Subprimal Poetry Art”, κ.ά. Βρα­βεύ­τη­κε το 2018 από το πανε­πι­στή­μιο του Κολο­ρά­ντο για το αμε­ρι­κα­νι­κό του διή­γη­μα “How to Draw Human Figures” (στο περιο­δι­κό Copper Nickel) με το Editors’ Prize in Prose.
• Το θεα­τρι­κό του έργο “Prime Numbers” έκα­νε πρε­μιέ­ρα στη Νέα Υόρ­κη το 2009 και ήταν υπο­ψή­φιο για τα New York Innovative Theatre Awards. Είναι υπό­τρο­φος του ιδρύ­μα­τος Fulbright και μέλος της Ένω­σης Ευρω­παί­ων Δημο­σιο­γρά­φων. Έχει τιμη­θεί από τα ιδρύ­μα­τα Ledig-Rowohlt, Literarisches Colloquium Berlin, Villa Strauli και University of Iowa (IWP).
• Το έργο του “Η κυρά της Ρω” παρου­σιά­στη­κε στο φημι­σμέ­νο Centre for the Art of Performance του UCLA στις ΗΠΑ το 2020 με περιο­δεία στις ΗΠΑ και την Αυστραλία.
• Τον Νοέμ­βριο του 2015 εκπρο­σώ­πη­σε την Ελλά­δα στη διορ­γά­νω­ση “A Soul for Europe” στο Βερο­λί­νο, υπό την αιγί­δα του Ευρωκοινοβουλίου.
• Έχει εργα­στεί στον χώρο της τηλε­ό­ρα­σης υπο­γρά­φο­ντας το σενά­ριο τεσ­σά­ρων τηλε­ο­πτι­κών σει­ρών (Mega+Alpha), αλλά και ως επι­με­λη­τής σενα­ρί­ων σε εται­ρεί­ες κινη­μα­το­γρα­φι­κών παραγωγών.

Πρό­σφα­τα κυκλο­φό­ρη­σε το νέο του βιβλίο με τίτλο “Μελί­να” _από τον μύθο στο ανθρώ­πι­νο γύρω από τη Μελί­να Μερκούρη.

Σει­ρές όπου έχει γρά­ψει το σενάριο:

• Απι­στί­ες _1998
• Είσαι πολύ αλή­της τελι­κά _2003
• Εντι­μό­τα­τοι κερα­τά­δες: Ο παρά­νο­μος κερα­τάς _
• Επι­φά­νεια _2001
• Καλά να πάθεις _2003
• 2007
  • Το σύν­δρο­μο του Ηρόστρατου
  • Μωρά
• 2008
  • Αντί­δο­το
  • Από­στα­ση ασφαλείας
  • Ζωή από την αρχή
  • Η ώρα της αλήθειας
  • Μικρά ψέμα­τα
  • Τυχαία συνά­ντη­ση
• Το Αύριο μας Ανή­κει 2021
• Κάνε Ότι Κοι­μά­σαι 2022

Ο Ιάσο­νας Τρια­ντα­φυλ­λί­δης την είδε λίγο δια­φο­ρε­τι­κά δεί­τε την κρι­τι­κή του

Πριν κοιμηθείς με τον διάβολο

Αθή­να 1930. Μέσα στη δίνη του αμε­ρι­κα­νι­κού κραχ και της οικο­νο­μι­κής κρί­σης στην Ευρώ­πη, η Ελλά­δα ανα­ζη­τά ένα νέο δάνειο. Η πόλη προ­σπα­θεί ακό­μα να αφο­μοιώ­σει τα κύμα­τα των προ­σφύ­γων και να αντι­με­τω­πί­σει το και­νούρ­γιο έγκλη­μα. Ο Φιλό­τι­μος Βάκ­χος, ως κοσμι­κο­γρά­φος στα Αθη­ναϊ­κά Νέα, ξέρει πολύ καλά πώς να φυλά­ει μυστι­κά αλλά και πώς να τα ξετρυ­πώ­νει. Όταν ο Αμε­ρι­κα­νός επι­χει­ρη­μα­τί­ας και σύζυ­γος της αδελ­φι­κής του φίλης ζητά τις υπη­ρε­σί­ες του, ο Βάκ­χος δεν υπο­πτεύ­ε­ται τον κίν­δυ­νο. Μια ομά­δα επι­χει­ρη­μα­τιών έχει βάλει στό­χο τον υπο­διοι­κη­τή της Αστυ­νο­μι­κής Διεύ­θυν­σης και ανα­θέ­τει στον Βάκ­χο να συγκε­ντρώ­σει ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία για την παρά­νο­μη δρά­ση του. Η έρευ­νά του θα τον φέρει σε επα­φή με τον μεθυ­στι­κό κόσμο της νεο­σύ­στα­της κινη­μα­το­γρα­φι­κής παρα­γω­γής στην Ελλά­δα και τον χώρο του ρεμπέ­τι­κου και του περι­θω­ρί­ου. Όταν ανα­κα­λύ­πτει όμως ένα δίκτυο ανδρι­κής πορ­νο­γρα­φί­ας που απει­λεί τις υπο­λή­ψεις ισχυ­ρών ανδρών του πολι­τι­κού και οικο­νο­μι­κού βίου, είναι αργά για να ξεφύ­γει. Μέσα από μια σει­ρά καται­γι­στι­κών ανα­τρο­πών, ο Βάκ­χος έρχε­ται αντι­μέ­τω­πος με τα δικά του μυστι­κά και βρί­σκει τον μονα­δι­κό σύμ­μα­χο στο πιο τρο­μα­κτι­κό πρό­σω­πο από το σκο­τει­νό του παρελθόν.

Αθή­να 1930. Ο πλη­θυ­σμός της πόλης έχει σχε­δόν διπλα­σια­στεί από τους πρό­σφυ­γες και οι ανά­γκες υδρο­δό­τη­σης και έργων υπο­δο­μής απορ­ρο­φούν τερά­στια κεφά­λαια. Μέσα στη δίνη του αμε­ρι­κα­νι­κού κραχ και της οικο­νο­μι­κής κρί­σης στην Ευρώ­πη, αλλά και των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για το Σύμ­φω­νο Φιλί­ας με την Τουρ­κία, η Ελλά­δα ανα­ζη­τά ένα και­νούρ­γιο δάνειο.

Ο Φιλό­τι­μος Βάκ­χος, ως κοσμι­κο­γρά­φος στα Αθη­ναϊ­κά Νέα, ξέρει πολύ καλά πώς να φυλά­ει μυστι­κά αλλά και πώς να τα απο­κα­λύ­πτει. Όταν ο Αμε­ρι­κα­νός επι­χει­ρη­μα­τί­ας και σύζυ­γος της αδελ­φι­κής του φίλης ζητά τις υπη­ρε­σί­ες του, ο Βάκ­χος δεν υπο­πτεύ­ε­ται τον κίν­δυ­νο. Μια ομά­δα οικο­νο­μι­κών παρα­γό­ντων έχει βάλει στό­χο τον υπο­διοι­κη­τή της Αστυ­νο­μι­κής Διεύ­θυν­σης και του ανα­θέ­τει να συγκε­ντρώ­σει ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία ενα­ντί­ον του. Η έρευ­νά του θα τον φέρει σε επα­φή με τον μεθυ­στι­κό χώρο της παρα­γω­γής κινη­μα­το­γρα­φι­κών ται­νιών στην Ελλά­δα, τον υπό­κο­σμο του ρεμπέ­τι­κου και της πορ­νεί­ας, αλλά και με έναν κύκλο ανθρώ­πων που έχουν σκο­πό να επη­ρε­ά­σουν τις οικο­νο­μι­κές εξε­λί­ξεις στη χώρα και δεν θα αφή­σουν κανέ­ναν να τους εμποδίσει.

Το αστυ­νο­μι­κό μυθι­στό­ρη­μα του Γιάν­νη Σκα­ρα­γκά είναι ένα συναρ­πα­στι­κό ψηφι­δω­τό ανα­τρο­πών, ερω­τι­σμού και πολι­τι­κής αλλη­γο­ρί­ας για ανθρώ­πους παγι­δευ­μέ­νους στη δίνη της ιστο­ρί­ας και του χαρα­κτή­ρα τους. (Από την παρου­σί­α­ση στο οπι­σθό­φυλ­λο του βιβλίου)

«Από τα λαμπε­ρά σαλό­νια της αθη­ναϊ­κής κοι­νω­νί­ας ο ανα­γνώ­στης θα προ­σγειω­θεί σε παρά­νο­μους αγώ­νες πυγ­μα­χί­ας που διορ­γα­νώ­νουν σωμα­τέ­μπο­ροι, στον υπό­κο­σμο του ρεμπέ­τι­κου και της πορ­νεί­ας, αλλά και στα στού­ντιο της εκκο­λα­πτό­με­νης κινη­μα­το­γρα­φι­κής βιο­μη­χα­νί­ας. Ο Τίμος είναι «ανοι­χτό­μυα­λος από άμυ­να και εκκε­ντρι­κός από απο­τυ­χία να εντα­χτεί», ένας ιδιόρ­ρυθ­μος τυχο­διώ­κτης που εξε­λίσ­σε­ται σε ιδιω­τι­κό ερευ­νη­τή. Και ένας εντε­λώς πρω­τό­τυ­πος κεντρι­κός ήρω­ας στην αστυ­νο­μι­κή μυθο­πλα­σία». (Χίλ­ντα Παπα­δη­μη­τρί­ου, bookpress.gr, 23/10/2020)

ℹ️ Το «Κάνε ότι κοι­μά­σαι ΙΙ», έκα­νε πρε­μιέ­ρα στην ΕΡΤ1 στις 11-Σεπ και εδώ ο Νικό­λας ζει απο­μο­νω­μέ­νος σε ένα τρο­χό­σπι­το, έχο­ντας παραι­τη­θεί από το σχο­λείο μαζί με τον Κάσ­δα­γλη. Με τους εφιάλ­τες να τον βασα­νί­ζουν και τη σκέ­ψη στα θύμα­τα από το μακε­λειό, δέχε­ται να γνω­ρί­σει τον διευ­θυ­ντή ενός γνω­στού ιδιω­τι­κού σχο­λεί­ου, με ενδε­χό­με­νο να δου­λέ­ψει εκεί. Αβέ­βαιος για την από­φα­σή του, γίνε­ται μάρ­τυ­ρας μιας ακό­μη άγριας δολο­φο­νί­ας ενός εκεί καθη­γη­τή, στη διάρ­κεια δεξί­ω­σης, βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πος με μια νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κι έναν λαμπε­ρό κόσμο προ­νο­μί­ων και εξου­σί­ας και η ζωή συνε­χί­ζε­ται… Ξεκι­νά­ει δυνα­τή ερω­τι­κή σχέ­ση με την Πέρ­σα (Τζέ­νη Θεω­νά), που “ξυπνά­ει μέσα του συναι­σθή­μα­τα που είχε στε­ρη­θεί για και­ρό” αντι­μέ­τω­πος με τις συνω­μο­σί­ες του νέου φωτει­νού αυτού κόσμου…

🎬  Παί­ζουν (στην 1^η season):
Σπύ­ρος Παπα­δό­που­λος (Νικό­λας Καλί­ρης), Τζέ­νη Θεω­νά (Πέρ­σα), Βασί­λης Ευτα­ξό­που­λος (Στέ­λιος Κάσ­δα­γλης), Μιχά­λης Οικο­νό­μου (Ίκα­ρος), Ιωάν­να Αση­μα­κο­πού­λου (Δάφ­νη), Νικο­λέ­τα Κοτσαη­λί­δου (Άννα Γραμ­μι­κού), Φωτει­νή Μπα­ξε­βά­νη (Μπε­τί­να Βορί­δη), Δημή­τρης Καπε­τα­νά­κος (Κων­στα­ντί­νος Ίσσα­ρης), Αλέ­ξαν­δρος Καλ­πα­κί­δης (Λημνιός), Ηλιά­να Γαϊ­τά­νη (Χρύ­σα), Χρι­στό­δου­λος Στυ­λια­νού (Στα­μα­τά­κης), Λήδα Ματσάγ­γου (Δέσποι­να), Γιώρ­γος Δεπά­στας (Λάκης Βορί­δης), Στέρ­γιος Αντου­λάς (Πέτρος), Γεωρ­γία Μεσα­ρί­τη (Νάσια Καλί­ρη), Χρή­στος Δια­μα­ντού­δης (Χρή­στος Γιδάς), Βίκυ Μαϊ­δά­νο­γλου (Ζωή Βορί­δη), Βασί­λης Ντάρ­μας (Μάκης Βελής), Νικό­λας Χαλ­κια­δά­κης (Γιώρ­γος), Μιχά­λης Αρτε­μι­σιά­δης (Σταύ­ρος), Κατε­ρί­να Κρα­νί­δη (Αμά­ντα), Τίτος Πινα­κάς (Πέρης), Αλέ­ξαν­δρος Τωμα­δά­κης (Λάμπης), Φαίη Φρα­γκα­λιώ­τη (Έφη), Πωλί­να Μπέ­τση (Λέτα), Κάτια Νεκτα­ρί­ου (Μαρ­γα­ρί­τα), Ευάγ­γε­λος Σαμιώ­της (Κώστας), Νικό­λας Παπα­δο­μι­χε­λά­κης (Τόλης), Μάκης Παπ­πάς (Βασί­λης).

• Σενά­ριο: Γιάν­νης Σκαραγκάς
• Σκη­νο­θε­σία: Αλέ­κος Κυρά­νης, Μάριος Βαλάσης
• Διεύ­θυν­ση φωτο­γρα­φί­ας: Έλτον Μπίφ­σα, Γιώρ­γος Αποστολίδης
• Σκη­νο­γρα­φία: Ανα­στα­σία Χαρμούση
• Κοστού­μια: Ελί­να Μαντζάκου
• Πρω­τό­τυ­πη μου­σι­κή: Γιάν­νης Χριστοδουλόπουλος
• Μοντάζ: Νίκος Στεφάνου
• Οργά­νω­ση Παρα­γω­γής: Ηλί­ας Βογια­τζό­γλου, Αλέ­ξαν­δρος Δρακάτος
• Executive producer: Άννα Λεμπέση
• Παρα­γω­γός: Νίκος Κάλης
• Παρα­γω­γή: ΕΡΤ

Femme Fatale

Ανα­φέ­ρου­με καμιά 30αριά (προς σύγκριση_ που δε γίνε­ται) αρχί­ζο­ντας από τις Alice Hollister _1913 στο film The Vampire την Theda Bara, στο film του 1920 A Fool There Was Patrick Campbell  του Robert Vignola μέχρι την Sharon Stone στο Basic Instinct, Nicole Kidman στο To Die For Robin, Wright Claire Underwood στο House of Cards, Bridget Gregory, στο The Last Seduction (Linda Fiorentino), Mr. and Mrs. Smith (Angelina Jolie) _Nikita (Peta Wilson) _Disclosure (Demi Moore) _Gone Girl (Rosamund Pike) _Batman Returns (Michelle Pfeiffer) _The Dark Knight Rises (Anne Hathaway) _X-Men (Rebecca Romijn) _Species (Natasha Henstridge) _The Lara Croft Movies (Angelina Jolie) _Sons of Anarchy (Katey Sagal) _Derailed (Jennifer Aniston) _Cruel Intentions (Sarah Michelle Gellar) _Game of Thrones (Lena Headey) GoldenEye (Famke Janssen) _The Long Kiss Goodnight (Geena Davis) _Kill Bill (Uma Thurman) _Chuck (Yvonne Strahovski) _L.A. Confidential (Kim Basinger) _Firefly (Christina Hendricks) κλπ.