Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο συγγραφέας, δημοσιογράφος και συνθέτης Γιώργος Μανιάτης

Πέθα­νε την περα­σμέ­νη Πέμ­πτη σε ηλι­κία 79 ετών ο συγ­γρα­φέ­ας, δημο­σιο­γρά­φος και συν­θέ­της Γιώρ­γος Μανιά­της. Η πολι­τι­κή κηδεία του θα γίνει αύριο, Δευ­τέ­ρα, στις 13.45.

Ο Γ. Μανιά­της γεν­νή­θη­κε το 1939 στη Μεσ­σή­νη και μεγά­λω­σε στο Νέο Ψυχι­κό. Σε ηλι­κία 15 ετών κατα­τά­χθη­κε στη Σχο­λή Ναυ­το­παί­δων Πόρου (1954–1956), ενώ στα 17 του εγκα­τα­στά­θη­κε στο Βέλ­γιο για να εργα­στεί σε ανθρα­κω­ρυ­χείο. Στα 18 του κατε­τά­γη στη Λεγε­ώ­να των Ξένων και βρέ­θη­κε στην Αλγε­ρία κατά τη διάρ­κεια του πολέ­μου της ανε­ξαρ­τη­σί­ας της το 1959. Παρέ­μει­νε λεγε­ω­νά­ριος επί τρει­σή­μι­σι χρό­νια, κατα­γρά­φο­ντας στο βιβλίο του «Δρα­πέ­τευ­σα από τη Λεγε­ώ­να των Ξένων» τη βία των Γάλ­λων ενα­ντί­ον των Αλγε­ρι­νών. Απέ­δρα­σε από τη Λεγε­ώ­να περι­πλα­νώ­με­νος στην έρη­μο και επέ­στρε­ψε στην Ελλά­δα το 1961, δια­σχί­ζο­ντας τη Σαχά­ρα. Η δημο­σί­ευ­ση του βιβλί­ου επέ­φε­ρε την κατα­δί­κη του από τις γαλ­λι­κές δικα­στι­κές αρχές.

Ο Γ. Μανιά­της εργά­στη­κε ως αντα­πο­κρι­τής σε αθη­ναϊ­κές εφη­με­ρί­δες και υπήρ­ξε ιδρυ­τι­κό μέλος της Δημο­κρα­τι­κής Νεο­λαί­ας Λαμπρά­κη. Ασχο­λή­θη­κε με τη ζωγρα­φι­κή, έγρα­ψε ποί­η­ση και αρθρο­γρά­φη­σε στην εφη­με­ρί­δα «Ελευ­θε­ρία».

Μετά την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας το 1967 πέρα­σε στην παρα­νο­μία και έφυ­γε στη Δυτι­κή Ευρώ­πη και στις ΗΠΑ. Το 1973 βρι­σκό­ταν στο Προ­ε­δρι­κό Μέγα­ρο της Χιλής όταν το πολιορ­κού­σε ο δικτά­το­ρας Πινο­σέτ. Την ίδια χρο­νιά ξεκί­νη­σε η ενα­σχό­λη­σή του με τη μου­σι­κή, φέρ­νο­ντας στο προ­σκή­νιο το νέο ρεμπέ­τι­κο, ενώ το 1978 ο Γ. Μανιά­της δημιούρ­γη­σε την πρώ­τη του ορχή­στρα, το «Ευρε­τή­ριο». Το 1980 ταξί­δε­ψε σε μυστι­κή απο­στο­λή στην Τουρ­κία του πρα­ξι­κο­πη­μα­τία Κενάν Εβρέν, όπου ανα­ζή­τη­σε αγνο­ου­μέ­νους της Κύπρου.

Τα βιβλία του «Δρα­πέ­τευ­σα από τη Λεγε­ώ­να των Ξένων»( 1961), «Objet sans valeur» ( 1972), «Ο Μίδας βασι­λιάς έχει αυτιά γαϊ­δά­ρου ή εκα­τέ­ρω­θεν της ουσί­ας» (1972), «Η μυθο­λο­γία του ενός ή η μυθο­λο­γία του άλλου» (1975), «’Εξερ­γα» (1976), «Η συν — έν — τευ­ξη ή για να εξη­γού­με­θα» (1976) και «Πρώ­τη αγά­πη» (1989), όλα από τις εκδό­σεις της Εστί­ας, υμνή­θη­καν από την κρι­τι­κή για το ανα­τρε­πτι­κό πνεύ­μα και την πρω­το­τυ­πία της γρα­φής τους.

«Πώς λέτε εσείς Καλά Χρι­στού­γεν­να;» «ΕΙΣΤΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ…»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο