Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός που επαναλαμβάνεται …

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Μας έχει συνη­θί­σει ο Χρή­στος Γιαν­να­ράς στις επι­φυλ­λί­δες του στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ να χρη­σι­μο­ποιεί τον ωμό και ταυ­τό­χρο­να πρω­τό­γο­νο αντι­κο­μου­νι­σμό προ­κει­μέ­νου να «ντύ­σει» τις από­ψεις του.

«Από­ψεις» που παρά την προ­σπά­θεια να εμφα­νι­στούν ως προ­ϊ­όν γνώ­σης, πεί­ρας και φιλο­σο­φι­κής διά­θε­σης δεν ξεφεύ­γουν σε επί­πε­δο από τον αγο­ραίο αντικομουνισμό.

Πρό­σφα­τα (21/3) ανα­φέ­ρει με το χαρα­κτη­ρι­σμό τίτλο «Για­τί δια­χει­ρί­ζο­νται πρω­τά­ρη­δες τα ουσιώ­δη» (για το φαι­νό­με­νο των λεγό­με­νων «μπα­χα­λά­κη­δων» και τον τρό­πο αντι­με­τώ­πι­σης τους)  και τα εξής: «…Έχουν περά­σει εβδο­μή­ντα δύο χρό­νια από τη συντρι­βή της σοβιε­τι­κού τύπου «Αρι­στε­ράς» στην Ελλά­δα. Όλα πια είναι ξεκά­θα­ρα, του­λά­χι­στον για όσους αρνού­νται τις παρω­πί­δες: Αν πρυ­τά­νευαν στο τότε «αρι­στε­ρό» ένο­πλο πρα­ξι­κό­πη­μα κοι­νω­νι­κά ορά­μα­τα και στό­χοι ποιό­τη­τας της ζωής ή αν η Αρι­στε­ρά στην Ελλά­δα λει­τούρ­γη­σε μόνο σαν πρα­κτό­ρευ­ση της σοβιε­τι­κής φρι­κω­δί­ας – είναι πια ξεκά­θα­ρο. Μπο­ρεί η εμπο­ρία του «αρι­στε­ρι­σμού» να έχει ενδυ­θεί κοι­νο­βου­λευ­τι­κή λεο­ντή, με δηλω­μέ­νη κατα­στα­τι­κή επι­δί­ω­ξη τη μαρ­ξι­στι­κή ουτο­πία, μπο­ρεί να προ­σθέ­τει συνε­χώς μνη­μεία για τις νίκες της κατά την ένο­πλη πολυαί­μα­κτη ανταρ­σία της. Αλλά ευτυ­χώς παρα­μέ­νει ανε­ξί­τη­λη και η δια­βε­βαί­ω­ση του Μάρ­κου Βαφειά­δη ότι το 90% του «στρα­τού», τότε, της «Αρι­στε­ράς» ήταν βιαί­ως στρατολογημένοι!…»

Και μόνο η φρα­σε­ο­λο­γία γυρ­νά πραγ­μα­τι­κά το ρολόι της ιστο­ρί­ας πολ­λά χρό­νια πίσω όταν ο αγώ­νας του ΔΣΕ χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας ως «ένο­πλη ανταρ­σία» (αλή­θεια δεν γνω­ρί­ζει ο κ. καθη­γη­τής το πώς νομι­κά εδώ και δεκα­ε­τί­ες έχει ψηφι­στεί η «άρση των συνε­πειών του Εμφυ­λί­ου» ΝΟΜΟΣ υπ’α­ριθ. 1863/1989;)

Αλλά και τα περί «πρα­κτό­ρευ­σης της σοβιε­τι­κής φρι­κω­δί­ας» μήπως δεν απο­τε­λεί ντρο­πή να το ανα­φέ­ρει κάποιος λίγες μέρες πριν την επέ­τειο εκτέ­λε­σης του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και των συντρό­φων του (30/3/1952) με την ίδια κατηγορία;

Όσο δε περί από­ψε­ων του Μ. Βαφειά­δη «ότι το 90% του ΔΣΕ ήταν βιαί­ως στρα­το­λο­γη­μέ­νοι» είναι ιστο­ρι­κά ανα­πό­δει­κτο και φυσι­κά ανε­πί­τρε­πτο να χρη­σι­μο­ποιεί­ται από ένα δια­πρε­πή καθη­γη­τής που είναι λάτρης του ορθού λόγου…

Και τελι­κά για μία ακό­μη φορά απο­δει­κνύ­ει ότι είναι βασα­νι­στι­κή αρρώ­στια η ψώρα του αντικομμουνισμού! 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο