Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Fidel Castro που εγώ γνώρισα 🚩 ¡Fidel Vive! 🚩 ο Φιδέλ Ζει!

Ο Gabriel García Márquez, έφυ­γε πριν πέντε χρό­νια, αλλά το σημεί­ω­μά του στην Grannma (14-Αυγ-2019) είναι γραμ­μέ­νο σε ενε­στώ­τα, για τον απλό λόγο ¡Fidel Vive!, «ο Φιδέλ Ζει!»
Τίτλος: El Fidel Castro que yo conozco «Ο Φιδέλ που γνώ­ρι­σα εγώ»
Υπό­τι­τλος: Ένα πράγ­μα μπο­ρώ να πω με βεβαιό­τη­τα: όπου κι αν είσα­στε, όπως κι αν αισθά­νε­στε με όποιον κι αν βρι­σκό­σα­στε, ο Φιδέλ είναι εκεί δίπλα σας για να σας κερ­δί­σει.

Granma Órgano oficial del PCC

Το όρα­μα του Φιδέλ  για τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και στην προ­ο­πτι­κή της είναι το ίδιο με του Bolívar και του Martí: μια ολο­κλη­ρω­μέ­νη και αυτό­νο­μη κοι­νό­τη­τα, ικα­νή να αλλά­ξει το πεπρω­μέ­νο των λαών.

Η αφο­σί­ω­σή του στη σημα­σία της λέξης. Η ικα­νό­τη­τά του να σε γοη­τεύ­ει . Η ανα­ζή­τη­ση των προ­βλη­μά­των στη ρίζα τους. Η χαρα­κτη­ρι­στι­κή ώθη­ση της έμπνευ­σης … το στυλ του. Τα βιβλία αντι­κα­το­πτρί­ζουν το εύρος των γού­στων του. Έκο­ψε μέχρι και το κάπνι­σμα για να έχει το ηθι­κό ανά­στη­μα να το πολε­μά­ει. Του αρέ­σει να επι­νο­εί συντα­γές μαγει­ρέ­μα­τος με ένα είδος επι­στη­μο­νι­κού θάρ­ρους. Παρέ­μει­νε σε άρι­στη φυσι­κή κατά­στα­ση με αρκε­τές ώρες καθη­με­ρι­νής γυμνα­στι­κής και συχνή κολύμ­βη­ση. Ανί­κη­τη υπο­μο­νή. Σιδε­ρέ­νια πει­θαρ­χία. Η δύνα­μη της φαντα­σί­ας τον σέρ­νει στο απροσ­δό­κη­το. Η μαε­στρία του στη σκλη­ρή δου­λειά πάει μαζί με τη η ικα­νό­τη­τά του να ριλαξάρει.

gabriel garcia marquez fidel castro 1

Η επί­πο­νη αστα­μά­τη­τη και πιε­στι­κή κου­βέ­ντα «απο­συ­μπιέ­ζε­ται» μέσα από την ίδια τη συζή­τη­ση. Δει­νός και στην πένα, το φχα­ρι­στιέ­ται όσο δεν παίρ­νει. Το μεγα­λύ­τε­ρο κίνη­τρο της ζωής του είναι το συναί­σθη­μα της πρό­κλη­σης του κιν­δύ­νου. Το να αυτο­σχε­διά­ζει συνε­χώς φαί­νε­ται να είναι το τέλειο φυσι­κό περι­βάλ­λον του, το δικό του οικο­σύ­στη­μα. Πάντα αρχί­ζει με μια σχε­δόν ακού­ρα­στη φωνή, σε μια φαι­νο­με­νι­κά αβέ­βαιη πορεία, επω­φε­λού­με­νος από κάθε φλα­σιά της στιγ­μής, κερ­δί­ζο­ντας έδα­φος σπι­θα­μή με σπι­θα­μή, μέχρι να δώσει εκεί­νο το είδος του τελειω­τι­κού χτυ­πή­μα­τος που θα είναι σίγου­ρος πως κατα­λά­βει το ακρο­α­τή­ριο. Είναι η έμπνευ­ση: η κατά­στα­ση του ακα­τα­μά­χη­του και εκθαμ­βω­τι­κού χαρί­σμα­τος, την οποία αγνο­ούν όσοι δεν είχαν τη ευκαι­ρία και την τιμή να τον ζήσουν από κοντά. Είναι ο κατ’ εξο­χήν αντιδογματικός.

Ο José Martí υπήρξε ο μέντοράς του αλλά είχε το ταλέντο και την ικανότητα να ενσωματώσει την ιδεολογία του στο κόκκινο ποτάμι της μαρξιστικής επανάστασης. Η ουσία της δικής του σκέψης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με βεβαιότητα σαν η ακάματη δουλειά στις μάζες με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Αυτό εξη­γεί την αμέ­ρι­στη, από­λυ­τη εμπι­στο­σύ­νη του στην απευ­θεί­ας επα­φή. Έχει μια γλώσ­σα για κάθε περί­στα­ση και έναν δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο πει­θούς ανά­λο­γα με τους δια­φο­ρε­τι­κούς συνο­μι­λη­τές. Έχει την ικα­νό­τη­τα να τοπο­θε­τεί τον εαυ­τό του στο επί­πε­δο του καθε­νός και μέσα από έναν τερά­στιο και ποι­κί­λο πλού­το γνώ­σε­ων κατα­φέρ­νει να κινη­θεί εύκο­λα και με μαε­στρία σε οποιο­δή­πο­τε μέσο.

Ένα πράγμα μπορώ να πω με βεβαιότητα: όπου κι αν είσαστε, όπως κι αν αισθάνεστε με όποιον κι αν βρισκόσαστε, ο Φιδέλ  είναι εκεί δίπλα σας για να σας κερδίσει

Η προ­διά­θε­ση του στη νίκη, ακό­μα και στα «μικρά» της καθη­με­ρι­νό­τη­τας, φαί­νε­ται να υπα­κού­ει σε μια δική του λογι­κή: δε δίνει σημα­σία στην ανα­πο­διά, δεν έχει στα­σό μέχρι να κατα­φέρ­νει να ανα­τρέ­ψει τους όρους και να την μετα­τρέ­ψει σε νίκη. Δεν υπάρ­χει πιο εμμο­νι­κός ‑ψυχα­να­γκα­στι­κός με τον εαυ­τό του όταν δια­πι­στώ­νει πως δεν έχει κατα­φέ­ρει να φτά­σει στο βάθος, στην ουσία των πραγ­μά­των στο «δια ταύ­τα». Δεν υπάρ­χει τερά­στιο ή «ασή­μα­ντο» έργο, που δεν συμ­με­τέ­χει με τα μπού­νια και με πάθος. Και ειδι­κά αν πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σει τις αντι­ξο­ό­τη­τες: τότε είναι που βρί­σκε­ται στην καλύ­τε­ρη ψυχι­κή κατά­στα­ση, στην καλύ­τε­ρη διά­θε­ση, κυριο­λε­κτι­κά το απολαμβάνει.

gabriel garcia marquez fidel castro 2

  • Αν κάποιος θέλει να τον μάθει καλά, μια συμ­βου­λή: θα τα πάει πολύ άσχη­μα μαζί του αν ντρέπεται…

Οι συνε­κτι­μή­σεις στα πράγ­μα­τα είναι ένας από τους τρό­πους που δου­λεύ­ει. Πχ.: Το θέμα του εξω­τε­ρι­κού χρέ­ους της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής, εμφα­νί­στη­κε για πρώ­τη φορά στις συνε­ντεύ­ξεις του περί­που δύο χρό­νια μετά την εξέ­λι­ξή του, όταν είχε επι­κίν­δυ­να δια­κλα­δι­σθεί και βαθύ­νει. Το πρώ­το πράγ­μα που είπε, ως απλό αριθ­μη­τι­κό (!!) συμπέ­ρα­σμα, ήταν ότι το χρέ­ος ήταν ανάρ­μο­στο. Στη συνέ­χεια εμφα­νί­στη­καν τα κλι­μα­κω­τά του ευρή­μα­τα (επι­χει­ρή­μα­τα): Οι επι­πτώ­σεις του χρέ­ους στην οικο­νο­μία των χωρών, ο πολι­τι­κός και ο κοι­νω­νι­κός αντί­κτυ­πός του, ο καθο­ρι­στι­κός του ρόλος στις διε­θνείς σχέ­σεις, η κρί­σι­μη σημα­σία του για μια ενιαία πολι­τι­κή της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής … μέχρι την επί­τευ­ξη ενός συνο­λι­κού ορά­μα­τος, που παρου­σί­α­σε σε διε­θνή σύσκε­ψη που συγκλή­θη­κε για το σκο­πό αυτό ακρι­βώς τότε που έπρεπε.

Η πιο σπά­νια αρε­τή του πολι­τι­κού είναι η ικα­νό­τη­τα να δια­βλέ­πει την εξέ­λι­ξη ενός γεγο­νό­τος ως τις πιο λεπτές και απί­θα­νες συνέ­πειές του και απο­χρώ­σεις… αλλά αυτή την ικα­νό­τη­τα να μην την ασκεί εγκε­φα­λι­κά, αλλά σαν απο­τέ­λε­σμα επί­πο­νου και επί­μο­νου συλ­λο­γι­σμού. Ο υπέρ­τα­τος βοη­θός του είναι η μνή­μη του, που την χρη­σι­μο­ποιεί κατα­χρη­στι­κά για να στη­ρί­ξει τις δημό­σιες ομι­λί­ες ή τις ιδιω­τι­κές του συζη­τή­σεις με μια συντρι­πτι­κή συλ­λο­γι­στι­κή και αριθ­μη­τι­κές πρά­ξεις απί­στευ­της ταχύτητας.

Απαι­τεί­ται ένα συνε­χές αδιά­λει­πτο υπό­βα­θρο, καλο­μα­ση­μέ­νων και αφο­μοιω­μέ­νων πλη­ρο­φο­ριών (ΣΣ |> información bien masticada y digerida). Η ενη­με­ρω­τι­κή του δρα­στη­ριό­τη­τα συσ­σώ­ρευ­σης αρχί­ζει από την στιγ­μή που ξυπνά­ει. Για πρω­ι­νό όχι λιγό­τε­ρες από 200 σελί­δες ειδή­σε­ων από όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρ­κεια της ημέ­ρας του στέλ­νουν επεί­γου­σες πλη­ρο­φο­ρί­ες οπου­δή­πο­τε και αν βρί­σκε­ται, υπο­λο­γί­ζει ότι κάθε μέρα θα πρέ­πει να δια­βά­σει περί­που 50 έγγρα­φα, στα οποία θα πρέ­πει να προ­σθέ­σε­τε τις ανα­φο­ρές των επί­ση­μων υπη­ρε­σιών και των επι­σκε­πτών τους και ό, τι μπο­ρεί να ενδια­φέ­ρει την αστεί­ρευ­τη περιέρ­γειά του.

Οι απα­ντή­σεις πρέ­πει να είναι ακρι­βείς και ζυγι­σμέ­νες, καθώς ψάχνουν ‑είναι προ­φα­νές αυτό, να ανα­κα­λύ­ψουν την παρα­μι­κρή αντί­φα­ση ακό­μη και σε μια απλή φρά­σης. Μια άλλη πηγή ζωτι­κής σημα­σί­ας πλη­ρο­φο­ριών είναι τα βιβλία. Είναι ένας αδη­φά­γος, βιβλιο­φά­γος ανα­γνώ­στης. Κανείς δεν μπο­ρεί να εξη­γή­σει πώς φτά­νει ο χρό­νος του ή ποια μέθο­δο χρη­σι­μο­ποιεί για να δια­βά­σει τόσο πολύ και τόσο γρή­γο­ρα, αν και ο ίδιος επι­μέ­νει ότι «δεν υπάρ­χει κάτι το ιδιαί­τε­ρο». Πολ­λές φορές έχει πάρει στα χέρια του ένα ολό­κλη­ρο βιβλίο το πρωί και σχο­λιά­ζει νωρίς το επό­με­νο πρωί. Τα αγγλι­κά αν και δεν το μιλά­ει τα δια­βά­ζει άνε­τα αλλά προ­τι­μά­ει τα ισπα­νι­κά πρό­θυ­μος ανά πάσα στιγ­μή είναι να δει προ­σε­κτι­κά το όποιο χαρ­τί πέφτει στα χέρια του. Τακτι­κός ανα­γνώ­στης οικο­νο­μι­κών και ιστο­ρι­κών ζητη­μά­των, είναι ένας καλός ανα­γνώ­στης και της λογο­τε­χνί­ας που την παρα­κο­λου­θεί προσεκτικά.

Έχει τη συνή­θεια των γρή­γο­ρων συζη­τή­σε­ων. Δια­δο­χι­κές ερω­τή­σεις με στιγ­μιαί­ες εκρή­ξεις μέχρι να ανα­κα­λύ­ψει το πως και τι και το τελι­κό διό­τι και για­τί. Όταν ένας επι­σκέ­πτης από τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή του έδω­σε βια­στι­κά στοι­χεία για την κατα­νά­λω­ση ρυζιού από τους συμπα­τριώ­τες του, έκα­νε αμέ­σως υπο­λο­γι­σμούς με το μυα­λό του και είπε: Πολύ παρά­ξε­νο! κάθε ένας από σας τρώ­ει τέσ­σε­ρις λίβρες ρύζι την ημέ­ρα. Η τακτι­κή του είναι να κινεί­ται σε ζητή­μα­τα που ξέρει καλά, για να επι­βε­βαιώ­σει τα λεγό­με­να του συνο­μι­λη­τή. Και σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις να μετρή­σει το μπόι του συνο­μι­λη­τή του και να το αντι­με­τω­πί­σει ανάλογα.

Δε χάνει ευκαι­ρία να ενη­με­ρώ­νε­ται. Κατά τη διάρ­κεια του πολέ­μου στην Αγκό­λα περιέ­γρα­ψε μια μάχη με τέτοια πλη­ρό­τη­τα σε επί­ση­μη υπο­δο­χή, που στά­θη­κε δύσκο­λο να πεί­σει έναν ευρω­παίο διπλω­μά­τη ότι ποτέ ο ίδιος δεν είχε συμ­με­τά­σχει σε αυτόν. Ιστο­ρι­κές (ΣΣ |> σα να έζη­σε ο ίδιος τα γεγο­νό­τα) οι ομι­λί­ες που έκα­νε σχε­τι­κά με τη σύλ­λη­ψη και τη δολο­φο­νία του Τσε, εκεί­νη της επί­θε­σης στη la Moneda και το θάνα­το του Σαλ­βα­δόρ Αγιέ­ντε ή τέλος του κυκλώ­να Flora με τις κατα­στρο­φές που προκάλεσε…

Το όρα­μά του για τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή στο μέλ­λον είναι αυτό του Bolívar και Martí, σαν μιας ολο­κλη­ρω­μέ­νη και αυτό­νο­μη κοι­νό­τη­τας, ικα­νή να αλλά­ξει το πεπρω­μέ­νο του κόσμου. Η χώρα που γνω­ρί­ζει περισ­σό­τε­ρο (μετά την Κού­βα) είναι οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες. Γνω­ρί­ζει καλά τη φύση του λαού της, τις δομές εξου­σί­ας, τις μύχιες προ­θέ­σεις των κυβερ­νή­σε­ών της και αυτό τον βοή­θη­σε να ξεπε­ρά­σει την αδιά­κο­πη καται­γί­δα του εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού (bloqueo)

Σε μια συνέ­ντευ­ξη ωρών, στα­μα­τά­ει και στέ­κε­ται ξεχω­ρι­στά σε κάθε θέμα, επι­χει­ρώ­ντας με «απλοϊ­κά» επι­χει­ρή­μα­τα, χωρίς ποτέ να παρα­με­λεί την ακρί­βεια, γνω­ρί­ζο­ντας ότι ακό­μη μια και μόνη λέξη που έχει μπει λάθος μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει ανε­πα­νόρ­θω­τη ζημιά. Δεν έχει ποτέ αρνη­θεί να απα­ντή­σει σε οποια­δή­πο­τε ερώ­τη­ση, όσο προ­κλη­τι­κή μπο­ρεί να είναι, ούτε έχει χάσει ποτέ την υπο­μο­νή του. Ανη­συ­χεί περισ­σό­τε­ρο με εκεί­νους που κρύ­βουν την αλή­θεια για να μην τον προ­κα­λέ­σουν… Ξέρει: σε έναν υπάλ­λη­λο που το έκα­νε, είπε: Κάποιοι μου κρύ­βουν αλή­θειες για να μη με ανη­συ­χή­σουν, αλλά όταν τελι­κά θα τις ανα­κα­λύ­ψω, θα πεθά­νω από ικα­νο­ποί­η­ση να τους εμπλέ­ξω στην αντι­με­τώ­πι­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που έχουν στα­μα­τή­σει να μου παρου­σιά­ζουν. Οι πιο σοβα­ρές, όμως, είναι οι αλή­θειες που κρύ­βο­νται για να καλύ­ψουν τις ελλεί­ψεις, επει­δή δίπλα στα τερά­στια επι­τεύγ­μα­τα που στη­ρί­ζουν την Επα­νά­στα­ση τα πολι­τι­κά, επι­στη­μο­νι­κά, αθλη­τι­κά, πολι­τι­στι­κά επι­τεύγ­μα­τα υπάρ­χει μια κολοσ­σιαία γρα­φειο­κρα­τι­κή ανι­κα­νό­τη­τα που επη­ρε­ά­ζει σχε­δόν όλες τις πλευ­ρές της καθη­με­ρι­νής ζωής, και κυρί­ως την οικο­γε­νεια­κή ευτυχία.

Όταν μιλά­ει με το λαό στο δρό­μο, η συζή­τη­ση ανα­κτά την εκφρα­στι­κό­τη­τα και την ωμή ειλι­κρί­νεια της πραγ­μα­τι­κής ζωής. Τον φωνά­ζουν με το όνο­μά του ‑Φιδέλ, τον περι­βάλ­λουν χωρίς πρό­βλη­μα, τον προ­σέ­χουν, συζη­τούν μαζί του, τον κοντρά­ρουν, απαι­τούν επί­μο­να, δημιουρ­γώ­ντας ένα κανά­λι άμε­σης επι­κοι­νω­νί­ας μέσω του οποί­ου κυκλο­φο­ρεί παρορ­μη­τι­κά …ανα­βλύ­ζει και δια­κλα­δώ­νε­ται η αλή­θεια. Είναι τότε που απο­κα­λύ­πτε­ται αυτός ο ασυ­νή­θι­στος άνθρω­πος, μια εικό­νας που η μεγά­λη του εμβέ­λεια δεν απο­κα­λύ­πτει στην πρώ­τη ματιά.

gabriel garcia marquez fidel castro

🚩 Αυτός είναι ο Φιδέλ  Κάστρο που νομί­ζω ότι γνω­ρί­ζω: Ένας άνθρω­πος με αυστη­ρές αρχές και αστα­μά­τη­τες ψευ­δαι­σθή­σεις, με μια παλιο­μο­δί­τι­κη εκπαί­δευ­ση, με προ­σε­κτι­κά ‑μετρη­μέ­να λόγια, που αδυ­να­τεί να συλ­λά­βει μια ιδέα που να μην είναι γιγα­ντιαία.

Ονει­ρεύ­ε­ται τους επι­στή­μο­νες να βρί­σκουν το τελι­κό φάρ­μα­κο κατά του καρ­κί­νου και έχει δημιουρ­γή­σει μια εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή παγκό­σμιας ισχύ­ος, σε ένα νησί 84 φορές μικρό­τε­ρο από τον κύριο εχθρό του. Έχει την πεποί­θη­ση ότι το μεγα­λύ­τε­ρο επί­τευγ­μα του ανθρώ­πι­νου όντος είναι ο σωστός σχη­μα­τι­σμός της συνεί­δη­σής του και ότι τα ηθι­κά ερε­θί­σμα­τα ‑όχι τα υλι­κά, είναι ικα­νά να αλλά­ξουν τον κόσμο και να προ­ω­θή­σουν την ιστορία.

Τον έχω ακού­σει στις λίγες ώρες της λαχτά­ρας για τη ζωή… ανα­πο­λώ­ντας, με τη θέλη­σή του να έκα­νε τα πράγ­μα­τα που θα μπο­ρού­σε να κάνει δια­φο­ρε­τι­κά για να κερ­δί­σει περισ­σό­τε­ρο χρό­νο από τη ζωή. Βλέ­πο­ντας τον πολύ συγκλο­νι­σμέ­νο από το βάρος πολ­λών «ξένων» καθη­κό­των, τον ρώτη­σα τι ήθε­λε να κάνει περισ­σό­τε­ρο σε αυτόν τον κόσμο και μου απά­ντη­σε αμέ­σως: να βρί­σκο­μαι λιγό­τε­ρο στο επί­κε­ντρο και περισ­σό­τε­ρο σε μια γωνία.

πηγή |> Gabriel García Márquez | internet@granma.cu | El Fidel Castro que yo conozco (2014 & 2019)
δεί­τε και «Homenaje a Fidel» στο cubadebate.cu

fidel castro

(από εμάς)
Τρα­γού­δι του Τσε στον Φιντέλ

Είπες πως ο ήλιος, όπου να ’ναι, θα φανεί.
Εμπρός να πιά­σου­με πέρα-κει
τα μονο­πά­τια κεί­να τα ξεχα­σμέ­να κι ανύποπτα,
τον πρά­σι­νο αλι­γά­το­ρα που αγα­πάς να ξεσκλαβώσουμε.
Εμπρός και ξεκι­νού­με τις ντρο­πές σαρώνοντας,
με τα ματό­φρυ­δά μας
αναρ­ρι­πι­σμέ­να στην ανά­στα­ση αστροφεγγιά.
Βιν­τσε­ρέ­μος. Κι αν όχι, το θάνα­το δίχως άλλο θα πατήσουμε.
Από την πρώ­τη μπα­τα­ριά η ζούγκλα
πέρα ως πέρα θε ν’ αφυπνιστεί,
σ’ ένα πρω­τό­φα­ντο θάμπω­μα αλαφιασμού.
Κι’ ιδιο­στιγ­μής, συντρο­φιά εμείς γαλήνια,
θε να βρε­θού­με πλάι σου.
Κι όντας ο λόγος σου καλπάζοντας
τους τέσ­σε­ρους ανέ­μους θε να σχίζει
ρεφόρ­μα, αγκρά­σια, δικαιο­σύ­νη, ψωμί, λιμπερτά
μ’ ολόι­δια ατό­φιες εμείς κραυγές,
θα ’μαστε πλάι σου.
Κι ως το γιου­ρού­σι του καθαρ­μού κατά του τύρρανου
εκεί κατά το γέρ­μα της ημέ­ρας θα τελειώνει,
Αβά­ντι ξανά, την ίδια στιγ­μή για την τελι­κή σύρραξη,
εμείς θα ’μαστε πλάι σου.
Κι όντας πια, ματω­μέ­νο από της Κού­βας τις σαϊτιές,
το ανή­με­ρο χτή­νος τις πλη­γές του λήχει,
πλάι σου εμείς θα ’μαστε
και οι καρ­διές μας περήφανες.
Την τιμή μας ποτέ μη λογιά­σεις, να ζαλί­σουν μπορούν
οι χιλιο­πλού­μι­στοι ψύλ­λοι που χορο­πη­δούν ταρα­κου­νώ­ντας τα λει­ριά τους.
Εμείς τα όπλα τους, τις σφαί­ρες τους κι ένα μετε­ρί­ζι θέλουμε.
Τίπο­τες άλλο.
Κι αν είναι και βόλια θερί­σουν το δρό­μο μας
ένα δακρυ­σέ­ντο­νο κου­βα­νέ­ζι­κο ζητούμε
να τύλι­γες το ρέμπε­λο σκε­λε­τό μας,
καθώς για την Ιστο­ρία του Δυτι­κού Ημι­σφαι­ρί­ου θα τραβούμε.
Τίπο­τε περισσότερο.

[Ερνέ­στο Τσε Γκεβάρα] 


Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο