Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Παγκόσμια ημέρα των ζώων

Γρά­φει η Φαίη Λιά­ρα //
Των εκα­τομ­μυ­ρί­ων ζώων που καθη­με­ρι­νά πνί­γο­νται στο αίμα τους, κρε­μα­σμέ­να ανά­πο­δα σε κάποιο σφα­γείο, αφού πρώ­τα ούρ­λια­ζαν από απελ­πι­σία περι­μέ­νο­ντας να έρθει η σει­ρά τους. Μέσα στις άθλιες συν­θή­κες που γεν­νά­νε τις σύγ­χρο­νες επιδημίες.
Των εκα­τομ­μυ­ρί­ων ζώων που καί­γο­νται, πετσο­κό­βο­νται, βασα­νί­ζο­νται φρι­κτά μέχρι κάπο­τε να πεθά­νουν σε κάποιο εργα­στή­ριο πει­ρα­μά­των. Δεν είναι ότι δεν μπο­ρεί η επι­στή­μη να εξε­λί­ξει νέες μεθό­δους. Είναι ότι τα ζώα είναι πιο φθη­νά. Και στον καπι­τα­λι­σμό τα πάντα υπό­κει­νται στη λογι­κή κόστος όφελος.
Ημέ­ρα των γου­νο­φό­ρων που πεθαί­νουν με ηλε­κτρο­πλη­ξία στων πρω­κτό για να γίνουν γού­να. Δεν είναι ότι δεν υπάρ­χουν άλλα ρού­χα. Είναι η υπε­ρο­ψία και ο ναρ­κισ­σι­σμός μια πάμπλου­της ελίτ.
Ημέ­ρα όλων των άγριων ζώων που χάνουν το σπί­τι τους για­τί τους το κατα­στρέ­φουν οι πολυ­ε­θνι­κές. Που εγκλω­βί­ζο­νται από το εμπό­ριο άγριων ζώων για να δια­κο­σμούν τον κήπο κάποιου εκκε­ντρι­κού μεγι­στά­να, να κάνουν κόλ­πα στην πισί­να κάποιου επιχειρηματία.
Ημέ­ρα των ζώων που σκο­τώ­νο­νται τρέ­χο­ντας απελ­πι­σμέ­να για­τί κάποιοι άλλοι δια­σκε­δά­ζουν σκο­τώ­νο­ντας. Οι σκο­τω­μοί είναι το χόμπι τους. Το διαν­νο­εί­σαι; Αμύ­θη­τα κέρ­δη για τον βιο­μή­χα­νο όπλων.
Ημέ­ρα των ζώων που εκτρέ­φο­νται μέχρι να πεθά­νουν από εξά­ντλη­ση για να “παρά­γουν” τα ρατσά­τα σκυ­λά­κια και γατά­κια του εμπο­ρί­ου. Που κατα­λή­γουν στον δρό­μο ή στο κλου­βί κάποιου κατα­φύ­γιου. Σε κάποιες χώρες του εξω­τε­ρι­κού τα σκο­τώ­νουν σε δύο μέρες. “Destroy” το απο­κα­λούν στις ΗΠΑ. Τόσο “εμπό­ρευ­μα” παρά­γε­ται, δεν υπάρ­χει χώρος.
Όλων των άστε­γων ζώων που βιώ­νουν μια φρι­κτή ζωή στον δρό­μο για να πεθά­νουν με ακό­μα πιο φρι­κτό τρό­πο. Όλα αυτά που κάθο­νται δια­κρι­τι­κά δίπλα στο τρα­πέ­ζι σου όταν τρως έξω και σε κοι­τά­ζουν να μασου­λάς, ελπί­ζο­ντας σε μια μπου­κιά. Μαχαι­ριά το βλέμ­μα τους.
Όλοι σήμε­ρα θα μας πού­νε ότι “φταί­ει ο άνθρω­πος”. Λες και ο άνθρω­πος γεν­νιέ­ται έτοι­μος. Ότι ” φταί­με όλοι”. Ότι πρέ­πει ατο­μι­κά να αλλά­ξου­με και αυτό αρκεί. Σήμε­ρα οι οικο­φα­σί­στες θα βρού­νε άλλη μια αφορ­μή να μας πού­νε ότι ο άνθρω­πος δεν δικαιού­ται να ζητά­ει δικαιώ­μα­τα, αφού εγκλη­μα­τεί κατά των ζώων. Δεν δικαιού­ται να επα­να­στα­τεί. Να διεκδικεί.
Στην κοι­νω­νία των ανθρώ­πων όμως, δεν είμα­στε όλοι μαζί. Υπάρ­χουν αυτοί που έχουν όλο τον πλού­το στα χέρια τους. Που καθο­ρί­ζουν την παρα­γω­γή. Που έχουν όλα τα μέσα να δια­μορ­φώ­σουν τις συνει­δή­σεις των ανθρώ­πων. Που θα παρα­χω­ρή­σουν σήμε­ρα ένα ψίχου­λο δικαιώ­μα­τος και αύριο θα το πάρουν πίσω. Που είναι πάμπλου­τοι από την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­πων και ζώων.
Η ατο­μι­κή ευθύ­νη είναι αυτο­νό­η­τη. Και ξεκά­θα­ρα θέμα τύχης να γίνεις υπεύ­θυ­νος, σκε­πτό­με­νος άνθρω­πος. Για­τί η υπέρ­τα­τη αξία του καπι­τα­λι­σμού είναι το κέρ­δος και ο ατο­μι­σμός και έτσι είναι δια­μορ­φω­μέ­νες οι κοι­νω­νί­ες: προ­σπα­θούν να θάψουν τα ανώ­τε­ρα ιδα­νι­κά. Να τα απαξιώσουν.
Δεν αρκεί να μιλά­με για τα ζώα μόνο, αλλά και για την ρίζα του κακού, την ιδιο­κτη­σία και την εκμε­τάλ­λευ­ση που αυτή φέρ­νει. Αιώ­νια συνή­θεια η εκμε­τάλ­λευ­ση των ζώων, κάπο­τε ήταν ανά­γκη επι­βί­ω­σης. Αιώ­νια “συνή­θεια” όμως και οι λίγοι να τσα­λα­πα­τά­νε τους πολ­λούς, να πλου­τί­ζουν από την δου­λειά τους.
Όσοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο άνθρω­πος δεν αλλά­ζει, ούτε η κοι­νω­νία του, ας ρίξουν μια ματιά πως ζού­σε πριν εκα­τό χρό­νια. Όσοι θέλουν να απα­ξιώ­σουν τις επα­να­στά­σεις, τους αγώ­νες που έσπα­σαν τον πάγο μετά από αιώ­νες κατα­πί­ε­σης, θέλουν να ξεχά­σου­με το γεγο­νός ότι τόσοι άνθρω­ποι νοιά­ζο­νται στις μέρες μας για τα ζώα για­τί για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας χόρ­τα­σαν, μορ­φώ­θη­καν, απέ­κτη­σαν στοι­χειώ­δη δικαιώ­μα­τα. Και δεν τα χάρι­σε κανέ­νας εκμε­ταλ­λευ­τής αυτά. Η μέρα των ζώων τελι­κά δεν αφο­ρά τα ζώα. Αφο­ρά τον άνθρω­πο. Την κοι­νω­νία μέσα στην οποία ζει που δια­μορ­φώ­νει και την νοο­τρο­πία του και τις συν­θή­κες όλες.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο