Πέθανε ο Μανουέλ Αράγια, πρώην οδηγός του Πάμπλο Νερούδα

Ο άλλο­τε οδη­γός του Πάμπλο Νερού­δα, η μαρ­τυ­ρία του οποί­ου υπήρ­ξε καθο­ρι­στι­κή για να ερευ­νη­θεί η υπό­θε­ση της δολο­φο­νί­ας από το στρα­τιω­τι­κό καθε­στώς το 1973 του νομπε­λί­στα λογο­τε­χνί­ας, πέθα­νε σε ηλι­κία 77 ετών στη Χιλή, ανα­κοί­νω­σε χθες Τετάρ­τη το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κης χώρας.

«Η μαρ­τυ­ρία του Μανου­έλ Αρά­για και το θάρ­ρος του ήταν καθο­ρι­στι­κά για την ανά­δει­ξη στοι­χεί­ων στα οποία βασί­στη­κε η προ­σφυ­γή για τον θάνα­το του ποι­η­τή στη δικαιο­σύ­νη που υπο­βλή­θη­κε από το κόμ­μα μαζί με την οικο­γέ­νειά του», ανέ­φε­ρε το ΚΚ Χιλής σε δελ­τίο Τύπου που δημο­σιο­ποί­η­σε, διευ­κρι­νί­ζο­ντας πως ο άλλο­τε οδη­γός απε­βί­ω­σε προ­χθές Τρί­τη στην πόλη Σαν Αντό­νιο, δυτι­κά της πρω­τεύ­ου­σας Σαντιάγο.

Η υπό­θε­ση πως ο Πάμπλο Νερού­δα, που έλα­βε Νόμπελ το 1971, δολο­φο­νή­θη­κε το 1973 δια­τυ­πώ­θη­κε το 2011, έπει­τα από απο­κα­λύ­ψεις του Μανου­έλ Αρά­για, την επο­χή νεα­ρού μέλους του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Χιλής που είχε ορι­στεί βοη­θός και οδη­γός του συγ­γρα­φέα, επί­σης μέλους του κόμματος.

Ως τότε, η επί­ση­μη εκδο­χή των γεγο­νό­των ήταν πως ο ποι­η­τής πέθα­νε την 23η Σεπτεμ­βρί­ου 1973 από καρ­κί­νο του προστάτη.

Σύμ­φω­να με τη θεω­ρία που δεν έχει τεκ­μη­ριω­θεί επι­στη­μο­νι­κά μέχρι σήμε­ρα, ο Πάμπλο Νερού­δα υπέ­κυ­ψε αφού του έκα­ναν μυστη­ριώ­δη ένε­ση την παρα­μο­νή της ανα­χώ­ρη­σής του για το Μεξι­κό, όπου σκό­πευε να εξο­ρι­στεί και να ηγη­θεί στην αντί­στα­ση ενα­ντί­ον της στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας του Αου­γού­στο Πινο­τσέτ (1973–1990).

«Ο Νερού­δα ήταν κίν­δυ­νος για τον Πινο­τσέτ», δήλω­νε τον Φεβρουά­ριο ο Μανου­έλ Αρά­για, επι­μέ­νο­ντας στη δική του εκδο­χή, πως ο παγκο­σμί­ως γνω­στός λογο­τέ­χνης δολοφονήθηκε.

Παρό­τι υπο­στή­ρι­ζε τη θέση πως επρό­κει­το για δολο­φο­νία για σχε­δόν σαρά­ντα χρό­νια, δεν ήταν παρά τον Ιού­νιο του 2011 που το ΚΚ ζήτη­σε να διε­νερ­γη­θεί έρευ­να από τη δικαιο­σύ­νη, στο πλαί­σιο της οποί­ας έγι­νε εκτα­φή των λει­ψά­νων, που υπο­βλή­θη­καν σε τοξι­κο­λο­γι­κές αναλύσεις.

Όμως η ομά­δα των ειδι­κών που ερεύ­νη­σε τον μυστη­ριώ­δη θάνα­το του ποι­η­τή δεν μπό­ρε­σε να εξα­κρι­βώ­σει αν πράγ­μα­τι ο θάνα­τός του οφει­λό­ταν σε δηλη­τη­ρί­α­ση ή όχι.

Το βακτή­ριο clostridium botulinum «ήταν παρόν τη στιγ­μή του θανά­του, αλλά δεν γνω­ρί­ζου­με ακό­μη για­τί. Γνω­ρί­ζου­με μόνο πως δεν θα έπρε­πε να είναι», είχαν ανα­φέ­ρει ο Χέντρικ και η Ντέ­μπι Πόι­ναρ του κανα­δι­κού πανε­πι­στη­μί­ου Μακ­μά­στερ, μέλη της ομά­δας που παρέ­δω­σε τον Φεβρουά­ριο τα συμπε­ρά­σμα­τά της στη χιλια­νή δικά­στρια η οποία χει­ρί­ζε­ται την υπόθεση.