Ο υπουργός «νούμερο» και η πάλη των τάξεων — του Νίκου Μόττα

Ο υπουρ­γός Εργα­σί­ας Άδω­νις Γεωρ­γιά­δης είναι από εκεί­να τα πολι­τι­κά «φρού­τα», που όταν αγο­ρεύ­ει δεν ξέρεις αν πρέ­πει να εξορ­γι­στείς ή να σκά­σεις στα γέλια.

Αυτό, λοι­πόν, το πολι­τι­κό «φρού­το», ή καλύ­τε­ρα πολι­τι­κό «νού­με­ρο», που καλ­λιερ­γή­θη­κε στο ακρο­δε­ξιό θερ­μο­κή­πιο του Καρα­τζα­φέ­ρη, χέρι-χέρι με χρυ­σαυ­γί­τες και «σπαρ­τιά­τες», έφτα­σε σήμε­ρα, από τη θέση του υπουρ­γού, να απει­λεί και να «κου­νά» το δάχτυ­λο στο εργα­τι­κό κίνημα.

Πίσω από το «νού­με­ρο Γεωρ­γιά­δη» και την όλη φαι­δρό­τη­τα που περι­βάλ­λει την πολι­τι­κή ύπαρ­ξη του τηλε­πω­λη­τή, ξεπρο­βάλ­λει το βαθιά αντι­λαϊ­κό, αντερ­γα­τι­κό πρό­σω­πο της ΝΔ. Μιας παρά­τα­ξης που από τα γενο­φά­σκια της απο­τε­λεί γνή­σιο εκπρό­σω­πο της μεγα­λο­α­στι­κής τάξης της χώρας, του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, των βιο­μη­χά­νων και των εφοπλιστών.

Αν μπο­ρού­σε, το «νού­με­ρο» που καμώ­νε­ται τον υπουρ­γό, θα καταρ­γού­σε, μ΄ένα νόμο κι’ ένα άρθρο, την ίδια την… πάλη των τάξε­ων. Αυτός άλλω­στε ήταν και είναι ο μεγά­λος τους βρα­χνάς: Οι αγώ­νες και οι διεκ­δι­κή­σεις των εργα­ζό­με­νων, το ταξι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα, εξ’ ου και οι λυσ­σα­σμέ­νες επι­θέ­σεις στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ.

Με την ευκαι­ρία, να υπεν­θυ­μί­σου­με ότι την πάλη των τάξε­ων είχε επι­χει­ρή­σει να την… καταρ­γή­σει το 1977, με τον περί­φη­μο αντερ­γα­τι­κό νόμο 330, ένας ομοι­δε­ά­της του Αδ. Γεωρ­γιά­δη, ο αλή­στου μνή­μης υπουρ­γός Εργα­σί­ας Κων­στα­ντί­νος Λάσκα­ρης. Για κακή του τύχη, όμως, η ταξι­κή πάλη όχι μόνο δεν καταρ­γή­θη­κε, αλλά έστει­λε τον εν λόγο νόμο στον σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της πολι­τι­κής ιστο­ρί­ας. Εκεί δηλα­δή που θα κατα­λή­ξει, αργά ή γρή­γο­ρα, ο τωρι­νός νόμος Γεωργιάδη.

«Δεν θα επι­τρέ­ψο­μεν την πάλην των τάξε­ων» έλε­γε το ’77 ο Λάσκα­ρης. «Οι απερ­γοί που κλεί­νουν την είσο­δο στα εργο­στά­σια θα συλ­λαμ­βά­νο­νται» και «η τυραν­νία του ΚΚΕ τελειώ­νει» κραυ­γά­ζει σήμε­ρα το πολι­τι­κό τέκνο του Καρα­τζα­φέ­ρη, μέχρι πριν λίγα χρό­νια, δια­φή­μι­ζε από τηλε­ο­ρά­σε­ως πονή­μα­τα του ναζι­στή Πλεύρη.

Δεν πρω­το­τυ­πεί στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή και το μίσος ενά­ντια στους εργα­τι­κούς αγώ­νες ο Γεωρ­γιά­δης. Πολύ πριν απ’ αυτόν, ουκ ολί­γοι πολι­τι­κοί εκπρό­σω­ποι του κεφα­λαί­ου και της μεγα­λο­ερ­γο­δο­σί­ας, επι­χεί­ρη­σαν να απο­νε­κρώ­σουν το ταξι­κό κίνη­μα, να ποι­νι­κο­ποι­ή­σουν τις απερ­γί­ες και την συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση, με σκο­πό να επι­βάλ­λουν σιγή νεκρο­τα­φεί­ου στην κοινωνία.

Όλοι τους — ανε­ξαι­ρέ­τως — απέ­τυ­χαν παταγωδώς.

Αν είναι σε κάτι που, αν μη τι άλλο, πρω­το­τυ­πεί ο Αδ. Γεωρ­γιά­δης αυτό είναι ένα και το εξής: Απο­τε­λεί τη ζωντα­νή από­δει­ξη πως από πολι­τι­κό μηδε­νι­κό μπο­ρεί κανείς να μετε­λε­ξι­χθεί σε πολι­τι­κό νούμερο.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα