Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέντε χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015: Η δικαίωση του ΚΚΕ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Πέντε χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται σήμε­ρα από το δημο­ψή­φι­σμα του 2015. Πέντε χρό­νια από τότε που η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έστη­σε στις πλά­τες του λαού μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες πολι­τι­κές απά­τες των τελευ­ταί­ων δεκαετιών. 

Σήμε­ρα, πέντε χρό­νια μετά την περί­ο­δο εκεί­νη που η Ελλά­δα είχε χωρι­στεί στα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» μπο­ρεί και πρέ­πει να βγουν χρή­σι­μα συμπε­ρά­σμα­τα. Ο ίδιος λαός, οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, οφεί­λουν να ανα­ρω­τη­θούν: Ποιος τους είπε ψέμα­τα και ποιός ήταν ειλι­κρι­νής απέ­να­ντί τους; Ποιοι προ­σπά­θη­σαν να τους εξα­πα­τή­σουν; Ποιόν δικαί­ω­σαν οι εξε­λί­ξεις; Τι πολι­τι­κά διδάγ­μα­τα βγαί­νουν από την περί­ο­δο εκείνη;

Η περί­ο­δος του δημο­ψη­φί­σμα­τος του 2015 υπήρ­ξε το απο­κο­ρύ­φω­μα της τυχο­διω­κτι­κής πολι­τι­κής της κυβέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ, με τον πρω­θυ­πουρ­γό Αλ. Τσί­πρα και τους υπουρ­γούς του να δίνουν πραγ­μα­τι­κό ρεσι­τάλ δημα­γω­γί­ας και πολι­τι­κής εξα­πά­τη­σης. Πλειο­δο­τώ­ντας σε υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές κορώ­νες κενές περιε­χο­μέ­νου, καλού­σαν το λαό να συντα­χθεί – τάχα – ενά­ντια στους «εκβια­στές δανει­στές», να «υψώ­σει ανά­στη­μα» ενά­ντια στην «Ευρώ­πη της λιτό­τη­τας», να ξανα­κερ­δί­σει την «εθνι­κή αξιο­πρέ­πεια», ενώ έκλει­ναν σε όλες τις πτώ­σεις την «σκλη­ρή διαπραγμάτευση». 

Από την άλλη πλευ­ρά, οι άλλες αστι­κές δυνά­μεις – συνα­σπι­σμέ­νες κάτω από το σύν­θη­μα «Μένου­με Ευρώ­πη» — έσπερ­ναν τον τρό­μο και την υστε­ρία, τονί­ζο­ντας το «χάος» που θα έρχο­νταν εάν η χώρα έβγαι­νε απ’ τον… παρα­δει­σέ­νιο μονό­δρο­μο της Ε.Ε. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτά­μι και μια σει­ρά ΜΜΕ αξιο­ποί­η­σαν την στά­ση της κυβέρ­νη­σης προ­κει­μέ­νου να περά­σουν αντι­δρα­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, να συκο­φα­ντή­σουν κάθε προ­ο­πτι­κή ρήξης με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς, να σπεί­ρουν στο λαό την άπο­ψη ότι ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης και η συμ­με­το­χή στην Ε.Ε. είναι μονόδρομος. 

Ταυ­τό­χρο­να, το δημο­ψή­φι­σμα του 2015 έδω­σε την ευκαι­ρία σε οπορ­του­νι­στι­κά-τυχο­διω­κτι­κά στοι­χεία να βγουν από την πολι­τι­κή τους ανυ­παρ­ξία, τζο­γά­ρο­ντας πάνω στις πλά­τες και την αγω­νία του λαού. Ανα­φε­ρό­μα­στε σε οπορ­του­νι­στι­κά ανα­χώ­μα­τα τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ τα οποία, «τσα­λα­βου­τώ­ντας» ιδε­ο­λο­γι­κά σε «μετα­βα­τι­κά στά­δια» και ανέ­ξο­δες υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κές φλυα­ρί­ες, χωρίς να αμφι­σβη­τούν στο ελά­χι­στο τα δεσμά της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, πρω­το­στά­τη­σαν στην ενί­σχυ­ση των αυτα­πα­τών για την ουσία του δημο­ψη­φί­σμα­τος. Τι έλε­γαν τότε; Ότι το «ΌΧΙ» στο δημο­ψή­φι­σμα «ριζο­σπα­στι­κο­ποιεί συνει­δή­σεις», ότι απο­τε­λεί «το επό­με­νο βήμα», πως σημαί­νει «ρήξη με την ΕΕ και τα μνη­μό­νια», συμ­βάλ­λο­ντας έτσι στην συγκά­λυ­ψη του πραγ­μα­τι­κού χαρα­κτή­ρα του δημο­ψη­φί­σμα­τος ως καλο­στη­μέ­νης απά­της και ψευτοδιλήμματος. 

Πλην Λακεδαιμονίων…

Απέ­να­ντι σε όλους αυτούς που εγκλώ­βι­ζαν τους εργα­ζό­με­νους, τη νεο­λαία, συνο­λι­κά το λαό, στο ψευ­το­δί­λημ­μα του δημο­ψη­φί­σμα­τος, στά­θη­κε από την αρχή το ΚΚΕ. Την στιγ­μή που τα στρα­τό­πε­δα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» είχαν παρα­τα­χθεί σε θέσεις μάχης για τον υπο­τι­θέ­με­νο «υπέρ πάντων αγών», το ΚΚΕ ξεσκέ­πα­ζε την πλά­νη του ψευ­το­δι­λήμ­μα­τος, καλώ­ντας το λαό να αρνη­θεί να συμπρά­ξει στην φαρ­σο­κω­μω­δία που το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα είχε στή­σει εις βάρος του. 

Πλή­θος δημο­σιευ­μά­των και αρθρο­γρα­φί­ας στο «Ριζο­σπά­στη» προει­δο­ποιού­σαν για το κάλ­πι­κο δίλημ­μα που έθε­τε το δημο­ψή­φι­σμα, μιας και λίγες μόλις μέρες πριν τη διε­ξα­γω­γή του η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ είχε κατα­θέ­σει τη δική της πρό­τα­ση για να συνά­ψει νέα δανεια­κή σύμ­βα­ση που συνο­δεύ­ο­νταν από τρί­το και επα­χθέ­στε­ρο μνη­μό­νιο. Μια πρό­τα­ση που, στην πρά­ξη, ήταν ίδια και απα­ράλ­λα­κτη με τη λεγό­με­νη «πρό­τα­ση Γιούν­κερ» που είχε κατα­θέ­σει η τρόικα. 

Μια εβδο­μά­δα πριν τη διε­ξα­γω­γή του δημο­ψη­φί­σμα­τος, σε Δια­κή­ρυ­ξη της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε:

kke referendum 2015

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αξιο­ποι­ή­σει το δημο­ψή­φι­σμα ως ευκαι­ρία, για να δυνα­μώ­σει η αμφι­σβή­τη­ση στην ΕΕ, να δυνα­μώ­σει η πάλη για τη μονα­δι­κή ρεα­λι­στι­κή διέ­ξο­δο από τη σημε­ρι­νή βαρ­βα­ρό­τη­τα, που έχει μόνο ένα περιε­χό­με­νο: ΡΗΞΗ – ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΗ – ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Με τη δρά­ση και την επι­λο­γή του, να απα­ντή­σει στην κοροϊ­δία του κάλ­πι­κου ερω­τή­μα­τος που θέτει η κυβέρ­νη­ση και να απορ­ρί­ψει τόσο την πρό­τα­ση των ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, όσο και την πρό­τα­ση της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. (…)

Το ΟΧΙ στο δημο­ψή­φι­σμα θα μετα­φρα­στεί από την ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση ως έγκρι­ση της δικής της αντι­λαϊ­κής πρό­τα­σης των 47+8 σελί­δων. Το ΝΑΙ θα μετα­φρα­στεί ως συγκα­τά­θε­ση στα βάρ­βα­ρα μέτρα της τρόι­κας και “παρα­μο­νή στην ΕΕ με κάθε θυσία”, όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτά­μι. Και οι δύο απα­ντή­σεις οδη­γούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την καπι­τα­λι­στι­κή βαρβαρότητα.

Ο λαός να μην επι­λέ­ξει ανά­με­σα στη Σκύλ­λα και τη Χάρυβδη.

Να σηκώ­σει το ανά­στη­μά του και να εκφρά­σει, με όλα τα μέσα και τους τρό­πους, στο δημο­ψή­φι­σμα την αντί­θε­σή του στην ΕΕ και τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της.

Να “ακυ­ρώ­σει” αυτό το δίλημ­μα, ψηφί­ζο­ντας στην κάλ­πη την πρό­τα­ση του ΚΚΕ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».

28/6/2015.

Γι’ αυτήν την, κρυ­στάλ­λι­νη και ειλι­κρι­νή απέ­να­ντι στο λαό, θέση του το ΚΚΕ δέχθη­κε τόνους λάσπης και συκο­φα­ντιών, τόσο απ’ το στρα­τό­πε­δο του «ΝΑΙ» όσο κι’ απ τους υπε­ρα­σπι­στές του «ΌΧΙ». Ποιος ξεχνά­ει τα λιβε­λο­γρα­φή­μα­τα σε εφη­με­ρί­δες και ιστο­σε­λί­δες οπορ­του­νι­στι­κών ανα­χω­μά­των και ψευ­δο­ε­πα­να­στα­τι­κών γκρου­πού­σκου­λων (που είχαν βγει στα κερα­μί­δια υπέρ του «ΌΧΙ», παί­ζο­ντας ουσια­στι­κά το παι­χνί­δι της κυβέρ­νη­σης) όπου το ΚΚΕ κατη­γο­ρού­νταν για… «στά­ση υπέρ της ΕΕ» και για «συστη­μι­κή τοπο­θέ­τη­ση». Άλλοι πάλι, «επα­να­στά­τες» της δεκά­ρας, χωρίς ίχνος τσί­πας πάνω τους αλλά με πλού­σια απο­θέ­μα­τα αντι­κομ­μου­νι­σμού, ωρύ­ο­νταν ότι «το ΚΚΕ είναι εκτός τόπου και χρό­νου», επει­δή δεν είχε δεχθεί να πάρει μέρος στην κοροϊ­δία που είχε σ στη­θεί γύρω από το δημοψήφισμα. 

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, είναι αμεί­λι­κτη. Οι ίδιες οι εξε­λί­ξεις είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τος μάρ­τυ­ρας για το ποιος τελι­κά είχε δίκιο, για το ποιος έλε­γε την αλή­θεια και ποιος κορόι­δευε ανε­ρυ­θρί­α­στα το λαό. 

Ποιος δικαιώθηκε;

Πέντε χρό­νια πριν, το δίλημ­μα του δημο­ψη­φί­σμα­τος έκρυ­βε μια θανά­σι­μη για το λαό παγί­δα: τον καλού­σε να εκτο­νώ­σει τη δυσφο­ρία και την αγα­νά­κτη­σή του μέσα από μια δια­δι­κα­σία-απά­τη, όπου τόσο το «ΌΧΙ» όσο και το «ΝΑΙ» έκρυ­βαν, όπως απο­δεί­χθη­κε, το ίδιο αντι­λαϊ­κό πρό­ση­μο. Όποια κι’ αν ήταν η ετυ­μη­γο­ρία του λαού, ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης, αυτός που γεν­νά και ανα­πα­ρά­γει τη φτώ­χεια, την ανερ­γία, τους πολέ­μους, έμε­νε στο απυρόβλητο. 

Το τι ακο­λού­θη­σε μετά το δημο­ψή­φι­σμα είναι γνω­στό. Το «ΌΧΙ» που έγι­νε «ΝΑΙ», η εφαρ­μο­γή και υλο­ποί­η­ση του τρί­του αντι­λαϊ­κού μνη­μο­νί­ου, η απά­τη της δήθεν «εξό­δου από τα μνη­μό­νια», η παρά­δο­ση της σκυ­τά­λης από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ που ήρθε να συνε­χί­σει το αντερ­γα­τι­κό-αντι­λαϊ­κό έργο. 

Η στά­ση του ΚΚΕ δικαιώ­θη­κε πλή­ρως. Απο­δεί­χθη­κε περί­τρα­να, για άλλη μια φορά, ότι στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, δε δύνα­ται να υπάρ­ξει διέ­ξο­δος προς όφε­λος των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Όπως, επί­σης, απο­δεί­χθη­κε, με ιδιαί­τε­ρα επώ­δυ­νο για τους εργα­ζό­με­νους τρό­πο, ότι το σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα δεν αλλά­ζει, δεν καλ­λω­πί­ζε­ται, δεν ωραιο­ποιεί­ται με δημο­ψη­φί­σμα­τα και άλλα συνα­φή τεχνά­σμα­τα της αστι­κής δημοκρατίας. 

Σήμε­ρα είναι ανα­γκαίο να βγουν συμπε­ρά­σμα­τα για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και των άλλων αστι­κών δυνά­με­ων (όπως, για παρά­δειγ­μα, το κόμ­μα του κ. Βαρου­φά­κη που συνέ­βα­λε στην απά­τη του δημο­ψη­φί­σμα­τος). Είναι πλέ­ον ξεκά­θα­ρο που οδη­γεί­ται ο λαός κάθε φορά που, παρα­πλα­νη­μέ­νος και εγκλω­βι­σμέ­νος, καλεί­ται να βαδί­σει κάτω από τις ξένες σημαί­ες της αστι­κής τάξης.

Μόνο η ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος σε τρο­χιά ρήξης με το σύστη­μα των μονο­πω­λί­ων, την άρχου­σα τάξη και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο για το λαό.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο