Ο τιτάνιος αγώνας των λαών — και ιδιαίτερα των Σοβιετικών — ενάντια στο ναζισμό αποτέλεσε πηγή δημιουργικής έμπνευσης. Μας έδωσε «Το στίγμα» του Φώτη Αγγουλέ»
Και τώρα η επιχείρηση νεκρανάστασης του ναζισμού προκαλεί την οργή που βρίσκει κάθε τρόπο να εκφραστεί.
Σήμερα φιλοξενούμε την ποιητική προσπάθεια του Πάνου Σιώρα.
Το τέρας του Ταλίν
Πίσσα σκοτάδι στην Ευρώπη, πήραν τους λαούς φαλάγγι
οι Γερμανοί τεχνοκράτες, οι Ελβετοί και οι Φράγκοι.
Στα σπήλαια της Βαλτικής το τέρας πάλι βρυχάται
κάποιοι νόμιζαν για πάντα πως αυτό θα κοιμάται.
Μα η Ευρώπη περιθάλπει τον αγκυλωτό σταυρό
κι ως εχθρό της διακηρύσσει μόνο τον κομμουνισμό.
Την αλήθεια πασχίζουν να την διαστρεβλώνουν
και κατακτήσεις μία-μία να ξηλώνουν.
Των Ες-Ες οι νοσταλγοί άξαφνα έγιναν θύματα,
μ’ ευλογίες της Ευρώπης και με μπόλικα τα χρήματα.
Ο αστικός ο συρφετός μιλά για ανθρωπισμό,
τσουβαλιάζουν ναζισμό με τον κομμουνισμό.
Ούτε Χίτλερ, ούτε Στάλιν λένε οι, τάχα, δημοκράτες
με τους νεοναζιστές μαγειρεύουν τις απάτες.
Ξέρουνε καλά και κρύβουν τις αιτίες του κακού
και μιλούν για ανθρωπισμό οι οπαδοί του ναζισμού.
Δημοσιογραφίσκοι με τις πένες τους ξοδεύουν
την αλήθεια εθελόδουλα να δείξουν πώς χαλκεύουν.
Τι κι αν πόσα εκατομμύρια οι Ναζί σκοτώσαν;
Τι κι αν οι Σοβιετικοί αυτούς κατατροπώσαν;
Στα πεδία των μαχών πόλεμος για λευτεριά,
σφυροδρέπανο ανέμισε στο Ρ αϊχσταγκ ψηλά.
«Και τα δύο καθεστώτα ολοκληρωτικά»
όμως οι ίδιοι ήταν που δώσαν στο Φύρερ τα λεφτά.
Προσωρινά ο κομμουνισμός ήττα έχει υποστεί,
μα ολότελα η ελπίδα δεν έχει πια χαθεί.
Είν’ ο φόβος τους μεγάλος και γι’αυτό λασπολογούν
στο ψέμα καταφεύγουν χωρίς διόλου να ντραπούν.
Και λυσσάνε στην ιδέα οι εργάτες να ξυπνήσουν
όσα έχουνε παράξει δικά τους ν’αποκτήσουν.
Θέλουνε υποταγμένους τους λαούς και στη γωνία,
τραπεζίτες, βιομήχανοι να έχουν τα ηνία.
Σάπιο μέχρι το μεδούλι το σύστημα αυτό,
το κεφάλαιο που γέννησε, μήτρα για το ναζισμό.
Στης Ευρώπης τους ανέργους ας τους πουν για δικαιώματα
που κάποτε τους πέταξαν μέσα στα χαρακώματα.
Η δημοκρατία είναι για όσους παίζουν τα λεφτά,
μέσα στα χρηματιστήρια και τα ναρκωτικά.
Του Ταλίν παραχαράκτες ξαναγράφουν Ιστορία
για να δώσουνε στη Βέρμαχτ άλλη μία ευκαιρία.
Είναι ποταμοί το αίμα που η Δύση έχει σκορπίσει
η πληγή είναι ανοιχτή και έχει κακοφορμίσει.
Η εξουσία στους εργάτες όπως πριν έναν αιώνα,
είναι έμπνευση και φάρος στον ανθρώπινο αγώνα.
Τώρα νέος τσαρισμός μαζί με μοιρολατρία
στο Μεσαίωνα γυρνώντας και τη θρησκοληψία.
Η εκμετάλλευση αιώνια δεν θα παραμείνει,
αλλά τ’αύριο από μόνο, δεν μπορεί να γίνει.
Οι αλυσίδες βαριές όμως κάποτε όλα σπάνε,
γιατί το μέλλον ανήκει μόνο σ’ όσους αψηφάνε.