Είναι εύλογες ορισμένες φωνές αγανάκτησης που ακούγονται από κατοίκους της περιοχής, ότι «δεν υπάρχει κράτος». Αξίζει όμως να σκεφτούμε πως η κρατική μηχανή αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματική στην επιβολή εξοντωτικών φόρων στα λαϊκά στρώματα ή στην επιβολή της τάξης απέναντι στο εργατικό — λαϊκό κίνημα, με αστυνομοκρατία και δίκες λαϊκών αγωνιστών, αλλά εξαιρετικά ανίκανη στο να ανταπεξέλθει σε στοιχειώδεις έκτακτες ανάγκες. Αποδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, πως κράτος είναι «η βία της άρχουσας τάξης απέναντι στις υποτελείς τάξεις». Το αστικό κράτος δεν έχει στόχο να προστατεύσει τα λαϊκά στρώματα. Έχει ως στόχο να τα υποτάσσει, να οργανώνει την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Ένα επίπεδο προστασίας των λαϊκών στρωμάτων φυσικά εξασφαλίζεται από κάθε αστικό κράτος, για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Ωστόσο, το επίπεδο αυτό δεν καθορίζεται πουθενά, στον καπιταλισμό, απ’ τις λαϊκές ανάγκες. Οι υλικές δυνατότητες για υψηλότατο επίπεδο προστασίας σήμερα υπάρχουν, αλλά έρχονται σε αντιπαραβολή με την κερδοφορία του κεφαλαίου, που αντιμετωπίζει π.χ. τα αποθέματα τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης ως βάρος ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως μια σημαντική κρατική αγορά, απ’ την οποία μπορεί να βγάλει υψηλότατο κέρδος. Οι αποσπασματικές «δωρεές» των ομίλων είναι «σταγόνα στον ωκεανό», σε σχέση με τα οφέλη απ’ την κρατική στήριξη και τις φοροελαφρύνσεις.
Απόσπασμα από άρθρο του Γρ. Λιονή, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας, στο Ριζοσπάστη.