Ίσως το πιο πολύ­τι­μο πράγ­μα για την ύπαρ­ξή του είναι ότι ό,τι επα­να­στα­τι­κό δεν έρχε­ται προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο ή με σχε­δια­σμέ­να καλού­πια. Ο ιδρυ­τής της Federación Estudiantil Universitaria (Πανε­πι­στη­μια­κής Ομο­σπον­δί­ας Φοι­τη­τών), γνώ­ρι­ζε ότι άλλο πανε­πι­στή­μιο ήταν απα­ραί­τη­το. Για τον ίδιο, η μόνη λύση στη μετριό­τη­τα που επι­κρα­τού­σε εκεί ήταν να ξεπε­ρα­στεί η μετριό­τη­τα της αστι­κής Δημοκρατίας.

Γι’ αυτό έσω­σε τον αντι­ι­μπε­ρια­λι­στή Apóstol (σσ. προ­σω­νύ­μιο του Κου­βα­νός ποι­η­τή και συγ­γρα­φέα José Marti _1853-1895, εθνι­κού ήρωα και σύμ­βο­λου του αγώ­να για την ανε­ξαρ­τη­σία) από τα άδεια αφιε­ρώ­μα­τα πίσω από τα οποία ήταν κρυμ­μέ­νος. Από επα­να­στά­της μέχρι κομ­μου­νι­στής, από δάσκα­λος εργα­τών μαθη­τής τους, από ιδρυ­τής πανε­πι­στη­μί­ων ιδρυ­τής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Κού­βας. Και μετά, δολοφονήθηκε.

Julio Antonio Mella: Ο επα­να­στά­της που είχε κάνει τα περισ­σό­τε­ρα για την Κού­βα στο συντο­μό­τε­ρο χρο­νι­κό διά­στη­μα, όπως τον περιέ­γρα­ψε ο Φιντέλ, ήταν 26 ετών όταν πέθα­νε στις 10 Ιανουα­ρί­ου 1929, δολο­φο­νη­μέ­νος στο Μεξι­κό. “El Asno con garras” τον οδή­γη­σε να ακο­λου­θή­σει το παρά­δειγ­μά του (σσ. “γάι­δα­ρος με νύχια ”φρά­ση που απο­δί­δε­ται Gerardo Machado στρα­τη­γό του Κου­βα­νι­κού Πολέ­μου της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας και πρό­ε­δρο της Κού­βας από το 1925 έως το 1933).  Η ζωή του, αφιε­ρω­μέ­νη στην ανθρώ­πι­νη αξιο­πρέ­πεια, μας διδά­σκει πολ­λά, τα οποία, σύμ­φω­να με τα ιδα­νι­κά του Martí, κάθε άνθρω­πος πρέ­πει να πετύ­χει. Όταν οι κεντρώ­οι της επο­χής του ήθε­λαν να δια­κι­νή­σουν λαθραία τη μεταρ­ρύθ­μι­ση και όχι την επα­νά­στα­ση, ο Μέγια, σαν καται­γί­δα, τους εξέ­θε­σε ονομαστικά.

Ο μόνος αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμός που αξί­ζει το όνο­μά του είναι ο αντικαπιταλιστικός.
Η μόνη επα­νά­στα­ση που πρέ­πει να γρά­φε­ται με κεφα­λαίο γράμ­μα είναι ενά­ντια στην αστι­κή τάξη.
Το μόνο μέλ­λον που αξί­ζει όλες τις θυσί­ες είναι αυτό που οδη­γεί σε μια ατα­ξι­κή κοι­νω­νία. Ο μόνος αγώ­νας, αυτός που κατα­κτά την πραγ­μα­τι­κή δικαιο­σύ­νη (από τη χτε­σι­νή Granma).

Όταν ο Ιανουά­ριος θυμά­ται το έγκλη­μα, η σκέ­ψη ανα­ρω­τιέ­ται ποιον Μέγια πρέ­πει να σώσου­με. Τη μαρ­μά­ρι­νη προ­το­μή, με την αρρε­νω­πή και ηρω­ι­κή χει­ρο­νο­μία, σαν υπο­δειγ­μα­τι­κού ήρω­ας, ή τον εικο­νο­μά­χο, εξε­γερ­μέ­νο; Αυτή που ανα­παύ­ε­ται σε γαλή­νιες σελί­δες, ως παρά­δειγ­μα του “πει­θαρ­χη­μέ­νου” που δεν ήταν ποτέ, ή την αδά­μα­στη που δεν χωρά­ει σε κανέ­να βιβλίο; Ο ιδρυ­τής ή ο κυνη­γη­μέ­νος; Ποιος χτυ­πά­ει την πόρ­τα; Τι πόρ­τες θα ανοίξουμε;

Η ημε­ρο­μη­νία μας καλεί να σκε­φτού­με, για άλλη μια φορά, ποια επα­να­στα­τι­κή νεο­λαία χρειά­ζε­ται. Η ώρα δεί­χνει στη δρά­ση, για να μην αφή­σου­με να πεθά­νει εκεί­νος που στο Μεξι­κό δεν έκα­νε τίπο­τα άλλο από το να εξυ­ψώ­σει τη ζωή του, αυτός που ανα­γεν­νιέ­ται από τις στά­χτες του, φυλαγ­μέ­νος από το Πανε­πι­στή­μιο. Όσο χτί­ζου­με τις απα­ντή­σεις, ας μας φτά­σει η ζωτι­κή κραυ­γή του Mella στην αγω­νία της: Πεθαί­νω για την Επανάσταση!

Julio Antonio Mella

Ο καταυ­λι­σμός Julio Antonio Mella, έξω από την Αβά­να, απ’ όπου πέρα­σαν 100άδες διε­θνείς μπριγάδες

Γεν­νή­θη­κε στις 25 Μαρ­τί­ου 1903 στην Αβά­να. Ο πατέ­ρας του ήταν εγγο­νός του στρα­τη­γού Ramón Matías Mella, ήρωα της ανε­ξαρ­τη­σί­ας του Δομι­νι­κα­νού λαού, και η μητέ­ρα του δεν έπα­ψε ποτέ να είναι στρα­τιώ­της στην Κού­βα στις τάξεις εκεί­νων που αντι­τά­χθη­καν στην τρο­πο­ποί­η­ση Platt. Από αυτούς ο νεα­ρός, θα κλη­ρο­νο­μού­σε την επα­να­στα­τι­κή και διε­θνι­στι­κή του πορεία. (σσ. νομι­κή διά­τα­ξη που ψηφί­στη­κε το 1901 από το Κογκρέ­σο των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών και προ­στέ­θη­κε στο κου­βα­νι­κό Σύνταγ­μα του 1901 ‑κατά τη διάρ­κεια της κυβέρ­νη­σης του Tomás Estrada Palma και κατά την περί­ο­δο της πρώ­της στρα­τιω­τι­κής κατο­χής του νησιού από τις ΗΠΑ)

Γεν­νή­θη­κε πριν από 121 χρό­νια, αλλά ζει και θα ζει για πάντα. Τον δολο­φό­νη­σαν στο Μεξι­κό λίγο πριν τα 26α γενέ­θλιά του, αλλά δεν μπό­ρε­σαν να σκο­τώ­σουν το παρά­δειγ­μά του. Λίγοι άνθρω­ποι στον κόσμο μπο­ρούν να συγκε­ντρώ­σουν στη ζωή τους τόσα σημα­ντι­κά γεγο­νό­τα για την ιστο­ρία της χώρας τους, όσα έκα­νε ο Julio Antonio Mella.

Εγγρά­φη­κε ως Nicanor Mac Partland με το επώ­νυ­μο της μητέ­ρας του, της νεα­ρής Ιρλαν­δέ­ζας Cecilia Magdalena, επει­δή ήταν γιος εξω­συ­ζυ­γι­κής ένω­σης, παρά τις επι­θυ­μί­ες του πατέ­ρα του. Ο Δομι­νι­κα­νός ράφτης Nicanor Mella, προ­σπά­θη­σε να αντι­με­τω­πί­σει το αστι­κό δίκαιο της επο­χής και να τον ανα­γνω­ρί­σει νομι­κά. Έκα­νε την πρώ­τη του διδα­σκα­λία σε καθο­λι­κά σχο­λεία στην Αβά­να. Το 1915 ο Χού­λιο ταξί­δε­ψε στη Νέα Ορλε­ά­νη των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, μαζί με τον μικρό­τε­ρο αδερ­φό του Σεσί­λιο και τη μητέ­ρα του, κατα­ταγ­μέ­νος στον στρα­τό, προ­σποιού­με­νος ότι ήταν μεγα­λύ­τε­ρος από 14χρονος. Ένας φίλος του πατέ­ρα του τον γύρι­σε πίσω στην Κού­βα, όπου μπή­κε στην Ακα­δη­μία Newton και ως μαθη­τής του Μεξι­κα­νού ποι­η­τή Salvador Díaz Mirón, ανα­κά­λυ­ψε την ιδε­ο­λο­γία του José Martí ιδρυ­τή του Partido Revolucionario Cubano (Κου­βα­νι­κού Επα­να­στα­τι­κού Κόμματος).

Το όνει­ρό του να είναι στρα­τιώ­της και να πολε­μή­σει για την αμε­ρι­κα­νι­κή πατρί­δα γίνε­ται μια ισχυ­ρή από­φα­ση. Η επι­θυ­μία να εγγρα­φεί στο Colegio Militar de San Jacinto τον οδή­γη­σε να ανα­λά­βει, το 1920, ένα ταξί­δι στο Μεξι­κό. Από εκεί­νη τη χώρα, εν μέσω της επα­νά­στα­σης, κατά­λα­βε το ιμπε­ρια­λι­στι­κό νόη­μα που είχε δια­κη­ρύ­ξει ο «πανα­με­ρι­κα­νι­σμός» και η «δημο­κρα­τία», ενώ δια­τη­ρού­σε τα στρα­τεύ­μα­τά του κατο­χής στη Νικα­ρά­γουα, την Αϊτή και τη Δομι­νι­κα­νή Δημοκρατία.
«Οι αδελ­φο­πό­λεις που ανα­κά­λυ­ψε ένας επί­μο­νος τρε­λός, τα μικρά ενός γερα­σμέ­νου λιο­ντα­ριού, είναι σήμε­ρα η λεία ενός ένα­στρου αετού. Για ποιό λόγο; Για­τί δικαιο­σύ­νη; Με κανέ­να τρό­πο […]. Δεί­τε τις δημο­κρα­τί­ες της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής ενω­μέ­νες για να τις δεί­τε δυνα­τές, κυρί­αρ­χες και υπη­ρέ­τες της Ελευ­θε­ρί­ας. Θεά… “Εδώ είναι το ιδα­νι­κό μου”, δια­κή­ρυ­ξε δυνα­τά και καθα­ρά ο νεα­ρός _17χρονος Μέγια.

Σε εκεί­νη την πρώ­ι­μη επί­σκε­ψη στην πατρί­δα του Χουά­ρες, προσ­διο­ρί­ζει ορι­στι­κά ποιος είναι ο κύριος εχθρός και θα μπει στο μικρο­σκό­πιο ο δρό­μος της ενό­τη­τας της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής για να τον νική­σει. Επέ­στρε­ψε στην Κού­βα και απέ­κτη­σε πτυ­χίο από το Ινστι­τού­το Μέσης Εκπαί­δευ­σης Pinar del Río το 1921. Την ίδια χρο­νιά μπή­κε στο Πανε­πι­στή­μιο της Αβά­νας, όπου γρά­φτη­κε στη Νομι­κή, τη Φιλο­σο­φία και τα Γράμματα.

“Το υψη­λό­τε­ρο κέντρο πολι­τι­σμού δεν πρέ­πει και δεν μπο­ρεί να είναι ένα απλό εργο­στά­σιο τίτλων. Ένα λατι­νι­κό πανε­πι­στή­μιο δεν είναι μια σχο­λή επι­χει­ρή­σε­ων όπου πηγαί­νει κανείς για να ανα­ζη­τή­σει μόνο τα μέσα για να κερ­δί­σει τα προς το ζην: το σύγ­χρο­νο πανε­πι­στή­μιο πρέ­πει να επη­ρε­ά­ζει άμε­σα την κοι­νω­νι­κή ζωή, πρέ­πει να επι­ση­μαί­νει τις δια­δρο­μές της προ­ό­δου, πρέ­πει να προ­κα­λεί μέσω της δρά­σης την πρό­ο­δο μετα­ξύ των ατό­μων , μέσω των καθη­γη­τών του, εξά­γει τα μυστή­ρια της επι­στή­μης και τα εκθέ­τει στη γνώ­ση των ανθρώ­πων”, δια­κή­ρυ­ξε ο Mella για την κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γία του Πανε­πι­στη­μί­ου της Αβάνας.

Είναι δύσκο­λο να φαντα­στεί κανείς πώς θα μπο­ρού­σε να κάνει τόσα πολ­λά και να οργα­νώ­σει τόσους δημο­φι­λείς τομείς της Κού­βας και της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής στη σύντο­μη ζωή του. Υπήρ­ξε δια­χει­ρι­στής και δημο­σιο­γρά­φος στο πανε­πι­στη­μια­κό περιο­δι­κό Alma Mater από το 1922 έως το 1923. Τον Ιανουά­ριο του 1923, σε ηλι­κία 20 ετών, ήταν ήδη ο ηγέ­της του φοι­τη­τι­κού αγώ­να για την πανε­πι­στη­μια­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση και ίδρυ­σε την Πανε­πι­στη­μια­κή Φοι­τη­τι­κή Ομο­σπον­δία (Federación Estudiantil Universitaria FEU). Τον Οκτώ­βριο του 1923 οργά­νω­σε και διηύ­θυ­νε το Πρώ­το Εθνι­κό Συνέ­δριο Φοι­τη­τών και τον Νοέμ­βριο εγκαι­νί­α­σε το Λαϊ­κό Πανε­πι­στή­μιο José Martí, με σκο­πό να “παρέ­χει πολι­τι­κή και ακα­δη­μαϊ­κή διδα­σκα­λία στους εργά­τες και να συν­δέ­σει το Πανε­πι­στή­μιο με τις ανά­γκες των καταπιεσμένων”.

Το 1924 δημο­σί­ευ­σε ένα φυλ­λά­διο με τίτλο “Κού­βα, ένας λαός που δεν υπήρ­ξε ποτέ ελεύ­θε­ρος”, χωρι­σμέ­νο σε διά­φο­ρα μέρη: “Ο ιμπε­ρια­λι­σμός των Γιάν­κι ήταν πάντα εχθρός της ανε­ξαρ­τη­σί­ας της Κού­βας”, “Η κυριαρ­χία της Κού­βας πριν από το πολι­τι­κό δίκαιο”, “τρο­πο­ποί­η­ση Platt”, και “Άλλες μορ­φές και εκδη­λώ­σεις της κυριαρ­χί­ας των Γιάν­κη­δων στην Κού­βα”.

Στις 16 Ιου­νί­ου 1925, σε ηλι­κία 22 ετών, ίδρυ­σε, μαζί με τον Carlos Baliño –πρό­δρο­μο της κου­βα­νι­κής μαρ­ξι­στι­κής σκέ­ψης και δημιουρ­γό, με τον José Martí, του Κου­βα­νι­κού Επα­να­στα­τι­κού Κόμ­μα­τος–, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Κού­βας, ως πρώ­τος οργα­νω­τι­κός γραμ­μα­τέ­ας του. Το 1926 εκδιώ­χθη­κε από το Πανε­πι­στή­μιο της Αβά­νας για τις επα­να­στα­τι­κές του ενέρ­γειες ενά­ντια στη δικτα­το­ρία του Gerardo Machado και συνε­λή­φθη από τις δυνά­μεις κατα­στο­λής. Στη φυλα­κή κηρύσ­σει απερ­γία πεί­νας επ’ αόρι­στον. Η επι­τρο­πή για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του Mella ξεκι­νά εκστρα­τεία, η εθνι­κή και διε­θνής πίε­ση γίνε­ται αισθη­τή και απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται στις 23 Δεκεμ­βρί­ου του ίδιου έτους.

Στη συνέ­χεια ξεκί­νη­σε για την Ονδού­ρα και πήγε εξό­ρι­στος στο Μεξι­κό, όπου εντά­χθη­κε στο ηπει­ρω­τι­κό και διε­θνές επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα του οποί­ου διο­ρί­στη­κε Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας, ηγε­τι­κή θέση από την οποία καθιέ­ρω­σε επα­φή με επα­να­στά­τες και δημο­κρά­τες σε ολό­κλη­ρη την περιο­χή και προ­ώ­θη­σε προ­πα­ρα­σκευα­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες για μια διε­θνή εκδή­λω­ση. Τον Φεβρουά­ριο του 1927 παρα­κο­λού­θη­σε το Παγκό­σμιο Συνέ­δριο κατά της αποι­κιο­κρα­τι­κής κατα­πί­ε­σης και του ιμπε­ρια­λι­σμού, που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις Βρυ­ξέλ­λες, όπου ήρθε σε επα­φή με επα­να­στά­τες και αντι-αποι­κια­κούς μαχη­τές από 37 χώρες και 137 προ­ο­δευ­τι­κές οργα­νώ­σεις στον κόσμο.

Tina Modotti: Από την τέχνη στον αγώ­να για την κοι­νω­νι­κή ανατροπή

Το 1928 στο Μεξι­κό συνα­ντή­θη­κε με την Ιτα­λί­δα φωτο­γρά­φο και επα­να­στά­τρια μαχή­τρια, Tina Modotti, με τον οποίο είχε μια έντο­νη ερω­τι­κή σχέ­ση, η οποία διήρ­κε­σε μόνο τέσ­σε­ρις μήνες όταν δολο­φο­νή­θη­κε πισώ­πλα­τα από τους μπρά­βους του Machado, σαν σήμε­ρα 10-Ιαν-1929. Η τελευ­ταία του φρά­ση και κλη­ρο­νο­μιά ήταν: “Πεθαί­νω για την επανάσταση.”

Περισ­σό­τε­ρα εδώ

(συνειρ­μι­κά) Tina Modotti

Γεν­νή­θη­κε στο Udine της βόρειας Ιτα­λί­ας το 1896 και ανα­γνω­ρί­στη­κε σαν μια θρυ­λι­κή μορ­φή της τέχνης και του αγώνα …
Το 1913 βρέ­θη­κε με την οικο­γέ­νειά της στην Αμε­ρι­κή για ένα “καλύ­τε­ρο μέλ­λον”, όπου ασχο­λή­θη­κε με διά­φο­ρα χει­ρω­να­κτι­κά επαγ­γέλ­μα­τα, μετά ‑γοη­τευ­μέ­νη από τον κόσμο του θεά­μα­τος, άρχι­σε να ασχο­λεί­ται με την υπο­κρι­τι­κή και εμφα­νί­στη­κε σε αρκε­τά θεα­τρι­κά έργα και ται­νί­ες του βωβού κινη­μα­το­γρά­φου αλλά στη συνέ­χεια την τρά­βη­ξε η φωτογραφία .

Τις δεκα­ε­τί­ες 1920 και 1930 ταξί­δε­ψε πολύ, από τη Μόσχα μέχρι την Ισπα­νία ως ενερ­γό μέλος της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς όπου και πολέ­μη­σε στον εμφύ­λιο πόλε­μο του 1936 με τις διε­θνείς αντι­φα­σι­στι­κές ταξιαρ­χί­ες (Brigate Garibaldi)
Το μεγα­λύ­τε­ρο διά­στη­μα της ζωής το έζη­σε στο επα­να­στα­τη­μέ­νο Μεξι­κό (μέλος του ΚΚ από το 1927), όπου συνα­να­στρά­φη­κε με μεγά­λους καλ­λι­τέ­χνες, όπως τον Diego Rivera και τη Frida Kahlo, τον Ernest Hemingway και τον Sergei Eisenstein.
Το 1928 συνα­ντιέ­ται με το μεγά­λο κου­βα­νό επα­να­στά­τη Julio Antonio Mella φτιά­χνο­ντας οι δύο τους «ένα ποί­η­μα έρω­τα και αγώ­να» που κρά­τη­σε λίγους μήνες.

Κυνη­γη­μέ­νος ο Mella, χωρίς ούτε στιγ­μή να εγκα­τα­λεί­ψει τον πόλε­μό του ενά­ντια στην αστι­κή τάξη, αλλά γεμά­τος πάθος, γράφει:
… Αγα­πη­μέ­νη “Tinissima”,
Μπο­ρεί να παρα­ξε­νευ­τείς με το τηλε­γρά­φη­μα, αλλά το ότι αγα­πιό­μα­στε είναι ότι πιο απλό, φυσι­κό και απα­ραί­τη­το για μας. Η φιγού­ρα σου δε φεύ­γει ούτε στιγ­μή από μπρο­στά μου … Οι πλη­γές του χωρι­σμού είναι ό,τι το πιο οδυ­νη­ρό στη ζωή μου, με τα μαύ­ρα σου μαλ­λιά, χαλα­ρά να κυμα­τί­ζουν σαν σημαία, … Δεν μπο­ρώ να σε δω, Τίνα, συγ­χώ­ρε­σε με …

Salud, camarada ‑γεια σου συντρόφισσα

Λίγες μέρες μετά στην πόλη του Μεξι­κού, αφή­νει την τελευ­ταία του πνοή … στο πλάι της: “Πεθαί­νω για την Επα­νά­στα­ση” και η Κού­βα χάνει τον πιο εξαι­ρε­τι­κό της ήρωα που ανα­δεί­χτη­κε μετά τον Χοσέ Μαρ­τί. Οι δολο­φό­νοι του θα προ­σπα­θή­σουν να απο­δεί­ξουν ότι ήταν ένα έγκλη­μα πάθους (!!), κατη­γο­ρώ­ντας τη “Mata Hari της Comitern”…
Η μεξι­κα­νι­κή κοι­νω­νία την είχε ήδη «στη μπού­κα» για­τί ήταν σε όλα πρω­το­πο­ρια­κή γυναί­κα με τον τρό­πο ζωής της, το ντύ­σι­μό της, τα γυμνά της έργα, με το να απο­λαμ­βά­νει τον έρω­τα αδια­φο­ρώ­ντας για τα στε­ρε­ό­τυ­πο του φύλου της και για την καθε­στη­κυία τάξη, παράλ­λη­λα όμως με τη σκλη­ρή και επι­κίν­δυ­νη καθη­με­ρι­νή στρά­τευ­ση, γεμά­τη από αιμα­το­βαμ­μέ­να σώμα­τα αγω­νι­στών ή απερ­γών δολο­φο­νη­μέ­νων από τον μεξι­κα­νι­κό στρα­τό ή από πιστο­λέ­ρος πλη­ρω­μέ­νους από γαιο­κτή­μο­νες και εργοδότες.
Στην πολυ­τά­ρα­χη ζωή της η Tina Modotti επέ­λε­ξε να φωτο­γρα­φή­σει κυρί­ως τους φτω­χούς αγρό­τες του Μεξι­κού αλλά και τους αγώ­νες τους για μια καλύ­τε­ρη κοι­νω­νία, γέν­νη­μα και θρέμ­μα του λαού η ίδια, που τον υπη­ρέ­τη­σε σεμνά και ασυμ­βί­βα­στα μέχρι το τέλος

Πέθα­νε το 1942 στην Πόλη του Μεξι­κού. Ο τάφος της βρί­σκε­ται στην Panteón de Dolores της πόλης και στην πλά­κα υπάρ­χουν χαραγ­μέ­νοι οι στί­χοι του Pablo Neruda:
«Αγνό το γλυ­κό όνο­μά σου στην αγνή και εύθραυ­στη ζωή σου: γύρη μελισ­σών, φωτιά χιό­νι και σιω­πή…»

Tina Modotti

…
Y tu suave silencio se llena de raíces.
No dormirás en vano, hermana.
Puro es tu dulce nombre, pura es tu frágil vida,
de abeja, sombra, fuego, nieve, silencio, espuma,
de acero, línea, polen, se construyó tu férrea,
tu delgada estructura
…¡porque el Fuego no muere!

(για­τί η φωτιά δεν πεθαί­νει)