Πέντε διασκευές γοητευτικότερες των πρωτοτύπων

Γρά­φει η Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Πολ­λές φορές έχει τύχει να μου εντυ­πω­θεί εντο­νό­τε­ρα στη μνή­μη ένα τρα­γού­δι όταν θα το ακού­σω σε μία δια­φο­ρε­τι­κή εκδο­χή. Οι δια­σκευ­ές και γενι­κό­τε­ρα το έργο που παρά­γει μία cover band, κατά πολ­λούς απο­τε­λεί «τον εύκο­λο δρό­μο». Θα πει κανείς: «Σιγά τη δου­λειά! Πήρε το κομ­μά­τι ως είχε, ίσως πεί­ρα­ξε λίγο το tempo και μπο­ρεί να προ­σέ­θε­σε και μερι­κά δίστι­χα ακό­μα. Αυτό δεν είναι δημιουρ­γία» κι όμως. Το να κατα­φέ­ρεις να «πει­ρά­ξεις» ένα κομ­μά­τι που υπό άλλες συν­θή­κες μπο­ρεί να περ­νού­σε απα­ρα­τή­ρη­το και να το κάνεις να το αγα­πή­σει το κοι­νό, δεν είναι απλώς δημιουρ­γία. Είναι ευφυ­ΐα, είναι ταλέ­ντο και χάρισμα.

Ας δού­με παρα­κά­τω μερι­κές από τις πιο γοη­τευ­τι­κές δια­σκευ­ές σε κομ­μά­τια που ντύ­νουν μου­σι­κά πρω­ι­νά, απο­γεύ­μα­τα, road trips, ευτυ­χι­σμέ­νες και μη στιγ­μές. Η σει­ρά τυχαία, μιας και δεν πρό­κει­ται για κάποιο top 5 – μα για μια παρά­θε­ση αγα­πη­μέ­νων μελω­διών που κάτι έχουν να πουν στον καθέ­να από εμάς.

Οι Youth Group σχη­μα­τί­στη­καν περί τα τέλη των 1990’s στη μακρι­νή Αυστρα­λία, όμως οι μου­σι­κές τους άργη­σαν ολί­γον τι να προ­σπε­λά­σουν τα αυτιά μου. Τους έμα­θα μέσω της δια­σκευ­ής τους στο γνω­στό από το 1984 «Forever Young» των Alphaville, που έπαι­ζε στην αμε­ρι­κα­νι­κή σει­ρά «The O.C.». Το ακού­με στο αυτο­κί­νη­το, με ανοι­χτά παρά­θυ­ρα που κάνουν τον αέρα να μας χτυ­πά με δύνα­μη και να ρίχνει τα μαλ­λιά μας στο πρόσωπο.

Το «Last kiss», γρά­φτη­κε από τον Wayne Cochran και ερμη­νεύ­τη­κε πρώ­τη φορά το 1961 από την μπά­ντα του, Wayne Cochran and the C.C. Riders. Μην έχο­ντας μεγά­λη απή­χη­ση, το τρα­γού­δι αφέ­θη­κε λίγο αργό­τε­ρα στα χέρια των J. Frank Wilson and the Cavaliers για να κατα­λή­ξου­με στην εν έτει 1999 δια­σκευή των Pearl Jam. Όπως λένε και οι στί­χοι, πρό­κει­ται για την ιστο­ρία ενός αγο­ριού που δανεί­ζε­ται το αυτο­κί­νη­το του πατέ­ρα του μία βρο­χε­ρή νύχτα για να πάει βόλ­τα την κοπέ­λα του, όμως ένα ατύ­χη­μα στον αυτο­κι­νη­τό­δρο­μο απο­βαί­νει μοι­ραίο για εκεί­νη και λίγο πριν το τέλος, δίνουν το φιλί για το οποίο μιλά ο τίτλος.

Όλοι ξέρου­με τους Beatles. Άλλοι λιγό­τε­ρο κι άλλοι περισ­σό­τε­ρο. Το «Don’t let me down» είναι ένα από τα πιο γνω­στά κι αγα­πη­μέ­να κομ­μά­τια τους που μοιά­ζει να έχει αγα­πή­σει πλη­θώ­ρα συγκρο­τη­μά­των ανά τους και­ρούς. Πιο πρό­σφα­τη εκτέ­λε­ση του που ανα­κά­λυ­ψα κι έκτο­τε ακούω συνε­χώς είναι αυτή των Aggrolites. Λίγο από reggae, λίγο από ska, «πει­ραγ­μέ­νοι» Beatles που μυρί­ζουν καλοκαίρι.

Τον Απρί­λιο του 2002 οι πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νοι τότε Νορ­βη­γοί Flunk δημιουρ­γούν μία πιο ήρε­μη και ατμο­σφαι­ρι­κή εκδο­χή του «Blue Monday» των New Order. Το εν λόγω τρα­γού­δι κυκλο­φό­ρη­σε το 1983 και πολ­λοί ήταν εκεί­νοι που το χόρε­ψαν και συνε­χί­ζουν να το χορεύ­ουν στις disco. Το ακού­με στη θάλασ­σα, με το κύμα να σκά­ει λίγο πιο πέρα και την άμμο να κολ­λά στα πόδια ενώ φυσά ένα απα­λό αεράκι.

Κυκλο­φό­ρη­σε λίγο πριν το θάνα­το του Johnny Cash, το 2003, στον δίσκο «American IV: The Man Comes Around». Λίγοι όμως πρό­σε­ξαν τότε, αλλά και στη συνέ­χεια ότι το «Hurt» ανή­κει αλλού. Τα πνευ­μα­τι­κά δικαιώ­μα­τα του τρα­γου­διού κατέ­χουν οι Nine Inch Nails, οι οποί­οι το συμπε­ριέ­λα­βαν στο «Downward Spiral». Επι­πλέ­ον με το κομ­μά­τι αυτό απέ­σπα­σαν το βρα­βείο “Grammy” για το καλύ­τε­ρο rock τρα­γού­δι του 1996. «Full of broken thoughts, I cannot repair, beneath the stains of time the feelings disappear», αρκεί μόνο αυτό.